
07/07/2025
Hoe mooi zou het zijn…
Als we de zachte beweging naar meer zelfliefde niet langer zouden zien als iets egoïstisch,
maar als een bron , een fontein die overstroomt, voor iedereen beschikbaar.
Dat we niet blijven steken in de spiegel,
maar de liefde uit onze ogen rijkelijk over de rand laten stromen,
naar de ander, die net als wij wankelt, zoekt, verlangt.
Hoe mooi zou het zijn…
Als we elkaar niet langer hoeven te overstemmen of overschreeuwen,
maar kunnen zeggen, zacht maar krachtig:
“Ik zie jou, precies zoals je bent en dat is genoeg.”
Als we ons eigen licht durven dragen,
zodat we niet bang hoeven te zijn voor het licht van een ander.
Want stel je voor…
Macht verliest haar honger als er niets meer te overheersen valt.
Afgunst droogt op, zodra we beseffen dat overvloed groeit wanneer je deelt.
Cynisme smelt weg als sneeuw onder de zon van oprechte aandacht.
We hoeven niemand te breken,
als we ontdekken hoe helend het is om te verbinden.
We hoeven niet groter of kleiner te worden,
als we eindelijk mogen zijn.
Noem het naïef, noem het idealistisch.
Maar wat is idealisme anders dan een blauwdruk voor een mooiere wereld?
Een za**je, dat wacht op moedige handen om geplant te worden.
En misschien… zijn dat wel onze handen.
Dus laten we beginnen, bij het begin:
onszelf liefhebben,
zodat liefde vanzelf overvloeit
en ook de ander warm houdt.
Want stel je voor…
Hoe mooi dat zou zijn.
Much love - Karen Wessels