03/08/2024
„მრავალ არიან ჩინებულნი და მცირედ - რჩეულნი“
(მათე. 22:1-14)
„წუთისოფლის სტუმრებს“ ადრე თუ გვიან სიკვდილიც რომ გვესტუმ-რება - არ გვიკვირს, მაგრამ როდესაც სიკვდილი ახლობელ ადამიანს ეხება - ყოველთვის გვიჭირს სინამდვილესთან შეგუება.
რამდენიმე კვირის წინ დავით თელიას გარდაცვალებით გამოწვეული შოკისგან დათრგუნვილი საზოგადოება ჯერაც არ ვიყავით გონს მოსულ-ნი, როცა თენგიზ ცერცვაძის გარდაცვალებამ კიდევ ერთხელ დაგვცა თავზარი.
საყოველთაოდ ცნობილია დავით თელიას და თენგიზ ცერცვაძის დიდი დამსახურების შესახებ ქვეყნის და ხალხის წინაშე, მათ შორის ისეთი გლობალური კატასტროფის წინააღმდეგ სამკვდრო-სასიცოცხლო ომის წლებში, როგორიც იყო კოვიდ პანდემიის პერიოდი. ამ ყველაფერზე ბევრი ითქვა და მრავალჯერ კიდევ იქნება თქმული ღირსეული დაფასების გამოსახატად.
ყველაფერთან ერთად კიდევ ერთი რამ მინდა მოგახსენოთ.
საქართველოს არასოდეს აკლდა საამაყო შვილები. ღმერთმა დიდი ბედნიერება მარგუნა წილად, რომ ბევრ მათგანს, ქართული მედიცინის კორიფედ აღიარებულს, მათივე სიცოცხლეში ვიცნობდი. ღვთის წყალობად მიმაჩნია ასეთ ბუმბერაზ პიროვნებებთან საქმიანი ურთიერთობის შესაძლებლობა რომ მქონდა ჯერ სამედიცინო ინსტიტუტში მათი ხელმძღვანელობით სწავლისა და შემდგომ, ჩემი ახალგაზრდა ექიმად საქმიანობის წლებში. ასეთი დიდი ადამიანების გარდაცვალება პიროვნული, ადამიანური დიდი მწუხარების გარდა ხშირად, საზოგადოებრივი გაგებით, უმწეოდ დარჩენის, სიცარიელის განცდას იწვევდა: „რა გვეშველება ჩვენ, ცოცხლად დარჩენილებს, რომ ასეთი დიდი ექიმის იმედის გარეშე ვრჩებით?“.
ასეთი გრძნობა მაქვს ახლაც.
ერის საამაყო შვილების, დავით თელიას და თენგიზ ცერცვაძის გარდაცვალება ჩემთვის არ არის მხოლოდ მძიმე პიროვნული დარტყმა. ეს უფრო ფართო შინაარსის განცდების მიზეზია, როცა ვფიქრობ: „რა ეშველება პაციენტებს და თქვენ წარმოიდგინეთ - რა გვეშველება კოლეგებსაც, როცა ასეთი დიდი ექიმების და საიმედო მრჩევლების იმედის გარეშე რომ დავრჩით?“ ეჭვი არ მეპარება, რომ ამ სინანულის განცდა მთელ ჩვენ საზოგადოებაშია და მიმაჩნია, რომ ექიმისთვის ეს უმაღლესი დაფასებაა საზოგადოების მხრიდან, მიუხედავად იმ მრავალი რეგალიებისა, რომლებსაც სრულიად დამსახურებულად ფლობდნენ ბატონი დავითიც და ბატონი თენგიზიც.
გთხოვთ, ნუ ჩამითვლით გადაჭარბებად. თქვენთან ერთად მეც კარგად ვიცი, რომ ამ სამყაროს არსებობა არ არის დამოკიდებული თუნდაც განსაკუთრებულ რომელიმე პიროვნებაზე.
... დიახ, მაგრამ ისიც ხომ გჯერავთ, რომ თითოეული ადამიანი ერთად-ერთი და განუმეორებელია. ეს სევდიანი განცდაც ამის შედეგია, რომ ადამიანი აღარ არის და ვეღარ განმეორდება.
... მხოლოდ ამიტომ, თორემ მადლობა ღმერთს, ჩვენი ქვეყანა, ჩვენი ერი უკვდავია. იგი მუდამ წინ მიდის და ვითარდება.
მოდიან ახალი თაობის უნიჭიერესი ადამიანები. ახლაც არიან და კვლავაც გამოჩნდებიან ერის საამაყო შვილები მამებს რომ სჯობნიან და აჯობებენ კიდეც მომავალში.