05/11/2022
Bericht van een kinesiste:
Ik heb lang getwijfeld of ik mijn mening zou neerschrijven, of iemand daar wel boodschap aan heeft. Maar de maat is vol, de rek is eruit. En dit heeft niet alleen te maken met de abominabele bedragen waar kinesitherapeuten binnen de conventie het mee moeten doen.
En met “het” bedoel ik niet alleen het 1 op 1 contact met onze patiënten, zoals de wet ons (terecht) voorschrijft. Maar ook met alle tijd die wij besteden naast onze uren aan patiëntverslagen (onbetaald), dossiervoering, nascholing en zelfontwikkeling om een goede zorgverlener te kunnen zijn, up-to-date met de nieuwste wetenschappelijke inzichten. Aan huisbezoeken die velen van de kinesisten niet meer doen, omdat het niet meer vol te houden is qua tarief (1,31) en voor het tijdsverlies wegens het op en af moeten rijden. Bij ons in de praktijk wordt dit nog wel gedaan, omdat we van mening zijn dat ook de niet-mobiele patiënten zorg behoeven, maar we kunnen niet altijd de Barmhartige Samaritaan zijn.
Dat is overigens iets waar de regering vanuit gaat: het warm hart dat je je patiënten toedraagt als zorgverlener. Dat je je daarom maar blijft ketenen aan de gevangenis die “conventie” heet, die absoluut niets te maken heeft met een financiële waardering van je opleiding, je verantwoordelijkheden of je werk. Beroepen op het vergelijkbare opleidingsniveau leveren meer op.
En als je dan eindelijk het lef bij elkaar geraapt hebt om te deconventioneren, word je aan de schandpaal genageld. Via artikels in kranten, via de mutualiteiten die aangeven dat wij “duurder” zijn geworden en dat we ons “niet aan de afspraken houden die de regering maakt met kinesisten”. “Let op dat je naar een geconventioneerd zorgverlener gaat, zo betaal je nooit teveel.”, heb ik al meermaals gelezen in artikelen van de CM en Solidaris. Mijn nekharen gaan er van rechtop staan. Teveel? Duur? Dat zijn in mijn optiek twee woorden die iets zeggen over onze waarde.
Ook lees ik veel commentaren op berichten van de politiek over onze zorg en overal lees ik hetzelfde: “die kinesisten zijn duur, ze moesten eens aan mijn loon werken.” “tandartsen vragen wel heel veel, zal wel naar zijn volgende vakantie gaan.” “psychologen zijn duur en dat voor een babbeltje.”
Mijn psychologe vertelde mij met een klein stemmetje dat ze wel 5 euro was opgeslagen vanaf juli. Ik begrijp dat. Naast het uur dat ik binnen ben, heeft ze nog een dossier bij te werken en voorbereidingstijd nodig. Als ik naar de tandarts ga en ik heb pijn door een gaatje, dan betaal ik veel geld. Voor mij is dat veel geld. Is het duur? Nee, dat denk ik niet. Ik waardeer de opleidingen en materialen van mijn zorgverlener en ik begrijp dat er kosten zijn. Ik geloof niet dat wij meebetalen aan zijn derde huis.
Het verschil is alleen dat een patiënt bij een gedeconventioneerd kinesist OOK nog eens 25% minder terugkrijgt. Dit is gebaseerd op een oude wet uit 1969, als ik me niet vergis. Om de patiënten te kunnen beschermen en de stap naar een deconventie iets gemakkelijker te maken (veel kinesisten hadden vrees dat patiënten weg zouden blijven wegens de lagere terugbetaling) heeft onze beroepsvereniging Axxon dit aangevochten. Technisch gezien hebben we dit “gewonnen” en zou dit aangepast moeten worden. De uitvoering staat stil. Al jaren overigens. Eerder dit jaar is er een petitie geweest om deze issue opnieuw aan het licht te brengen; het dossier zogezegd bovenop de stapel te leggen. En je raadt het al… Niets.
Het is ontzettend gemakkelijk om met het vingertje te wijzen naar de zorgverleners, die geldwolven toch! Maar eigenlijk ligt het probleem bij je eigen regering. Een regering die vooral wil zorgen voor verdeeldheid, want zolang er naar ons gewezen wordt, hoeft er niets te veranderen. De patiënt is de dupe. Zeker tijdens deze energiecrisis met hoge facturen. Zorg wordt uitgesteld en we zien dit al overal. En ik begrijp zeker dat het leven meer kost momenteel en dat het moeilijk is om zorg te zoeken, als je zo al niet rond komt. Dat is een heel groot probleem en de regering moet hiermee aan de gang. Wij, jullie zorgverleners, kunnen daar niets aan doen.
Maar ook de hardwerkende kinesist, die “duur” genoemd wordt, is de dupe. Diegenen die zich gedeconventioneerd hebben, zijn voorzichtig met hun tarieven. Nog steeds, om de patiënt niet teveel te duperen. En nu, tijdens deze energiecrisis, heeft minister Vandenbroucke het over een extra voordeel dat alleen geconventioneerde kinesisten krijgen om ze te belonen voor het feit dat ze zich braaf in de gevangenis bleven bevinden. De gedeconventioneerde zorgverleners staan er alleen voor.
Het gebrek aan respect en fatsoen dat we krijgen van diverse kanten leidt ertoe dat veel kinesisten zich afvragen waarom ze dit nog doen. We zien veel collega’s die de handdoek in de ring gooien. Gepassioneerde mensen die hun vak altijd graag gedaan hebben, die doodgraag hun patiënten coachen en vooruit helpen in hun revalidatie.
En dan komt het: ook ik heb hier regelmatig over nagedacht. Wil ik dit nog wel op deze manier? Het water staat aan ieders lippen. Zorgverleners zijn nodig, niet te snel opgeven. Het zijn allemaal gedachten die voorbij komen, dagelijks.
