Syl La Vie, Leopold III-laan 36, Westmalle (2025)

10/07/2025

✨

Thuis.
Dat is rollen met je ogen als de ander diezelfde mop voor de 100e keer vertelt en wéér strijk gaat van het lachen.

Thuis.
Dat is alweer een verstopte bic-balpen vinden en je afvragen waar hij die weer heeft meegepakt.

Thuis.
Dat is samen die ene goede fles wijn kraken die samen gekocht werd in het verre zuiden.

Thuis.
Dat is aan de nieuwe week starten en om 10u sturen dat je mekaar al mist.

Thuis.
Dat is die fiets weer heel fout geparkeerd zien staan en bedenken dat hij het de avond voordien weer te bont heeft gemaakt.

Thuis.
Dat is in de week plannen maken voor het weekend, om die dan te vol te plannen omdat er zoveel plannen zijn.

Thuis.
Dat is spontaan volk over de vloer krijgen, zo van dat volk die nooit storen omdat ze zo diep in ons hart zitten.

Thuis.
Dat zit in de geur van het bed, als je samen onder fris gewassen lakens kruipt.

Thuis.
Dat zit in samen hangen in de zetel en beseffen dat dit alles is wat je nodig hebt.

Thuis.
Dat zijn de kinderen die spelen, kampen bouwen, schaterlachen en gillen als papa thuiskomt.

Thuis, dat zit niet in stenen, in een gebouw.
Thuis, dat zit in houden van jou.
Thuis, dat is alles wat je nodig hebt om te leven.
Thuis, dat zit in púre alledaagsheid verweven.

Op 10 juli 2017 verdween onze thuis.
Op 10 juli 2017 werd het hels stil in huis.
En die stilte spreekt nog steeds, soms heel luid.
Het gemis kruipt nog vaak onder onze huid.
Samen met jou vertrokken al onze plannen en dromen.
Samen met jou zijn er ook mensen niet blijven komen.

Waar anderen hier bij ons steeds konden vertrekken om terug naar Thuis te kunnen gaan, zo zijn wij hier élke dag blijven zoeken naar manieren om te blijven staan.
En zo gingen wij beetje bij beetje- letterlijk & figuurlijk - verbouwen, terug zoeken naar vertrouwen en gingen we terug houden van een nieuwe warme mooie thuis… ❣️

Want hoe kon het ook anders?
Als dat het laatste eerbetoon aan jou kan zijn?
Dan zullen wij léven, verder leven met de pijn.

♥️

Zoet,
Tu
me
manques.

💫

27/06/2025

Vorig jaar, einde juni.
Ik schreef hier dat ik veel zots ging doen.
Ik ging dan ook écht vele zotte dingen doen.
Zo mocht ik terug vrouw-van worden en vierde ik mijn 40e verjaardag in Ibiza. Zalig zot allemaal.

Ik schreef hier ook dat ik met zot veel goesting terug ging starten, na mijn verlof zo ergens in augustus.
De goesting was er. Maar helaas lag er - toen al - veel ander zots op mijn weg. Zo van die dingen waarvan je zegt, toch zot dat je dat moet overkomen…

Na de zomer vorig jaar begon mijn hart het lastig te hebben. Op een doordeweekse alledaagse mooie rustige avond, leek mijn hart te stoppen. Althans, zo voelde het. Ik vergeet het nooit, die moment. Ik denk dat ik nog nooit zo bang geweest ben als toen. Wat daarop volgde was een ‘mevrouw dat zal wel hyperventileren zijn’ tot ‘mevrouw u hebt een hartritmestoornis’. Een hartritmestoornis.
Mijn hart volgde letterlijk niet meer.
Het was zot hoe mijn hart het die tijd overnam.
Gesprekken voeren, sporten, slapen, dansen …
Alles ging zot moeilijk.

Waar ik kei hard ging werken om mijn hart te geven wat het nodig had, kwam het volgende zotte op mijn pad.
Zo moesten we veel sneller dan ooit gedacht afscheid nemen van een zot lieve toffe man, onze papsie.
Papsie was veel meer dan een schoonvader voor mij.
‘T is zot wat zijn verlies teweegbracht (en brengt).

