Ευάγγελος Ορφανίδης Κλινικός Ψυχολόγος

  • Home
  • Ευάγγελος Ορφανίδης Κλινικός Ψυχολόγος

Ευάγγελος Ορφανίδης Κλινικός Ψυχολόγος Contact information, map and directions, contact form, opening hours, services, ratings, photos, videos and announcements from Ευάγγελος Ορφανίδης Κλινικός Ψυχολόγος, Psychologist, .

Ευάγγελος Ορφανίδης Εγγεγραμμένος Κλινικός Ψυχολόγος (α.α 290)
Ειδ. Συνθετικός Ψυχοθεραπευτής (α.α 55)
VR Therapy (American psychological association accredited)

23/07/2025

Δεν ξέρω αν το σκέφτεσαι κι εσύ…(ελπίζω να μην είμαι ο μόνος)
Αλλά πολλές φορές, όταν κοιτάω τα παιδιά μου, κάτι μέσα μου ψιθυρίζει…
«Μείνετε έτσι. Μη μεγαλώνετε ακόμα. Ακομη λίγο…μόνο λίγο» Και δεν είναι πως δεν είμαστε παρόντες . Ειμαστε εκεί στα γέλια, στα παραμύθια, στα φιλιά για καληνύχτα. Αλλά υπάρχει πάντα εκείνη η εσωτερική φωνή που λέει…«Δεν τους έζησες αρκετά. Κάτι σου ξέφυγε.» Αυτή η φωνή δεν είναι κατηγορία. Είναι υπενθύμιση. Ότι ο χρόνος με τα παιδιά μας δεν είναι άπειρος. Ότι κάθε μέρα τους είναι μία καινούργια εκδοχή. Και ότι δεν αγκαλιάσεις σήμερα, δεν θα επιστρέψει αύριο.
Στην ψυχοθεραπεία λέμε συχνά ότι ο γονιός δεν χρειάζεται να είναι τέλειος.
Αρκεί να είναι αρκετά παρών. Να μην τρέχει πάντα. Να μην αναβάλλει τη σύνδεση για «όταν βολεύει».
Γιατί η παιδική ηλικία δεν περιμένει.
Δεν σταματά επειδή έχεις δουλειά. Δεν κάνει παύση ρε γ@@@@ επειδή είσαι κουρασμένος. Ούτε περιμένει επειδή θέλεις να «λιώσεις» στην οθόνη του κινητού σου. Και κάποιες στιγμές ,όσο μικρές κι αν φαίνονται , είναι οι ρίζες της μνήμης. Αυτής που θα κουβαλάνε όταν μεγαλώσουν.

Αν νιώθεις κι εσύ έτσι… μην το αγνοήσεις. Δεν είναι υπερβολή. Είναι επιθυμία για ουσιαστική παρουσία. Και δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι τεράστιο. Απλώς… κάτσε λίγο παραπάνω δίπλα τους. Κράτησε το χεράκι τους στο δρόμο. Άκου λίγο πιο βαθιά. Μπες στο παιχνίδι τους χωρίς ρολόι. Και πες «σ’ αγαπώ» χωρίς λόγο.

Μερικές φορές, αυτά τα μικρά… είναι το παν. Και ίσως, όταν σε ρωτήσει η φωνή μέσα σου αν τους έζησες αρκετά, να μπορείς να απαντήσεις… «Ναι. Ήμουν εκεί.»

Ευάγγελος Ορφανίδης κλινικός ψυχολόγος

23/07/2025

Καμιά φορά σκέφτομαι πως η ζωή μοιάζει με εκείνα τα γ@@@@ πάρτι που δεν ήθελες να πας, αλλά πήγες. Ήπιες, γέλασες με αγνώστους, φόρεσες χαμόγελο σαν αξεσουάρ. Και στις 3 το πρωί, μόνος στην τουαλέτα, κοιτάς τον καθρέφτη και μουρμουράς..«Τι κάνουμε εδώ ρε π@@@@ μου;»

