Veurns Psychologenhuis

11/12/2020

Voor wie steek jij zondag een kaarsje aan?
💖Marthje*💖

07/12/2020

De aankomende feestdagen, zijn ook vaak geen feestdagen maar pijnlijke dagen.
Een feestdag wil je vieren met mensen die je graag ziet. Pijnlijk voor iedereen die iemand mist, lang geleden of nog maar recent... die lege stoel blijft voor altijd...

Het is een zoektocht, om beetje bij beetje betekenis te kunnen geven aan je verlies. Ik begreep het lang niet: betekenis geven aan je verlies: hoe kun je daar nu een deftige betekenis uithalen? En als ik die betekenis al vind, mis ik mijn geliefde dan wel nog? of heb ik het dan 'verwerkt' en 'een plaats' gegeven? Enerzijds wil ik die pijn niet meer voelen, maar anderzijds wil ik 'het' geen 'plaats' geven en al zeker niet 'verwerken' wat voor mij insinueert dat het gemis plots voorbij is.

De betekenis die ik kon geven, jaren na het overlijden van mijn dochtertje is wat ik nu doe in mijn praktijk, is door wereldlichtjesdag te organiseren, door jaarlijks de Hopperun te organiseren en zo alle kindjes die momenteel worstelen met kanker in het UZ Leuven te ondersteunen met de opbrengst, door met onze andere kinderen te spreken over hun sterrenzusje Marthe* en hen te leren dat verlies bij het leven hoort. En niet alleen een overlijden, ook de pijn wanneer een vriendje of vriendinnetje boos is of geen vriend meer wil zijn, wanneer ze omwille van corona niet kunnen sporten en ze hiervoor boos zijn of zich eenzaam voelen, ...

Het gaat om te leren dat verlies bij het leven hoort en dat we al de emoties die hiermee gepaard gaan, ook mogen toelaten.
Ik merk zowel bij mezelf als in begeleidingen dat we niet geleerd hebben om deze emoties toe te laten. We leerden om flink te zijn, om ons best te doen, om iedereen blij te maken, ... maar wanneer we dit doen, is er 1 iemand die we niet blij maken, nl. onszelf. Maar dit tonen we dan ook weer niet, we zetten als het ware een masker op en doen alsof we ons goed voelen, doen alsof het ons niet raakt, doen alsof.... tot de spreekwoordelijke druppel ervoor zorgt dat ons emmertje overloopt. Het vergt bergen energie om ons innerlijke te verstoppen voor de buitenwereld en wanneer we dit doen, dan slaan al deze emoties op in ons lichaam, in dat emmertje. Net daarom vind ik het zo belangrijk om mee te geven aan de kinderen dat het oke is, dat triest of tranen uiten even oke is als lachen. Onder het motto: jong geleerd is oud gedaan. Dagelijks merk ik dat wanneer we het niet jong geleerd hebben, het 'oud' 😉 een ganse struggeling is. We kunnen er zelf bewust voor kiezen om ons emmertje niet te vullen, maar om eerlijk onze gevoelens te beleven, er uiting aan te geven of hulp in te roepen hiervoor. Als we ons emmertje regelmatig ledigen, dan loopt hij nooit over en hebben we ook geen extra werk om hetgeen dat overgelopen is, terug op te kuisen. 🌸

22/10/2020

Oe wist?? ... ça va!!...
Praten helpt... hoezo praten helpt???

(ik hoor mezelf nog zeggen 12 jaar geleden: "die rouwbegeleider zal mijn dochtertje toch niet kunnen terug brengen, dus wat zou ik daar gaan doen...", en toch zorgde dit er onder andere voor dat ik mijn leven terug beetje bij beetje op de rails kreeg en ik naast de pijn en het gemis, terug ook het mooie kon zien, mijn leven verder kon leven ipv overleven en dankbaar kon zijn om de vele herinneringen die er voor altijd zijn.)

Als omstaanders van iemand in een verliessituatie, een overlijden of een andere vorm van verlies (en er zijn heel veel vormen van verlies, zeker in C-tijden vb. eenzaamheid), zijn we ofwel geneigd om niets te zeggen ofwel te komen met advies. Eén ervan is 'praat erover'...