Toen ik nieuwe adem vond - letterlijk en figuurlijk - hebben we dan in maart dit jaar afscheid moeten nemen van mijn papa. Papa was veel meer dan een papa voor mij. Met papa vertrok ook de gerustheid en wijsheid die ouders brengen.
Met papa vertrok alweer een stukje van mijn hart.

En dan zijn we nu opnieuw juni.
Het is zot te bedenken wat een jaar achter ons ligt.
Deze zomer staan er minder zotte dingen op de planning.
Misschien dat mijn hart daar wel deugd van zal hebben.
Want rouwen, lieverds, rouwen dat is harD en harT werken.
Elke dag opnieuw.
De meeste mensen zien het niet.
Heel sommige doen hun best om het te zien.
En een enkeling die ziet het. Of wil het zien.

En dat is mijn wens voor jou, voor de zomer.
Dat je écht gezien wordt.
Want dat is alles wat een rouwhart nodig heeft.

🩷

19/06/2025

Borderline Times 📚

Wie Syl kent, weet dat ik van lezen hou en dat ik altijd wel één of meerdere boeken heb liggen, de ene al wat relevanter voor Syl La Vie als de andere.

Jaren geleden ‘moest’ ik Borderline Times van Dirk De Wachter lezen voor een literatuuropdracht van mijn opleiding. Ik was toen al helemaal weg van het boek.

Onlangs nam ik het nog eens vast.
Ik nam het vast en voor ik het wist was ik terug vertrokken. Dirk neemt je mee op een trein door onze volle realiteit.
We leven dus in Borderline Times, voor wie het nog niet weet.

Ik neem jullie even mee in een stukje van zijn woorden…

“De periode dat iets ‘toegestaan’ is, wordt steeds korter. Als je rouwt om het verlies van een geliefd persoon, dan mag je dat maar een bepaalde periode doen. Heb je daar langer voor nodig, dan noemen ze dat al snel ‘ziekte’ (bv depressie) en dan hebben ze daar al snel pilletjes voor. Nochtans, af en toe eens gedeprimeerd zijn is heel normaal. Al doet de maatschappij alles om dat niet als normaal te laten aanvoelen.”

“Kinderen leren omgaan met een beperking of falen, ze aanleren hoe je terug kan opstaan, je herpakken en verder vechten… Het is minder en minder van deze tijd. We zijn te snel geneigd om op zoek te gaan naar een pilletje of vooral, een diagnose.”

“Identiteit is complex geworden. De druk om ‘om te bloeien en alle kansen te benutten’ is zo hoog geworden. We zijn in zo’n sterke mate bezig met ontplooiing dat we ons verliezen in de plooien.”

…
En ik besef weer eventjes nóg meer hoe waardevol ons beroep is. Omdat we in volle Borderline Times elke dag opnieuw mensen kunnen meegeven dat het wél toegestaan is, hoe je terug kan opstaan, hoe je dicht bij jezelf kan/mag blijven, … Dat ontplooiing ook kan zonder jezelf te verliezen 💛

En ik besef ook weer eventjes hoe waardevol het is, zo’n boek. Om er af en toe terug bij te nemen. Als reminder voor mezelf. En ik hoop bij deze dat het een reminder voor jou mag zijn.

💛

16/05/2025

Ze zeggen dat…

Dat ik terug gelukkig ben.
Dat ik nogal chance heb dat ik iemand anders ben tegen gekomen...

Dat het nogal snel was om terug in een relatie te gaan.
Dat het misschien toch niet zo goed zat tussen zoet en mij...

Dat mijn papa al zó lang ziek was, dat ik toch wist dat dit ging gebeuren, dat ze niet begrijpen dat het dan zo’n impact heeft …

Dat het niet zo goed gaat met mij.
Ze hebben het horen zeggen maar je ziet het ook, ik ben een heel ander.

Dat ik te veel bezig ben met dit.
Dat ik te weinig bezig ben met dat.
Dat ik beter dat zou doen.
Of dat ik … dat ik…

Ze zeggen dat…
Ze zeggen veel.
Sinds 10/07/2017 is er een heleboel gezegd geweest.
Veel liefs. Veel vals. Veel moois. Veel fouts.

En nu zeggen ze dat ik er mee stop, met Syl La Vie.
Dat ik niet langer mijn job als rouwconsulent ga uitoefenen.

Ze zeggen dat...
Ik heb écht moeten leren om dat daar te laten.
Dat eigen waarheid waarheid is.

