OMNI Psychotherapy&Counselling

09/01/2025

Kardeşler arasındaki adaletsizlik algısı, terapi seanslarında sıklıkla karşılaştığımız temalardan biridir. Bir çocuğun gözünde, anne ve babası kardeşler arasında her zaman eşit davranmayabilir. Oysa ebeveynler zamanla değişir. Çünkü hayat değişir. Koşullar, yaşanılan zorluklar, iş değişiklikleri ya da ailedeki travmalar… Bütün bu faktörler, ebeveynin her çocuğa olan yaklaşımını şekillendirir.

Anne ve babanın yaşı, değişen hayat koşulları ve yaşadıkları olaylar, her bir çocukla kurdukları ilişkide önemli farklılıklar yaratabilir. Örneğin, ilk çocuğa daha enerjik ve sabırlı bir yaklaşım sergileyebilen ebeveynler, sonraki çocuklara daha deneyimli ama belki de yorgun ve sabırsız bir tutumla yaklaşabilirler. Bu durum, doğal olarak, ilk ve sonraki çocuklar arasında farklı ebeveyn tutumlarına neden olabilir.

Ebeveyn değişiminin ardında sadece yaş ve deneyim farkı yoktur. Hayat koşulları da bu farklılıkları pekiştirebilir. Ebeveynlerin kariyer değişiklikleri, maddi zorlukları, taşınmalar ya da yaşadıkları travmalar o dönemdeki duygusal ve zihinsel durumlarını doğrudan etkilyebilir. Öte yandan, ebeveynlerin psikolojik ve fizyolojik sağlık durumu da zamanla değişir. Örneğin, bir çocuğun yetiştiği dönemde ebeveynin sağlık sorunları veya psikolojik zorlukları, ilişkiyi mesafeli hale getirebilirken, sonraki çocuklarda daha sağlıklı ve dengeli bir bağ kurulabilir. Bu değişkenlerin her biri, ebeveyn-çocuk ilişkisinin farklılaşmasına yol açıp ve çocukların algılarında derin izler bırakabilir.

Bu değişim, ebeveynin yalnızca çocuğa nasıl davrandığını değil, çocuğun ebeveynini nasıl algıladığını da şekillendirir. Kardeşler arasındaki farklılıkların biri de da tam burada başlar. Çünkü her çocuk, farklı bir ebeveynin, farklı döneminin izlerini taşır.

Kardeşler arasındaki farklılıklar ve adaletsizlik duygusuna bir de çocukların mizacını ele alarak bakalım mı? Her biri biricik olan çocukların mizaçları bu adaletsizlik duygusunu nasıl etkiliyor? Sonraki postta…

Psikolog, Psikoterapist, Psikometrist, MBPsS

Londra ve Windsor'da yüzyüze, Türkiye ve tüm dünyadan danışanlarıma online olarak Türkçe psikoterapi hizmeti vermekteyim.

09/01/2025

The perception of unfairness between siblings is a theme we frequently encounter in therapy sessions. In a child's eyes, parents may not always treat siblings equally. However, parents change over time. This is because life changes. Circumstances, challenges, job changes, or family traumas... All these factors shape how parents approach each of their children.

The age of the parents, changing life conditions, and the events they experience can create significant differences in the relationships they build with each child. For example, parents who are more energetic and patient with their first child may approach subsequent children with more experience, but perhaps with greater fatigue and impatience. This naturally leads to different parenting attitudes between the first and later children.

The difference in parental behaviour is not just due to age and experience. Life conditions can also reinforce these differences. Parents' career changes, financial difficulties, relocations, or personal traumas can directly impact their emotional and mental states at the time. Moreover, parents' psychological and physiological health changes over time. For instance, during the time one child is raised, a parent's health issues or psychological difficulties may lead to a more distant relationship, while a more balanced and healthier bond may form with subsequent children. Each of these variables leads to differentiation in parent-child relationships and leaves deep marks on the children's perceptions.