Ναι, έτσι είναι κι η ζωή. Ένα θέατρο. Μια σκηνή που αλλάζεις κοστούμια κάθε λίγο, μη τυχόν και καταλάβει κανείς πόσο μόνος είσαι στ’ αλήθεια. Τρέχεις για να προλάβεις. Να πετύχεις. Να αρέσεις. Και ξεχνάς να νιώσεις. Να ζήσεις. Να πεις «όχι». Να πεις «σ’ αγαπώ». Να μείνεις. Ή να φύγεις.
Και κάπου εκεί, τελειώνει το πάρτι.
Χωρίς προειδοποίηση. Ούτε replay, ούτε backstage. Έσβησαν τα φώτα. Τέλος. Και τότε δεν μετράνε οι εντυπώσεις. Μετράει ποιος ήσουν όταν κανείς δεν σε έβλεπε. Πόση αλήθεια άντεξες. Πόση αγάπη τόλμησες. Πόσο πόνο δεν έθαψες. Πόσα «άντε και γ@@@@@.» είπες. (Bonus: Πόσες ρυζογκοφρέτες χρησιμοποίησες για σουβέρ για την μπυρα σου)

Αν η ζωή σου ήταν πάρτι,
ήσουν παρών ή απλά έκανες θόρυβο;

Ευάγγελος Ορφανίδης κλινικός ψυχολόγος

22/07/2025

Όταν κάποιος μου λέει «νιώθω δυσφορία», «νιώθω πόνο», δεν σκέφτομαι “κάτι πάει στραβά”. Σκέφτομαι… «ωπ εδώ είμαστε. Κάτι λειτουργεί καλά ». Όχι με λέξεις, αλλά με συμπτώματα. Με βάρος, με κόμπο, με δάκρυ που δεν έχει ακόμη βρει όνομα.
Ο πόνος, στην ψυχοθεραπεία, δεν είναι εχθρός. Είναι ίχνος ζωής. Απόδειξη ότι βαθιά μέσα μας κάτι συνεχίζει να διεκδικεί. Κάτι που δεν ξεχάστηκε. Κάτι που δεν παραδόθηκε.Γιατί η ψυχή δεν φοβάται να πονέσει. Ούτε να καεί.
Αυτό που πραγματικά φοβάται… είναι να χαθεί στη λήθη. Να χαθεί πίσω από μάσκες λειτουργικότητας, πίσω από ρόλους που παίζονται με ακρίβεια και καμία αλήθεια. Να εξοριστεί πίσω από «είμαι καλά», «προχωράω», «δεν είναι τίποτα», ενώ μέσα της ουρλιάζει. Ο πόνος είναι η αντίστασή της στην απονέκρωση. Είναι η κραυγή της ύπαρξης που λέει…
«Μη με προσπερνάς. Είμαι ακόμα εδώ. Άγγιξέ με. Άκουσέ με. Θυμήσου με.»
Δεν «θεραπεύουμε» τον πόνο με στόχο να τον εξαφανίσουμε. Τον τιμάμε. Του δίνουμε λέξεις. Σιωπές. Παρουσία.
Γιατί μόνο αυτός ξέρει τον δρόμο προς το αυθεντικό.

Μην τον λες “πρόβλημα” επειδή δεν βολεύει. Μην τον φιμώνεις για να μη διαταραχτεί η επιφάνεια. Είναι μήνυμα. Είναι φλόγα. Είναι η ψυχή που επιμένει να υπάρξει.

Ευάγγελος Ορφανίδης Κλινικός ψυχολόγος

Τα ψυχοεκπαιδευτικά παραμύθια είναι ένα πολύτιμο εργαλείο για την ανάπτυξη της συναισθηματικής νοημοσύνης των παιδιών, κ...
22/07/2025

Τα ψυχοεκπαιδευτικά παραμύθια είναι ένα πολύτιμο εργαλείο για την ανάπτυξη της συναισθηματικής νοημοσύνης των παιδιών, καθώς τους επιτρέπουν να κατανοήσουν δύσκολες έννοιες, να επεξεργαστούν συναισθήματα και να βρουν τρόπους διαχείρισης προκλήσεων μέσα από ασφαλείς και δημιουργικές ιστορίες. Μέσα από τη συμβολική αφήγηση, τα παιδιά μαθαίνουν να αναγνωρίζουν τα συναισθήματά τους, να αναπτύσσουν ενσυναίσθηση και να καλλιεργούν ψυχική ανθεκτικότητα, δίνοντάς τους εφόδια για μια πιο ισορροπημένη και υγιή ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη.

Ιδανικά για γονείς, παιδαγωγούς και θεραπευτές που θέλουν να καλλιεργήσουν την ενσυναίσθηση και την ψυχική ανθεκτικότητα στα παιδιά.

