28/11/2025
Υπάρχουν άνθρωποι -συχνά γυναίκες- που νιώθουν πως ο ρόλος τους στη ζωή είναι να φροντίζουν, να σώζουν, να στηρίζουν τους άλλους. Να είναι πάντα εκεί. Να προσφέρουν, ακόμη κι όταν δεν τους το ζητά κανείς. Αυτή η συνεχής ανάγκη να «είμαι χρήσιμη» συχνά μετατρέπεται σε μια αόρατη φυλακή: αν δεν δίνω, δεν αξίζω.
Η γυναίκα με το λεγόμενο «σύνδρομο Μητέρας Τερέζας» δυσκολεύεται να βάλει όρια. Προσφέρει υπερβολικά, κουράζεται ψυχικά και σωματικά, και συχνά νιώθει απογοήτευση όταν δεν αναγνωρίζεται ή δεν λαμβάνει την ίδια φροντίδα πίσω. Δεν ξέρει πώς να ζητήσει, γιατί έχει μάθει να δίνει.
Δεν ξέρει πώς να ξεκουραστεί, γιατί έχει μάθει να αντέχει. Πίσω από αυτή τη στάση υπάρχει συνήθως μια βαθιά ανάγκη αποδοχής και αγάπης. Πολλές φορές έχει ρίζες στην παιδική ηλικία, όταν το παιδί έπαιρνε αγάπη μόνο όταν «ήταν καλό», φρόντιζε, βοηθούσε, δεν δημιουργούσε πρόβλημα. Έτσι, η φροντίδα έγινε τρόπος ύπαρξης, όχι επιλογή.