This change shapes not only how parents behave towards their children but also how the children perceive their parents. The differences between siblings often start right here, because each child carries the marks of a different parent and a different time.
Shall we also take a look at how children's temperaments affect this perception of unfairness? How do the unique temperaments of each child influence this feeling of injustice? More on this in the next post...

30/11/2022

Ebeveyn Yaraları serimize bu hafta yarayla barışma ile devam ediyoruz.
🌺
Hepimize iyi gelmesi dileklerimle...
                           

30/11/2022

Ebeveyn olarak hata yapmak, kendimizi yetersiz hissetmek, "Acaba doğruyu mu yapıyorum?", "Hangi yol yöntem doğrudur", "Yeterince iyi bir anne miyim, baba mıyım?" sorularını sormak ne güzeldir. Her ebeveyn bu duyguları yaşar demiyorum. Çünkü her ebeveyn yaşamaz, sormaz bu soruları.
🌿
Bu soruları sormakla başlar yeterince iyi bir ebeveyn olma olma yolculuğu.
🌿
Bu hafta Ebeveyn Olarak Yetersiz Hissetme konusuna değinip, sorgulayarak başladığımız bu değişme ve dönüşme yolculuğundan bahsedeceğiz.
🌿
Hepimize iyi gelecek...
🌿

08/11/2022

Yarayla tanışma=Yaralarımızın farkına varma
🌺
Yarayla savaşma=Yaralarımızla (savunma mekanizmalarımıza rağmen) kalabilme, yaralarımızı hissedip (öfke, kırgınlık, üzüntü vb.) tüm bu duygularla kalabilme.
🌺
Yarayla barışma=İhtiyacımız olanı keşfedip kendimize şefkatle bakım verme ve devamı ilişkilerle (hem kendimizle olan hem de başkalarıyla doğru sınırlarla) iyileşme.
🌺
Çocuğumuzun biz yapma desek de durmadan yaptığı bizi öfkelendiren bize inat yaptığını düşündüğümüz davranışının; aslında onun dünyasında bambaşka bir anlamı olduğunu, öfkeli olanın ise aslında içimizdeki çocuk olduğunu ve dile getiremediği, "Neden bunları bana yapıyorsun?" itirazlarını duyuyoruz. Duygularımızın hissettiklerimizin bize ait olduğunu hissettiğimiz duyguların doğrusu ya da yanlışı olmadığını, onların birer duygu olduğunu hissetmeyi kabullenmeyi öğrenmeyi kendi duygularımızın sorumluluğunu alıp regüle edebilmeyi öğreniyoruz.
🌸
Ya da vücudumuzun bize durmadan çeşitli hastalıklarla bağıra bağıra (sedef, egzama, migren, panik atak nöbetleri, bacak ağrıları, mide ağrılarıyla) anlatmaya çalıştıklarını duymaya, aslında vücudum bana ne demek istiyoru anlamlandırmaya, nedenlerini sorgulamaya, tüm bunların her birine doğru kaynaklarla beslenerek (psikoterapi gibi) çare arayıp iyileşmek üzere çabalamayı öğretiyoruz.
🌸
Kısacası yaralarımızı yeniden yeniden kanatmak yerine kendimize "Bak, yaram tam burada. Bu yaptığım yaramla ilgili ve bu yarama iyi gelmiyor. Aksine kanatıyor yeniden yeniden. Dur annem!" demeyi, yaramızı fark edip şu anda ne hissediyorumu ve ardından şu anda tam olarak itiyacım olan ne diye sormayı, yani kendimize yaralarımıza bakım vermeyi öncelikle, ardından bu bakım verme, alıp verme ilişkisinin dengeli, yerinde dağıldığı ilişkiler kurmayı, iyileştiren ilişkilerde (hem kendimizle hem de başkalarıyla) al ver etmeyi öğreniyoruz.
                           

