Masoud Ahmadzad MD, MRPC

10/06/2025

Iranian Psychiatric Association Annual Congress, Ethical considerations of Augmented Psychotherapy, with and techniques, Tehran, Iran, Oct 14, 2025

11/12/2022

Many Iranians across the world are experiencing trauma and distress due to the unfolding situation related to the recent nationwide protests in Iran. While this is a period of pain, sadness and uncertainty, we want you to know you are not alone. If you are impacted join this series of support group led by Dr. Masoud AhmadzadAsl, MD. Registration link: https://forms.gle/p96LradogjA7ckpQA

03/24/2020

با موندن تو خونه، نرفتن به عید دیدنی، به تعویق انداختن دیدار بزرگترها و فامیل، و رعایت فاصله با دیگران نه تنها شانس احتمال خودمان و اعضای خانواده‌مان به ویروس کرونا کم‌ میشه، بلکه با این کار در کنترل این اپیدمی شریک می‌شیم. موندن در خانه کمک به دیگران است تا هم مریض نشن و هم با کاهش موارد ابتلا به کادر درمان مجال بدیم تا بیماران زیاد فعلی را بتونن درمان کنن. با ماندن در خانه جان انسان‌های دیگر را نجات می‌دیم. بابت این کار به خودتان افتخار کنین و حس خوب اون را تجربه کنین. #کرونا #کروناویروس #ایران

03/23/2020

حفظ فاصله اجتماعی یکی از اصلی‌ترین اقداماتی است که برای حفظ سلامتی خودمان و دیگران باید انجام دهیم. هر چه بیشتر رعایت کنیم، میزان ابتلا و تلفات کرونا کمتر میشه و اینکه زودتر این دوره تموم میشه. در این دوران باید از کارهای پرخطر پرهیز کرد و البته کارهای بی‌خطر زیادی را می‌توان انجام داد که برای حفظ سلامت روان مفید است. #کروناویروس #کرونا

01/11/2020

در این روزهای سخت که حوادث تلخ و فاجعه‌بار رخ داده، سلامت روان تک تک ما در معرض آسیب شدید قرار دارد.
هیچ سخنی یا کاری نمی‌تواند تماما تسلی‌بخش فقدان جان‌‌های عزیزانمان باشد. می‌توان علاوه بر افسوس، خشم و بی‌اعتمادی را به عیان دید.
برای اینکه بتوانیم اندکی به سلامت روان خود و عزیزانمان کمک کنیم شاید این چند نکته کمک کننده باشد:
۱- جان‌های پاکی از دست رفتن‌، باید سوگوار بود و فقدان آن‌ها را با جان و دل حس کرد. این حس را بپذیریم و در موردش صحبت کنیم، بنویسیم، و با دیگران در میان بگذاریم تا از تلخی تنهایی دور بمانیم.
۲- خشم زیادی ناشی از خیانت به اعتماد و باورها بوجود آمده‌است. مراقب باشیم با پخش شایعات و گمانه‌های نامطئن، با این بی‌اعتمادی و فضای مسموم همانند‌سازی نکنیم‌. به جز از دوستان، خانواده و منابعی که به آنها اعتماد کامل دارید، اخبار منابع دیگر را پیگیری و همرسانی نکنید.
۳- ناگزیر به دنبال فقدان، ناامیدی ایجاد می‌شود. در این شرایط از سلامت روان کودکان غافل نباشید. سعی کنید به صورت ساده به آنها توضیح بدید که اتفاقات بدی رخ داده و شما ناراحت هستید. به بچه‌ها اطمینان بدید با این حال شما خودتان در سلامت هستید، در کنارشان هستید و مراقب آنها خواهید بود، ناامیدی را به آنها منتقل نکنید.
۴- در حضور کودکان در مورد تحلیل اخبار، نااطمینانی از آینده و خشم صحبت نکنید. آنها قدرت تحلیل و هضم اتفاقات را به اندازه کافی ندارند و نگران از دست دادن شما خواهند بود.
۵- برای نشان دادن همدلی و با هم‌بودن، سعی کنید با دوستان، خانواده و نزدیکان خود تماس‌های تلفنی و حضوری بیشتری بگیرید. به همدیگر تسلی بدین و در مورد کارهایی که قرار است در آینده بکنید صحبت کنید.

