Ψυχής Άκος - Κέντρο Ψυχοθεραπείας - Δημήτρης Κούκης

17/07/2025

«Είμαστε τόσο καλά που στο τέλος χασμουριόμαστε...». Μια φράση που καθρεφτίζει τη ρηχή κανονικότητα της σύγχρονης ζωής: σχέσεις επιφανειακές, οικογένειες δεμένες με σύγχυση, αντί για σύνδεση, άνθρωποι που φοβούνται να συναντηθούν. Ζούμε σε μια υπαρξιακή κούραση, σε μια αποσύνδεση από τον εαυτό, τον άλλο, το νόημα. Οι προσδοκίες συνήθως χαμηλές, αρκεί να περνάμε ήσυχα, χωρίς συγκρούσεις, χωρίς ρωγμές. Κι όμως, η απουσία σύγκρουσης δεν είναι παρουσία σχέσης.
Στη θεραπευτική εργασία με ζευγάρια και με οικογένειες, συχνά αναδύεται αυτό το υπόγειο κενό. Ατομα που μιλούν, αλλά δεν επικοινωνούν. Συμβιώνουν, αλλά δεν σχετίζονται. Όλα είναι “τόσο καλά”, που δεν αντέχονται.

08/07/2025

Ιερή σιγή πριν την έναρξη. Η στιγμή ανάμεσα στο «είμαι» και στο «θα φανερωθώ». Ανάμεσα στη σιωπή και στον ήχο. Στο φως και στη σκιά.

Όπως και στη ζωή. Όπως και στην ψυχοθεραπεία.

Στην αρχή κάθε θεραπευτικής σχέσης… θεραπευτής και θεραπευόμενος στέκονται μπροστά στο «έργο που δεν έχει ακόμη παιχτεί». Δεν ξέρουν την πλοκή, ούτε το τέλος. Μόνο ότι η αποκάλυψη έχει νόημα, ότι η συνάντηση μπορεί να φέρει φως.

Ο καλλιτέχνης στέκεται. Δε φεύγει. Και αυτό είναι γενναιότητα.

Όπως κι ο άνθρωπος που συνεχίζει να ελπίζει. Να προσδοκά. Να θεραπεύεται.

01/07/2025

Η συγχώρεση δεν είναι λήθη. Είναι μνήμη που έπαψε να αιμορραγεί. Αποδεικνύεται πράξη εσωτερικής δύναμης, όχι αδυναμίας. Απαιτεί ευθύνη και κόπο να μη κουβαλάμε τον πόνο μέσα μας.

Είναι συχνά μια πορεία μοναχική κι επίπονη. Ξαναστεκόμαστε στο παρόν, πιο ώριμοι και κυρίως πιο απελευθερωμένοι.

Στην ψυχοθεραπεία, η συγχώρεση δεν είναι απαίτηση. Είναι δυνατότητα. Και όταν επιτευχθεί, δεν μεταμορφώνει το παρελθόν, αλλά αλλάζει ριζικά η σχέση μας μαζί του.

Η συγχώρεση είναι ο τρόπος να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να μην καθορίζεται για πάντα από όσα μας πλήγωσαν. Είναι μία επανάσταση της ψυχής απέναντι στο τραύμα.

27/06/2025

https://psyxisakos.gr

Πολλές φορές δεν χρειαζόμαστε απαντήσεις.
Χρειαζόμαστε μια σχέση που να αντέχει τις ερωτήσεις μας.
Και η ψυχοθεραπεία ανοίγει τέτοιους χώρους!
Με αυτή την πρόθεση σχεδιάσαμε το νέο μας ψηφιακό χώρο…
Καλώς ήρθατε στο νέο site του Κέντρου «Ψυχής Άκος».

19/06/2025

«Γιατί δεν έβλεπα;»

Μια ερώτηση που αναδύεται συχνά στην πορεία της ψυχοθεραπευτικής διεργασίας...
Η απάντηση βρίσκεται στην εσωτερική αποσύνδεση, στην απώλεια επαφής με τον αυθεντικό πυρήνα του εαυτού.

Τραύματα, εσωτερικευμένα σχήματα και χρόνιοι φόβοι αναστέλλουν την εξέλιξη και την ψυχική ροή.
Μια επίπλαστη ασφάλεια, χτισμένη πάνω σε συμβιβασμούς και αμυντικούς μηχανισμούς, οδηγεί μοιραία σε ψυχική εξουθένωση.