08/11/2022

Yazdığım Ebeveyn Yaraları serisi üzerine çok canımın içi arkadaşım, “O kadar yazdın ama bak doğru söyle, kapanıyor mu o yaralar ki?” diye sordu.
Ona da yeniden anlattım ama yanlış anlaşılma ihtimaline karşı buradan da yeniden anlatarak serinin de küçük bir özetini çıkarma ihtiyacı hissettim.
🍂
Adına ne dersek diyelim, çocukluk travmaları, nesilden nesile aktarılan travmalar, zorlantılı yaşantılar, ebeveynlerimizden gelen yaralar vs. (hepsi bir yerlerden anlattıklarımıza dokunuyor aslında) yani bugünkü bizi biz yapan yaralar; kapanmıyor arkadaşlar kesin bilgi. Yaralar kapanmıyor bizler o yaralarla yaşamayı öğreniyoruz.
🍂
Nasıl mı? Yaralarımızın farkına varıyoruz, yaralarımızın nedeniyle var olan davranış örüntülerimizi görüyoruz ve o yaraları yeniden yeniden yeniden kanatmıyoruz, kendimiz pansumanını yapıp o yaralara bakım vermeyi, birlikte yaşamayı öğreniyoruz.
🍂
Şöyle ki; bize iyi gelmeyen, içerisinde kalamadığımız durmadan sorun yaşadığımız ilişkinin aslında travma bağları ile bağlandığımız bir ilişki olduğunu fark ediyoruz. Beraber hayatı sürdürüp travmalarımıza travmalar ekleyip var olan yaralarımıza yenilerini katarak ilerlemek yerine gerçek benliğimizle var olabildiğimiz ilişkiler kurmayı seçiyoruz.
🍂
Bir türlü ulaşamadığımız defalarca kendimizi açmaya anlatmaya çalıştığımız gerçek bir yakınlık kurmaya çabaladığımız bazı ilişkilerdeki kapıların aslında bize kapalı olduğunu fark ediyoruz.
🍂
Önünde biraz yakınlık görmek adına bekleyip durduğumuz o kapalı kapılar yerine gerçek yakın ilişkileri seçmeyi, o kapalı kapılara doğru sınırlarda durabilmeyi, o kapıda biraz şefkat bekleyerek yaramızı kanatıp durduğumuz halimizden alamadığımız şefkati kendimize verebilmeyi öğrenmiş halimize evriliyoruz.  
                           

08/11/2022

Ebeveynlerimiz çocukluğumuzdan gelen bu yaraların müsebbibi olabilirler ancak bu yaralar bizim. Sahip çıkalım yaramıza yazmış̧ ve sonrasında bakacağız demiştim.
🌺
Bu coğrafyada herhangi bir konuda üzülmeye kalktığımızda etrafımızda oldukça fazla sayıda "Bunları düşünüp durma", "Amaan sen de çok takıyorsun", "Çok hassasın", "Geçmiş̧ gitmiş̧ işte", "Kendine üzülmekten vazgeç̧" minvalinde söylemler duyacağız.
Oysa rahatsız edici hatta travmatik yaşantılara, yaralarınıza üzülmeden üzerini örtmek, kaçmak, görmezden gelmek kocaman bir engeldir önümüzde. Bu nedenledir ki yaramıza, yaralarımıza kim ne derse desin yeterince üzülmeye hakkımız var.
🌺
Üzülmedikçe, yaraların tutulmayan yasları sürdükçe barışamayız yaramızla, daha da önemlisi kendi gerçekliğimizle. Çünkü bir yandan bizleri hem biz yapan da gerçek benliğimizden uzaklaştıranlar da yaralarımızla ilgilidir.
🌺
Ne güzel demiş̧ şarkısında;

"Yaraya gülümsedim, her sabah, yarayı önemsedim. Yarayı hazırladım, gözlere, yarayı temizledim. Yarayı büyütmedim, hayalinle, kendimi küçümsedim. Denize baktım ömürlerce, tuzunu ezberledim. Yarayı öptüm ellerinden, yarayı dinledim. 'Benden onda da var' dedi. Yarasını sevdim’’
🌺
Nakarattaki gibi yaralarımızı öpüp ellerinden bir güzel sahiplenelim olur mu?
                           

