02/02/2023
Eentje die te mooi is om niet te delen 💛...
Want hoe snel zeggen we als ouder niet "nu even niet", "straks", "ik ben nog even bezig"...
Hoe vaak kruip jij 's avonds in je bed met het idee "morgen doe ik het anders" om dan de volgende ochtend net hetzelfde te doen? 🙈
Hoe vaak heb je eigenlijk zelf behoefte aan een knuffel, maar neem je de tijd niet om die te vragen? Of denk je er niet aan om die te vragen?
Baby's en kinderen gaan instinctief nog huilen als ze eenzaam en bang zijn. Of heel druk als ze heel enthousiast zijn. Maar als volwassenen hebben we geleerd dat dit niet kan: "doe maar normaal". Met als gevolg dat we het ook niet meer zeggen als we ons eenzaam, bang of verdrietig voelen. Dat we het negeren als we het voelen. En dat we het gevoel soms zelf niet meer herkennen.
Het is wetenschappelijk bewezen dat knuffelen (huidcontact in het algemeen) goed is voor de gezeondheid: het maakt gelukkig, het maakt weerbaar, het versterkt de weerstand en je wordt er slimmer van. Dus...neem de tijd om wat vaker te knuffelen 😉 het heeft alleen maar voordelen.
Dikke knuffel voor iedereen 😊.
"Pak mij nekeer vast, twas een rotdag vandaag"
"Wil jij dicht bij mij aankruipen? Ik voel me niet op mijn gemak."
"Ik weet vandaag geen blijf met mezelf!"
"Oh my god, ik ben echt zo zo blij. Ik spring bijna uit mijn vel!"
Wij kunnen het met zoveel woorden zeggen. Of we proberen het toch. We vragen om de knuffel, de nabijheid, de high five, de troostende woorden. En we krijgen ze.
Baby's, peuters, kleuters, kinderen. Ze zeggen het niet met zoveel woorden. Ze huilen, hangen, zijn boos, willen maar niet neergelegd worden in het donker en in hun eigen bed, willen niet alleen zijn, zijn uitbundig en net iets té uitgelaten.
En hoe reageer jij dan? Of nog beter: hoe zegt de maatschappij dat je moet reageren?
"Je moet die niet elke keer pakken zé. Hij weet precies al goed op welke knopjes hij moet duwen."
"Laat die maar even huilen. Daar krijgen ze sterke longen van."
"Stop eens met roepen."
"Wees eens kalm."
Ik kan ze blijven opsommen. Alles wat ik al gehoord heb, alles wat jij misschien al gehoord hebt?
Dus, hou ze nog even langer vast. Geef hen de nabijheid die hun lijfje zo hard nodig heeft. Luister naar wat hun lichaam zegt. Knuffel, wieg, troost, lach en spring mee. En als het allemaal teveel is, wat zeker kan, geef de fakkel dan door aan een volgende enthousiasteling.
Sta stil bij hun gevoelswereld. Vertraag. Voel. Volg je instinct.
