17/04/2025
Er zijn van die dagen, dat het een hele dag grijs is en regent. Ook in mijn hoofd. Afscheid nemen en loslaten, iets waar ik nooit goed in ben geweest. En hoe zeer ik mezelf wijs maak daar beter in te worden, hoe meer ik verrast ben wanneer verdriet me toch inhaalt wanneer iets losgelaten moet worden. Vandaag zou m’n liefste Maloeke al 13 jaar geworden zijn. En ja voor een hond is dat een zeer mooie leeftijd. En ja een hond is geen mens. En ja er zijn veel ergere dingen. Maar hoofd en hart op dezelfde lijn krijgen, het is niet altijd zo simpel. Zeker niet voor iemand die zo vanuit haar hart leeft en voelt. Afgelopen maand was intens. Plots spoedoperatie en afscheid van een hond die alles verstond, die van ver mijn emoties kon aanvoelen. En die zo vaak troost bood wanneer het toch regende of grijs was in mijn hoofd. Ik mocht Maloe ophalen de dag dat ik terugkeerde na een jaar in Sevilla gewoond te hebben. Een hele periode en hoofdstuk uit mijn levensboek. En samen met afscheid nemen van Maloe, voelt het ook als een beetje afscheid van die periode. Mag loslaten soms ook nog een beetje extra hard vasthouden betekenen?