08/11/2022

Ebeveynlerimizden aldığımız yaralara ilişkin sebebi kim ve ne olursa olsun şu andan itibaren işimiz yarayla, yarayı sarıp sarmalamayla ilgili müsebbibi kısmına da sonra bakacağız yazmıştım.
🌿
Bu noktada defalarca hayal kırıklığıyla ayrıldığımız, bize çiçek vermeyen ebeveynlik topraklarımıza derinden baktığımızda genellikle hiç̧ tohum atılmadığını fark ediyoruz. Ebeveynlerimizden aldığımız yaraların ebeveynlerimizin derin yaralarından geldiğini gördüğümüzde şefkat kalıyor elimizde ancak hem kendimize hem ebeveynlerimize.
🌿
Sonrası; bir kez daha doğurmak kendini deniyor ya, yeniden doğum değil elbet ama doğduğun annenden babandan başka türlü bir ebeveynlikle büyütmek kendini. Sana verilmeyeni, ihtiyacın olanı bilmek, kendine ebeveynlik ederek gerçek benliğinde yeniden bir doğum, yaralarınla barışma ve şefkatle tanışma şekilinde ilerliyor. İşte bu noktadan sonra kendini yaralayan yerlerdeki yaralara da şefkatle bakabiliyor insan.
🌿
Ancak bugünkü aklımla diyebilirim ki, başlangıçta öfkeyle savaşını vermeden, üzüntüsünü yaşayıp yasını tutmadan, anlamlandırmadan mümkün değil bize verilmeyenleri verebilmek kendimize. Kendimize veremediğimizi ise bir başkasına (kendi çocuğumuza örneğin) vermemiz mümkünsüz.
O yüzden dilerim ki önce kendimize sonra etrafımızdakilere şefkatle ebeveynlik yapabiliriz her birimiz. Çünkü ancak böyle sarabileceğiz yaralarımızı ve ancak böyle bırakabileceğiz yaralamayı.
🌿
Nihan Kaya’nın ( ) dediği gibi ‘’Halbuki kendisi üzgün olmayan hiçbir bir çocuk anne babasını, öğretmenini bizim bakışımızla söylersek bir büyüğünü üzmez’’ değişine kesinlikle katılıyor, ebeveyn çocuk ikilisinde ebeveynden yana olan yanlılığımızı bir an önce görmemiz gerektiğine inanıyorum. Aynı zamanda görüyorum ki kendisi yaralı olmayan hiçbir ebeveyn de yaralamıyor çocuğunu...
🌿
Bunu görüp yaraladığımız noktalardaki yaralarımızı iyileştirmenin sorumluluğunu alıp döngüleri kırabilen nesil bizler olalım dilerim.
                           

08/11/2022

Ebeveynlerimizle ilgili yaralarımızla tanıştık, savaş halindeyiz ve üstü kapalı bir öfke hissediyoruz. Ancak nasıl çözüm yolu bulacağız, nasıl barışacağız yaralarımızla bilmiyoruz.
🍀
Yarayla barışma aşamasında aklımızda tutmamız gerekenler şöyle;
🍀
-Öncelikle yarayla barışmak; öfkeli olduğumuz ebeveynimizle barışmak, bozuk ise aramızı düzeltmek, bundan sonra bizi anlamasını sağlamak vs. değil (Böyle bir hayalle yola çıkıldığından genellikle defalarca hayal kırıklığıyla geri dönüyoruz). Eğer bunu defalarca yaşadıysak ve her seferinde yeterince iyi bir ebeveynlik göreceğimiz ümidiyle kapıya gidip, eli boş kalbi kırık bir şekilde döndüysek artık vazgeçsek iyi olur sanırım, bize çiçek vermeyen toprakları sulayıp durmaktan (Her birimizin yarası, yaraları ayrı; ebeveynimizin de bizi yaraladığı noktalar kendi yaralarından yine. Ancak o noktaya daha çok var ve bizim işimiz kendi yaralarımızla).
🍀
-Biz ne yapacağız noktasında ise görmediğimiz, alamadığımız ebeveynliği kendimize vermeye çalışacağız. Şefkatle bakım görmeyi arzulayan o içimizdeki küçük çocuğun gönlünce bakım vereni yine biz olmayı öğreneceğiz başarabildiğimiz ölçüde. Başaramadığımız ya da zorlandığımız kısımlarda ise aydınlanmış bir tanık, uzman yani bir “psikoterapist”ten yardım alacağız.
🍀
Unutmayalım ki, kendimize ebeveynlik yapma yolu uzun bir yol. Hatta bugünkü aklımla diyebilirim ki hayat gayemiz kendimizi bilmekse eğer, bu yol ancak kendine şefkatle ebeveynlik yapabilmekten geçiyor.
                           