Υ.Γ. Τα ονόματα όσων γέλασαν στα σχόλια  θα καταγράφονται για «στατιστική έρευνα».
21/07/2025

Υ.Γ. Τα ονόματα όσων γέλασαν στα σχόλια θα καταγράφονται για «στατιστική έρευνα».

21/07/2025

Υπενθυμίζουμε τον εαυτό μας κάθε πρωί…ειδικά τις Δευτέρες.

«Προσπάθησε να μην είσαι πολύ μαλάκας..η ζωή είναι ήδη αρκετά παράλογη και δύσκολη, δεν χρειάζεται να προσθέτεις κι εσύ περιττό βάρος στην ύπαρξη των άλλων. Μπορείς!»

* Εκτός αν μας προτείνει κάποιος ρυζογκοφρέτες για δεκατιανό…

20/07/2025

Πριν χρόνια , βρισκόμουν σε έναν κύκλο ανθρώπων που όλοι είχαν ξεκινήσει το ταξίδι της αυτογνωσίας. Μιλούσαν για βιώματα, για εσωτερικές αλλαγές, για δουλειά με τον εαυτό τους. Μέχρι που ένας απ’ αυτούς, με βλέμμα σίγουρο και ύφος σχεδόν πατρικό, πέταξε την ατάκα….
«Εγώ τουλάχιστον δουλεύω με τον εαυτό μου… δεν είμαι σαν ταδε που δεν καταλαβαίνει τίποτα!» Ωπ άφησα αργά την μισοφαγωμενη ζαμπονοτυροπιτα μου στο πιάτο …πάγωσα. Όχι γιατί με ενδιέφερε η κουβέντα. Αλλά γιατί άκουσα την έπαρση να ντύνεται με θεραπευτικά ρούχα. Άκουσα την ψυχοθεραπεία να χρησιμοποιείται όχι σαν χώρος κάθαρσης, αλλά σαν βάθρο ανωτερότητας. Βλέπεις, όταν κάποιος δουλεύει πραγματικά με τον εαυτό του, δεν μιλά με φωνή ανωτερότητας για τον άλλο. Μιλά με φωνή ταπεινότητας. Γιατί καταλαβαίνει. Καταλαβαίνει πόσο εύθραυστος είναι ο άνθρωπος. Πόσο δύσκολο είναι να αλλάξεις. Πόσο εύκολο να πέσεις. Πόσο λίγο διαφέρει ο “εγώ” από τον “άλλον”. Η θεραπεία είναι αφαιρετική διαδικασία. Δεν προσθέτει τίτλους, δεν φουσκώνει το Εγώ. Αφαιρεί. Ξεγυμνώνει. Μαλακώνει.
Σου μαθαίνει να βλέπεις πίσω από την άμυνα του άλλου, πίσω από την αντίσταση, πίσω από την καχυποψία.
Σου μαθαίνει να σωπαίνεις πριν κρίνεις. Οτιδήποτε άλλο δεν είναι «δουλειά με τον εαυτο». Γιατί έχεις δει τα δικά σου σκοτάδια και ξέρεις ότι δεν είσαι σε θέση να σηκώσεις δάχτυλο.

Εκείνη τη μέρα, δεν είπα τίποτα. Μόνο κοίταξα αυτόν τον άνθρωπο, δάγκωσα με αποφασιστικότητα την ζαμπονοτυροπιτα μου και σκέφτηκα… “ρε φιλαράκο αν πραγματικά δούλευες με τον εαυτό σου, θα μιλούσες αλλιώς για τους άλλους.”
Και κάπου εκει, θυμήθηκα γιατί η θεραπεία δεν είναι στάδιο που φτάνεις. Είναι στάση που διατηρείς. Και λέγεται σεμνότητα.

Ευάγγελος Ορφανίδης κλινικός ψυχολόγος

«Όταν κάποιος πεθάνει…»Προχθές, κάποιος μου είπε…«Ρε συ, πολύ ωμός ο τίτλος!» Και είχε δίκιο.Ναι, είναι ωμός. Γιατί κι ο...
20/07/2025

«Όταν κάποιος πεθάνει…»

Προχθές, κάποιος μου είπε…«Ρε συ, πολύ ωμός ο τίτλος!» Και είχε δίκιο.

