31/07/2025
Beste klanten,
de grootste mokerslag die ik
in stilte moest verwerken was
dat ik niet op de hoogte werd gebracht
van het overlijden van mijn ‘moeke’,
mijn pleegmoeder bij wie ik het
woord ‘Liefde’ echt mocht ervaren.
En met 6 dagen open
was er al eens in het rusthuis een dag
dat ik in haar bed in slaap viel
en dan zei ze : “slaap maar kind,
als ik u zie slapen ben ik gelukkig”.
Maar ook urenlang met mijn
hoofd op haar schoot gelegen,
zelfs al vertelde ze elke week
opnieuw hetzelfde verhaal.
Patatten in de pan met melksaus
in de oorlog,
dus trakteerde ik haar levenslang. Kleding, reisjes, toneel, hotels,
als zij genoot, genoot ik ook.
“Bees” zei ze op een dinsdag reeds verhuisd naar een rusthuis verder weg, “ik zou graag hebben dat je eerst thuis goed rust vooraleer je terug komt. “
Ik liet er al eens een traan vallen,
zoveel werk, nooit gedaan,
en mijn ex-partner bleek niet zo liefdevol en ik verdween langzaam
van goedlachse vriendelijke vrouw
naar een schim met steeds meer droefheid in mijn ogen.
Mij haar trok op niets.
Er mochten wel wat kilo’s bij of af.
Stilte behandelingen en mij
wegtrekken op straat om
anderen te laten passeren ,
ik werd zo onzeker dat
valpartijen niet uitbleven.
Mijn woorden wikken en wegen
om woede-uitbarstingen te vermijden
en raadseltjes oplossen:
het begint met een P en
eindigt met ROFITEUR.
Wat was ik dan?
Dat hij mij zelf alles liet betalen,
of een peulschil bijlegde,
…ik was een ‘simpel duif’ dus zelfvertrouwen werd tot nul herleid.
Mijn hunkering naar Liefde werden kruimeltjes van net genoeg
om mij bij inzicht,
telkens weer met mooie woorden
te overladen na uitbarstingen
alsof er niets was gebeurd.
Dan toch ingezien dat het nooit
oprechte Liefde was, maar met feestdagen en verjaardagen
nog steeds lieve kaartjes of brieven
zonder postzegel in mijn brievenbus.
Met alle mooie woorden die elke vrouw wilt horen… hij was veranderd.
Leven gebeterd,
minder drinken,
hij miste zijn droom vrouw
en als ik hulp nodig had,
ik hoefde het maar te vragen.
In nood kreeg ik nooit hulp, enkel hetzelfde spel van 16 jaar lang.
Ik doe al heel lang mijn best, moedig, sterk , angsten overwinnen tot zelfs
op mijn eentje open doen
met lange wachtrijen.
Ik deed het allemaal om mijn zaak te redden, mijn ‘kind’ waarvoor
ik leefde en waarbij ik nooit het
gevoel had dat ik ‘moest’ werken.
En van burn-out begreep ik dus niets. bloedwaardes waren goed, hart was goed, neurologie testen 3 maanden lang, traag maar goed.
En je denkt, het zal de leeftijd zijn…
wat vergeetachtiger,
misschien de menopauze,
want het feit dat ik steeds meer wisselgeld vergat mee te brengen
of frietspaan of frietkom en
alsmaar meer spiekbriefjes op
de achterdeur deden mij denken
dat ik echt dement werd.
Ik werkte door tot ik letterlijk omviel.
Hulp zoeken werd afgeraden,
december onze top-maand
was op komst, en ik zou beter
pas in januari hulp zoeken
bij dokters als het kalmer zou zijn,
en op 2 december ging het licht uit.
Ik kon een maand niet stappen, amper praten, lezen, rekenen , dus nam ik hulp, om verder open te houden,
dankbaar in ontvangst.
Met hulp en minder openingsdagen
kon mijn herstel beginnen.
In plaats van herstel werd er na 3 maand nog meer uitputting vastgesteld en sindsdien kwam echte hulp bij alle instanties in stroomversnelling.
Al die tijd wilde ik het discreet en intern oplossen, hoeveel misbruik
er ook gemaakt was.
De oorzaak van totale uitputting
kwam ik pas te weten nadat ik
mijn computer vrijwillig binnen
bracht voor onderzoek.
Sindsdien is er zodanig
een spel aan de gang, waaraan
ik niet kan deelnemen.
Het druist in tegen alle eerlijkheid
en zo wil of kan ik niet leven.
Vandaag zet ik de strijd stop.
In een mijnenveld speel ik geen soldaat. Die straat loopt dood.
Deze wereld is niet eerlijk en
enkel voor machtsleiders,
die niet
malen
om een leugen meer.
Na ontleden van mijn computerbestand, zakte
de grond onder mijn voeten weg.
Eerst ongeloof, dan woede,
dan met zelfprojectie schuld
bij me zelf leggen,
en mij schuldig voelen
en schaamte dat ik dit toeliet.
Nu frustratie en onmacht, want de slimsten lachen in hun vuistje.
Iedereen zag mijn tranen,
maar niemand zag mijn moed.
Geveinsde hulp bleek
geen echte hulp.
Ik blijf discreet en laat het nu
over aan juristen.
Ik deed wat ik kon
om mijn zaak te redden.
Ik zet alles te koop.