Υπάρχουμε, αλλά απουσιάζουμε από τη ζωή μας.
Οι ενοχές, τα «πρέπει», οι αυστηρές εσωτερικές εντολές νεκρώνουν τη δημιουργικότητα, αποδυναμώνουν τη βούληση και εμποδίζουν την αυθεντική συνάντηση με τον Εαυτό και τον Άλλο.

Δεν είναι η αποτυχία που μας τρομάζει. Είναι η ελευθερία. Η ευθύνη της επιλογής. Το βάθος και το βάρος του νοήματος.
Δεν είναι η ανεπάρκεια που μας καθηλώνει. Είναι ο φόβος του αυθεντικού εαυτού, του συναρπαστικού μας εαυτού.

Δεν φτιαχτήκαμε για να χωράμε σε «θεσούλες», «σχεσούλες», «παρεούλες»... Η αυθεντική ζωή δεν προσαρμόζεται. Η αυθεντικότητα θέλει διαρκή προσπάθεια, αλλά αποτελεί το μονοπάτι προς τη χαρά, το βάθος και την αληθινή επαφή.

10/06/2025

Η τελειομανία δεν εμφανίζεται απότομα. Είναι αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης διαδικασίας. Αποτελεί στάση ζωής που διαμορφώνεται συχνά μέσα σε οικογενειακά συστήματα, όπου η αγάπη μοιάζει να διαμεσολαβείται από την επιτυχία, την επίδοση και την «καλή εικόνα». Εκεί, όπου η αξία του παιδιού δεν βιώνεται ως αυτονόητη, αλλά ως ανταμοιβή για τη συμμόρφωση, την τελειότητα, την υπέρβαση. Ο εαυτός, τότε, μαθαίνει να υπάρχει μόνο μέσα από το βλέμμα του άλλου και το λάθος δεν επιτρέπεται.
Η τελειομανία δεν είναι απλώς μια επιθυμία για πρόοδο. Είναι η πεποίθηση ότι δεν έχεις αξία αν δεν είσαι τέλειος. Δεν είναι εξέλιξη, είναι παγίδα. Ένα άκαμπτο πλαίσιο μέσα στο οποίο η αυτοεκτίμηση εξαρτάται μόνιμα από την επίδοση. Μια ψυχολογική σύμβαση που δεν αφήνει χώρο για ανεπάρκεια, λάθη, ανθρώπινη αδυναμία.
Η εσωτερική φωνή γίνεται αυστηρή, επικριτική, πιεστική. Κάθε αποτυχία βιώνεται ως απειλή. Κάθε ανάπαυλα, ως αδυναμία. Και όσο εντείνεται αυτή η φωνή, τόσο απομακρύνεται κανείς από τη χαρά, τη δημιουργικότητα, την επαφή με τον εαυτό.
Η τελειομανία μπορεί να μοιάζει με αρετή, αλλά δεν είναι. Είναι μια στρατηγική επιβίωσης. Μπορεί να μοιάζει με δύναμη, αλλά στην πραγματικότητα είναι άμυνα. Αυτό που την ακυρώνει δεν είναι η επιτυχία, αλλά η αγάπη για τον εαυτό — όχι ως έπαθλο τελειότητας-, αλλά ως βαθιά αποδοχή της ανθρώπινης φύσης, με όλη της την εύθραυστη ομορφιά.

04/06/2025

Μέσα στην επαναληπτικότητα της καθημερινότητας, καλλιεργείται ασυνείδητα η αίσθηση ότι το παρόν είναι σταθερό και προβλέψιμο. Δημιουργείται μια ψευδαίσθηση ασφάλειας. Σαν να μπορούμε να ελέγξουμε τη ροή της ζωής. Όμως η ίδια η ζωή, με τις ανατροπές και τη ρευστότητά της, έρχεται αναπόφευκτα να διαταράξει αυτή την αυταπάτη. Παρασύρει βεβαιότητες, ταυτότητες, ρόλους.
Ο άνθρωπος βρίσκεται διαρκώς αντιμέτωπος με τα θεμελιώδη «δεδομένα της ύπαρξης»: τη φθορά, την αβεβαιότητα, τη μοναξιά, τη θνητότητα, την ευθύνη.
Κάποιες αλλαγές μάς προσφέρονται σαν δώρα. Άλλες, τραυματικές, μας αναγκάζουν να σταθούμε αλλιώς απέναντι στη ζωή. Φέρνουν στην επιφάνεια την ευαλωτότητά μας και μας υπενθυμίζουν πόσο εύθραυστα είναι όσα θεωρούσαμε αυτονόητα: οι σχέσεις μας, η εικόνα του εαυτού, ακόμη και ο τρόπος που υπάρχουμε στον κόσμο.
Σε τέτοιες στιγμές, γεννιέται αυτό που στην υπαρξιακή θεραπεία ονομάζουμε «υπαρξιακή συνειδητοποίηση». Η ανάγκη για ένα εσωτερικό στήριγμα. Αξίες, βαθιά εσωτερικευμένες πεποιθήσεις και προσωπικά νοήματα λειτουργούν, ως εσωτερικά ερείσματα. Είναι αυτά που μας επιτρέπουν να μεταβολίσουμε την αλλαγή και να διατηρήσουμε συνοχή, ακόμη και μέσα στην αβεβαιότητα.
Μαθαίνουμε να υπάρχουμε μέσα στην αλλαγή, χωρίς να χάνουμε τον εαυτό μας.
Επιτρέπουμε στην αλλαγή να μας μεταμορφώνει, χωρίς να χάνουμε την επαφή με το βαθύτερο νόημα που μας κρατά συνδεδεμένους με αυτό που είμαστε.