Ναι, είναι ωμός. Γιατί κι ο θάνατος είναι ωμός. Δεν έρχεται με packaging, ούτε με “συγγνώμη που ενοχλώ”. Δεν ρωτάει. Δεν προετοιμάζει. Δεν φοράει φίλτρα και μεταφορές. Ο τίτλος δεν είναι σκληρός για να σοκάρει. Είναι αληθινός για να ξυπνήσει.
Για να σε φέρει απέναντι στην πραγματικότητα που όλοι προσπαθούμε να κουκουλώσουμε…ότι θα πεθάνουμε. Και θα χάσουμε κι αυτούς που αγαπάμε. Και δεν υπάρχει καμία “κατάλληλη στιγμή” γι’ αυτό.
Χρησιμοποιούμε ευφημισμούς «έφυγε», «κοιμήθηκε», «χάθηκε». Σα να προσπαθούμε να ντύσουμε τον θάνατο με κουβερτούλα. Μα όσο πιο πολύ τον τυλίγουμε με λέξεις, τόσο πιο πολύ τον φοβόμαστε. Κι εγώ δεν θέλω να φοβάσαι.
Θέλω να μπορείς να σταθείς μπροστά στην απώλεια χωρίς να χρειάζεσαι καραμέλες παρηγοριάς. Θέλω να σου πω ότι πονάει. Και ότι είναι οκ να πονάει. Ότι το πένθος είναι μια διαδικασία ωμή, βρόμικη, άβολη, παράλογη. Και θεραπευτική . Δεν χρειαζόμαστε άλλους τίτλους που να μας νανουρίζουν. Χρειαζόμαστε λόγια που να μας ξυπνούν.

Ο τίτλος αυτός είναι ένα «ξύπνα». Ένα «κοίτα κατάματα».
Γιατί μόνο όταν δεχτείς την απώλεια όπως είναι ,χωρίς κουκούλες και προσχήματα ,μπορείς να ξεκινήσεις να τη δουλεύεις. Να τη θρηνήσεις. Να τη διαπραγματευτείς. Να τη μεταμορφώσεις.
Η αλήθεια δεν είναι ωραία. Αλλά είναι θεραπευτική. Και ο θάνατος, όσο και να τον αποφεύγουμε, μας ζητάει να γίνουμε αληθινοί. Και κάπως έτσι, ίσως καταφέρουμε να ζήσουμε λίγο πιο αυθεντικά..με περισσότερη παρουσία.

Ευάγγελος Ορφανίδης Κλινικός Ψυχολόγος

20/07/2025

Το λοιπόν μάγκα μου….θα στα πω όπως τα νιώθω. Όχι σαν ειδικός. Όχι σαν διδάσκαλος. Δεν με νοιάζει να ακούγονται σωστά αλλά αληθινά.
Κάθε οικογένεια έχει τα φαντάσματά της. Κάθε παιδί μεγάλωσε με πράγματα που δεν είπε ποτέ δυνατά. Κάποιοι έμαθαν να γελάνε δυνατά για να μην κλαίνε. Έμαθαν να φαίνονται δυνατοί για να μην φανεί η ρωγμή.
Και κάπως έτσι, το τραύμα πέρασε από τον έναν στον άλλον. Σαν κληρονομιά. Σαν κατάρα με φιόγκο. Αλλά να σου πω κάτι; Κάποιος πρέπει να το σταματήσει. Κάποιος πρέπει να φωνάξει «εγώ δεν θα το περάσω παρακάτω, γαμώτο». Και δεν χρειάζεται να είσαι έτοιμος. Αρκεί να είσαι ειλικρινής.
Αν λοιπόν είσαι από εκείνους που νιώθουν ότι κάτι μέσα τους σπάει αθόρυβα χρόνια τώρα, αυτή η λίστα δεν είναι για να σε διορθώσει. Είναι για να σου θυμίσει ότι μπορείς να το αλλάξεις. Όχι όλα. Όχι αμέσως. Αλλά κάτι. Και το κάτι είναι ήδη επανάσταση.

Οπότε…
Από σήμερα, από τώρα μπορώ να αλλάξω το….

