RoseRiver

15/09/2025

Op 21 oktober ben ik te gast bij het Rouw- en Verliescafé Lochristi met mijn verhaal over het afscheid van een grote liefde in mijn leven, mijn prinsenkind Joonas. 🙏💝

Op 21 oktober komt Lydia De Win, auteur van Veren uit de hemel, psychotherapeut, rouwbegeleider en eigenaar van www.Roseriver.be onze avond verzorgen. In warme verbondenheid en waarin het afscheid van Joonas centraal staat.
We staan stil bij de vergankelijk van het leven maar ook bij de liefde en verbondenheid die ons blijven omarmen, zelfs als we afscheid moeten nemen.

Wil je erbij zijn ?

Graag een seintje op carinedhondt@outlook.com of 0477 81 83 26, graag tot dan.

Team Lochristi

01/07/2025

𝐕𝐨𝐨𝐫 𝐥𝐚𝐭𝐞𝐫

‘k Geef nu aan jou mijn vreugd, mijn leed en
mijn schemergouden dromenschat,
opdat je later nog zal weten
hoe ik je eens heb liefgehad.

Later, als al dit schoon voorbij is,
want tijd neemt liefde, vreugde, smart –
als elk van ons weer droef en blij is
dicht aan een nieuw gevonden hart,

dan zal ineens alles vervagen
bij ‘t zien van dit vergeten blad;
je zal weer dromen van de dagen
toen we in elkanders ogen zagen,
toen ik je zo heb liefgehad.

Adriaan Roland Holst

26/06/2025

Soms is een relatie geen bestemming, maar een pad dat je samen loopt.

Een stuk van je levensweg waarin je leert, voelt, groeit.
Waarin je samen momenten beleeft die je voor altijd met je meedraagt,
ongeacht hoe het verhaal eindigt.

Als je terugkijkt, kan je zo voelen:
Het was een levenspad dat ik heb mogen lopen.
Niet vanzelfsprekend. Niet perfect.
Maar rijk, echt, en van betekenis.

Relaties — of ze nu blijven of veranderen — vormen ons.
Ze spiegelen wie we zijn, wie we worden, wat we verlangen.
Soms zijn ze zacht, soms pijnlijk. Maar altijd waardevol.

En als dat pad op een dag eindigt, kun je er met mildheid naar kijken:
Dankbaar voor de weg die je samen hebt afgelegd.
Want sommige paden loop je niet voor niets.

24/06/2025

23/06/2025

Soms vraag ik me af:
hoe kan het dat je er niet meer bent,
en ik je toch nog elke dag liefheb?

Dat ik nog steeds fluister,
wat zie ik je graag...
je bent nog steeds de mijne.

De liefde stopt niet aan de grens van het leven.
Ze blijft vibreren in alles wat je was — in herinneringen, in gewoontes, in kleine dingen die je achterliet.
En ook in mijn ziel.
In mijn hart, in mijn dagen.
Zonder tijd, zonder einde.

Misschien is dat de diepste waarheid van liefde:
dat ze zelfs sterker is dan het afscheid.

21/06/2025

Toeval of geniale architect? Het is in ieder geval een mooi beeld dat het verhaal verteld van van grote liefde die blijft bestaan over de grens van liefde en dood heen.

Vandaag, tijdens de zonnewende op de langste dag van het jaar, is er op een begraafplaats in Laken iets wonderbaarlijks te zien. Het bewijs van onsterfelijke liefde of gewoon toeval? Rond het middaguur verschijnt er een groot hart binnen in het graf van de geliefden Louise Flignot en Léonce Evrard.

20/06/2025

𝖠𝗅𝗍𝗂𝗃𝖽 𝗃𝗂𝗃

Er zijn liefdes die niet slijten,
zelfs als de seizoenen zich blijven herhalen
en de stilte tussen twee harten jaren breed wordt.

Jij
zit nog altijd in mijn lijf
als een druppel in steen gevallen —
niet te vergruizen,
niet te vergeten.

