Centro de Psicoloxía Claves

06/09/2025

Unha rapaza nunha cidade europea calquera durante a Segunda Guerra Mundial. Mostra unha expresión de calma que non parecería axeitada ás circunstancias que a rodean: edificios derruidos durante un dos múltiples bombardeos sufridos pola poboación civil de ambos bandos.
É unha mostra da resiliencia humana, e de como unha persoa pode mostrar adaptación ás peores circunstancias.
A semana pasada tiven unha sesión cunha rapaza xove que despois de pasalas p**as o último ano e medio por diferentes historias que lle foron pasando, díxome algo que é crucial para sobrevivir neste jodido mundo que nos toca ás veces. Díxome despois de varias sesións en varias tandas diferentes, máis ou menos o seguinte: "Carlos, eu xa non quero estar ben, quero dicir, estar arriba todo o tempo, doume conta que iso é buscar algo imposible, algo que non vou atopar; o que eu quero é saber estar mal, porque estar ben, estou ás veces e xa sei facelo".
Unha perla de sabiduría nunha rapaza de 20 anos que madurou rápido e aprendeu a seguir adiante.

24/05/2025

Onte volvín ver algo semellante ao da foto, e o peor é que non é moi difícil que suceda.
Teño a sensación de que cada vez se normaliza máis esta situación, e dame unha rabia enorme e unha pena xigantesca. Cun bebé é xa algo exagerado, pero ver tamén a nenas e nenos de 8, 10 anos, etc. non me parece moi positivo (nestes casos é máis complicado porque ven a outros e tamén eles queren... restrinxilo en tempo, momentos e contidos, algo é, como mínimo iso).
O dano que se lles fai é TERRIBLE. Estanse asegurando disfuncións cognitivas moi importantes, hai estudos clarísimos. É como saber que o alcohol é malo para os pequenos, e darllo igual porque así non molestan e non hai que estar pendentes. Cando se decide ser pai ou nai hai que asumir que vai dar o seu traballo (grande) e quitarnos tempo persoal, e entón, achantar con iso (polo ben dos fillos) iso é o que nos queda.
Outro aspecto importante é o que as nenas e nenos ven: se estamos moito tempo colgados do móbil interiorizan esa acción e a repiten. Moitos coidadores están colgados do teléfono mentras os crios están a xogar. Pensade que se podería facer se non se usara o móbil neses momentos... que pasaría por exemplo se lera un libro ou simplemente se pensara, ou se observara o que temos ao redor. A ver, malo malo, non sería.
Busquei en Internet "beneficios do uso do móbil na infancia"... o que atopei son cousas que se poden facer sen móbil, ou directamente algunha incongruencia.
Pero por sorte, por outra banda, esta tendencia excesiva na xeneralización e permisividade do uso do móbil, ten o efecto (mínimo aínda) de reacción ante isto, e en algunas comunidades ao redor do mundo, empezan a cuestionarse restrinxir o uso do móbil ata determinada idade. E tamén se fixeron experimentos/experiencias de deixar a preadolescentes sen móbil determinado tempo: nun principio custoulles un güevo, pero logo fliparon co cambio e todo o que descubriron a raíz de deixar de usar o teléfono por defecto.
En fin, cambiar as cousas depende de cada unha, se non facemos, nada cambia...

20/03/2025

Andar por un camiño que moitos evitan, pero que pode resultar a solución ao que buscabas. Se queres saber máis sobre como o inesperado pode ser positivo na túa vida podes ler este artigo. https://wix.to/G66xeD6

Hai pouco nunha sesión, contáronme algo que pode resultar curioso a bastante xente, pero que aí está... esas cousas suceden.A min realmente creo que non me sorprenden moitas historias, pódenme impresionar ou chocar ata certo punto pero o que se di sorprender... estou convencido de que non. Son ...

15/01/2025

Novo post https://www.psicoloxiaclaves.com/post/realidades-2-ou-as-visións-do-mundo

Ben, isto é a continuación de “Realidades 1” (obvio). Continúo a falar de como o noso cerebro pode percibir o mundo, sacando parte do contido da charla que din no CSC de Fontiñas en maio do pasado ano.Como dicía, o cerebro ten formas de protexerse de demasiada estimulación e de traballar e...

