Ψυχής Άκος - Κέντρο Ψυχοθεραπείας - Δημήτρης Κούκης

26/09/2025

Που πάει η αγάπη όταν χωρίζουμε;

Δεν εξαφανίζεται… μετασχηματίζεται. Η αγάπη παραμένει ως εμπειρία, ως μνήμη, ως ίχνος μέσα μας, που διαμορφώνει τον ψυχισμό και τον τρόπο που σχετιζόμαστε. Τα συναισθήματα δεν «σβήνουν», αλλά ενσωματώνονται στο βίωμα, γίνονται μέρος της προσωπικής μας ιστορίας και επηρεάζουν την ικανότητά μας να εμπιστευτούμε ξανά.
Ο χωρισμός είναι πράγματι στρεσσογόνα εμπειρία, που φέρνει πόνο και αίσθηση απώλειας. Όμως η ανακούφιση έρχεται όταν αποδεχτούμε, ότι τα συναισθήματα δεν χρειάζεται να περιοριστούν ή να κατασταλούν, λόγω της απογοήτευσης. Η αγάπη δεν ακυρώνεται από το τέλος μιας σχέσης. Έχει ήδη βιωθεί, έχει ήδη αφήσει το αποτύπωμά της. Αυτή η παραδοχή λειτουργεί θεραπευτικά: μας δίνει την άδεια να αναγνωρίσουμε ότι όλοι έχουμε το δικαίωμα να πλανηθούμε, να αγαπήσουμε «λάθος» ή να υποτιμήσουμε τα όριά μας. Αυτό δεν μειώνει την αξία της αγάπης. Αντίθετα, την αναδεικνύει ως μια διαρκή και αστείρευτη πηγή.
Το κρίσιμο σημείο είναι η κατανόηση ότι η αγάπη θα βρει πάντα τον τρόπο να ανακυκλωθεί και να κατευθυνθεί ξανά προς έναν νέο άνθρωπο ή συχνά προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Όπως η ενέργεια που δεν χάνεται, αλλά αλλάζει μορφή, έτσι και η αγάπη δεν εξαντλείται. Αυτός ο νόμος είναι βαθιά υπαρξιακός. Μας διδάσκει ότι η ζωή δεν σταματά σε έναν χωρισμό αλλά συνεχίζει, με νέες δυνατότητες, με ανανεωμένη εμπιστοσύνη στη δύναμη των σχέσεων και των συναισθημάτων μας.

16/09/2025

Το ψυχικό τραύμα δεν είναι το ίδιο το γεγονός που βιώσαμε, αλλά το αποτύπωμά του: ο τρόπος που εγγράφεται μέσα μας και συνεχίζει να ζει στο παρόν. Όταν παραμένει άλυτο, κρατά το άτομο σε μια διαρκή κατάσταση έντασης και υπονομεύει τόσο την εσωτερική ισορροπία όσο και την ποιότητα των σχέσεων.

Μερικά χαρακτηριστικά μοτίβα που αποκαλύπτουν την επίδραση του τραύματος στις σχέσεις είναι τα εξής:
-Υπερανάλυση (overthinking) – αδιάκοπη ενασχόληση με το παρελθόν ή υπερβολική ανησυχία για το μέλλον, με αποτέλεσμα εξάντληση και παγίδευση στις σκέψεις.
-Συνεχή «συγγνώμη» – ανάληψη ευθύνης για πράγματα που δεν ανήκουν στο άτομο, ως συνέπεια χαμηλής αυτοεκτίμησης και φόβου σύγκρουσης.
-Υπερβολικό άνοιγμα σε λάθος ανθρώπους (oversharing) – βεβιασμένο μοίρασμα προσωπικών εμπειριών σε μη ασφαλή πλαίσια, σε μια προσπάθεια δημιουργίας οικειότητας.
-Συναισθηματική απορρύθμιση – δυσανάλογα έντονα συναισθήματα (θυμός, λύπη, φόβος) που προκαλούνται από μικρά ερεθίσματα και διαταράσσουν την εσωτερική ισορροπία και τη λειτουργικότητα.

