13/11/2025
Een situatie van deze morgen:
Een patiënte met een cognitieve problematiek weigerde een bloedname en uitte haar frustratie:
👉 “Jullie moeten altijd iets hebben!”
👉 “Jullie hebben nooit genoeg!”
👉 “Ik wil dat jullie hier vertrekken!”
Toch bleef haar arm liggen, een klein signaal dat ze de handeling niet volledig afwees. Tijdens het gesprek werd op haar toon en woorden afgestemd:
Zorgverlener: “Ja, het lijkt alsof er altijd iets is dat moet gebeuren, hé.”
Patiënte: “Precies! Het is ook nooit eens rustig!”
Zorgverlener: “Ik begrijp dat het veel is vandaag, al die dingen die wij willen doen.”
Patiënte: “Ja, het is te veel! Ik wil dat jullie gewoon weggaan!”
Zorgverlener: “Ik zie dat het vervelend voelt, en toch ligt je arm hier, dat is goed.”
Patiënte: “Hmm… ja, maar dat wil niet zeggen dat ik blij ben hoor.”
Door deze toon en woorden te spiegelen en haar gevoelens te erkennen, daalde de spanning merkbaar. Ze bleef wat mopperen, maar liet uiteindelijk de bloedname toe.
Dit laat zien hoe belangrijk het is om eerst de emotie te erkennen en af te stemmen, in plaats van direct te overtuigen of uitleg te geven. Het erkennen van frustratie en meevoelen kan weerstand ombuigen naar medewerking.
