28/05/2025
"Το παιδί δίνει Πανελλαδικές – Εσύ τι δεν λες;"
Είναι γεγονός: όσο πλησιάζουν οι Πανελλαδικές, το σπίτι... αλλάζει. Ακόμα και τα πιο ήσυχα σπίτια αποκτούν έναν άλλον παλμό. Το παιδί διαβάζει, αγχώνεται, απομονώνεται, αλλάζει διάθεση – και κάπου εκεί, οι γονείς προσπαθούν να σταθούν δίπλα του. Να το στηρίξουν, να το ενθαρρύνουν. Μόνο που μερικές φορές, ό,τι λέγεται με αγάπη... δεν ακούγεται έτσι.Ας δούμε μερικά από τα πιο συνηθισμένα πράγματα που καλύτερα να αποφύγουμε, κι άλλα που πραγματικά βοηθούν.
🧨 Κράτα αυτές τις φράσεις για ΠΟΤΕ:
«Μην αγχώνεσαι.».
Το παιδί ήδη αγχώνεται. Δεν υπάρχει διακόπτης που το απενεργοποιεί. Αντί για αυτό, πρότεινε κάτι πρακτικό: έναν περίπατο, ένα διάλειμμα, ένα παγωτό. Ή δώσε μια αγκαλιά. Σκέτη.
Χαρακτηρισμοί τύπου «τεμπέλης», «ανάξιος», «καταστροφή».
Όχι απλώς δεν βοηθούν, αλλά χαλάνε τη σχέση. Σε εκείνη την ηλικία, κάθε λέξη μετράει διπλά.
Το ρολόι που μετράει αντίστροφα.
«Τρεις μέρες έμειναν», «αύριο τέτοια ώρα θα έχεις τελειώσει» – καλύτερα όχι. Αυτά αυξάνουν το στρες, δεν προσθέτουν κίνητρο.
Οι "καλοπροαίρετες" εντολές.
«Κοιμήσου νωρίς», «πιες νερό», «κάνε επανάληψη». Ξέρει. Δεν χρειάζεται να του θυμίζεις τα αυτονόητα σαν προπονητής.
Οι μεγάλες προσδοκίες.
«Θα με κάνεις περήφανο αν περάσεις», «το παιδί του γιατρού δεν μπορεί να μην μπει». Όχι. Πείτε απλά: «Είμαι περήφανος για σένα, είτε περάσεις είτε όχι.»
«Δίνουμε εξετάσεις».
Όχι, δεν δίνουμε. Εκείνο δίνει. Εσύ απλώς είσαι κοντά του – και αυτό είναι αρκετό.
Οικογενειακά “σου τα 'λεγα”.
Ό,τι έγινε, έγινε. Μην ανοίγεις λογαριασμούς τώρα. Δεν είναι η στιγμή.
Συγκρίσεις με φίλους ή με... εσένα στα νιάτα σου.
«Η Σεμέλη διαβάζει ακόμα», «όταν εγώ έδινα...» – το παιδί δεν διαγωνίζεται ούτε με τη Σεμέλη, ούτε με τον 17χρονο εαυτό σου. Στάσου δίπλα του, όχι απέναντί του.
Ενοχικά σχόλια.
«Σου έκανα όλα τα φροντιστήρια, για αυτο το αποτελεσμα?». Δεν αποτυπώνεται στο χαρτί και μέσα σε 3 ώρες η προσπάθεια που κατέβαλε ανεξαρτήτα το αποτέλεσμα.
💡 Τι μπορείς να πεις που έχει αξία:
«Τι σε αγχώνει πιο πολύ; Θες να το συζητήσουμε;»
«Είμαι εδώ για ό,τι χρειαστείς.»
«Σε καταλαβαίνω.»
«Είδα πόσο προσπάθησες φέτος – αυτό αξίζει περισσότερο απ’ όλα.»
«Και να μη πετύχεις φέτος, δεν έγινε κάτι. Υπάρχουν πολλοί δρόμοι.»
Αν δεν πάνε καλά τα πράγματα;
Μην υπερβάλλεις. Μην κάνεις πως δεν έγινε τίποτα, ούτε όμως και το τέλος του κόσμου. Πες:
«Προσπάθησες, και αυτό είναι που μετράει.»
«Έχεις χρόνο να αποφασίσεις τι θέλεις να κάνεις από εδώ και πέρα.»
«Κι αν δεν ξαναδώσεις, θα βρεις τον δρόμο σου αλλιώς.»
Δώσε χώρο στο παιδί να θρηνήσει. Δώσε χρόνο. Μη βιάζεις το επόμενο βήμα. Μην το πιέζεις να σου πει τι θα κάνει. Θα το βρει.
🌱 Και κάτι τελευταίο...
Οι Πανελλαδικές είναι ένα μικρό κομμάτι μιας μεγάλης ζωής. Δεν είναι το τέλος. Είναι απλώς μια στάση. Μείνε δίπλα στο παιδί, όχι μόνο ως γονιός, αλλά ως άνθρωπος που θυμάται πώς ήταν να είσαι 17 και να παλεύεις με τον κόσμο.
Και ναι, πες το: "Όλα θα πάνε καλά."
Ακόμα κι αν δεν πάνε όπως τα περιμένατε — θα ξαναπάνε.