Maar dit… Dit kan ik niet laten zeggen.
Dit gaat over Syl La Vie.
Dit gaat over levenswerk, over levensmissie.
Dus hier wil ik toch iets op zeggen.

Nee, ik stop niet met Syl La Vie. Neen.
Nog méér dan ooit tevoren voel ik dat ik het thema rouw wil laten bougeren.
Dus nee. Nee. Laat ze zeggen.

Het enige wat ik deed, is even tijd nemen.
Omdat jullie dat verdienen.
Omdat ze zeggen dat een rouwconsulent er niet juist voor de cliënt kan zijn als die dat niet voor zichzelf doet .

Dat is wat ik deed.
Dit is wat ik doe.
Voor mezelf zorgen.
Om nog meer goesting te krijgen in m’n
job die ik in feite zelfs geen job kan noemen.

Dus wat ze ook zeggen...
Syl La Vie is Syl.
En Syl blijft Syl La Vie.
Alleen met een extra litteken erbij.
Maar ze zeggen dat dat m’n werk alleen maar authentieker maakt.

Ze zeggen dat.
Dat zeggen ze.
Zeggen ze dat?
Check even in.
Ik hoor je graag 🌙

04/04/2025

✨

Uuuren. Als vanzelf. Vanzelfsprekend.
Uren hielp ik haar met huiswerk.
Uren hielp ik haar met kleertjes aandoen ‘s morgens.
Uren hield ik de wacht op de speelplaats.
Uren speelde ik clown om zo toch die lach op haar gezichtje te krijgen.

Uren ging dat. Als vanzelf.
‘T was vanzelfsprekend, dat zorgen voor haar.
Zo ging dat jaren door en als vanzelf ging dat weg.
Klein zusje werd groot en ik had te leren dat zij haar weg kon gaan. Als vanzelf.

En nu, 37 en 40 zijn we en ik voel dat de rollen de laatste jaren heel vaak omgekeerd waren. Zusje zorgde voor mij. Zij hielp, hield wacht, zorgde voor die lach. Als vanzelf. Maar lang niet vanzelfsprekend.

En ook hier, ergens november 2024. We schreven ons samen in voor een rouwreis naar Marokko. Op de sterfdag van mama, gingen we iets allesbehalve vanzelfsprekend doen. En ook in de aanloop naar dit avontuur voelde ik het. Dat ik me veiliger voelde, omdat zij naast mij zou wandelen. Dat ik me geruster voelde, omdat zij dat als vanzelf doet zo ver weg op reis gaan.
Dat ik mezelf ging kunnen zijn, ook bij intens verdriet, omdat die dingen delen samen zo vanzelfsprekend is geworden.
Dat ik verzekerd ging zijn van véél lachen, want dat kunnen we als de beste samen.

Een rouwreis werd het. Maar deze lag niet in Marokko. We hadden hier een andere reis te doen. Een zotte tocht. Zonder kamelen en woestijn. Maar wel ook iets met rouw en verdriet, lachen en kaakpijn, fronsen en zuchten, onrust en rust, spierpijn en ontspanning.

Mijn zus & ik.
Samen afscheid nemen en begeleiden naar de overkant.
En ook hier. Weer. Hoe iets zo hard niét vanzelfsprekend, met haar dan toch als vanzelf ging.

Zusje, dankjewel om mijn Livste te zijn 🫂

✨

12/03/2025

🖤

Kon ik maar nieuwe letters vinden.
Zodat ik met ze kon goochelen en aan mekaar kon plakken. Zodat ik nieuwe woorden kon toveren.
Woorden die passender zijn.
Woorden die zouden kunnen vertellen tot ze een zin vormen die we kunnen uitspreken.

De enige letters die ik voor nu vind brengen me tot het woord ‘compassie’. Een wijze vrouw zei me ooit dat iedereen een gezond stukje zelfcompassie moet hebben. Wel, ik denk dat ik het gevonden heb.
Voor de eerste keer in m’n leven heb ik écht eens met mezelf te doen. Zielig, maar het is wat het is.
Het is er, ik vind het oprecht erg voor mezelf.
Het is te veel. Te veel geweest.

Op de zonnigste 8e maart 2025 hebben we een ontzettend wijze moedige coole man moeten afgeven.
Die man mochten wij onze papa noemen.
Ook papa is naar die andere kant vertrokken.
En hiermee zijn we dan ouderloos...