1. … μοτίβο της σιωπής και να αρχίσω να μιλάω για όσα με πληγώνουν.
2. … φόβο που πέρασε από γενιά σε γενιά και να ζήσω με περισσότερη ελευθερία.
3. … βάρος που δεν μου ανήκει και να το αφήσω πίσω.
4. … τρόπο που βλέπω τον εαυτό μου…όχι όπως με έμαθαν, αλλά όπως με νιώθω.
5. … «πρέπει» που φόρεσαν και σε μένα και να αρχίσω να χτίζω τα δικά μου «θέλω».
6. … μοτίβο του να αγαπώ με φόβο και να επιλέξω την αγάπη με παρουσία και ειλικρίνεια.
7. … ντροπή για το ποιος/ποια είμαι και να επιτρέψω στον εαυτό μου να λάμψει.
8. … σκληρότητα που έμαθα σαν “αγάπη” και να προσφέρω τρυφερότητα στα παιδιά μου.
9. … ανάγκη να είμαι τέλειος/τέλεια και να αποδεχτώ την ατέλεια με στοργή.
10. … ανάγκη να κουβαλάω τα πάντα μόνος/μόνη μου και να μάθω να ζητάω βοήθεια.
11. … τα λόγια που με έκαναν να μικρύνω, και να μάθω να μιλώ στον εαυτό μου με καλοσύνη.
12. … τον φόβο της σύγκρουσης και να επιλέξω τον αυθεντικό διάλογο.
13. … ιδέα ότι η ευαλωτότητα είναι αδυναμία και να την τιμήσω ως δύναμη.
14. … συναισθηματική αποστασιοποίηση που πέρασε σαν «κανονικότητα» και να μάθω να συνδέομαι.
15. … το ότι «έτσι ήταν πάντα» και να ορίσω μια νέα αρχή.
16. … ψέμα ότι πρέπει να αντέχω τα πάντα για να αξίζω.
17. … συνήθεια να καταπιέζω τον θυμό μου μέχρι να με φάει από μέσα.
18. … ενοχή που ένιωθα κάθε φορά που έλεγα “όχι”.
19. … κανονικότητα του να αγνοώ τον εαυτό μου για να μην ενοχλώ τους άλλους.
20. … τοξικό σενάριο ότι η αγάπη σημαίνει θυσία χωρίς τέλος.
21. … τον εσωτερικό κριτή που μιλάει με τη φωνή των γονιών μου.
22. … ανάγκη να αποδεικνύω συνεχώς ότι αξίζω να αγαπηθώ.
23. … φόβο ότι αν δείξω ποιος είμαι, θα με απορρίψουν.
24. … την αποσύνδεση από το σώμα μου…να αρχίσω να το ακούω, να το φροντίζω.
25. … τον φαύλο κύκλο του “μη μιλάς, μη νιώθεις, κάνε πως όλα είναι καλά”.
26. … το χάος που βαφτίστηκε “οικογενειακή ζεστασιά”.
27. … τα πρότυπα αρρενωπότητας ή θηλυκότητας που με φυλάκισαν.
28. … το “δεν αξίζω καλύτερα” και να αρχίσω να τολμάω.
29. … το να ζητιανεύω για λίγη αποδοχή, και να αρχίσω να ανήκω πρώτα στον εαυτό μου.
30. … παλιά τραύματα που ντύθηκαν “χαρακτήρας” και να αρχίσω να θεραπεύομαι.

Όχι δεν είναι επειδή είσαι καλύτερος. Ούτε υπεργαμάτος…Αλλά γιατί κάποιος πρέπει να πει το «φτάνει».
Και σήμερα μπορείς να είσαι αυτός….

Ευάγγελος Ορφανίδης Κλινικός Ψυχολόγος

18/07/2025

«Η ευτυχία είναι επιλογή»

Α ναι; Δηλαδή όσοι παλεύουν με κατάθλιψη, αγχώδεις διαταραχές, τραύματα και νευροβιολογική ανισορροπία… είναι απλώς τεμπέληδες που δεν μπήκαν στα settings να αλλάξουν διάθεση;
Άρα φταίει ο Β. που μεγάλωσε με ξύλο, απόρριψη και σιωπή και τώρα νιώθει μόνιμα κενός. Όχι η παιδική του ηλικία …η επιλογή του. Φταίει η Δ. που έχει ψυχική διαταραχή, όχι ο βιασμός που την άφησε με εφιάλτες. Δεν επέλεξε ευτυχία, επέλεξε… «τοξικότητα». Ε;

Ρε δε μας χέζετε λίγο με την τοξική αισιοδοξία σας;