Ik kan niet meer ontspannen,
moet woorden wikken en wegen.
Zakelijk en beleefd blijven.
De daders lezen mee,
ze mogen trots zijn op zichzelf.
Hoe je met dreigen, eisen,
veto’s en wetten stellen
iemand klein kunt krijgen.
Ik werk graag,
werk ga ik overal vinden.
Ik krijg nu mentale begeleiding
in Gasthuisberg.
De rest laat ik wettelijk onderzoeken,
maar de strijd STOPT vandaag!
Bedankt voor bijna 40 jaar
trouwe bezoeken,
het had een feestjaar
kunnen worden.
Maar met zoveel inzichten
op korte tijd met échte
professionele hulp,
in plaats van geveinsde hulp,
is het nu voor mij
tijd om te beslissen.
Na 2 succesvolle zaken
op mijn eentje met
zelden oprechte hulp,
torenhoge bedragen,
die ik iedereen gunde voor hulp,
komt er bordje TE KOOP
op de frituur.
Geen woekerprijs zoals
huidige tendens is.
De frituur heb ik aangekocht via notaris en hoeft ook niet weg,
zoals alle roddelberichten
die ik krijg te horen inzake Zilvervis, integendeel er komen veel klanten
bij met alle nieuwe bouwprojecten.
Indien interesse voor overname,
of voor inzicht zakencijfers,
stuur e-mail naar mij,
ik verbind U door met kantoor
voor de gegevens.
(Nieuwsgierigen worden niet beantwoord, enkel oprecht geïnteresseerden, eventuele samenwerking, alles bespreekbaar)
manuella.goris@gmail.com
Ideaal als koppel die er samen willen voor gaan.
Ik ga niet reageren op berichten hieronder, ik ga ze wel lezen.
Zodra ik ben aangesterkt en
ik huilbuien kan stop zetten.
Ik volg nu de raad van dokters
en raadsheren, maar mijn
hart zegt stoppen.
Hier valt geen levensgeluk
meer uit te halen.
Geen overwinning.
Zonder kinderen hoef ik niemand iets te bewijzen.
Niet iedereen die naar je lacht
is je vriend,
en voor hulp richt ik mij
enkel nog tot professionelen.
Dus geen koffietjes drinken en hartje uitstorten,
daar vond ik nooit gerichte hulp.
Alhoewel ze beslist allemaal goed bedoeld waren.
Soms ben je slechts een pion van een schaakspel.
Goede harten zien het niet.
Ik zag in iedereen het goede, simpel, naïef, hoe U het ook mag noemen.
Ik heb niet kunnen genieten van de laatste jaren, niet van mijn verlof nu.
Grote kuis is gedaan.
Alles stond startklaar vandaag
Maar ik kies voor rustiger vaarwater, zonder pannes, defecten en alle
kopzorgen omtrent personeel.
Bij interesse voor overname
zal deze zeer netjes doorgaan,
want het is een top ligging met mooie cijfers.
Waar twee mensen als koppel er samen voor gaan.
Ik ga nu aan mijn echt herstel beginnen.
Die kans heb ik niet gekregen omdat ik mijn zaak wilde redden.
Ik ben op, leeg en moe gestreden.
Bedankt voor bijna 40 jaar trouwe bezoeken van dorpen verder en zelfs lauwe frieten ,
alles voor dat magisch gesprek,
met pure vriendschap
en vreugde bestrooid.
Alles zal wettelijk,
maar menselijk verlopen.
Correct en respectvol
zodat ik later er alsnog
met een mooi gevoel
kan op terug kijken.
Als er spellingsfouten staan,
komt het door tranen.
Tranen die anderen dan weer
een gevoel van macht
en overwinning geven.
En andere pionnen nu gebruiken.
Ik laat liever het allen zelf ontdekken.
Ik onthoud mij van roddels en kwaad spreken.
Ik doe hier liever zelf mijn verhaal,
want de verhalen die ik hoor,
zijn alles behalve de waarheid.
Pionnen werden zorgvuldig van elkaar gescheiden, voorstellen samen rond de tafel gaan te zitten, afgewimpeld. “Niet thuis, geen tijd”
Ik ga geen strijd voeren.
Dit is mijn afscheid.
Ik kies ook niet voor rechtbank.
Wat valt er nog te winnen?
Ik ben al alles kwijt.
Mijn leven, mijn zaak,
mijn identiteit, mijn spontaniteit
om ooit nog iemand
in vertrouwen te durven nemen.
Ik ga van FB af,
in plaats van schone schijn
en “alles gaat goed” kies ik
voor puurheid en oprechtheid.
En vooral voor 1 keer eens
naar mijn hart luisteren
in plaats van moedig
blijven doorgaan.
Teveel verantwoordelijkheid
om op mijn eentje een zaak
recht te houden.
En allen die roddels verspreiden, zouden het zelfs geen week volhouden.
Ik hoef geen bezoek momenteel,
het zijn veel professionele mensen en gesprekken en onderzoeken.
Mijn hoofd heeft rust nodig na de laatste 6 maanden vol moed.
Een leven vol dweilen met de kraan open, 3 x terug van nul begonnen, strijd ik geen 4e keer.
Tussen oneerlijke harten valt er niets te winnen, en ik hoef ze
nooit meer te zien.
Tot zover deze mededeling.
Velen zitten en
blijven in mijn hart,
dan bedoel ik pure harten.
Manuella
