22/08/2025
Kuwento tungkol sa pusang tinakwil ng kanyang amo matapos siyang magkasakit:
Noong unang panahon sa isang maliit na bayan, may isang pusa na nagngangalang Muning. Bata pa lamang siya ay inampon na ng isang babaeng nagngangalang Aling Rosa. Mahirap man si Aling Rosa, mahal na mahal niya si Muning—araw-araw ay may malinis na pagkain at malambot na banig na higaan ang pusa. Sa tuwing uuwi si Aling Rosa mula sa palengke, nakaupo na sa may pintuan si Muning, tila ba bantay at sadyang tagapagbigay saya sa kanyang pagod na amo.
Lumipas ang ilang taon, si Muning ay naging kasingtanda ng paboritong anak ng kapitbahay. Laging kasama ni Aling Rosa sa tuwing siya’y malungkot o nag-iisa. Ngunit dumating ang isang araw na hindi inaasahan: nagkasakit si Muning. Unti-unting nanghina ang kanyang katawan, nawala ang sigla, at halos hindi na makakain. Ang dating masigla at malambing na pusa ay naging mapayat at mahina.
Sa una, tinangkang gamutin ni Aling Rosa si Muning. Pinakain niya ng mainit na sabaw, pinunasan ng basang bimpo, at dinala pa minsan sa albularyo ng hayop sa kanilang baryo. Ngunit nang tumagal, napagod si Aling Rosa. Sa halip na awa, ang dumating sa kanya ay pagkainis—dahil para bang dagdag pasanin lang si Muning sa kanyang buhay.
Isang umaga, habang mahimbing na natutulog si Muning sa kanyang banig, binitbit siya ni Aling Rosa. Dinala niya ito sa isang madamong lugar sa labas ng baryo. Walang paalam, iniwan niya si Muning doon, na para bang wala na itong halaga. “Pasensya ka na, Muning,” mahina niyang sambit bago tuluyang lumakad palayo.
Nagising si Muning at hindi maintindihan kung bakit siya naroon. Mahina pa rin siya at halos hindi makagalaw. Tinawag niya ang kanyang amo sa pamamagitan ng mahinang pagmeow, ngunit wala na itong bumalik. Sa unang pagkakataon, naramdaman ni Muning ang tunay na pag-iisa.
Ilang araw siyang nagpalaboy-laboy sa damuhan. Gutom, uhaw, at malamig ang kanyang gabi. Ngunit sa kabila ng hirap, nanatili siyang may pag-asa. Isang batang nagngangalang Lira ang nakakita sa kanya—isang batang mabait at mahilig sa hayop, kahit na sila’y mahirap din.
Nang makita ni Lira si Muning, agad niya itong binuhat. “Kawawa ka naman, pusa. Halika, uwi ka sa amin.” Dinala niya ito sa kanilang maliit na kubo at doon pinainom ng gatas, pinakain ng kanin na may sabaw, at pinainit gamit ang lumang kumot. Kahit hindi marangya, ramdam ni Muning ang tunay na pagmamahal.
Unti-unting gumaling si Muning sa pag-aaruga ni Lira. Bumalik ang kanyang lakas, nagningning muli ang kanyang mga mata, at muling tumaba ang kanyang katawan. Sa tuwing uuwi si Lira galing eskwela, palaging nakasunod si Muning sa kanyang mga yapak.
Lumipas ang panahon, muling nakita ni Aling Rosa si Muning habang ito’y nasa piling ni Lira. Nagulat siya, dahil ang inakala niyang mamamatay ay masigla at masaya pa rin. Ngunit sa pagkakataong iyon, hindi na siya nilapitan ni Muning. Tila ba naunawaan ng pusa kung sino ang tunay na nagmamahal sa kanya.
At doon natapos ang kwento ng pusang minsang itinakwil, ngunit nakatagpo ng bagong tahanan at bagong pamilya—isang paalala na ang tunay na pagmamahal ay hindi nakikita sa kayamanan o ginhawa, kundi sa pagtanggap at pag-aaruga, kahit sa oras ng kahinaan at sakit.