13/11/2023
‘We mogen mensen niet dwingen tot zelfredzaamheid en eigen kracht’.
Zelfredzaamheid en vermaatschappelijking komt steeds meer in de plaats van de professionele zorg. Modebegrippen om vanuit de kracht van de zorgvrager en zijn/haar omgeving (familie, vrienden, buurt) te werken aan geestelijke en lichamelijke gezondheid. Of toch omdat het goedkoper is?
Boeiende analyse in https://sociaal.net/achtergrond/we-mogen-mensen-niet-dwingen-tot-zelfredzaamheid-en-eigen-kracht/ en een citaat hieruit.
“Invuloefeningen van het beleidsverhaal
Interessant genoeg waren de eerste pleitbezorgers van autonomie niet de liberale partijen maar bewegingen van patiënten en cliënten die zich wilden ontdoen van paternalistische praktijken in de wereld van zorg en welzijn.
De antipsychiatrie, verenigingen van mensen met een beperking, mondige ouderen en jongeren, allen zijn ze zeer succesvol geweest in de bestrijding van beterwetende professionals en alomvattende instituties. Maar toen zij eenmaal hun gelijk hadden gekregen in de politiek, werd het beleid een mammoettanker die zonder veel lerend vermogen doordenderde en doordendert. De tanker is niet in staat om pas op de plaats te maken en stil te staan bij tussentijdse resultaten en misstappen.
Dat zegt allereerst iets over de politiek – en dan vooral op het terrein van zorg en welzijn, waar beleidsmakers zonder veel schroom of kennis van zaken inhoudelijke doelen formuleren. Het zegt vervolgens ook iets over sommige professionals die al te horig het zogenaamd nieuwe beleid uitvoeren en zelfs de new-speak over zelfredzaamheid overnamen.
En het zegt ten slotte iets over het te zwakke ‘omgeving’ van sociale professionals, zoals de opleidingen, de belangenverenigingen en de kennisinstituten. Ook zij beperken zich veelal tot invuloefeningen van het van bovenaf opgelegde beleidsverhaal in plaats van handreikingen te doen voor alternatieven. De zwakke professionele identiteit van sociaal werkers maakt het welhaast onmogelijk zich kritisch tot beleidsvertogen te verhouden.”
'Sommige dogma’s lijken boven elke discussie verheven.'