Η αναγνώριση αυτών των μοτίβων είναι καθοριστική. Το ανεπεξέργαστο τραύμα στερεί την αυθεντικότητα και μας εγκλωβίζει σε φαύλους κύκλους. Μέσα από τη θεραπευτική διαδικασία, δίνεται η δυνατότητα αναδόμησης της ψυχικής εμπειρίας και ανάκτησης της ικανότητας για βαθιά και ουσιαστική συνάντηση με τον Άλλον.

10/09/2025

Ιδιαίτερος μήνας ο Σεπτέμβριος… Κουβαλά μια αίσθηση ψυχικού βάρους που δε μπορεί να αποδοθεί μόνο στην αλλαγή εποχής. Η λεγόμενη «κατάθλιψη του Σεπτεμβρίου» δεν αποτελεί απλώς μια παροδική συναισθηματική μεταβολή, αλλά συχνά αγγίζει βαθύτερα υπαρξιακά στρώματα της εμπειρίας μας. Υπενθυμίζει την αδιάκοπη ροή του χρόνου, το κλείσιμο κύκλων και την απαραίτητη μετάβαση σε νέους. Αναδεικνύει την αστάθεια, αλλά και την ανάγκη αναζήτησης νοήματος μέσα σε αυτή τη ρευστότητα.
Στην ψυχολογική γλώσσα, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια μορφή δυσκολίας προσαρμογής. Στο υπαρξιακό όμως επίπεδο, πρόκειται για μια ευκαιρία αυτοπαρατήρησης και ανακατασκευής νοήματος. Αντί να εκλαμβάνεται ως καθαρό βάρος, η μελαγχολία μπορεί να ιδωθεί ως πρόσκληση σε εσωτερική ανανέωση. Όπως τα δέντρα αφήνουν τα φύλλα τους, έτσι κι εμείς μπορούμε να απελευθερωθούμε από όσα δεν μας εξυπηρετούν πια.
Ο Σεπτέμβριος μάς καλεί να σταθούμε για λίγο, να ακούσουμε τον εαυτό μας, να επαναπροσδιορίσουμε προτεραιότητες, σχέσεις, ρυθμούς ζωής. Να μετατρέψουμε τη μελαγχολία σε πυξίδα, που δείχνει προς μια πιο αυθεντική και συνειδητή πορεία.

17/07/2025

«Είμαστε τόσο καλά που στο τέλος χασμουριόμαστε...». Μια φράση που καθρεφτίζει τη ρηχή κανονικότητα της σύγχρονης ζωής: σχέσεις επιφανειακές, οικογένειες δεμένες με σύγχυση, αντί για σύνδεση, άνθρωποι που φοβούνται να συναντηθούν. Ζούμε σε μια υπαρξιακή κούραση, σε μια αποσύνδεση από τον εαυτό, τον άλλο, το νόημα. Οι προσδοκίες συνήθως χαμηλές, αρκεί να περνάμε ήσυχα, χωρίς συγκρούσεις, χωρίς ρωγμές. Κι όμως, η απουσία σύγκρουσης δεν είναι παρουσία σχέσης.
Στη θεραπευτική εργασία με ζευγάρια και με οικογένειες, συχνά αναδύεται αυτό το υπόγειο κενό. Ατομα που μιλούν, αλλά δεν επικοινωνούν. Συμβιώνουν, αλλά δεν σχετίζονται. Όλα είναι “τόσο καλά”, που δεν αντέχονται.

08/07/2025

Ιερή σιγή πριν την έναρξη. Η στιγμή ανάμεσα στο «είμαι» και στο «θα φανερωθώ». Ανάμεσα στη σιωπή και στον ήχο. Στο φως και στη σκιά.

Όπως και στη ζωή. Όπως και στην ψυχοθεραπεία.

Στην αρχή κάθε θεραπευτικής σχέσης… θεραπευτής και θεραπευόμενος στέκονται μπροστά στο «έργο που δεν έχει ακόμη παιχτεί». Δεν ξέρουν την πλοκή, ούτε το τέλος. Μόνο ότι η αποκάλυψη έχει νόημα, ότι η συνάντηση μπορεί να φέρει φως.