28/05/2025

https://www.in2life.gr/article/2010667/panellhnies-horis-paniko-o-rolos-ton-gonion-otan-to-paidi-dinei-exetaseis

Ο ρόλος των γονέων στις Πανελλαδικές εξετάσεις: υποστήριξη χωρίς πίεση, ενίσχυση της αυτοεκτίμησης, διαχείριση άγχους και καλλιέργεια ψυχικής

26/05/2025

Situationships: Σχέσεις σε Εκκρεμότητα...

Τα λεγόμενα situationships, δηλαδή οι σχέσεις χωρίς δέσμευση, χωρίς ξεκάθαρα όρια, χωρίς ταμπέλες, είναι μια ολοένα και συχνότερη μορφή διαπροσωπικής επαφής στη σύγχρονη εποχή. Φαινομενικά, προσφέρουν ελευθερία, ευελιξία, έλλειψη πίεσης. Στην πράξη όμως, για πολλούς ανθρώπους, κρύβουν πολύ περισσότερα από αυτό.

Πολλοί επιλέγουν τέτοιες σχέσεις, γιατί βρίσκονται ανάμεσα σε δύο αντίθετες ψυχικές ανάγκες: την ανάγκη για εγγύτητα - σύνδεση και το φόβο της δέσμευσης . Έτσι, οι situationships γίνονται ένας ενδιάμεσος «ασφαλής» χώρος – ούτε εντελώς κοντά, ούτε εντελώς μακριά.

Όμως, όταν η εγγύτητα είναι μερική και η σταθερότητα ανύπαρκτη, η ψυχική επίδραση μπορεί να είναι βαθιά. Χωρίς ξεκάθαρη συναισθηματική βάση, το άτομο παραμένει σε μια κατάσταση αβεβαιότητας, που πυροδοτεί υπαρξιακό άγχος και ενισχύει την εσωτερική αίσθηση κενού. Δεν ξέρει τι είναι, τι σημαίνει για τον άλλον, πού πηγαίνει όλο αυτό. Κι αυτή η ασάφεια μπορεί να γίνει εξουθενωτική.

Σε βαθύτερο επίπεδο, μια τέτοια σχέση λειτουργεί πολλές φορές σαν ένα υποκατάστατο. Σαν μια προσπάθεια να γεμίσει κάποιος εσωτερικά του κενά, χωρίς να ρισκάρει την έκθεση και τον πόνο της αυθεντικής δέσμευσης.
Το αποτέλεσμα; Μια επαναλαμβανόμενη εμπειρία αποσύνδεσης. Αντί να πλησιάζει τον Άλλο, το άτομο τελικά νιώθει πιο μόνο.

Το φαινόμενο αυτό σχετίζεται άμεσα με αυτό που η υπαρξιακή ψυχολογία περιγράφει, ως υπαρξιακό κενό: ένα εσωτερικό κενό που γεννιέται, όταν απουσιάζει το νόημα, όταν οι σχέσεις γίνονται επιφανειακές, χωρίς βάθος και προσανατολισμό. Οι situationships μοιάζουν με απόπειρες να καλυφθεί αυτό το κενό προσωρινά, με «στιγμές», με επαφές, που υπόσχονται κάτι, αλλά δεν το προσφέρουν ουσιαστικά.