Maar goed, compassie dus.
Wat heb ik compassie met deze mooie man.
Onze pa. Wat heeft papa lang gestreden.
Maar echt ongezien lang. Een vieze strijd.
Hard boksen en vallen maar altijd, altijd, altijd terug opstaan. Frisse moed. Maar het was ook lelijk. Lelijk om zien. Ik heb echt compassie met hem gehad. En nu ook, want papa wilde zo zo zó graag leven. Hij wilde niet weg...

En dan nog maar te zwijgen van m’n meisjes. Ik kan het niet zien, dat ze dit moeten doen. Ook nog eens. “Gaat bompa mij dan niet meer naar het middelbaar zien gaan?”. Nee sc***je, nee. En ook dat spijt mama zo…

Maar goed, zodus, compassie.
We voelen het zelf al genoeg, compassie.
Dus we hebben niet méér nodig.
Ook al is het liefbedoeld.

Wel vraag ik, smeek ik, wens ik, … begrip.
Dat ik een tijdje wegga. In een dekentje stilte en zachtheid kruip. Om te bekomen van een mindf**k die al veel te lang bezig is 💔

03/03/2025

Jaren geleden vertrok ik op reis.
Bestemming onbekend.

Ik kwam aan in een vreemd land.
Vol vreemde geuren en kleuren.
Vol geks en zots en raars.
Vol engs en akeligs.

Wat heb ik gekeken.
Ik keek met grote ogen, naar al dat nieuwe.
Ik keek toe, zonder kracht.
Ik keek toe en liet me leiden.
Vol dat grote vreemde in.

Ik trof mensen, vals en nep. Mensen die graag even dichtbij bleven, omdat het zo cool was naast iemand zo ver op reis.
Maar zodra ze alles zelf gezien hadden, vertrokken ze.
Zo snel als ze konden.
Ik trof mensen, gans nieuw. Mensen die bleven en waarvan ik pas heel wat later - zo nu ongeveer - de echte waarde mocht zien.

Maar wat stond ik daar vaak, alleen.
Zoekend.
Zoekend naar woorden in een taal mij zo vreemd.
Zoekend naar plekken die nieuwe veiligheid konden betekenen.
Zoekend naar mensen, die begrepen zonder uitleg.
Zoeken naar richting, naar temperatuur, naar doelen, naar zingeving.

Jaren geleden vertrok ik, compleet ongewild, op rouwreis.
Een reis die ik niemand toewens, maar tegelijkertijd zo veel bracht.
Een reis die me letterlijk pijn deed tot het diepste van mijn ziel.
Een reis die me nog steeds helemaal leeg krijgt, met pijn in knieën en hoofd en nek en hart.

En nu, zo vele jaren later, ga ik toch weer op reis.
’T is opnieuw een rouwreis.
Alleen nu…
Bestemming bekend: Marokko.
Route en doel duidelijker dan ooit.
Achterban wel gekend.
Ik weet nu dat ik mag terugkomen zoals het is. Zonder masker, zonder al van dat wat was.
Ik vertrek, nog steeds leeg en met een lijf dat zeer doet.
Maar ik vertrek nu, compleet wél gewild.
Ik vertrek nu, maar niet alleen.

Ik ga op reis en neem mee…
Goesting; om te ontdekken.
Zin; om mezelf toelating te geven.
Doel; om te herstellen.
Kans; om te verweven.

Want dat is wat we doen, wij, mensen op rouwreis.
Wij weven. Elke dag.
Wij, rouwenden, wij voelen mee.
En dat is schoon, dat ik een reis lang ga mogen voelen dat het mag. Dat het mag zijn. Met alles erop en eraan.

🌙

12/02/2025

💖
De
Dood
Leeft.

Je leeft anders als de dood in je leven is.
Je bent anders als de dood in je leven was.

‘T zijn zinnen die ik hoor.
‘T zijn zinnen die ik voel.
‘T zijn zinnen die ik spreek.

De dood. De dood leeft in ons leven.
Er is leven én er is dood. Ooit gaan we allemaal dood.
We kennen allemaal iemand die dood is of zal doodgaan. We vinden het gewoon doodeng dat dood zo bij leven hoort.