Je afwezigheid is geen leegte,
maar een aanwezigheid in fluistertoon,
een trilling onder mijn huid
die niet meer zwijgt.

Soms, in het blauw van de vroege ochtend,
voel ik je nog:
een gedachte die zichzelf herkent,
een warmte die nergens vandaan lijkt te komen
behalve uit wat ooit onze stilte was.

Ergens, diep in mij,
blijf jij bewegen.
Als adem onder water,
als licht onder gesloten oogleden.
Niet verdwenen,
alleen veranderd van vorm

En zelfs nu,
na al die tijd,
blijft iets in mij zachtjes trillen
op jouw naam.

16/06/2025

S𝗼𝗺𝗺𝗶𝗴𝗲 𝗹𝗶𝗲𝗳𝗱𝗲𝘀 𝗻𝗼𝗼𝗶𝘁 𝗲𝗰𝗵𝘁 𝘇𝘂𝗹𝗹𝗲𝗻 𝘃𝗲𝗿𝗱𝘄𝗶𝗷𝗻𝗲𝗻.

Het is al jaren geleden, maar het voelt nog altijd dichtbij. Soms, als ik alleen ben, komen de beelden van ons vanzelf terug: jouw lach, de manier waarop je je hand om de mijne klemde, de stilte die viel als we elkaar aankeken. Het verdriet knaagt nog steeds, niet als een felle pijn maar als een constante, lichte steek – een herinnering die nooit vervaagt.

De liefde die ik voor je voel, blijft doortrillen onder mijn huid, een zachte maar onverwoestbare puls, zelfs als de tijd verandert wat eromheen staat.

Soms verlang ik naar woorden die nooit zijn uitgesproken, naar momenten die we nooit hebben gehad. Het is niet dat het geluk nooit heeft bestaan – het is er altijd geweest – maar de leegte erna blijft onafscheidelijk met dat geluk verbonden. En zo leef ik verder, met die herinnering als vaste metgezel, wetend dat sommige wonden nooit helemaal helen, en sommige liefdes nooit echt zullen verdwijnen.

15/06/2025

I feel wonderful
Because I see the love light in your eyes
And the wonder of it all
Is that you just don't realize how much I love you

09/06/2025

𝐒𝐓𝐈𝐋𝐒𝐓𝐀𝐍𝐃

Ze zit op het koude bankje, haar handen gevouwen in haar schoot alsof ze iets probeert vast te houden dat al lang is verdwenen. De lucht is grijs van uitstel, nat van gemiste kansen. Mensen schuifelen langs haar heen, voeten tikken ritmes op de stenen — haastig, levend. Ze hoort hun stemmen, hun gelach, hun zorgen over werk, koffie, regen. Ze hoort de treinen zuchten, deuren openslaan als monden die iets willen zeggen. Maar het dringt niet door.

De wereld is blijven draaien, terwijl de hare met één ademhaling tot stilstand kwam.
Sinds hij er niet meer is, is alles geluid zonder betekenis.
Beweging zonder richting.

Zijn naam gonst in haar binnenste, een fluistering die nergens aankomt.
Ze herinnert zich zijn hand in de hare, als een belofte zonder woorden.
Nu is er alleen lucht. En stilte die lawaai maakt.

De trein komt eraan, luid en levensecht. Mensen staan op, stappen in, vertrekken.
Zij blijft zitten, als een anker in een kolkende zee.
Ze is aanwezig in een wereld die haar niet meer aanraakt.

Want wat is vooruitgaan, als hij daar niet meer wacht?
Wat is bestemming, als het hart nergens meer thuiskomt?

Ze sluit haar ogen.
Misschien hoort ze zijn stem in de verte, tussen het krassen van de rails.
Misschien niet.

Maar ze blijft nog even zitten.
Want stilstand is het enige dat nog klopt.