Το άτομο προσκολλάται σε μορφές εγγύτητας, χωρίς δέσμευση, συχνά επαναβιώνοντας ασυνείδητα παλαιότερα τραύματα από συναισθηματική εγκατάλειψη, ανασφάλεια ή απορριπτική προσκόλληση. Μοιάζει με σχέσεις, αλλά δεν είναι σχέσεις. Μοιάζει με πληρότητα, αλλά καταλήγει να εντείνει την εσωτερική ασυνέπεια.

Τελικά, καμία μορφή σχέσης – όσο "βολική" κι αν είναι – δεν μπορεί να προσφέρει ουσιαστική συναισθηματική πληρότητα, αν δεν στηρίζεται στην ειλικρίνεια, στην πρόθεση δέσμευσης και στην ικανότητα για αυθεντική επαφή.

Γιατί η αληθινή σύνδεση θέλει παρουσία, όχι μόνο σώματος, αλλά και ψυχής.

19/05/2025

Η μητρότητα δεν ζητά τελειότητα. Ζητά παρουσία.

Η μητρότητα, πέρα από ρόλος, αποτελεί για πολλές γυναίκες έναν βαθύ υπαρξιακό τόπο, όπου η ευθύνη αποκτά σχεδόν απόλυτες διαστάσεις. Η μητέρα δεν αισθάνεται απλώς υπεύθυνη για την ασφάλεια και την ανάπτυξη του παιδιού της. Βιώνει την υπαρξιακή βεβαιότητα ότι κάθε της λέξη, κάθε της απόφαση, κάθε της αδυναμία ή παράλειψη θα αφήσει αποτύπωμα στην ψυχή του παιδιού.

Αυτό το βάρος —συχνά ενισχυμένο από κοινωνικές προσδοκίες— μεταφράζεται σε μια σιωπηρή εντολή:
«Πρέπει να είμαι πάντα παρούσα.»
«Δεν μου επιτρέπεται να κουραστώ, να αποτύχω, να λυγίσω.»

Κι έτσι γεννιέται η γονεϊκή εξουθένωση: μια κατάσταση βαθιάς συναισθηματικής εξάντλησης, ψυχικής αποστασιοποίησης από το παιδί και απώλειας ικανοποίησης από τον ίδιο το ρόλο της μητέρας.

Η μητέρα που αποσύρεται ψυχικά από τη σχέση με το παιδί της δεν παύει να το αγαπά. Απλώς, δεν έχει πια απόθεμα ενέργειας να δώσει. Δεν εγκαταλείπει το παιδί — εγκαταλείπει πρώτα τον ίδιο της τον εαυτό: τη δική της ανάγκη για φροντίδα, ξεκούραση, χώρο, όρια.

Και τότε εμφανίζεται η ενοχή.
Η βαθιά, υπόγεια ενοχή ότι δεν είναι «αρκετή».
Πολλές μητέρες έχουν ταυτίσει την αγάπη με την ολοκληρωτική αυταπάρνηση. Πιστεύουν πως, αν δεν προσφέρουν τα πάντα, είναι ανεπαρκείς.

Όμως όταν η μητρότητα γίνεται αποκλειστικά καθήκον, χάνει τη ζωτικότητά της, ως σχέση.
Η μητέρα που παλεύει να μη θυμώσει, που νιώθει ένοχη επειδή εξαντλήθηκε, που δεν θυμάται πότε κοιμήθηκε για τελευταία φορά με ησυχία, δεν είναι αδύναμη.

Είναι άνθρωπος.

Η μητρότητα δεν κατοικεί στην τελειότητα.
Τα παιδιά δε διψούν για το άψογο.
Διψούν για επαφή, για παρουσία, για σύνδεση.

Δεν μεγαλώνουν τα παιδιά μόνο από αυτά που τους δίνουμε.
Μεγαλώνουν κι από αυτό που είμαστε, όταν είμαστε εκεί.

13/05/2025

«Μαμά ευχαριστώ, σε συγχωρώ και σου ζητώ συγγνώμη»

