16/09/2025
https://www.facebook.com/share/p/1CMX2cvHaw/
Καμία σημασία δεν έχει όλο το τσίρκο.
Καμιά σημασία δεν έχει το καφριλίκι που θα μας συνοδεύσει με μαθηματική ακρίβεια για μια ακόμα σεζόν.
Καμιά σημασία δεν έχει ο βόθρος των social media που προσπαθεί να επιβληθεί ως η πλειοψηφία των ανθρώπων που σχολιάζουν τα σπορ στην Ελλάδα.
Καμία σημασία δεν έχουν οι προσωπικές ατζέντες και οι κλακαδόροι που φυτοζωούν και αναπαράγονται στο όνομα του μπάσκετ.
Καμιά σημασία δεν έχει η άποψη του κάθε κομπλεξικού ρατσιστή για τους Έλληνες - αθλητές και μη - που έχουν και μια δεύτερη πατρίδα πέρα από τη δική μας.
Καμιά σημασία δεν έχει η γνώμη κάθε απίθανου που βλέπει τρία ματς μπάσκετ το χρόνο και έχει τα μούτρα να βρίσει και να απαξιώσει παίκτες και προπονητές, με πορεία δεκαετιών και ασήκωτα γαλόνια.
Το ξέρουμε. Όλα αυτά θα τα φάμε στη μάπα. Και αύριο και σε δέκα μέρες και σε έξι μήνες και όσο τέλος πάντων η τρέλα η δική μας και όλων αυτών των χιλιάδων ανθρώπων που αφιερώνουν χρόνο για να μας ακούν κάθε εβδομάδα, διαρκέσει.
Αλλά όλα αυτά δεν μετράνε.
Πάντα θα επιστρέφουμε στη στιγμή που το παιδί των μεταναστών από τη Νιγηρία, αυτός που κρυβόταν με τα αδέρφια του για να μην τους δέσει η αστυνομία, έβαλε τα κλάματα κρατώντας το μετάλλιο σφιχτά στο χέρι του λέγοντας:
«Αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της ζωής μου».
Αυτό έκανε το μπάσκετ απόψε.
Αυτό το πράγμα που μας δίνει αφορμή να συζητάμε, να τσακωνόμαστε, να περνάμε ώρες ατελείωτες χαζεύοντας και αναλύοντας το. Αυτή τη στιγμή μας έδωσε.
Τη στιγμή που ένας από τους καλύτερους αθλητές στην ιστορία του μπάσκετ γίνεται για λίγα δευτερόλεπτα μπροστά σε μια οθόνη, ξανά, ο Γιαννάκης μας.
Εμείς, αυτός και το μπάσκετ.
Εμείς που καμιά φορά το(ν) αγαπάμε μόνο στις νίκες και τις χαρές.
Αυτός που το αγαπάει όσο τίποτα. Και για δεκαπέντε χρόνια του έχει δώσει τα πάντα.
Δυο βουρκωμένα μάτια γεμάτα χαρά και δικαίωση.
Γεμάτα καμάρι και ανακούφιση.
Σαν να λέει: «Για πάρτη σας ρε».
Ένα insta live μέσα από τα αποδυτήρια της χαράς, που ήταν σαν να γύρισε ένα βράδυ στα Σεπόλια, μας μάζεψε όλους σαν μια μεγάλη παρέα και καθισμένοι στα τσιμέντα μας είπε την ιστορία του ξανά με κάθε λεπτομέρεια, με κάθε της δάκρυ και με κάθε της χαρά. Μέχρι την «μεγαλύτερη επιτυχία της ζωής του».
Και εμείς μαγεμένοι από αυτά που είδαμε και αυτά που ακούσαμε, ξεχάσαμε τα πάντα. Μόνο ένα πράγμα υπάρχει στο μυαλό μας, μόνο ένα πράγμα έχει σημασία.
«Γιαννάκη, τι τους έκανες ρε μαλάκα»;