Ο καλλιτέχνης στέκεται. Δε φεύγει. Και αυτό είναι γενναιότητα.

Όπως κι ο άνθρωπος που συνεχίζει να ελπίζει. Να προσδοκά. Να θεραπεύεται.

01/07/2025

Η συγχώρεση δεν είναι λήθη. Είναι μνήμη που έπαψε να αιμορραγεί. Αποδεικνύεται πράξη εσωτερικής δύναμης, όχι αδυναμίας. Απαιτεί ευθύνη και κόπο να μη κουβαλάμε τον πόνο μέσα μας.

Είναι συχνά μια πορεία μοναχική κι επίπονη. Ξαναστεκόμαστε στο παρόν, πιο ώριμοι και κυρίως πιο απελευθερωμένοι.

Στην ψυχοθεραπεία, η συγχώρεση δεν είναι απαίτηση. Είναι δυνατότητα. Και όταν επιτευχθεί, δεν μεταμορφώνει το παρελθόν, αλλά αλλάζει ριζικά η σχέση μας μαζί του.

Η συγχώρεση είναι ο τρόπος να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να μην καθορίζεται για πάντα από όσα μας πλήγωσαν. Είναι μία επανάσταση της ψυχής απέναντι στο τραύμα.

27/06/2025

https://psyxisakos.gr

Πολλές φορές δεν χρειαζόμαστε απαντήσεις.
Χρειαζόμαστε μια σχέση που να αντέχει τις ερωτήσεις μας.
Και η ψυχοθεραπεία ανοίγει τέτοιους χώρους!
Με αυτή την πρόθεση σχεδιάσαμε το νέο μας ψηφιακό χώρο…
Καλώς ήρθατε στο νέο site του Κέντρου «Ψυχής Άκος».

19/06/2025

«Γιατί δεν έβλεπα;»

Μια ερώτηση που αναδύεται συχνά στην πορεία της ψυχοθεραπευτικής διεργασίας...
Η απάντηση βρίσκεται στην εσωτερική αποσύνδεση, στην απώλεια επαφής με τον αυθεντικό πυρήνα του εαυτού.

Τραύματα, εσωτερικευμένα σχήματα και χρόνιοι φόβοι αναστέλλουν την εξέλιξη και την ψυχική ροή.
Μια επίπλαστη ασφάλεια, χτισμένη πάνω σε συμβιβασμούς και αμυντικούς μηχανισμούς, οδηγεί μοιραία σε ψυχική εξουθένωση.

Υπάρχουμε, αλλά απουσιάζουμε από τη ζωή μας.
Οι ενοχές, τα «πρέπει», οι αυστηρές εσωτερικές εντολές νεκρώνουν τη δημιουργικότητα, αποδυναμώνουν τη βούληση και εμποδίζουν την αυθεντική συνάντηση με τον Εαυτό και τον Άλλο.

Δεν είναι η αποτυχία που μας τρομάζει. Είναι η ελευθερία. Η ευθύνη της επιλογής. Το βάθος και το βάρος του νοήματος.
Δεν είναι η ανεπάρκεια που μας καθηλώνει. Είναι ο φόβος του αυθεντικού εαυτού, του συναρπαστικού μας εαυτού.

Δεν φτιαχτήκαμε για να χωράμε σε «θεσούλες», «σχεσούλες», «παρεούλες»... Η αυθεντική ζωή δεν προσαρμόζεται. Η αυθεντικότητα θέλει διαρκή προσπάθεια, αλλά αποτελεί το μονοπάτι προς τη χαρά, το βάθος και την αληθινή επαφή.