Μπορεί η Γιορτή της Μητέρας να πέρασε, αλλά για πολλούς ανθρώπους η σχέση με τη μητέρα παραμένει μια ανοιχτή υπόθεση — γεμάτη αγάπη, προσδοκίες, πληγές ή ερωτήματα.
Είναι η πρώτη και βαθύτερη σχέση της ζωής μας. Αυτή που διαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό την αίσθηση του εαυτού, την ικανότητα σύνδεσης με τους άλλους και τον τρόπο που επεξεργαζόμαστε θεμελιώδη υπαρξιακά ζητήματα — όπως η μοναξιά, η εγκατάλειψη, ο φόβος του θανάτου.
Στο ψυχοθεραπευτικό πλαίσιο είναι εντυπωσιακό πόσες φορές, όταν ένας άνθρωπος περιγράφει φόβο, αποδιοργάνωση, εγκατάλειψη ή απελπισία… η μητρική φιγούρα είναι παρούσα. Είτε ως ζωντανή ανάμνηση, είτε ως σιωπηλό φάντασμα που συνεχίζει να τον συνοδεύει.
Η ανάγκη για αποδοχή από τη μητέρα δεν είναι απλώς συναισθηματική. Είναι βαθιά υπαρξιακή. Πρόκειται για την ανάγκη επιβεβαίωσης της ίδιας μας της αξίας.
Κι όταν αυτή η ανάγκη μένει ανεκπλήρωτη, γεννιέται ένας πόνος βαθύς, που μπορεί να παραμορφώσει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον εαυτό μας, τους άλλους και τη ζωή.
Εκεί όπου η μητέρα υπήρξε είτε υπερβολικά παρούσα -εισβάλλουσα, ελεγκτική- είτε υπερβολικά απούσα -αδιάφορη ή συναισθηματικά αποσυρμένη- συχνά παρατηρείται απορρύθμιση, μια εσωτερική αστάθεια που διαπερνά τις μετέπειτα σχέσεις.
Η πρωταρχική σχέση με τη μητέρα δεν είναι απλώς μια εμπειρία ζωής. Είναι δομικό υλικό της ψυχικής μας συγκρότησης.
Κι όμως, ακόμα κι αν αυτή η σχέση άφησε ρωγμές, μέσα από τις ρωγμές περνάει φως.
Υπάρχει πάντα χώρος για κατανόηση, για αναγνώριση, για επανόρθωση. Ακόμη και για συγχώρεση.
Γιατί τελικά, η αγάπη που κάποτε ψάχναμε απεγνωσμένα έξω, μπορεί -σιωπηλά και σταθερά- να ξυπνήσει μέσα μας.

08/05/2025

Η αδυναμία του ανθρώπου να δείξει εμπιστοσύνη κρύβει μία βαθύτερη υπαρξιακή αδυναμία... που εκδηλώνεται, ως προσπάθεια ελέγχου των γεγονότων και των ανθρώπων.
Ωστόσο, η ζωή χαρακτηρίζεται από το απρόβλεπτο, το οποίο αναδύεται, τόσο από τις συνθήκες της ζωής, όσο και από την αλληλεπίδραση με την ετερότητα του άλλου. Η επιθυμία να εξουσιάσουμε ή να ελέγξουμε τις συμπεριφορές, τις αντιδράσεις ή τις σκέψεις του συντρόφου μας φανερώνει ένα μηχανισμό άμυνας στην υπαρξιακή μας ανασφάλεια.
Η ανάγκη δηλαδή για έλεγχο των πάντων δεν είναι απλώς μια ψυχολογική στρατηγική. Αντανακλά μια βαθιά υπαρξιακή αγωνία: το φόβο της αποτυχίας, της εγκατάλειψης ή και του θανάτου. Η αβεβαιότητα και η ευθραυστότητα της ανθρώπινης εμπειρίας οδηγούν σε συμπεριφορές ελέγχου, οι οποίες πάντα εμποδίζουν τη βαθιά και αμοιβαία σχέση.
Η εμπιστοσύνη, ως απάντηση στον υπαρξιακό φόβο, προϋποθέτει την αποδοχή του μη ελέγξιμου. Πρόκειται για μια πράξη ωριμότητας και ελευθερίας. Ο άνθρωπος επιλέγει να σχετιστεί, όχι επειδή ελέγχει ή κατανοεί πλήρως το σύντροφο του, αλλά επειδή τον αποδέχεται, ως διαφορετικό.
Στο πλαίσιο αυτό, η εμπιστοσύνη λειτουργεί σαν θεραπευτική «γέφυρα» απέναντι στην απομόνωση. Επιτρέπει την εγγύτητα, χωρίς την απαίτηση πλήρους αμοιβαιότητας. Να εμπιστεύεσαι σημαίνει να εγκαταλείπεις την ιδέα της βεβαιότητας.
Επιπλέον, η αποδοχή της ατέλειας του άλλου —και της δικής μας— είναι δομικό στοιχείο της ώριμης αγάπης. Η εμπιστοσύνη δεν προϋποθέτει πλήρη αλληλοκατανόηση, αλλά συνειδητή έκθεση στον «κίνδυνο» της σύνδεσης με τον άλλον.