06/12/2024
We zijn zó goed in het rationeel analyseren. Maar wanneer het gaat over “voelen”, over “”ervaren” …
Vandaag kwam deze cliënt binnen.
Onze tweede sessie.
“Ben je nog stilgestaan bij ons eerste gesprek, sinds vorige week?” vraag ik hem.
“Neen. Ik heb er eigenlijk helemaal niet meer aan gedacht. Dat is waarom ik hier kom. Om erbij stil te staan. Want tijdens de week komt het zelfs niet in me op, om erover na te denken. Té druk.”
Hij vertelt op een heel rustige, kalme wijze. Op een even toon. Niet eentonig, gewoon kalm.
Ik vraag het hem dan “Hoe zit je hier nu bij? Op dit eigenste moment? Nú? Zit je hier rustig, druk, gejaagd, kalm, moe, opgewekt, …?”
Zijn antwoord verrast me, en tegelijkertijd ook niet.
“Hmm, als ik het op een schaal van 1-10 moet plaatsen, is het nu op ongeveer 8-9”
“Écht? Zou je niet zeggen. Ik merk er niets van, in jouw mimiek, je stem, je houding, …”
…
Wat verder in het gesprek nodig ik hem uit, voor de zoveelste keer, om zijn aandacht te brengen naar het voelen. Naar de kwaliteit van de ervaring die hij me aan’t vertellen is.
“Hoe bedoel je? Ik snap dat niet altijd, wat je me vraagt. *voelen*? Wat zou ik moeten voelen?”
“Sel, wat je me nu net vertelt, ervaar je dat, nú, als eerder aangenaam, eerder onaangenaam, eerder neutraal?”
Ik zie zijn ogen naar rechtsboven kijken. Meestal een teken dat hij naar zijn denken gaat. Rationeel. Analytisch.
“Nee, dat is niet wat ik je vraag. Wat VOEL je? Nú?”
“ … … … eeuuh … … … hmmm … … … pfff … … … voelen? Ik denk dat ze dit zo bedoelde, ze probeert me iets te doen begrijpen …”
“Ja, dat snap ik. Mijn vraag is eerder: wat DOET dat me je? Hoe ervaar je dat?”
…
Nog wat later in het gesprek:
“Het lijkt erop, dat je precies jezelf hebt afgekapt van de emotionele lading van wat je meemaakt. Da’s mijn indruk, mijn hypothese. Beschouw dit zeker niet als *de wijze Henry die alles weet* alsjeblieft. Klopt dat? Klinkt het juist? Of zit ik er helemaal naast? Zou niet de eerste keer zijn, hoor”
“ … Ja … mijn vrouw zegt me dat wel eens” “Wat dan?” “Soms vraag ik me af of je wel een mens bent”
…
“Wanneer is dat ontstaan bij jou? Ik verwacht niet dat je hier direct op gaat antwoorden, hoor. Gewoon om even te laten binnensijpelen bij je”
“Oh, maar daar kan ik nu direct op antwoorden” “Oh?” “Ja, zeker: toen mijn moeder en mijn toekomstige stiefvader gingen samenwonen. Hij was een harde. Discipline, dat was zijn ding. Geen gedoe, geen gezwets, geen tranen en zo. Gewoon ervoor gaan en niet zeveren”
“Hoe oud was je toen?”
“8-9 jaar oud”
— — —
En zo begint het.
Zo ontstaan reactie-patronen. Als bescherming. Om het mentale ongemak, de mentale pijn niet te moeten voelen. Je schermt jezelf af van de pijn. En het werkt!
Maar geleidelijk aan wordt dat je standaard mode van zijn. En op een zeker moment ben je precies de weg naar het voelen kwijt.
Dat is waar ons werk begint. Bij het herleren voelen. Bij het inslijten van een nieuw mentaal pad.
Tripsyco
Groepspraktijk Zuid
Quiet Strength Never.Good.Enough Coaching
