14/06/2025
Tandpijn
Het begon vorige zomer met iets kleins. Een simpel tandprobleem, dachten we. Een simpele schoonmaakbeurt, misschien een zieke tand verwijderen, en dan zou het opgelost zijn. Maar het liep anders. Na de behandeling leek de pijn alleen maar erger te worden. Stig kreeg aanvallen, zo fel dat hij zichzelf verwondde. Zijn hele bek werd een open wonde, ontstoken en rauw. We zagen hem langzaam wegglijden, opgeslokt door pijn waar geen ontsnappen aan was. Hij trok zich terug in een stille hoek van het huis – een schim van de kat die hij ooit was.
En toch... opgeven? Nee. Dat past niet bij mij. Niet zolang er nog iets te proberen valt. Niet zolang er nog hoop is – al is het maar een flinter.
We gingen terug naar onze tanden-fee-dierenarts Ann van AniCura Het Binnenhof in Beerse. Opnieuw beginnen. Vragen stellen. Twijfelen. Hopen. En heel langzaam kwamen de antwoorden. Het bleek dat Stigs lichaam zijn eigen tanden begon af te stoten. Een zeldzame immuunreactie – het voelde bizar en oneerlijk.
De enige uitweg was ingrijpend, maar onvermijdelijk: zijn tanden moesten één voor één worden verwijderd.
Vandaag, bijna een jaar later, is Stig volledig tandloos. Zijn indrukwekkende hoektanden – ooit zo kenmerkend – zijn weg. En ja, dat blijft even slikken. Maar de pijn? Die is verdwenen. Helemaal. En wat we ervoor terugkregen, valt niet in woorden te vatten: een blije, rustige, knuffelende koning van het huis. Hij straalt weer. Zijn ogen leven. Zijn lijf ontspant. Hij zoekt ons op – met zachtheid, met vertrouwen.
Hij is een beetje een diva geworden, onze majesteit op pootjes. En zijn aanhankelijkheid voelt soms alsof hij het weet: we hebben dit samen gedaan.
Soms is blijven zoeken, tegen alle logica in, precies wat nodig is. Omdat liefde dat doet. Omdat opgeven geen optie is, als iemand op je rekent.
AniCura Het Binnenhof