Voor sommige mensen helpt dit, voor andere niet. Maar is het nu praten, creatief bezig zijn of nog iets anders... belangrijk is om te leren omgaan met het verlies, het door-werken, her-werken, vorm te geven, betekenis te geven, ... (niet verwerken in de zin van: het is nu voorbij en ik denk er nooit meer aan).

Wanneer emoties naar boven komen, is het nu vreugde of verdriet, blijdschap of kwaadheid.... emoties tonen ons dat er iets leeft in ons die aandacht nodig heeft. Het vraagt heel veel moed om die aandacht te (durven) geven.

In mijn praktijk gaat het niet om grote en zware therapeutische processen. Als rouw- en verliesbegeleider help ik jou om niet vast te blijven zitten of te vermijden, maar om eventjes of een langere tijd mee te stappen op jouw weg, jouw zoektocht naar hoe je kan omgaan met de verliezen die zich aandienen in jouw leven.
Heel vaak wachten we veel te lang, onze 'ça va' wanneer iemand vraagt 'oe wist'...
Een pleister op een wonde, kan serieuze gevolgen hebben wanneer we die wonde niet eerst eens goed bekijken en ontsmetten indien nodig, een 'ça va' wanneer we hartpijn voelen, kan ons leven veel zwaarder maken. Laten we de moed vinden om te kijken naar die wonde van verdriet, hiervoor de tijd nemen ipv toe te dekken en hopen dat het niet veretterd. 🌸

Neem gerust vrijblijvend contact op bij vragen 0479 03 81 88 of tine@rouw-en-verlies.be

15/10/2020

Kanker... wanneer dit je lichaam binnendringt, of het lichaam van je geliefden, is het alsof alle vaste grond van onder je voeten verdwijnt.
Toen wij met ons dochtertje die leukemie had aankwamen op de kinderkankerafdeling in Leuven zei de prof: "jullie zijn hier op een eilandje beland die je nooit meer zal vergeten maar waarvan je wenste dat je het nooit had leren kennen", en hij schreef zijn naam en telefoonnummer op een houten spatel waarmee de dokter in je keel kijkt...
12 jaar later zie ik er alles nog zo voor me, de gang, de kamers, het getuut van de pomp, de dokters, verpleging en onderhoudspersoneel, het aquarium met de visjes op het einde van de gang, ... De bestrijding van alle slechte cellen uit je lichaam kan een helse weg zijn en vraagt zoveel moed van wie de strijd aan het strijden is.
Na een overwinning, is je leven nooit meer hetzelfde...
Na een overlijden, is het leven voor nabestaanden, ook nooit meer hetzelfde... dan pas begint het voor de meesten...

Een warm 💓 voor iedereen die vecht en voor alle nabestaanden die iemand verloren in deze strijd. 🌸

13/10/2020

Door dingen die met ons gebeuren, door dingen die ons overkomen, kunnen we veranderen als mens.
Enkel wij hebben de keuze hoe we met die verandering in ons leven omgaan. Dit is ook zo met verlies.

Nadat we iemand hebben verloren:
💫 kunnen we gans ons leven treurig onder een dekentje doorbrengen...
💫 kunnen we onze kop in het zand steken en op automatische piloot verder gaan en er nooit meer aan denken (of doen alsof) ...
💫 kunnen we bewust stil staan bij ons verdriet en tijd nemen om te zoeken hoe we het de rest van ons leven meedragen in mooie herinneringen...

Wat kies jij?

