05/10/2025
Ο φόβος των γηρατειών είναι βαθύς και κοινός.
Δεν αφορά μόνο το σώμα που αλλάζει, αλλά και το άγνωστο που έρχεται: μοναξιά, απώλεια, αβεβαιότητα.
Αναγνωρίζοντάς τον, μπορούμε να τον κοιτάξουμε με φροντίδα αντί με πανικό.
Η ωριμότητα της ηλικίας μπορεί να είναι και μια άλλη άνοιξη που ανθίζει διαφορετικά.
Ναμαστέ!
*Ευχαριστώ την Άντρη μου, που μου έστειλε αυτό το υπέροχο κείμενο που ακολουθεί, της Patricia Routledge, από ανάρτηση του Thimios Tzallas
Χθες πέθανε η Πατρίσια Ρούτλιτζ αγαπημένη ηθοποιός στη Βρετανία. Ήταν 96 χρονών. Πριν από έναν χρόνο περίπου είχε γράψει αυτό το πολύ ωραίο κείμενο:
«Τη Δευτέρα που μας έρχεται θα γίνω 95 ετών. Στα νιάτα μου ήμουν συχνά γεμάτη ανησυχία - ανησυχία πως δεν ήμουν αρκετά καλή, πως κανείς δεν θα με ξαναδιάλεγε για κάποιον ρόλο, πως δεν θα μπορούσα να ανταποκριθώ στις ελπίδες της μητέρας μου. Αλλά τώρα, στη μέρα μου κυριαρχεί η γαλήνη το πρωί και η ευγνωμοσύνη το βράδυ.
Η ζωή μου δεν πήρε αληθινό σχήμα μέχρι τα σαράντα μου. Δούλευα αδιάκοπα -σε επαρχιακές σκηνές, σε ραδιοφωνικά έργα, σε παραγωγές στο West End- όμως συχνά ένιωθα χαμένη, σαν να έψαχνα μέσα μου ένα σπίτι που δεν είχα βρει ακόμη.
Στα 50 μου, δέχτηκα έναν τηλεοπτικό ρόλο με τον οποίο πολλοί θα με συνέδεαν αργότερα: την Hyacinth Bucket, στο Keeping Up Appearances. Νόμιζα πως θα ήταν ένας μικρός ρόλος σε μια σύντομη σειρά. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα με έφερνε στα σαλόνια και στις καρδιές ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Και, για να είμαι ειλικρινής, εκείνος ο ρόλος με δίδαξε να αποδέχομαι τις ιδιορρυθμίες μου. Γιατρεύτηκε κάτι μέσα μου.
Στα 60, άρχισα να μαθαίνω ιταλικά, όχι για τη δουλειά, αλλά για να μπορώ να τραγουδάω όπερα στη φυσική της γλώσσα. Έμαθα επίσης να ζω μόνη χωρίς να νιώθω μοναξιά. Διάβαζα ποίηση δυνατά κάθε βράδυ, όχι για να τελειοποιήσω την άρθρωσή μου, αλλά για να ησυχάζω την ψυχή μου.
Στα 70, επέστρεψα στη σκηνή του Σαίξπηρ, κάτι που κάποτε πίστευα ότι είχα πια ξεπεράσει ηλικιακά. Όμως, αυτή τη φορά δεν είχα τίποτα να αποδείξω. Στάθηκα στο σανίδι με γαλήνη, και το κοινό το ένιωσε. Δεν υποδυόμουν πια. Απλώς υπήρχα.
Στα 80, ξεκίνησα την υδατογραφία. Ζωγράφιζα λουλούδια από τον κήπο μου, παλιά καπέλα από όταν ήμουν νέα, και πρόσωπα που θυμόμουν από το μετρό στο Λονδίνο. Κάθε ζωγραφιά ήταν μια ήσυχη ανάμνηση που αποκτούσε σχήμα.
Τώρα, στα 95, γράφω γράμματα με το χέρι. Μαθαίνω να ψήνω ψωμί σικάλεως. Παίρνω βαθιές ανάσες κάθε πρωί. Λατρεύω ακόμη το γέλιο, αν και δεν προσπαθώ πια να κάνω κανέναν να γελάσει. Αγαπώ τη σιωπή περισσότερο από ποτέ.
Σας γράφω αυτό για να σας πω κάτι απλό:
Το να γερνάς δεν είναι η αυλαία. Μπορεί να είναι το πιο εκλεκτό κεφάλαιο, αν επιτρέψεις στον εαυτό σου να ανθίσει ξανά.
Ας είναι αυτά τα χρόνια μπροστά σου τα χρυσά σου χρόνια.
Δεν χρειάζεται να είσαι διάσημος. Δεν χρειάζεται να είσαι τέλειος.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να εμφανίζεσαι. Να εμφανίζεσαι ολοκληρωτικά στη ζωή που είναι ακόμη δική σου.
Με αγάπη και τρυφερότητα,
Patricia Routledge
