
12/05/2024
Σημαντική μέρα σήμερα, ας πω κι εγώ χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες του κόσμου.
Όμως θέλω να χαλάσω λίγο το ροζ συννεφάκι. Το οποίο δεν είναι ορατό για πολλά παιδιά ,που ακόμα και σαν ενήλικες υποφέρουν από την έλλειψη αγάπης και στοργής από τις μανάδες τους. Που σημαδεύονται ανεπανόρθωτα από τις επιλογές και τη στάση ζωής που τους επιβλήθηκαν και την έρημο αγάπης που υπάρχει στις ψυχές τους.
Για μένα αυτό το συννεφάκι έπαψε να υπάρχει όταν ήμουν 21 ετών. Τότε σπούδαζα φυσικοθεραπεία και είχαμε πάει για εκπαίδευση σε ένα κέντο αποκατάστασης παιδιών με εγκεφαλική παράλυση. Εκεί ξύπνησα άσχημα.
Είδα παιδιά που δεν απολάμβαναν καμίας αποδοχής, πολύ περισσότερο αγάπης και φροντίδας από τους δικούς τους γονείς και κυρίως από τις μητέρες τους. Απίστευτο για μένα να μην αγαπάς ένα πουλάκι με σπασμένα φτερά.... Απάνθρωπο. Δεν μπορούσα να το παραδεχτώ όμως η πείρα μου αργότερα σαν άνθρωπος και σαν γιατρός , επιβεβαίωσαν τις αρχικές εντυπώσεις.
Σήμερα όμως , θα μιλήσω για μια υποδειγματική μητέρα που γνώρισα και δεν θα σταματήσω να την θαυμάζω και να την εκτιμώ όσο υπάρχω.
Το παιδάκι της, ένα πανέμορφο κοριτσάκι , λόγω δυσκολιών στον τοκετό , γεννήθηκε με πολλά κινητικά προβλήματα. Όταν το έφερε στο κέντρο ήταν περίπου δυόμιση χρονών και δεν μπορούσε ούτε καν να καθίσει σε καρέκλα , πολλώ δε μάλλον να περπατήσει, να φάει και άλλα που για ένα φυσιολογικό παιδάκι αυτής της ηλικίας είναι δραστηριότητες που έχουν κατακτηθεί προ πολλού.
Ο σύζυγος, δεν θα πω πατέρας, διότι η λέξη πατέρας είναι τιμητική, αυτός λοιπόν ο κύριος είπε στη γυναίκα του ότι αν κρατήσει το παιδί και δεν το παρατήσει σε ίδρυμα , θα φύγει. Αυτή η υπέροχη μάνα, τον πέταξε έξω με συνοπτικές διαδικασίες και αφού δεν του έσπασε το κεφάλι , γιατί εγώ αυτό θα έκανα, ήταν πολύ τυχερός.
Δούλευε δύο δουλειές για να πληρώνει όλα όσα χρειαζόταν το παιδί της και πιστέψτε με , όταν έχεις τέτοια θέματα πρέπει να έχεις και γερή τσέπη.
Ποτέ δεν την είδα να γογγύζει και να είναι στενοχωρημένη. ΠΟΤΕ.
Ήταν το πιο φροντισμένο, καλοντυμένο και χαρούμενο παιδί! Και το κυριότερο, με την φροντίδα και την αγάπη που απολάμβανε έκανε θεαματικές προόδους για την κατάστασή της. Αφηνε πίσω της παιδιά που ενώ είχαν ελαφρύτερα προβλήματα επειδή δεν τύγχαναν της ανάλογης προσοχής, έμεναν πίσω από εκείνη.
Δεν θα ξεχάσω την εξής σκηνή. Μεσημεράκι, έρχεται να την πάρει να πάνε σπίτι. Της είχε φορέσει ένα ολοκαίνουργιο ταγιεράκι πλεκτό , πράσινο , φούστα μπλούζα, λουστρίνια παπούτσια, παραγγελία φυσικά για τα πόδια αυτού του παιδιού, τα μαλλάκια στην τρίχα. Και την βρίσκει από πάνω ως κάτω στις μπογιές βουτηγμένη. Η δασκάλα πήγε να απολογηθεί. "Ξέρετε, κάναμε δαχτυλομπογιές σήμερα!'' "ΜΠΡΑΒΟ! ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ;"'Ναι τα κατάφερε μια χαρά με τα χέρια της , αλλά λερώθηκε πολύ! Πάνε τα ρούχα"
Και η ΜΆΝΑ γονατίζει όλο χαρά μπροστά στο παιδί της , το αγκαλιάζει και λέει "Δεν με νοιάζει για τα ρούχα, πέρασες ωραία αγάπη μου;!" Το παιδί , όλο χαρά είπε ναι κι εκείνη της λέει , μην στενοχωρείσαι, θα σου πάρω άλλα ρούχα, καλύτερα!
Αυτό είναι η ΑΓΑΠΗ.
Χωρίς όρους, όρια, φραγμούς, δισταγμούς και ερωτηματικά.
Δεν είναι αγάπη όταν παραμελούμε και αγνοούμε το παιδί μας γιατί δεν είναι εκείνο που θέλαμε!
Δεν είναι αγάπη όταν με το ζόρι σπουδάζει αυτό που θέλαμε εμείς!
Δεν είναι αγάπη όταν το ζορίζουμε να παντρευτεί τον άνθρωπο που εμείς εγκρίνουμε!
Δεν είναι αγάπη να του στερούμε επιλογές ζωής γιατί εμάς δεν μας αρέσουν!
Κλείνοντας θα πω ότι για πολλά πράγματα μετάνιωσα στη ζωή μου. Για δύο , δεν μετάνιωσα και αν ξαναγεννιόμουν θα τα έκανα ξανά. Το ένα είναι που έγινα μάνα.
Ευχαριστώ τα παιδιά μου γιατί έγινα καλύτερος άνθρωπος κοντά τους, μου δόθηκε η ευκαιρία από τον Θεό να αγαπήσω και να νοιαστώ για κάποιον άλλο πάνω από τον εαυτό μου. Είχα αυτή τη μοναδική ευκαιρία.
Ευχαριστώ τον Κύριο και τα παιδιά μου!