21/07/2025
https://www.facebook.com/share/p/1Fvdi4eA9M/?mibextid=wwXIfr
Steek zorgverstrekkers niet in een al te strak keurslijf. Leg ze niet op wat ze moeten doen. Want dan springen ze op de barricades.
Niet omdat ze per se meer geld willen verdienen. Niet omdat ze veel geld willen aftroggelen van hun patiënten. Wel omdat ze vrijheidsgraden nodig hebben om de zorg die ze verstrekken zelf te organiseren. Ze zijn opgeleid om elke individuele mens te onderzoeken en in te schatten wat er scheelt. Om op zoek te gaan naar de beste remedie, die het meest geschikt is voor die persoon in kwestie en voor de specifieke aandoening waar hij of zij aan lijdt.
Vaak lukt dat prima binnen het kader dat door de overheid werd uitgetekend. Volstaan de terugbetalingstarieven die werden voorzien. Maar soms lukt dat niet. Soms moet er met patiënten worden afgesproken dat er meer nodig is dan door de overheid werd voorzien. Dat er iets meer kosten zijn om de praktijk draaiende te houden. Je ziet dat vooral in bepaalde disciplines, zoals de tandzorg, de kinesitherapie of de dermatologie.
Ideaal is dat niet. In een ideale wereld worden al de beste therapieën aan iedereen terugbetaald. In de realiteit zal dat nooit mogelijk zijn.
De overheid zal bovendien altijd achterop lopen. Nieuwe ontwikkelingen gaan razendsnel. Zorgverstrekkers scholen ook voortdurend bij. En de overheid is geen arts of tandarts. Dat kan je ook niet verwachten. De overheid moet zo goed mogelijk bij proberen te blijven, maar zal altijd op achtervolgen aangewezen zijn.
Het is een prima zaak dat die terugbetalingstarieven eindelijk tegen het licht worden gehouden en dat een grondige en grootschalige hervorming wordt gepland. Maar een perfecte afstemming voor elke vorm van praktijkvoering en met elke nieuwe therapie zal er nooit zijn.
Moeten we streven naar een optimale afstemming tussen de terugbetalingstarieven en de kostprijs van een behandeling? Natuurlijk. Maar vrijheid zal noodzakelijk blijven om af te kunnen wijken. Omdat zorg altijd maatwerk zal zijn en geen confectie. Niemand wil dat ook. Niemand wil een standaard behandeling voor een individueel probleem.
En moeten de excessen eruit? Ook daar: natuurlijk. Maar geef die tariefvernieuwing de kans. Ga vooral uit van vertrouwen en niet van wantrouwen. Een correcte verloning voor een behandeling waar geen goede terugbetaling voor werd voorzien is geen exces.
Vertrouwen is de basis voor een goede arts-patiënt relatie. Het is bijzonder kwalijk als die relatie wordt ondermijnd door intentieprocessen en vooringenomenheid. Tuurlijk zijn er sjarels en charlatans onder zorgverstrekkers. Maar scheer nooit iedereen over dezelfde kam. De meeste zorgverleners hebben gekozen voor de zorg omdat ze gefascineerd zijn door mensen en omdat ze hun talenten willen inzetten om mensen te helpen. Daar moeten we van blijven uitgaan. Want wantrouwen is letterlijk en figuurlijk slecht voor de gezondheid. Vertrouw op de verstandhouding tussen artsen en patiënten en bouw opnieuw aan het vertrouwen tussen zorgverstrekkers en de overheid.
Ik zal daar alleszins steeds voor blijven vechten.
Onze partij telt vele zorgverstrekkers en we weten maar al te goed dat vrijheid in de zorg een noodzakelijke voorwaarde is om de beste en meest toegankelijke zorg te kunnen bieden.
Wees maar gerust dat we goed op de hoogte waren van wat er op het spel stond.
Wees maar gerust dat we keihard hebben gestreden voor dat vrije beroep.
Het akkoord dat vannacht werd gemaakt is niet perfect. Maar het was het hoogst haalbare. De noodzakelijke garanties werden voorzien. Eerst moet de nomenclatuurhervorming op tafel liggen en de hervorming van de ziekenhuisfinanciering. Er werden vrijheidsgraden voorzien. Elk plafond op supplementen zal met de sector worden afgesproken waarna de regering zal moeten volgen, er is geen sprake meer van een uniform plafond voor iedereen, er zullen overgangsperiodes worden voorzien waar nodig en elke beslissing hieromtrent zal het akkoord nodig hebben van de volledige ministerraad.
En de kinesisten kunnen eindelijk die 25% regel opbergen, de ziekenfondsen zullen tot 100 miljoen per jaar verantwoordelijk worden gehouden voor een correcte besteding van de budgetten, de deelstaten zullen mee aan tafel zitten in het Verzekeringscomité. De partiële conventie werd behouden alsook de index voor elke sector.
Veranderingen en hervormingen zijn nooit evident. En er stond bijzonder veel op het spel om onze toekomst te verzekeren. Niet alleen binnen de gezondheidszorg…