Ik heb na het overlijden van ons dochtertje een periode in mijn leven gekozen om maanden onder mijn dekentje te liggen en m'n leven op on hold te zetten...
Ik heb een periode gekozen om boos te zijn op gans de wereld en daarna die wereld te bewijzen dat ik het terug allemaal kon...
maar nu, kies ik nog altijd om bewust periodes van stilte in te bouwen, nu kies ik niet meer om me te bewijzen, maar kies ik om de rest van mijn leven alle mooie herinneringen levendig te houden aan m'n dochtertje die me tijdens haar korte leventje en nu nog steeds, zoveel leert. 🧡

Niet alle verliezen hebben extra zorg en tijd nodig, maar wanneer dit wel zo is, durven we hier heel vaak niet voor te kiezen. Of we besluiten zelf dat het niet nodig is, ook al toont ons lichaam, onze emoties, onze gedachten en ons gedrag dat het wel nodig is.
Voor meer info tine@rouw-en-verlies.be of 0479 03 81 88 🌸

07/10/2020

Heel vaak hoor ik dat mensen hun verdriet in een weegschaal leggen:

🍂 de dood van mijn vader/moeder heeft me diep geraakt en doet na al die jaren nog pijn. Maar ja, iedereen verliest zijn vader/moeder ooit, dus komaan, ik doe gewoon door, het zal wel slijten...
🍂 ik heb samen met mijn partner besloten om uit elkaar gegaan, en toch mis ik hem/haar en blijft het pijn doen... maar ja, ik heb het zelf gewild, ik moet nu maar op de blaren zitten....
🍂 m'n broer of zus is overleden, ik mis hen... Maar ja, voor mijn ouders en hun partner en kinderen is het veel erger, dus ja, ik zwijg en doe maar door, het zal met de tijd wel beter worden...
🍂 Na die familieruzie zie ik dat familielid niet meer. Ik ben heel boos, en toch doet het ook pijn... maar ik geef niet toe, ze moeten niet denken dat ik de eerste stap ga zetten, ik hou me stoer en doe alsof het me niets kan schelen...maar eigenlijk voel ik me binnenin heel ellendig en vind ik het jammer...
🍂 ...

Verlies en verdriet kun je niet in een weegschaal leggen. We zijn allen experts in redenen zoeken waarom het heus niet zo erg is wat we mee maken en we geen hulp hoeven te zoeken.

Verlies, zowel bij overlijden als bij andere verliessituaties, brengt heel vaak heftige emoties in ons naar boven. Wanneer we deze emoties proberen te verdringen of onderdrukken, komen deze vroeg of laat naar boven maar op een veel heftigere manier, tegen de verkeerde personen, in lichamelijke klachten, ... .

Hulp vragen is vaak moeilijk en een drempel die we over moeten.
Hulp vragen is geen teken van zwakte, integendeel, het is een teken van moed en zelfzorg, het is kiezen om de kwaliteit van je leven te verbeteren. 🌸

02/10/2020

Ooit kreeg ik te horen wanneer ons dochtertje van 10,5 maanden was overleden: "ze was nog zo klein, je hebt daar toch niet veel aan, beter nu dan dat ze 10 jaar oud was, en je bent nog jong, koop een nieuw..."
Het doet er niet toe hoe oud of hoe jong. Vanaf het ogenblik dat je weet dat je zwanger bent, is dit het meest kostbaarste in je leven en wil je dit nooit meer kwijt.
Een miskraam, een doodgeboorte, een (verplichte) abortus, overlijden kort of langer na de geboorte... zorgt voor heel veel verdriet en gemis. Verlies kunnen we niet in een weegschaal leggen. Als het voor jou een gemis is en verdriet oproept dan ís het een gemis.
Deze uitspraken van mensen uit onze omgeving zijn meestal goed bedoeld. De samenleving heeft te weinig kennis over hoe we kunnen omgaan met verdriet. Verdriet bij onszelf en verdriet bij een ander en daarom grijpen we vaak naar clichés die veel pijn doen.

