21/08/2024
Onlangs lag ik op de late avond in mijn hangmat, hopend op een spektakel aan vallende sterren door de meteorenstorm van de Perseïden. Lekker onder een dun lakentje als bescherming tegen de muggen. Ik was er helemaal klaar voor! Ik kijken en kijken tot ik scheel zag… slechts drie keer zag ik een hele kleine lichtflits aan het firmament. Het valt te betwijfelen dat het echt vallende sterren waren. Waarschijnlijk was het niet meer dan mijn verbeelding en wensgedachte. Lichtelijk ontgoocheld taaide ik na anderhalf uur af. Ik wilde ze zo graag zien… ik zie ze namelijk zelden.
Gisterenavond hing ik weer even in mijn hangmatje om op te drogen na een avondlijke zwem partij, noodzakelijk om af te lopen. Want het was bloed verziekend warm. Ik voelde me een beetje down, even niet zo tevreden en blij. Ik hing daar eventjes. Alleen met mijn ietwat sombere gedachten, te sudderen over alles waar ik even niet zo blij mee was. Proberend een manier te vinden om dingen te veranderen. En ineens was ie daar: een joekel van een vallende ster, een meteoor met een lange staart en zo helder als grote lamp. Prachtig! Ik was totaal verrast en voelde mij op slag een stuk fijner. Het verlichtte letterlijk mijn ziel. Wat een cadeautje!
Zo zie je maar weer. Het universum geeft lang niet altijd wat je vraagt, maar wel altijd wat je nodig hebt op het juiste moment.
Ik vind dat een troostende gedachte en ik voelde mij er echt door gesterkt.
Verwachtingen worden niet altijd waargemaakt. Behoeften worden meestal vervuld, juist wanneer je het niet verwacht.
Wat vind je hiervan? Ervaar jij dat ook zo, of juist helemaal niet? Tell me…