02/01/2025

Un cepo para osos. Unha trampa ben chunga. A semana pasada, no traballo, case piso algo semellante.
A persoa coa que estaba en sesión creo que levaba tempo, moooito tempo, cunha perna aí metida. E os seus terapeutas anteriores, que coñezo e son moi bos profesionais, dame a sensación de que acabaron tamén entrampados. E creo que me din conta da situación só porque creo que eles caeran antes.
Está persoa levaba anos intentando facer exercicio, estudar, buscar un traballo... Tiña varios diagnósticos, algúns complementarios e outros moi diferentes. Nunca conseguía manter nada demasiado tempo, e tanto el como a xente que o quería axudar, facían diversos e variados intentos para conseguir algo do que supostamente debería facer para sentirse mellor (que é o que todos querían).
Eu empecei tamén con esa idea, ata que me din conta que el nunca conseguía facer o que se supón que o axudaría. El xa facía cousas que lle gustaban, pero á súa nai e a máis xente, parecialles que tiña que facer máis. Realmente tiña unha situación na que non tiña por que traballar ou estudar, e desfrutaba de certas cousas da vida cotiá, e, segundo a min me pareceu, o que realmente o agoniaba era os intentos de facer todo iso que non conseguía facer nin pa dios, e que se obrigaba a conseguir durante ANOS.
Falando disto gran parte da sesión deixeino pensando, e cando marchou díxenlle que seguira dándolle unha volta, porque me parecía a clave do asunto ou polo menos do miolo do mesmo. Díxome ao marchar que se levaba unha mochila menos pesada.
Non está todo dito, haberá que ir vendo a donde nos leva isto, pero pode marcar a diferenza necesaria para que se sinta mellor despois de tanto tempo.

05/11/2024

Hai un tempo escribín no blog de Claves un post sobre algo que facemos de forma cotiá: elixir, tomar decisións. Hoxe reafirmo a miña teoría.
A vida é unha p**a incógnita, ninguén pode saber nada salvo o que acaba sucedendo, e só o podemos saber porque sucede e no momento no que sucede, o resto son elucubracións e posiblemente flipadas. Non hai a posibilidade de saber o futuro nin de cambiar o pasado.
Podería dicir que imos equivocarnos moitas veces, pero expresado de outra forma, non nos equivocamos, só escollemos, porque NUNCA imos saber como tería sido outra opción. Podemos imaxinalo, podemos pensar que "se tivera feito deste outro xeito non tería pasado...". Pero nunca hai a seguridade porque se tomaramos outra opción tamén se darían un montón de posibilidades diferentes que poderían acabar en resultados iguales ou peores... Polo tanto non hai equivocación, só é unha escolla. *Cando escollemos algo é o correcto nese momento*, porque por algo chegamos a esa decisión.
Só podemos afrontar o que pase da mellor forma posible, asumir os resultados da nosa elección e ver que podemos facer a partir de aí se o que sucede non nos gusta ou non é o esperado. Porque en realidade nunca imos saber como tería sido outra opción, como digo só podemos imaxinalo.

26/09/2024

Novo post!!! https://wix.to/Oxu22jF

Hai uns meses din unha charla na que falei de certos mecanismos de funcionamento do noso cerebro e como afectan estes á visión que temos do mundo que nos rodea, e como nas interaccións co medio e coas persoas créanse realidades determinadas. Pensei en aproveitar o blog para tocar este tema en va...

02/07/2024

XENIAL QUINO! Sempre fun un incondicional deste mestre do humor desde que o coñecín con 13 ou 14 anos nos cuaderniños de Mafalda que tiñan os meus tíos. E aquí mostra unha clarísima manobra de terapia breve. Non fai falla dicir nada máis.

11/06/2024

Novo post https://wix.to/BZuvE6v

EGOÍSTA, EGOÍSMO. Que palabra máis fea... que mal que haxa xente egoísta. Cando alguén é tachado de egoísta vai ser unha das peores cousas que lle poidan chamar. É do peor que pode ser un ser humano...Pois mirade, vou estar de acordo en parte, nada máis. E só ás veces, outras non.Hai moit...