10/06/2025

Η τελειομανία δεν εμφανίζεται απότομα. Είναι αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης διαδικασίας. Αποτελεί στάση ζωής που διαμορφώνεται συχνά μέσα σε οικογενειακά συστήματα, όπου η αγάπη μοιάζει να διαμεσολαβείται από την επιτυχία, την επίδοση και την «καλή εικόνα». Εκεί, όπου η αξία του παιδιού δεν βιώνεται ως αυτονόητη, αλλά ως ανταμοιβή για τη συμμόρφωση, την τελειότητα, την υπέρβαση. Ο εαυτός, τότε, μαθαίνει να υπάρχει μόνο μέσα από το βλέμμα του άλλου και το λάθος δεν επιτρέπεται.
Η τελειομανία δεν είναι απλώς μια επιθυμία για πρόοδο. Είναι η πεποίθηση ότι δεν έχεις αξία αν δεν είσαι τέλειος. Δεν είναι εξέλιξη, είναι παγίδα. Ένα άκαμπτο πλαίσιο μέσα στο οποίο η αυτοεκτίμηση εξαρτάται μόνιμα από την επίδοση. Μια ψυχολογική σύμβαση που δεν αφήνει χώρο για ανεπάρκεια, λάθη, ανθρώπινη αδυναμία.
Η εσωτερική φωνή γίνεται αυστηρή, επικριτική, πιεστική. Κάθε αποτυχία βιώνεται ως απειλή. Κάθε ανάπαυλα, ως αδυναμία. Και όσο εντείνεται αυτή η φωνή, τόσο απομακρύνεται κανείς από τη χαρά, τη δημιουργικότητα, την επαφή με τον εαυτό.
Η τελειομανία μπορεί να μοιάζει με αρετή, αλλά δεν είναι. Είναι μια στρατηγική επιβίωσης. Μπορεί να μοιάζει με δύναμη, αλλά στην πραγματικότητα είναι άμυνα. Αυτό που την ακυρώνει δεν είναι η επιτυχία, αλλά η αγάπη για τον εαυτό — όχι ως έπαθλο τελειότητας-, αλλά ως βαθιά αποδοχή της ανθρώπινης φύσης, με όλη της την εύθραυστη ομορφιά.

04/06/2025

Μέσα στην επαναληπτικότητα της καθημερινότητας, καλλιεργείται ασυνείδητα η αίσθηση ότι το παρόν είναι σταθερό και προβλέψιμο. Δημιουργείται μια ψευδαίσθηση ασφάλειας. Σαν να μπορούμε να ελέγξουμε τη ροή της ζωής. Όμως η ίδια η ζωή, με τις ανατροπές και τη ρευστότητά της, έρχεται αναπόφευκτα να διαταράξει αυτή την αυταπάτη. Παρασύρει βεβαιότητες, ταυτότητες, ρόλους.
Ο άνθρωπος βρίσκεται διαρκώς αντιμέτωπος με τα θεμελιώδη «δεδομένα της ύπαρξης»: τη φθορά, την αβεβαιότητα, τη μοναξιά, τη θνητότητα, την ευθύνη.
Κάποιες αλλαγές μάς προσφέρονται σαν δώρα. Άλλες, τραυματικές, μας αναγκάζουν να σταθούμε αλλιώς απέναντι στη ζωή. Φέρνουν στην επιφάνεια την ευαλωτότητά μας και μας υπενθυμίζουν πόσο εύθραυστα είναι όσα θεωρούσαμε αυτονόητα: οι σχέσεις μας, η εικόνα του εαυτού, ακόμη και ο τρόπος που υπάρχουμε στον κόσμο.
Σε τέτοιες στιγμές, γεννιέται αυτό που στην υπαρξιακή θεραπεία ονομάζουμε «υπαρξιακή συνειδητοποίηση». Η ανάγκη για ένα εσωτερικό στήριγμα. Αξίες, βαθιά εσωτερικευμένες πεποιθήσεις και προσωπικά νοήματα λειτουργούν, ως εσωτερικά ερείσματα. Είναι αυτά που μας επιτρέπουν να μεταβολίσουμε την αλλαγή και να διατηρήσουμε συνοχή, ακόμη και μέσα στην αβεβαιότητα.
Μαθαίνουμε να υπάρχουμε μέσα στην αλλαγή, χωρίς να χάνουμε τον εαυτό μας.
Επιτρέπουμε στην αλλαγή να μας μεταμορφώνει, χωρίς να χάνουμε την επαφή με το βαθύτερο νόημα που μας κρατά συνδεδεμένους με αυτό που είμαστε.