Dood en leven gaan hand in hand.
We weten allemaal dat er na ons leven een dood komt.
We weten allemaal dat er dood komt als het leven je niet meer gegeven is.

Nochtans.
Nochtans doen we niet zo.
Nochtans praten we niet zo.
Nochtans voelen we niet zo.
We denken pas aan dood als iemand ziek is.
We denken pas aan dood als iemand dierbaar ál weg is.
We denken pas aan dood als we de krant lezen.
We lusten pas graag dood als er élders iemand diep getroffen door werd. Oh dan praten we graag. Over hoe en waar en hoe lang en wie en plakken we er allerlei koude doodweetjes bij.

En dan. Nochtans. Dan hebben we initiatieven.
Initiatieven waar de dood mág leven.
Waar de dood bespreekbaar mág zijn.
Waar het leven naast de dood mag lopen.
Waar de dood niet doodgezwegen wordt.

Ik was daar op zo’n initiatief.
Op de beurs ‘De Dood Leeft’ .dood.leeft.be
Gelanceerd door een vrouw die leven uitstraalt .rouw Omringd door mensen die de dood warmer maken.
Want zo is het. De dood hoeft niet kil zijn, als je samen draagt.

Wees welkom
Samen dragen we jou wanneer de Dood Leeft.

🌙

29/01/2025

🌙

Ik probeer het niet te vaak te doen, maar als ik dan eens achteruit kijk, dan kom ik er elke keer opnieuw bij.
Dan kom ik bij SAMEN.

Dan besef ik dat ik heb kunnen blijven functioneren omdat er ‘samen’ was. Uiteindelijk moest ik het alleen doen, maar de weg ernaartoe kon ik wel ‘samen’ doen.
Samen maakt zo’n verschil.

Zo had (en heb!) ik een hele clan familie en vrienden achter en naast me die er ‘samen’ voor gezorgd hebben dat elke dag nog de moeite waard kon zijn.

Zo had (en heb!) ik ook een hele clan van zorg- en hulpverleners achter en naast me die er ‘samen’ voor gezorgd hebben dat ik fysiek & mentaal in elke nieuwe dag kon stappen en me van tijd tot tijd een portie moed konden bijtanken.

Er was niet één iemand die het verschil gemaakt heeft.
Er was een clan.
Het was die ene psychologe én die andere psychotherapeute én die ene osteopaat én die ene huisdokter én die ene shiatsu power vrouw én die ene energetische therapeut en… en…

Vanuit eigen ervaring maar ook door wat ik elke dag mag doorvoelen in de praktijk, geloof ik dus heel erg in SAMEN.
Er is geen meer of minder in de hulpverlening binnen de rouwwereld. Er is alleen anders.

Hoe meer we verschillende krachten & expertises kunnen samenbundelen, …
Hoe groter het netwerk dat je kan aanbieden, …
Hoe intenser de samenwerking tussen collega’s in het netwerk kan verlopen, …
Des te meer mensen er uiteindelijk juister geholpen kunnen worden.
En die juiste zorg kunnen verlenen aan de medemens, daar wil Syl La Vie heel graag mee voor staan.

En net daarom bundelen we krachten.
En net daarom staan deze twee krachtige dames naast mijn zij op de foto. Omdat je hen in de toekomst ook bij Syl La Vie mag en kan ont-moeten.

✨ samen geraken we verder ✨samen staan we sterker

🌙 SAMEN • kinderen, jongeren & volwassenen
🌙 SAMEN • jongeren & volwassenen
🌙 SAMEN • volwassenen

25/01/2025

Een keukenrolleke, netjes in twee geplooid.
Om dan daar een tasje koffie of thee op te zetten.
En dan, na onze heerlijke koffieklets, als ik de tassen terug in de keuken ga zetten: “sc***je, da keukenrolleke mag je laten liggen hoor. Da kan ik nog gebruiken”.
100 keer. Of meer.
100 keer of meer zei ik al ‘ogenrollend’: “ma, gij met uw keukenrollekes altijd!” …

Om dan nog maar te zwijgen van de theezakjes.
Zo’n theezakje dat 3x gebruikt werd.
“Schatje, da smaakt nog even goe ze, ge moet da ni meteen weggooien”.
En daar was ie weer, ‘de ogenrol’ met bijhorende opmerking: “alle mama komaan, gij met uw theezakjes altijd!” …

Kon ik nog maar ogenrollen.
Kon ik je nog maar zien plooien.
’T zijn net die banale kleine dingen die zo erg gemist worden.