Η ευτυχία δεν είναι κουμπί ρε. Δεν είναι wake-up call απο το υπερπέραν . Δεν είναι “χαμογέλα στον καθρέφτη και το γ@@@σύμπαν θα σου δώσει πίσω vibes”. Η ευτυχία, όταν είναι αυθεντική, είναι το αποτέλεσμα του να μη ζεις σε εσωτερικό πόλεμο με τον εαυτό σου,του να έχεις μια αγκαλιά να γυρίσεις όταν όλα καταρρέουν,του να έχεις νιώσει τον πάτο και να έχεις βρει το κουράγιο να συνεχίσεις.Και πολλές φορές, ακόμα κι αυτά δεν φτάνουν.Η ευτυχία είναι δικαίωμα, όχι υποχρέωση.Είναι σπάνια, όχι δεδομένη. Και σίγουρα δεν είναι ηθικό καθήκον για να μη σε λένε “αρνητικό”.
Στην τελική, δεν υπάρχει τίποτα πιο ύποπτο από κάποιον που είναι “συνέχεια ευτυχισμένος”. Συνήθως κάτι κρύβει. Ή από άλλους. Ή από τον εαυτό του. Οπότε όχι, δεν είναι “επιλογή”. Είναι δρόμος. Και πολλές φορές, ο δρόμος αυτός περνάει μέσα από τη θεραπεία, το πένθος, την αποδόμηση και την αποδοχή. Και ξέρεις κάτι; Κάποιες μέρες, απλώς το ότι αναπνέεις… είναι αρκετό..Μη σε βάλει κανείς να νιώθεις ένοχος που δεν γελάς με μαλακο-stories και positive affirmations.
Αυτό δεν είναι ευτυχία. Είναι παραπληροφόρηση

Ευάγγελος Ορφανίδης κλινικός ψυχολόγος

18/07/2025

Από νωρίς το πρωί σήμερα σιγοτραγουδώ τον στοίχο του Αγγελάκα «Πέρασαν χρόνια και κατάλαβα τι φταίει που όλοι δειλιάζουμε μπροστά στην ομορφιά. Ακούω καλύτερα τη γάτα μου να κλαίει παρά τους πόθους μου να ουρλιάζουν σαν σκυλιά. Αχ πόσο γρήγορα αυτή η ζωή διαβαίνει,ολοι επιστρέφουμε μια μέρα στη σιωπή μονο η βλακεία μας αιώνια παραμένει να μας ξοδεύει και μετά να μας υμνεί»..

Με ρωτούν συχνά…«Πώς να αποκτήσω αυτοπεποίθηση; Πώς να γίνω δυνατός;» «Πώς να γίνω καλύτερος γονιός, σύζυγος, επαγγελματίας;;» Με το δίκιο τους βέβαια .
Και πάντα νιώθω πως η ερώτηση πάει να βάλει βάσεις πάνω σε θεμέλια που τρίζουν. Γιατί αν θες να “γίνεις δυνατός”, μάλλον ήδη νιώθεις ανεπαρκής. Κι η κοινωνία, με τα quotes, τα reels και τα courses των 99 ευρώ, σου πουλάει ένα όραμα δύναμης και υπεροχής που μυρίζει πρωτεΐνη και affirmation.
Αλλά δεν σου λέει την αλήθεια…
Η δύναμη δεν είναι αίσθηση. Είναι επιλογή μπροστά στον φόβο.