28/05/2025

https://www.in2life.gr/article/2010667/panellhnies-horis-paniko-o-rolos-ton-gonion-otan-to-paidi-dinei-exetaseis

Ο ρόλος των γονέων στις Πανελλαδικές εξετάσεις: υποστήριξη χωρίς πίεση, ενίσχυση της αυτοεκτίμησης, διαχείριση άγχους και καλλιέργεια ψυχικής

26/05/2025

Situationships: Σχέσεις σε Εκκρεμότητα...

Τα λεγόμενα situationships, δηλαδή οι σχέσεις χωρίς δέσμευση, χωρίς ξεκάθαρα όρια, χωρίς ταμπέλες, είναι μια ολοένα και συχνότερη μορφή διαπροσωπικής επαφής στη σύγχρονη εποχή. Φαινομενικά, προσφέρουν ελευθερία, ευελιξία, έλλειψη πίεσης. Στην πράξη όμως, για πολλούς ανθρώπους, κρύβουν πολύ περισσότερα από αυτό.

Πολλοί επιλέγουν τέτοιες σχέσεις, γιατί βρίσκονται ανάμεσα σε δύο αντίθετες ψυχικές ανάγκες: την ανάγκη για εγγύτητα - σύνδεση και το φόβο της δέσμευσης . Έτσι, οι situationships γίνονται ένας ενδιάμεσος «ασφαλής» χώρος – ούτε εντελώς κοντά, ούτε εντελώς μακριά.

Όμως, όταν η εγγύτητα είναι μερική και η σταθερότητα ανύπαρκτη, η ψυχική επίδραση μπορεί να είναι βαθιά. Χωρίς ξεκάθαρη συναισθηματική βάση, το άτομο παραμένει σε μια κατάσταση αβεβαιότητας, που πυροδοτεί υπαρξιακό άγχος και ενισχύει την εσωτερική αίσθηση κενού. Δεν ξέρει τι είναι, τι σημαίνει για τον άλλον, πού πηγαίνει όλο αυτό. Κι αυτή η ασάφεια μπορεί να γίνει εξουθενωτική.

Σε βαθύτερο επίπεδο, μια τέτοια σχέση λειτουργεί πολλές φορές σαν ένα υποκατάστατο. Σαν μια προσπάθεια να γεμίσει κάποιος εσωτερικά του κενά, χωρίς να ρισκάρει την έκθεση και τον πόνο της αυθεντικής δέσμευσης.
Το αποτέλεσμα; Μια επαναλαμβανόμενη εμπειρία αποσύνδεσης. Αντί να πλησιάζει τον Άλλο, το άτομο τελικά νιώθει πιο μόνο.

Το φαινόμενο αυτό σχετίζεται άμεσα με αυτό που η υπαρξιακή ψυχολογία περιγράφει, ως υπαρξιακό κενό: ένα εσωτερικό κενό που γεννιέται, όταν απουσιάζει το νόημα, όταν οι σχέσεις γίνονται επιφανειακές, χωρίς βάθος και προσανατολισμό. Οι situationships μοιάζουν με απόπειρες να καλυφθεί αυτό το κενό προσωρινά, με «στιγμές», με επαφές, που υπόσχονται κάτι, αλλά δεν το προσφέρουν ουσιαστικά.

Το άτομο προσκολλάται σε μορφές εγγύτητας, χωρίς δέσμευση, συχνά επαναβιώνοντας ασυνείδητα παλαιότερα τραύματα από συναισθηματική εγκατάλειψη, ανασφάλεια ή απορριπτική προσκόλληση. Μοιάζει με σχέσεις, αλλά δεν είναι σχέσεις. Μοιάζει με πληρότητα, αλλά καταλήγει να εντείνει την εσωτερική ασυνέπεια.

Τελικά, καμία μορφή σχέσης – όσο "βολική" κι αν είναι – δεν μπορεί να προσφέρει ουσιαστική συναισθηματική πληρότητα, αν δεν στηρίζεται στην ειλικρίνεια, στην πρόθεση δέσμευσης και στην ικανότητα για αυθεντική επαφή.

Γιατί η αληθινή σύνδεση θέλει παρουσία, όχι μόνο σώματος, αλλά και ψυχής.