09/08/2024
“Narcistische” terreur -geen geïsoleerd geval-
Zoals enkelen of wat meer mensen weten is mijn enige taak in dit leven mensen meditatie aanleren en op geregelde basis eens een babbeltje slagen. Binnen en buiten mijn praktijk. Binnen en buiten het meditatiecentrum…
Het is alsof er een bepaalde synchroniciteit mee gepaard gaat. Vandaar de wil om te delen wat er de voorbije weken, en doorslaggevend de voorbije vijf dagen, bij enkele cliënten en vrienden op de voorgrond afspeelde. Als bij toeval heeft er misschien iemand nog wat aan…
De openingszin in enkele van deze gesprekken was vaak:
“Ik ben geterroriseerd door een narcist(e)”
Soms is het de vader, soms de moeder, soms de ex-man, soms de ex-vrouw, soms de “baas”…
Persoonlijk vind ik deze term uitgehold en gaat dit over een psychologisch ziektebeeld waarbij de “pleger” tekort schiet in empathie, erg onzeker is en vaak meester-manipulator zijn omdat ze zich beter willen voelen dan de ander vanuit een grote ongelukkigheid. Controle willen nemen over de ander om zichzelf boven de ander te verheffen. Uiteraard maakt dat niet gelukkig en is dat een proces dat blijft rond-cirkelen.
Dat ziektebeeld hoeft daarnaast niet altijd ontstaan te zijn geweest in de kindertijd door een teveel of tekort aan aandacht (Freud even onderuit halen). Maar kan ook een fysiologische oorzaak hebben. Als deze tekst wordt doorgelezen zal snel duidelijk worden wat bedoeld is. Hij of zij “is niet goed bij zijn hoofd”. Heel letterlijk te nemen dan.
Heel vaak komt terug dat de partner, het kind, de ouder (naar een volwassen zoon of dochter)… zich verantwoordelijk voelt voor het geluk van de ander. Hij/zij is ongelukkig en het is “mijn taak” om deze persoon beter te laten voelen.
Op zich is dat een mooie eigenschap. Alleen één grote illusie… Ben je niet verantwoordelijk voor het geluk van een andere volwassen persoon. De enige die verantwoordelijk is voor het geluk van een persoon is de persoon zelf. Dat is jouw taak niet. Nooit geweest.
Wat wel kan is geluk delen met een andere persoon zodat het groter wordt. Ik herhaal nog eens: “De verantwoordelijk voor geluk ligt bij de persoon zelf. Bij niemand anders. Laat je niet bedotten in het aanpraten van schuldgevoelens.”
Zo grijpt de pleger naar meer controle en macht over je. De pleger zal nooit vervult zijn in de honger naar macht en controle over je omdat de onzekerheid van de pleger nooit in zelfzekerheid omgedraaid zal worden (lees: in een gelukkig of tevreden zijn met de persoon die pleger zelf is).
Dat wordt nooit vervult. Nooit. Wat je ook onderneemt. Het is nooit genoeg. De onzekerheid van de pleger draait zich ook maar al te vaak om in een vorm van jaloezie en het doordrukken en aanpraten van een schuldgevoel. Alweer vanuit dezelfde onzekerheid dus en mogelijks omdat de pleger zichzelf niet vertrouwd. Het is een reflectie van de pleger zelf. Niet van de persoon die jij bent. Daar ben jij niet verantwoordelijk voor. Alleen de pleger zelf.
De cliënten of vrienden kwamen dan wel op een punt “dat ze het doorzien”. Het doorzien van het grensoverschrijdende gedrag. Het manipulatieve dat vaak in een fase van totale sociale controle en sociaal isolement is terechtgekomen. De psychologische terreur dat plots niet meer in een donkere schaduw thuis of op het werk zit. Weggedoken. Maar rauw en onder de brandende zon tevoorschijn komt. Het wordt aanschouwd. Waarbij ook hier weer schuldgevoel ontstaat.
“Hoe heb ik het zover kunnen laten komen?” Of “Waarom overkomt mij dit” of “Ik trek dit soort personen aan”…
We lieve vrienden en cliënten, het is jouw/jullie schuld niet. Je trekt dit niet aan. Het overkomt jou niet omdat je ergens een illusie in je hoofd heb gestoken dat je niet beter verdient. Of omdat er gewoon een heel zorgende persoon in je zit.
Op deze wereld lopen helaas veel mensen rond met dit ziektebeeld waarbij een “klever van narcisme” geplakt kan worden. Je hoeft het hoofd maar buiten te steken en ze zijn daar.
Personen, al dan niet met een ziektebeeld, die over je grens willen gaan. Een grens die JIJ zelf bepaald. NIEMAND anders.
De enige vraag die wel rest is: “Hoe komt het dat jij over je grens laat gaan?.
Rond dat schuldgevoel:
In de verenigde staten van Amerika haalde een persoon met dit ziektebeeld in 2020 tijdens de presidentsverkiezingen 46,9% van de stemmen. Je bent dus heus geen alleenstaand geval in bedot te worden door meester manipulators. Jouw reflectie is dat je het goede wil zien terwijl het kwaad gepredikt wordt. De enige opdracht dat je hebt is dit te doorzien. In je persoonlijke leven en als het kan in de brede maatschappij.
Als afsluiter mijn eigen synchronisatie-moment hieromtrent:
Deze week (en we zijn nog maar vrijdag) drie casussen rond dit onderwerp waaruit in alle drie de gevallen, bij de plegers, een niet aangeboren hersenletsel waargenomen is waarbij de pre-frontale hersenkwab is geraakt. Ten gevolge van een hersenbloeding. Door een ongeval op de weg. Een onbekende oorzaak. En één iemand dat van de barkruk op zijn hoofd is gevallen met zijn “zatte botten”.
Toevallig kwamen deze oorzaken pas aan het licht na de eerste gesprekken. (Ik kan niet meer typen omwille van GDPR).
De frontale kwabben kunnen beschouwd worden als zetel van emotionele controle en persoonlijkheid. Sorry dus Freud, het is niet altijd de schuld van de mama…Het zal Karl Jung worden.
De frontale kwab is ook de plek waarbij concentratie zit als we mediteren. Waar het derde oog zich bevindt volgens de oude oosterse meesters. Misschien is het zelfs de plek in ons brein waar het onbewuste bewust wordt. Dat laatste kan ik niet wetenschappelijk onderbouwen. Al de rest wel.
Dit op vijf dagen tijd. Delen dacht ik zo…
Copyright www.upaja.be (EU) bij intellectueel eigendom.
UPAJA Welkom bij UPAJA®️, De psychologische consultatiepraktijk op maat. Oprichter en consultant Ken Verschoren (1984) combineert zijn 16-jarige training in boeddhistische meditatievormen en filosofie met zijn diploma professionele bachelor in de toegepaste psychologie om wetenschappelijk onderbo...
