11/08/2025
Είναι εκείνες οι φορές που ψάχνεις την επιβεβαίωση. Την αναζητάς ρωτώντας άλλους αν συμφωνούν με όσα σκέφτεσαι, με όσα προγραμματίζεις. Την αναζητάς διαβάζοντας ζώδια, ρίχνοντας ταρώ, ψάχνοντας σημάδια παντού γύρω σου.
Αναζητάς την επιβεβαίωση από τους άλλους, μα όχι μέσα σου.
Ναι, πολλοί είμαστε εκείνοι που η εμπιστοσύνη στον εαυτό τους δεν χτίστηκε όσο έπρεπε, όταν έπρεπε. Πολλοί είμαστε εκείνοι που μας έκαναν διαρκώς σαν παιδιά να αμφιβάλλουμε για τον εαυτό μας. Να νιώθουμε πως κάθε τι που λέμε και κάνουμε είναι λάθος, δεν είναι αποδεκτό. Κι έτσι μάθαμε να μην εμπιστευόμαστε την εσωτερική μας φωνή, γιατί οι μεγάλοι, οι παντογνώστες, λέγανε να πράττουμε με τη δική τους λογική μονάχα και πως η δική μας λογική, η δική μας καρδιά, είναι όλα λαθος. Κι έτσι πιστέψαμε ότι η εσωτερική μας φωνή είναι λάθος. Πως εμείς είμαστε λάθος και ότι κι αν πράξουμε θα αποτύχει.
Και μείναμε πολλές φορές με τον κόμπο στο στήθος, με το βαρύ στομάχι, με την αίσθηση πνιγμού όταν κάτι ονειρευόμασταν, επιθυμούσαμε.
Κάναμε όνειρα κρυφά, πονώντας την ίδια στιγμή πολύ. Όνειρα που δεν μπορούσαμε να αισθανθούμε την χαρά της εκπλήρωσης τους. Δεν μπορούσαμε να ονειρευτούμε το ταξίδι προς αυτά. Δεν ξέραμε να χαράξουμε πορεία. Πως να κάνουμε το πρώτο βήμα. Και τι βήμα, άραγε, να κάναμε? Αφού θα επιστρέψαμε πάλι πίσω. Ή πέφταμε, σε μια εφηβική επανάσταση, με τα μούτρα να πάμε κόντρα σε όλους, χωρίς να έχουμε γνώση και σύνεση των όπλων που θα χρειαστούμε στη μαχη. Πάλι αποτυχία, μέσα από τη μάχη αυτή τη φορά. "Είτε προσπαθώ, είτε όχι, τίποτα δεν θα αλλάξει. Ειμαι άχρηστος, ανίκανος", λέγαμε. Κι έτσι συνεχίζουν πολλοί να λένε και να στερούν στον εαυτό τους το δικαίωμα να ονειρεύεται, να παλεύει για το όνειρο.
Δεν θα σου πω τι έκανα εγώ για να αλλάξω αυτό το αίσθημα εμπιστοσύνης στον εαυτό μου. Πως κατάλαβα ότι έχω δικαίωμα να ονειρεύομαι. Πως έπαψα να κάνω εφηβικές επαναστάσεις, μα να ζυγίζω τις μάχες μου και συνειδητά να μπαίνω στον αγώνα. Ακόμα κι αν ο εχθρός είναι άγνωστος, ξέρω πια τις δυνάμεις μου, τον στόχο μου, αυτό που μου δίνει νόημα να παλεύω.
Μα, ακόμα και τώρα έρχονται στιγμές που το μικρό παιδί μέσα μου αμφιβάλλει.
Φοβάται για τη διαδρομή προς τον στόχο, σκέφτεται ξανά τις αποτυχίες του και τον πόνο , την χρονιά ματαίωση, απογοήτευση. Και πάει να τα παρατήσει.
Και δεν είναι τα εξωτερικά σημάδια που θα επιβεβαιώσουν στο μικρό, διστακτικό, φοβισμένο παιδί μέσα μου, ότι όλα θα πάνε καλά. Είμαι εγώ. Είμαι εγώ εκείνη που θα το αγκαλιάσει και θα του καθρεπτισει την δύναμη που θα αποκτήσει στην πορεία της ζωής του. Το δικαίωμα του να ζει μια ζωή όπως την ονειρεύεται. Χωρίς σφίξιμο στο σώμα και πνιγμένα δάκρυα.
Μα, φέτος μιλώντας με το ανασφαλές παιδί μου, ήλθε και η πανσέληνος να μου υπενθυμίσει με το μήνυμα της, πως ναι, με εμπιστοσύνη και θάρρος, έχω δικαίωμα να προχωρήσω προς τον σκοπό μου. Να μου θυμίσει πως ξέρω πια να βγαίνω από το safe zοne μου. Πως όλη η αγωνία θα φύγει μέρα με τη μέρα. Αρκεί να με αγκαλιάζω και να ζητώ να με αγκαλιάζουν. Για να μου υπενθυμίζω πως είμαι δυνατή.Πως δεν περπατώ ξυπόλυτη. Μα και ξυπόλυτη να μείνω, και τη διαδρομή να χάσω, υπάρχουν άνθρωποι που θα με αγκαλιάσουν και θα με βοηθήσουν να βρω ξανά τον δρόμο μου.
Κι εσύ είσαι δυνατός. Κι εσύ μπορείς. Κι ας μην το ξέρεις ακόμα. Το φεγγάρι στο λέει.
