11/11/2025
Op een stil bankje, verscholen tussen fluisterende bomen, begint de tijd te verzachten.
De lucht beweegt zacht, draagt de geur van aarde en bladeren, en de geest laat langzaam los wat moest gebeuren.
Hier, in deze eenvoudige stilte, leert het hart opnieuw ademen. Gedachten drijven voorbij als wolken, en wat overblijft is enkel aanwezigheid - kalm, geaard, echt.
Het bankje wordt een toevluchtsoord, het bos een stille metgezel.
In dit moment neem je geen rust, de rust vindt jou - teder, volledig, als zonlicht dat zacht op je huid neerdaalt.
Liefs Inge 🍂
