13/05/2023
🔸ძალიან ხშირად ადამიანს უჭირს მოახდინოს სახელდება, ვერბალურად გამოხატოს და აღწეროს ის, რაც აწუხებს. ფოტოთერაპია აძლევს მას საშუალებას საკუთარი უხილავი განცდები, ემოციები, ფიქრები ხილული გახადოს, აქციოს ისინი რეალობად. ფოტოთერაპია ეხმარება ადამიანს აღმოაჩინოს თავის თავში რესურსი და შესაძლებლობები, რომელთა შესახებაც აქამდე არ იცოდა. ჯუდი ვაიზერი აღწერს მისი ერთ-ერთი კლიენტის მონათხრობს:
,,კონკრეტულმა ფოტოსურათმა უეცრად მიიპყრო ჩემი ყურადღება. ავიღე, რომ დამეხედა. ფოტოზე ადამიანია, რომელიც გატეხილი ფანჯრიდან იყურება. ფანჯარა ხეებს ირეკლავს. კედლები, რომელზეც ფანჯარაა მიმაგრებული, ფოლადისაა. მე ვფიქრობ: მატარებელია? შენობა? ციხე? სახე, რომელსაც ფოტოსურათზე ვუყურებდი დაღლილად გამოიყურებოდა. მივხვდი, რომ ასე თავს სწორედ მე ვგრძნობდი. ათი წელია სკოლაში ვარ და უბრალოდ დავიღალე. დავიღალე მუდმივი ბრძოლით ფულის, დროისა და იმისთვის, რისიც მჯერა. ვგრძნობდი, რომ ადამიანი ფოტოზე ზის მატარებელში, რომელიც ციხეს ჰგავს. თითქოს, მატარებლიდან ვეღარ ჩამოდის, სანამ არ გაჩერდება (როგორიცაა ჩემი სკოლის გამოცდილება).
ამ ადამიანს ერთადერთი კავშირი გარე სამყაროსთან მხოლოდ გატეხილი ფანჯრიდან აქვს.
ეს ადამიანი არ არის უბედური, უბრალოდ დაღლილია. მან იცის, რომ უნდა დარჩეს მატარებელში და რომ ვერ ჩამოვა მანამ, სანამ ეს მგზავრობა არ დასრულდება, რომელიც შეიძლება წლები გაგრძელდეს. ეს არის ის, რასაც მე ვგრძნობ.
ამდენ ხანს სკოლაში დარჩენას არ ვგეგმავდი. გულის სიღრმეში აკადემიკოსი არ ვარ. მე მსურდა ხელოვნების ხარისხის მიღება, უნარების განვითარება და შესაძლოა, საბავშვო წიგნებიც მეწერა. მე კი, ათი წლის შემდეგაც იმავე მატარებელში ვზივარ, რომელიც არ ჩერდება.
მე თითქმის დამავიწყდა, თუ როგორია ცხოვრება ნიშნების, აკადემიური წერის, თანამშრომელთა სიცივის გარეშე. დამავიწყდა რა არის დასვენება და ჩემს ბუნებრივ მდგომარეობაში ყოფნა. ფიქრი დამავიწყდა.
როცა ფოტოსურათს ვუყურებ, ვხვდები, რომ თავს განცალკევებულად ვგრძნობ. ხეებს ვხედავ, მაგრამ მათი შეხება არ შემიძლია. ვხედავ ცხოვრებას, მაგრამ მასში ვერ ვმონაწილეობ, რადგან მატარებლიდან ვერ ჩამოვდივარ.
და ვხვდები, რომ მგზავრობის დასრულება ჩემი პასუხისმგებლობაა. რომ თუ მოვინდომებ, მე შემიძლია გავაჩერო მატარებელი, ჩამოვიდე და შევეხო ხეებს, გარესამყაროს. დავუბრუნდე ფიქრს, ჩემს ჭეშმარიტ არსებობას. დავუბრუნდე ცხოვრებას, რომელსაც აქამდე მხოლოდ გატეხილი ფანჯრიდან ვუყურებდი და ყოველთვის მინდოდა, რომ მეცხოვრა.”