Het is voor ons allen een uitdaging:
Voor omstaanders om echt te luisteren en ruimte te laten voor verdriet en emoties van rouwenden, om niet ook nog es dood te zwijgen.
Voor rouwenden zelf vraagt het heel veel moed om hulp te zoeken. De eerste stap is de moeilijkste en de ervaring leert dat iedereen heel tevreden is wanneer zij die eerste moeilijke stap gezet hebben. 🌸
Voor meer info, bel of mail gerust vrijblijvend:
tine@ rouw-en-verlies.be of 0479 03 81 88

29/09/2020

" Achter elke traan van verdriet, schuilt de glimlach van herinneringen."
Heel vaak uitten we ons verdriet niet, wenen we onze tranen niet uit de overtuiging 'dat het leven voort gaat', uit angst, uit schaamte, uit de overtuiging dat we geen tijd hebben, de overtuiging dat tranen een teken van zwakte zijn of uit angst dat we het verdriet niet aankunnen...
Wanneer we tranen van verdriet niet toe laten, blijven we de glimlach van herinneringen verstoppen en gunnen we onszelf niet om echt te leven. Emoties dienen benoemd en geleefd te worden. Zo niet dan worden ze een patroon in ons leven en koesteren we deze emoties, laten we onszelf niet leven, maar zitten we in 'overleven'.
Het vergt moed om onze emoties te durven leven en het vraagt moed om hiervoor tijd te durven/willen vrij maken. 🌸

08/09/2020

Relatiebreuk na korte of langdurige relatie, echtscheiding na jaren ruzie of na jaren stilzwijgend samenleven, zelf voor gekozen of net niet,...
Een vorm van verlies, van pijn die veel voorkomt maar waar onze vluchtige maatschappij niet steeds aandacht voor heeft.
Al vaak hoorde ik immens veel verdriet waar mensen nergens mee terecht konden en wanneer ze toch de moed hebben om hun pijn en gemis uit te spreken, ook al heeft hun (ex)partner hen gekwetst, stoten ze op onbegrip of goedbedoelde raad (die niet zo binnenkomt) van de omgeving:
"je bent toch beter af zonder, jij verdient wel beter, denk je nu nog aan hem/haar, wees dankbaar dat dit gebeurde en je ervan af bent..."
Verdriet en pijn kunnen we niet in een weegschaal leggen.
--> We kunnen nièt verkeerd voelen!

01/09/2020

1 september.... de eerste schooldag: kriebels, spannend, nerveus, wat bang, zal het wel lukken, .... maar ook bij velen een dag met pijn en verdriet.

Ik herinner me mijn zoontjes eerste schooldag na het overlijden van ons dochtertje. Zo ontzettend dubbel: blij en trots dat hij naar het klasje ging en zoveel pijn om het feit dat hij er alleen stond en grote zus' handje niet kon vasthouden.

Een eerste schooldag... dikwijls horen en zeggen we: 'het is een beetje loslaten'... Ook hier heb ik vele jaren mee geworsteld.
Nadat ik m'n dochtertje verloren had, kon ik moeilijk overweg met mama's die aan de schoolpoort dachten dat ze hun kindje dienden 'los' te laten. Wat is een dag of halve dag in vergelijking met een gans leven dacht ik toen? met nooit meer?

Loslaten omschrijf ik liever als op een andere manier in verbinding gaan. Een kind laat je nooit los, hoe oud of jong hij of zij ook is, hoe dicht of veraf hij of zij ook woont, zelfs na hun overlijden is het een zoektocht hoe je op een andere manier in verbinding kan komen.
Ik ben vroeger inwendig boos geweest op mama's die vertelden hoe lastig het was om hun kindje 'achter te laten' in de opvang of op school, maar ik uitte dit niet, niet tegen de mama's, niet tegen m'n omgeving. Ik stapelde het op in mijn lijf, bij de rest van de pijn en het verdriet, bij het immense gemis.

Nu zie ik ook hoe mijn reacties toen helemaal gekleurd werden door mijn verlies en er geen filter meer zat op wat ik voelde. Tuurlijk slik ik nu ook wel wanneer ik mijn ondertussen 11- jarige zoon afzet voor een week op kamp... .

Jaren later besefte ik dat die gevoelens er dan wel mochten zijn: de pijn, het verdriet, de jaloersheid, de boosheid, de onmacht, ... Wanneer deze gevoelens niet mogen bestaan, gaan ze een eigen leven leiden en kunnen ze de rouw moeilijker maken.

In mijn praktijk kun je terecht om die gevoelens te leren benoemen en ermee te leren om gaan, zowel tijdens individuele sessies als in kleine groepjes.