08/11/2022

Yarayla barışmanın ilk aşaması farkında olmak dedik. Bu yarayla tanışmaya tekabül ediyor ardından savaşma kısmı geliyor. Burada da genellikle önce savunma mekanizmalarıyla bir kaçış ve kaçışın mümkün olmadığı noktada ise (ki genellikle bu mümkün olmayan nokta çocuğumuzun olması oluyor, öncesinde bu noktaya gelenler inanın çok şanslı☺️) öfke geliyor.
🌸
Ardından çözüm yolları aramaya çalışıyoruz yarayla barışma adına. Bu noktada da öncelikle şunları aklımızda tutmamız gerekiyor.
-Ebeveynlerimiz bu yaraların müsebbibi olabilirler ancak bu yaralar bizim. Bu nokta çok değerli ve önemli. Sahip çıkalım yaramıza (Yaraya sahip çıkma kısmına da sonra bakacağız).
🌸
-Sebebi kim ve ne olursa olsun şu andan itibaren işimiz yarayla, yarayı sarıp sarmalamayla ilgili (Müsebbibi kısmına da sonra bakacağız).
Yarayla barışma aşamasında ise ilk işimiz yarayı ne zaman ve nasıl fark ettiğimizi keşfetmek. Daha doğrusu geçmişte olup bitmiş, sandıklara kapattığımızı düşündüğümüz bu rahatsız edici erken dönem yaşantılarımız; ne şekilde ve nasıl bugün bizlerin karşısına çıkıyor o anları yakalamak.
🌸
Ki bu anlar genellikle şöyle oluyor:
-Ya hiç beklemediğim bir anda rahatsız edici, bazen travmatik bir erken çocukluk dönemi yaşantım bir anda herhangi bir olaydan tetiklenmemin akabinde hatırlanıyor.
🌸
-Ya hiç anlamadığım bir olay karşısında hiç beklemediğim bir şekilde tepkiler vermeye başlıyorum.
🌸
-Ya da hep kırmaya çalıştığım ancak öfkelenip, kaygılanıp, telaşlanmaktan kendimi alamadığım zamanlar, anlar var; gereksiz, yanlış biliyorum ancak bir türlü engel olamıyorum gibi...
🌸
Bu anlar tanıdık geldiyse, bu anları yaşıyor ve farkına varıyorsak barışmaya doğru gidiyoruz demektir. Gelmediyse seri her birinin örnekleriyle devam edecek...

                           

08/11/2022

Ebeveyn yaralarıyla savaşmak aşamasında eğer ebeveynlerimize ilişkin yaralarımızı fark etmeye ve kabullenmeye yani temel ve duvardaki çatlakları görebilmeye başladıysak bir sonraki aşamada öfke ile yüz yüze geldik demektir.
🍃
Bu noktada aslında genellikle bizi her zorlayan deneyimde olduğu gibi öncelikle bu şekilde bir ebeveynlik görmenin neden bizim başımıza geldiği, neden sevgi ve şefkat ile ebeveynlik görmüş başkaları gibi şanslı olmadığımız gibi sorulara isyanlı bir yanıt arama süreci başlar ve yaşadıklarımıza dair ebeveynlerimize öfke hissedebiliriz.
🍃
Bu aşamada aslında Mevlana’nın şu sözü çok yerinde gelir bana. ‘’Suya düşen değil sudan çıkamayan boğulur’’ der. Öfke nasıl kullanıldığına bağlı olarak oldukça yapıcı ya da yıkıcı olabilir. Eğer bu noktaya yakın hissediyorsak kendimizi şunları unutmamak gerekir;

