03/04/2025
Ήταν ένα από εκείνα τα γ@@@πρωινά που όλα πάνε λάθος από την πρώτη ανάσα. Βιαζόμουν. Είχε κίνηση, πολλή κίνηση, κόρνες…φασαρία. Είχα αργήσει για το γραφείο, το στομάχι μου διαμαρτυρόταν, σχεδόν όπως πάντα όταν καθυστερησω 10 λεπτά να φάω.
Ήμουν ήδη θυμωμένος με το ξεκίνημα της μέρας, με την κίνηση στους δρόμους, με την σκόνη που είχε στην ατμόσφαιρα, με την γυναίκα μου πρωινιάτικα που μου πλάσαρε την ρυζογκοφρέτα ως καλό σνακ για δεκατιανό. Και δεν είχα προλάβει να κάνω τίποτα ακόμα. Τίποτα απολύτως.
Κατεβαίνω να πάρω καφέ. Παρκάρω όπως όπως. Και τότε, εκεί ανάμεσα σε σκέψεις του τύπου “τι να πρωτοπρολάβω σήμερα”, ακούω έναν ήχο…χρατς. Το αμάξι μου είχε μόλις δεχτεί ένα «φιλί» από ένα παλιό Hyundai, κουρασμένο όσο κι εγώ.
Ένας ηλικιωμένος άντρας προσπαθούσε να ξεπαρκάρει και με τράκαρε. Ελαφρά. Μα ήταν η σταγόνα. Κατεβαίνω έξω θυμωμένος, κοφτός, σχεδόν απειλητικός. Ο κόσμος είναι εχθρικός όταν είσαι ήδη στα κόκκινα..το μυαλό σου βλέπει μόνο στόχους, όχι πρόσωπα.
Ο άνθρωπος σαστισμένος.
Και τότε μου λέει ήρεμα, σχεδόν ψιθυριστά… “Συγγνώμη. Η κόρη μου είναι στο νοσοκομείο. Είμαι πολύ αγχωμένος. Μπερδεμένος. Αν θέλετε να πληρώσω τη ζημιά, παρακαλώ, να το κάνω.” Έλεγε αλήθεια, το κατάλαβα.
Και τότε σταμάτησαν όλα. Η κίνηση, το ρολόι, ο θόρυβος στο κεφάλι μου. (Η πείνα όχι βέβαια)
Εκείνη τη στιγμή ένιωσα το πόσο μικρός είχα γίνει μέσα στο δικό μου δράμα. Πόσο εύκολα αφήνουμε την πίεση να μας στραγγίξει την ενσυναίσθηση. Πόσο συχνά το άγχος γίνεται δικαιολογία για να μην βλέπουμε τους άλλους. Και το πιο σκληρό…πόσο εύκολα ξεχνάμε πως ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω από εμάς.
Ο εγωκεντρισμός δεν είναι απλώς έπαρση. Είναι μια θολούρα. Φίλτρα που σε κάνουν να βλέπεις μόνο τον εαυτό σου. Το άγχος, η πείνα, η καθυστέρηση, η εξουθένωση, όλα αυτά λειτουργούν σαν παραμορφωτικοί καθρέφτες…μετατρέπουν τους ανθρώπους σε εμπόδια, σε ενοχλήσεις, σε απειλές. Δεν βλέπεις τον ηλικιωμένο άντρα. Βλέπεις τον μαλάκα που σου χάλασε τη μέρα.
Αλλά όλοι κουβαλάμε κάτι μέσα μας.
Ένας έχει μια κόρη στο νοσοκομείο.
Άλλος έναν χωρισμό που δεν ξεπέρασε. Κάποιος δεν κοιμήθηκε γιατί το μωρό του έκλαιγε όλο το βράδυ. Άλλος πενθεί χωρίς καν να το λέει. Άλλος κάνει διατροφή. Όλοι είμαστε γεμάτοι. Από φόβο, από αγωνία, από σιωπή. Και κάπου, κάποτε, αυτό το “κάτι” βρίσκει τον τρόπο να ξεχειλίσει.
Δεν πηρα τα χρηματα . Του ζήτησα συγγνώμη. Πραγματικά. Και πήρα τον καφέ μου. Και μια αλήθεια πιο πικρή από την καφεΐνη.
Γιατί στο τέλος, η γρατζουνιά δεν ήταν στο αμάξι. Ήταν στην ψυχή μου…εκεί που κρατούσα την πεποίθηση πως το δικό μου φορτίο είναι πιο βαρύ από των άλλων.
Δεν είναι.
Απλώς έχει περισσότερο θόρυβο.
Και λιγότερη σιωπή.
Ευάγγελος Ορφανίδης κλινικός ψυχολόγος