Wanneer men een verliessituatie meemaakt, hoe klein of groot die ook is, wat jij voelt op dat moment kan en mag bestaan, het is 'normaal' in de niet-normale situatie die je je bevindt.
Verliezen kunnen we niet op een weegschaal leggen en heel vaak maken we het onszelf veel moeilijker in deze periode die al heel moeilijk is in ons leven door gedachten en uitspraken zoals: "het valt wel mee, van mij is het niet zo erg, wat mijn buur meemaakte is veel erger, het is al lang geleden, er zijn zoveel mensen die het meemaken, ...". 🌸

Aarzel niet om vrijblijvend contact op te nemen voor meer info.
tine@rouw-en-verlies.be of 0479 03 81 88

26/08/2020

Ik hoor zo vaak rouwenden die gekwetst worden door reacties of net door het uitblijven van reacties die soms heel deugddoend zouden zijn.
Wat kun je doen als vriend, buur, familie, collega, ...?

VERLANGLIJSTJE
– Wij zouden willen dat ****** niet overleden was. Wij zouden willen dat we ****** terug hadden.
– Wij zouden willen, dat je niet zo bang zou zijn om de naam van ****** uit te spreken. ******leefde en is belangrijk voor ons. Het is belangrijk voor ons om te horen dat zij/hij voor jou ook belangrijk is.
– Als wij huilen of emotioneel worden als je over ****** spreekt, weet dan dat het niet is omdat jij ons pijn hebt gedaan. Het overlijden en moeten missen van ****** is de oorzaak van onze tranen. Jij hebt over ****** gesproken en daardoor heb je ons de kans gegeven ons verdriet te delen.
Dank je wel!
– Rouw en verdriet zijn niet besmettelijk, dus zouden we willen dat je ons niet uit de weg gaat, we hebben je nu meer nodig dan ooit.
– We hebben best wel wat afleiding nodig en willen graag horen hoe het met jou is, maar we willen ook graag dat jij weet hoe het met ons is. Het zou kunnen, dat we bedroefd zijn en misschien gaan huilen, maar wij zouden willen, dat je ons over ****** laat praten. Het is elke dag ons favoriete onderwerp.
– We werken erg hard om te herstellen, maar we zouden willen dat je begrijpt dat we nooit helemaal weer de oude worden. We zullen ****** altijd missen en we zullen altijd rouwen om zijn/haar overlijden. Verwacht niet dat we het na 1, 5, 10, 20, ... jaar vergeten zijn.
- Laat het ons weten dat ook jij het niet vergeten bent en stuur ons een kaart, een sms, telefoneer ons even.
– Dingen die voor jullie gewoon zijn, zijn dat voor ons niet meer. Op bezoek gaan, verjaardagen, feestjes, veel mensen bij elkaar die lol maken, praten over van alles en nog wat, wij kunnen dat niet zo goed. We hopen dat jullie dat kunnen begrijpen.
– Weet je niet hoe je met ons om moet gaan, zegt dat dan gewoon, dan kunnen we erover praten.
– Als we zeggen “het gaat goed”, dan zouden we willen dat je begrijpt, dat we ons dan niet altijd daadwerkelijk goed voelen.
– We zouden willen dat je weet, dat alle reacties van verdriet die wij hebben, erg normaal zijn. Depressie, kwaadheid, hopeloosheid en overstelpend verdriet, je kunt het allemaal verwachten. Dus vergeef ons alsjeblieft als we rustig en teruggetrokken zijn of prikkelbaar en humeurig.
Vergeef het ons als we onbeleefd zijn, het is absoluut niet onze bedoeling. Soms wordt alles ons teveel en moeten we even alleen zijn. Laat ons dan alsjeblieft even.
– Wij zouden het zeer op prijs stellen als je laat merken dat je aan haar/zijn verjaardag en sterfdag denkt. Dat blijven voor ons de meest bijzondere dagen in ons leven!
– Wij zouden heel graag willen, dat je ons zou kunnen begrijpen. Dat je je zou kunnen indenken hoe het voelt: ons verlies en ons verdriet, onze stilte en onze tranen, onze leegte en onze pijn.