Να αποκτήσεις αυτοπεποίθηση, λες.
Και περιμένεις να τη νιώσεις πριν ξεκινήσεις. Να νιώσεις αρκετός πριν εκτεθείς. Να νιώσεις έτοιμος πριν το ρισκάρεις. Μα η ζωή δεν είναι πρόβα. Ούτε είναι αίθουσα αναμονής. Δεν περιμένει κανέναν να αισθανθεί «έτοιμος».
Αλλά αυτή η εκδοχή η ιδανική, η ασφαλής, η καλά προετοιμασμένη δεν έρχεται ποτέ.Και στο μεταξύ, ζεις μια ζωή με δόσεις. Μια ζωή σε προετοιμασία. Μια ζωή σε αναμονή .
Κι έρχεται κάποια μέρα που σε ρωτάει ένα αδιάκριτο παιδί , ή ένας καθρέφτης…«Τελικά έζησες; Ή απλώς προγραμμάτιζες συνεχώς την πτήση σου;»
Και τότε καταλαβαίνεις. Η αυτοπεποίθηση δεν έρχεται πριν το άλμα. Έρχεται επειδή πήδηξες. Η ζωή δεν γίνεται όταν είσαι έτοιμος. Γίνεται παρά την ακαταλληλότητα. Παρά το φόβο, το χάος, τη ντροπή.
Ζεις όταν ξεφτιλίζεσαι για κάτι που αξίζει να καείς.Αυτό είναι το μεγάλο ψυχολογικό κόλπο…Η ζωή δεν σε περιμένει να νιώσεις αρκετός.
Αντίθετα..γίνεσαι αρκετός τη στιγμή που πατάς γκάζι, παρότι δεν νιώθεις έτοιμος.
Ο χρόνος είναι μεγάλο κάθαρμα. Δεν κάνει παύση ο π@@@@. Δεν σου δίνει ραντεβού. Σε παίρνει μαζί του ή σε θάβει στο «σύντομα».Οπότε μην μου πεις «δεν έχω αυτοπεποίθηση».
Πες «φοβάμαι να εκτεθώ». Και τότε, επιτέλους, θα έχεις μια αφετηρία.
Μικρή, τρομακτική, αλλά αληθινή.
Και γι’ αυτό….αξιοβίωτη.

Ευάγγελος Ορφανίδης κλινικός ψυχολόγος

Η χρήση Εικονικής Πραγματικότητας (VR) και Βιοανάδρασης ανοίγει νέες δυνατότητες στην αντιμετώπιση της πετοφοβίας.Μέσω τ...
18/07/2025

Η χρήση Εικονικής Πραγματικότητας (VR) και Βιοανάδρασης ανοίγει νέες δυνατότητες στην αντιμετώπιση της πετοφοβίας.

Μέσω της βιοανάδρασης, μετρούνται οι φυσιολογικές αντιδράσεις του σώματος (όπως καρδιακός ρυθμός, εφίδρωση δέρματος και αναπνοή) κατά την έκθεση στον φόβο, επιτρέποντας στο άτομο να παρακολουθεί και να ελέγχει τις αντιδράσεις του.
Αυτή η τεχνολογία ενισχύει την έκθεση σε ασφαλή περιβάλλοντα VR, προσφέροντας πιο εξατομικευμένη και αποδοτική θεραπεία για την αντιμετώπιση της φοβίας.

Για περισσότερες πληροφορίες καλέστε στο 70001004

* Η χρήση αυτής της τεχνολογίας γίνεται από καταρτισμένους ειδικούς ψυχολόγους.

#Βιοανάδραση #πετοφοβία #θεραπεία

Address


Alerts

Be the first to know and let us send you an email when Ευάγγελος Ορφανίδης Κλινικός Ψυχολόγος posts news and promotions. Your email address will not be used for any other purpose, and you can unsubscribe at any time.

Contact The Practice

Send a message to Ευάγγελος Ορφανίδης Κλινικός Ψυχολόγος:

Shortcuts

  • Address
  • Telephone
  • Alerts
  • Contact The Practice
  • Claim ownership or report listing
  • Want your practice to be the top-listed Clinic?

Share

Βιογραφικό

Καλώς ήρθατε στη σελίδα μου!

Λίγα λόγια για μένα...

Από το 2013 ιδιωτεύω ως εγγεγραμμένος Κλινικός Ψυχολόγος σε Λευκωσία και Παραλίμνι όπου παρέχω στήριξη και θεραπεία σε άτομα, ομάδες, οικογένειες και ζεύγη.

Τα τελευταία χρόνια συντονίζω ψυχοεκπαιδευτικά προγράμματα και σεμινάρια ως εξωτερικός λέκτορας σε συνεργασία με διάφορους κρατικούς και ιδιωτικούς οργανισμούς (Αστυνομία Κύπρου και Medflora academy Cyprus). Τον ελεύθερο μου χρόνο ασχολούμαι με την συγγραφή επιστημονικών άρθρων, βιβλίων και σε στήλες περιοδικών υγείας, εφημερίδων και διαδικτυακών χώρων. Επίσης παρακολουθώ εντατικά τις επιστημονικές εξελίξεις σε θέματα ψυχολογίας σε Κύπρο και εξωτερικό.