-Öncelikle hepimiz suyun içerisindeyiz☺️. Yani mükemmel ebeveynlik görmüş kimse yok, herkes az ya da çok ebeveynlerinden hatta atalarından yaralarla hayatta (Mükemmel olduğunu iddia edenler ya farkında olmayanlar ya da erken kaybedenler ki orada da kayıpla ilgili yaralar mevcut).
💚
-Bu bilinçle öfkemiz dahilinde her daim kavga halinde (kendimiz ya da çevremizdekilerle) olup suda boğulmak da öfkemizi farkına varmak ve döngüleri kırmak adına kullanarak sudan çıkmak da bizimle ilgili.
💚
-Tekrar tekrar dile getirmek isterim ki her ne yaşandıysa, bize neler olduğuysa bizim suçumuz değildi ancak iyileşmek bizim sorumluluğumuzda.
💚
Savaş aşamasında olup bunları duyanlar "Peki, ama nasıl?" diyorlar biliyorum. Bundan sonraki yarayla barışma ve yaraya alışma kısmı da onunla ilgili.
                           

08/11/2022

İnsan yavrusunun annesi (bakım veren, ebeveynleri) olmadan yaşamının ilk yıllarında hayatta kalması mümkün değildir. O yüzden bakım alabilmek adına ne gerekiyorsa yapma eğilimindedir halihazırda. Özellikle bu coğrafyada anneliğe ve babalığa, ebeveyn olmaya yüklenen ağır anlamların, bir çocuk yetiştirmenin ne kadar zor olduğuna ilişkin kabullerin ve ebeveyn çocuk ikilisinde ağırlıklı olarak ebeveyne hak veren yanımızın farkında olmayız çoğunlukla ya da çocukken kimimiz farkına varır, oldukça gücenir yük olmanın ağırlığına da büyüyünce hem düzene ayak uydurma hem de ebeveynlerine hak vermeye olan eğiliminden hemen unutuverir.
🍂
Kolay değildir "Ben ihtiyacım olan sevgi ve kabulü görmedim." demek. Çünkü ebeveynin gözündeki değerinden değer biçer çocuk kendine. Göremediği değerin ya da gördüğü kadarı yetmeyen sevginin kabulü yaralayıcıdır. O yüzden yetişkin olduğunda da ebeveynlerinden yana yaralarını görme acısıyla yüzleşmeme adına savaş verir.
Bu savaşta da kullandığımız en önemli silah savunma mekanizmalarımızdır.
🍂
Çok severim bu hikâyeyi; kral devamlı sarayın dekorasyonu ve yeniden düzenlenmesiyle meşguldür. Böyle yaparak sarayın temelden başlayarak çok kötü durumda olduğunu ve duvarlarda çatlakların oluştuğunu görmezden gelebilir.
🍂
Hikayedeki gibi ebeveyn yaralarıyla savaşımızın ilk aşaması genellikle savunma mekanizmalarımızla üzerini örtüp, erteleyip, kapatmakla geçer. Kimimiz bu yolda inkâr eder, fazlaca hak veririz (çok iyi ebeveynlerdi, zamanları yoktu, ne yapsınlar didinip duruyorlardı), kimimiz delicesine çalışır (kendi kendimizle oturup düşünebileceğimiz zamanlardan delicesine kaçmak adına boş duramaz), kimimiz dış görünüşümüze, vitrine delicesine önem verir, hatta bazen kendimize gideceğini düşündüğümüz yoga, meditasyon gibi yolları bile kendi gerçekliğimizden, yaralarımızdan kaçmak adına kullandığımız yollar haline getiriveririz.
🍂
Özetle sarayın temel ve duvarlarındaki çatlakları görmemek adına dekorasyonla uğraşıp durarak geçer yıllar. Yani demem o ki zordur gördüğümüz şartlı şurtlu sevgiyi, kabulü, değeri kabul etmek, yetmedi demek. Yetmedi dediysek, temeldeki duvardaki çatlakları görebilmeye başladıysak ne mutlu yarayla barışma yakındır.