🌸Maar we hopen dagelijks, dat je het nooit zal begrijpen.🌸

(Bewerking van onbekende bron)

10/08/2020

Tine Top is onze recente aanwinst bij Veurns Psychologenhuis.
Zij is rouwconsulente.
Aarzel niet om een kijkje te nemen op haar pagina: praktijk voor rouw een verliesbegeleiding - Tine Top.
Heb je vragen of wens je een afspraak te maken? Aarzel niet om de praktijk of Tine rechtstreeks te contacteren!

Al 500 volgers in 5 maanden tijd.
Het bevestigt wat ik zo vaak heb gevoeld en heb ondervonden: wij, onze maatschappij, zijn te weinig vertrouwd hoe we kunnen omgaan met rouw en verdriet.

5 maanden na het overlijden van mijn dochtertje belde er een vriendin die ik heel lang niet meer gehoord had. Ze vroeg hoe het met me ging. Het ging eigenlijk totaal niet goed. De eerste maanden na het overlijden leefde ik op automatische piloot, daarna voelde ik me steeds verder wegglijden.
Ze vertelde van een rouwconsulente, iemand die ook haar kind was verloren en zei me voorzichtig dat dit me misschien wel kon helpen, om met haar te gaan praten.
Ik wou dit eerst niet, ik was te koppig en ik had te veel verdriet. Wat zou een rouwconsulente me kunnen helpen, niemand kon me helpen want niemand kon me mijn kleine meisje teruggeven.

In die periode las ik een tekstje die exact omschreef hoe ik me voelde:

" Ik kan niets zinnigs zeggen over rouwen,
alleen dat het vreselijk veel pijn doet.
Soms heb ik het gevoel
'dit is te hevig,
deze pijn kan ik niet aan'.
In het begin heb ik alles geprobeerd
om minder pijn te voelen.
Op een bepaald moment
ging ik gewoon op de grond liggen,
in de hoop dat het dan
minder pijn zou doen.
Mensen zeiden tegen me:
'Je doet het goed, je bent sterk.'
Maar...
zij hebben me nooit op de grond zien liggen he! "

Ik wou me niet meer zo rot voelen, ik wou even optimistisch zijn als mijn dochtertje die gestorven was, maar het lukte me niet.

Uiteindelijk zette ik toch die stap, die ene stap waar ik zo tegenop zag, maar die ene stap die me daarna ook stap voor stap gesteund heeft in de zoektocht naar hoe ik verder kon leven ipv overleven.
De rouwconsulente wist waarover ze sprak, ook haar kind was gestorven. Ze begreep me, ze zei dat het niet abnormaal was wat ik doormaakte, dat het niet abnormaal was hoe m'n man, hoe m'n omgeving reageerde. Het deed me iedere keer terug goed om op gesprek te gaan en geleidelijk aan had ik terug wat meer energie.

Ik hoop dan ook dat mensen in verdriet, wie of wat je bent verloren kan verschillen, maar de pijn en gemis kan heel gelijklopend zijn, ook iemand hebben die hen dat duwtje in de rug geeft om hulp te zoeken, of ze zelf de moed vinden om de stap te zetten.🌸

27/03/2019

Een kijkje in onze praktijk...
Voor meer info surf naar www.veurns-psychologenhuis.be!

03/10/2018

Veurns Psychologenhuis is vanaf deze week open! Meer info over het team, de doelgroep en onze werking vind je op onze (voorlopige) website: www.veurns-psychologenhuis.be
Heb je nog vragen? Aarzel dan niet om ons te contacteren!

16/09/2018

Welkom op de site van Veurns Psychologenhuis! Binnenkort openen we onze deuren van onze ambulante groepspsychologenpraktijk!

Info over de concrete openingsdatum volgt nog!

Voorlopig kunnen jullie alle info vinden op: https://veurns-psychologenhuis.be/

Tot binnenkort!

Veurns Psychologenhuis

16/09/2018

16/09/2018

16/09/2018