06/10/2025
Ik moet je nog iets laten zien!
Ze troont me enthousiast mee naar de lege slaapkamer van hun nog lege woonst en sluit de schuifdeur achter ons.
Wat zie je? Ik staar een beetje rond in de lege ruimte, zoekend naar waar ze op doelt.
Mijn oog valt op een blad dat gekleefd hangt op de achterkant van de deur. Een tekst. Wanneer ik een beetje voorzichtig begin te lezen (ik heb het gevoel dat ik iemands privacy ongewild schend) blijkt het een ‘zelfbeeld’ te zijn. Overduidelijk een oefening, een intentie, uit een cursus of gevolgd traject.
Het schetst een intiem beeld over de dromen, de hoop, de persoon die hij of zij wenst te zijn.
En ik voel het helemaal. Hoop dat de persoon in kwestie door de verhuis naar een nieuwe woning op z’n minst dichterbij dat beeld is gekomen.
Ik word er stil van. Het laat me voelen dat we in wezen allemaal hetzelfde zijn. Misschien met andere woorden, een andere plaats, een andere tijd. Mijn dochter bestudeert intussen mijn gelaat. Zie je wel, ik wist dat het iets voor jou zou zijn zegt, ze triomfantelijk.
En ik weet met heel mijn lijf dat ook zij hier de bouwstenen voor hun dromen leggen.
Ga jij wel eens op de bouwwerf van je dromen staan?