01/02/2020

امید در پرتو تلاش متبلور می‌شود، حرکت و کوشش می‌تواند حسرت را به شادی بی‌جایگزینی تبدیل کند که جان می‌بخشد.

11/13/2019

📋 پرونده‌ی همسرکشی. یک

. روان‌پزشک. ونکوور

ما مسوولیم

خبر تکان دهنده بود، نه فقط از برای فاجعه‌ای که رخ داده، که برای آنچه رخ نداده، کارهایی که نشده، هشدارهایی که جدی گرفته نشده و مسولیتی که هر کدام از ما از خود سلب کرده‌ایم.
خشونت خانگی از بابت ویژگی خاص خود که در درون چهاردیواری های فیزیکی و ذهنی خانواده و به دور از چشم جامعه رخ میدهد، ابعاد متمایزی از سایز انواع خشونت دارد. تقریبا از هر سه زن یک نفر قربانی خشونت خانگی است و بر اساس مطالعات در کشورهای خاورمیانه و برخی کشورهای دیگر، باور و نگرش غالب جامعه مبنی بر پذیرش خشونت و ترغیب به سکوت در مقابل آن در قربانی و شبکه های حمایتی آنان است. لذا این فقط خانگی بودن خشونت نیست که آن را از دید جامعه پنهان می دارد، بلکه جامعه نیز برای فرار از مسولیت سنگین خود به پنهان ماندن آن کمک میکند. مسولیتی که پذیرش آن نیازمند تغییرات گسترده در باورها و اعتقادها برای محافظت از اعضای آسیب‌پذیر در مقابل نهادهای سنتی قدرت خواهد بود. مسولیتی که جامعه را در برابر سوءاستفاده از قدرت و چیرگی در مخفی ترین و دور از چشم ترین چهاردیواری‌ها ناظر و پاسخگو خواهد کرد. طبعا این قدرت و چیرگی در طول قرن ها توسط همین جامعه به افراد منتقل شده که نقش سلطه‌گر و سلطه‌پذیر را بپذیرند تا مثلا ساختار نهاد خانواده حفظ شود. اینجا مجال بحث در مورد کارآیی چنین رویکردی در قرن‌های گذشته نیست، ولی می‌توان در مورد عواقب استمرار رویکرد تشویق و سکوت در مورد خشونت خانگی در عصر حاضر صحبت کرد.
صرف نظر از اینکه چه میزان از جزییات حادثه مطلع باشیم، ظاهر داستان ساده است. مردی پزشک و هنرمند که سابقه اقدام برای آسیب به خود داشته و احتمالا تحت درمان بوده، دو خواهر فرهیخته را (همسر و خواهر او) به قتل میرساند و خود نیز بعد به مرگ خودخواسته می‌میرد.
آنچه در یک هفته بعد از فاجعه در شبکه های اجتماعی منعکس شده، اشاره به هنرمندی و سروده های مرتکب و نیز معصومیت و مظلومیت مقتولین بوده‌است، انگار تلاشی ضمنی برای فروکاستن این فاجعه به یک رخداد خانوادگی در جریان باشد. ولی فراتر از تکان دهنده بودن و شوک عظیمی که این واقعه بر خانواده و نزدیکان وارد کرده، شاید بی‌جا نباشد انتظار داشته باشیم که جامعه نیز تکانی بخورد و از خود سوالی بپرسد. این واقعه برای من تجلی این است که یک یا چند سوال پرسیده نشده وجود دارد. مثلا اینکه ما تا چه حد پذیرای وقوع چنین فجایعی هستیم؟ به جز افسرده شدن و افسوس خوردن، تا چه میزان آن را قابل توجیه و پذیرش می دانیم؟ (بقیه در کامنت ها)

10/07/2019

زمان بی‌مدارا به پیش می‌تازد، غروب نزدیک‌تر از آن است که حتی لحظه‌ای درنگ در ستایش زندگی و بنیان نهادن عشق‌ جایز باشد.

03/29/2019