✨

Mama,

Vandaag is het 25 januari, jouw verjaardag.
Vandaag is dan ook officieel de dag van de keukenrollekes.
Ik zal ze plooien make, één voor één, die keukenrollekes.

Ik zal ze plooien zoals jij het me voordeed, netjes in twee.
En ieder klompje goud van jou zal straks zo eentje krijgen om netjes hun glas champagne (off course make, échte champagne, daar genoot je zo van) op te zetten.

En als ’t volk weg is, dan zet ik mijn tas thee.
En dan hou ik da zakske bij tot morgen, speciaal voor u.

Make toch, wat neem ik veel over van jou.
Wat mis ik veel van jou.
Wat lijk ik veel op jou.

Jij bent nog steeds de definitie van warm en gezellig.
Zoals een tasje thee op een keukenrolleke.
Nooit gaan we dat vergeten.
Nooit zal je niet gemist worden.

💕

13/01/2025

Het was een doodgewone zaterdag.
Ik loop door de tuin met voor mij een kleine woef.
Syl met een hondje, op zich is dat al verre van doodgewoon. Diegenen die Syl beetje kennen, begrijpen nu wel waar ik het over heb…

Dus woef (Juliette genaamd by the way) en ik wandelen daar, op die doodgewone zaterdag, terwijl het gras kraakt onder onze voeten. Het heeft flink gevroren, de natuur ziet wit en de mist hangt door de bomen. Ik bedenk me dat de natuur me hier best een mooi tafereel schenkt, zo doodgewoon bijzonder.

En hier zo ongeveer, starend naar een web dat er nu zo anders en mooi uitziet, voel ik dat er eigenlijk nog maar weinig doodgewoon is. Of beter, dat het doodgewone voor mij heel bijzonder kan zijn. Of geworden is.

Sinds de dood zo ruw in mijn leven kwam, is niets meer gewoon ‘gewoon’. Gewoon is weg. Doodgewoon is anders. En alle doodgewone dingen, werden doodgewoon ‘t schoonste wat er bestaat.

🌙

06/01/2025

He, 2024…

Wat was je wreed.
Wat was je wreed mooi.
Maar écht wreed schoon.
Maar oh wat was je ook wreed lelijk.
Die 2 kunnen dus samen bestaan.
Wreed lastig, dat was het wel.

Ergens zo in 2024, zoekend naar antwoorden op gevoelens en gedachten, nam ik het boek ‘Casper’ van terug bij de hand en kwam ik deze tegen;

“Een rouwproces is een vorm van chronische stress. Dat heeft invloed op onze draagkracht, op wat we kunnen (ver)dragen in ons dagelijks leven. … // Op lange termijn kan het zich manifesteren als de barsten die destijds ontstaan zijn en onderhuids zijn blijven schuren voor grote barsten in onze fundamenten hebben gezorgd. Een tegenslag te veel kan dan voor een instorting zorgen.”

Een instorting. Wreed lastig woord, voor mij...
Want Syl instorten? Dat doen we niet he, toch?
Instorten, dat is iets voor zwakkelingen.
Instorten, dat hoort niet.
Instorten, dat mag niet.

En toch, laat het ons noemen wat het was.

Syl liet het.
Even.
Alles.

Ik liet het omdat er gewoonweg géén keuze was.
Angst was te groot, nachten te kort en adem - letterlijk - zoek. Even. Alles.

Bang, paniek, verdrietig en bevreesd.
Ik ben het allemaal geweest…
Maar, onderweg, mocht ik zo veel ontdekken.
Onderweg werd zo veel duidelijk.
Gaandeweg, jij 2024, mocht ik terug van 6 naar 12 gaan (.be bedankt voor die wijsheid) en terug een stukje dichter bij mezelf komen.

In lelijkheid zit dus ook schoons.
Dus 2024, merci.
Voor alle stappen.
Je was wreed schoon.

✨

Syl La Vie

10/07/2025

27/06/2025

19/06/2025

16/05/2025

04/04/2025

12/03/2025

03/03/2025

12/02/2025

29/01/2025

25/01/2025

13/01/2025

06/01/2025

Adres

Website

Meldingen

Contact De Praktijk

Snelkoppelingen

Delen

Type