05/06/2025

𝐖𝐚𝐧𝐧𝐞𝐞𝐫 𝐟𝐚𝐦𝐢𝐥𝐢𝐞𝐛𝐚𝐧𝐝𝐞𝐧 𝐛𝐫𝐞𝐤𝐞𝐧 𝐞𝐧 𝐬𝐭𝐢𝐥𝐭𝐞 𝐚𝐜𝐡𝐭𝐞𝐫𝐛𝐥𝐢𝐣𝐟𝐭

Niet alle vormen van verlies zijn zichtbaar. Sommige verliezen gebeuren zonder woorden, zonder afscheid, zonder dat iemand er echt bij stilstaat. Ze sluipen stilletjes je leven binnen, vaak als gevolg van spanningen of conflicten binnen families. En voor wie aan de zijlijn staat van zo’n breuk — als kind, kleinkind, broer of zus — kan het gevoel van verlies net zo diep zijn als wanneer iemand overlijdt.

In veel families ontstaan door de jaren heen scheuren: tussen ouders en grootouders, broers en zussen, kinderen en hun opvoeders. Soms zijn die breuken nodig om grenzen te bewaken of oude wonden niet verder open te rijten. Maar tegelijk nemen ze vaak meer mee dan alleen de band tussen de betrokken volwassenen. Ze raken ook anderen — vaak jongere familieleden — die niets te maken hadden met het conflict, maar wél de gevolgen dragen.

Wat gebeurt er als je iemand verliest die je nauwelijks hebt mogen kennen? Als je als kind voelt dat er iets ontbreekt, maar niemand de ruimte geeft om daar vragen over te stellen? Hoe rouw je om een band die nooit heeft mogen groeien? Of om een grootouder die nog leeft, maar die je niet meer mag zien?

Dit is een vorm van rouw die zelden wordt erkend. Geen woorden van troost — en toch is het verlies echt. Het gemis van iemand die nog leeft, maar er niet meer mag zijn, raakt op een stille manier diep. Het is een stille, onzichtbare pijn — maar daarom niet minder echt.

29/05/2025

𝐒𝐭𝐢𝐥𝐭𝐞 𝐭𝐮𝐬𝐬𝐞𝐧 𝐨𝐧𝐬

Na de dood van mijn grootmoeder
viel de stilte.
Niet zomaar stilte —
maar een stilte die deuren sloot,
die stemmen brak nog voor ze spraken.

Mijn ouders verbraken het contact.
Met hem.
Met mijn grootvader.
Zonder woorden, zonder uitleg die mijn kinderhart kon bevatten.
En zo verloor ik niet één grootouder,
maar twee.
In één adem.

Hij was geen grootvader die speelde of voorlas,
geen man van knutselwerkjes of wandelingen in het bos.
Hij was een aanwezigheid —
afstandelijk misschien, maar niet afwezig.
Een man met rechte schouders
en een blik die verder keek dan hij zei.

Ik was het enige meisje
dat zijn petekind mocht zijn.
En daar,
daar was hij trots op.
Dat voelde ik, zelfs als kind.
In een klein weldoordacht cadeautje.
Een blik die iets vastpakte en bewaarde.

Wat er speelde tussen hem en mijn ouders
was niet van mij.
Maar de gevolgen waren dat wel.
Niemand vroeg hoe ik me voelde.
Ik was zeven.
En ik verloor een wereld
die ik nog nauwelijks had mogen betreden.

Ik had hem willen leren kennen,
de lagen achter zijn zwijgen,
de verhalen in zijn rimpels.
Ik had willen opgroeien in zijn wijsheid,
onder zijn stille goedkeuring,
in de schaduw van zijn naam.

Maar wat blijft —
ondanks alles, ondanks afstand en tijd —
is dit eenvoudige, stille feit:

ik ben nog steeds zijn kleinkind.
Altijd geweest. Altijd gebleven.

RoseRiver - Verlies- en rouwbegeleiding. Samen langs de rivier van rouw en verlies.