Ψυχής Άκος - Κέντρο Ψυχοθεραπείας - Δημήτρης Κούκης

19/11/2025

https://www.in2life.gr/article/2012945/dikaiomata-toy-paidioy-2025-pos-sthrizoyn-oi-ellhnes-goneis-th-nea-genia

Η σύγχρονη ελληνική οικογένεια παραμένει θεμέλιο της κοινωνίας, ενώ οι γονείς στηρίζουν τη νέα γενιά μέσα σε ολοένα πιο απαιτητικές συνθήκες.

14/11/2025

Συχνά παραμένουμε σε σχέσεις που δεν καθρεφτίζουν το αληθινό μας «είναι», αλλά τις προσδοκίες που οι άλλοι προβάλλουν πάνω μας. Στην προσπάθεια να χωρέσουμε στο βλέμμα τους, παραχωρούμε την αυθεντικότητά μας.
Φοβόμαστε ότι, αν πάψουν να μας επιβεβαιώνουν, θα χαθούμε μαζί με την εικόνα που έχουν πλάσει για εμάς. Έτσι ετεροπροσδιοριζόμαστε, ζητώντας έξω από εμάς αυτό που λείπει μέσα μας.
Όμως ο ψυχισμός δεν αντέχει για πολύ αυτή τη ρωγμή. Κάποια στιγμή το εσωτερικό μας βάρος γίνεται πιο αληθινό από κάθε εξωτερικό βλέμμα. Και τότε η απομάκρυνση από ανθρώπους που μας εξαντλούν παύει να μοιάζει με εγωισμό. Γίνεται πράξη αυτοσεβασμού, πράξη αποκατάστασης.
Όταν σταματήσουμε να παραχωρούμε τον ορισμό του εαυτού μας σε άλλους, η εσωτερική μας πυξίδα σταθεροποιείται. Τότε οι σχέσεις μας συνοδεύουν και δε μας καθηλώνουν, μας τρέφουν και δε μας καταναλώνουν.
Η επιστροφή στο υπαρξιακό μας κέντρο είναι η πιο ήσυχη, αλλά και η πιο απελευθερωτική πράξη. Ένα «ναι» σε αυτό που ήμασταν πάντα, πριν μάθουμε να φοβόμαστε ότι δεν αρκούμε.

07/11/2025

Η ελευθερία είναι ίσως το πιο παρεξηγημένο ανθρώπινο δώρο.
Νομίζουμε πως ελεύθερος είναι όποιος μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.
Μα, στην ψυχολογική και υπαρξιακή του διάσταση, ελεύθερος είναι εκείνος που γνωρίζει τι αντέχει να κουβαλήσει μετά τις πράξεις του.
Μπορώ να θυμώσω, να εκδικηθώ, να απομακρυνθώ, να σιωπήσω, να σπάσω.
Όλα επιτρέπονται. Όμως συμφέρει;
Κάποιες πράξεις μπορεί να δικαιώνουν το εγώ, αλλά να φθείρουν την ψυχή και να την εγκλωβίζουν σε κύκλους πόνου.
Η κρητική βεντέτα λειτουργεί ως ζωντανό παράδειγμα αυτού του υπαρξιακού αδιεξόδου: ένα σύστημα «δικαιοσύνης» που ξεκινά από την πληγή και καταλήγει στη διαιώνισή της.
Η ανάγκη για τιμή μετατρέπεται σε σκλαβιά του παρελθόντος. Η ελευθερία σε επανάληψη του ίδιου τραύματος.
Στην ψυχοθεραπεία, αυτή την εσωτερική βεντέτα τη βρίσκουμε συχνά, την εκδίκηση απέναντι στον εαυτό, στη ζωή, στο παρελθόν.
Ο δρόμος προς την ψυχική ωριμότητα δεν περνάει από την τιμωρία.Περνάει από την επίγνωση.
Από τη στιγμή που παύουμε να ρωτάμε «τι έχω δικαίωμα να κάνω;» και αρχίζουμε να ρωτάμε: «Τι με συμφέρει ψυχικά; Τι υπηρετεί την ειρήνη μέσα μου;»

31/10/2025

Ζωή σκυμμένη στις υποχρεώσεις, στα «πρέπει», στα «μην» και στα «πότε θα»… Μια ολόκληρη υπαρξιακή πορεία: από την παιδική συμμόρφωση στο "να είμαι καλός" -για να αγαπηθώ, να ανήκω, να μην απορριφθώ- μέχρι την ενηλικίωση εγκλωβισμένος στα πρέπει. Κι ύστερα η δύση της ζωής, με το ερώτημα πότε ακριβώς έπαψα να είναι ζωντανός.
Στην ψυχοθεραπεία συχνά εμφανίζεται αυτό το παράπονο της ψυχής: «δεν ξέρω τι θέλω πια». Είναι το τίμημα της προσαρμογής, της μακρόχρονης απομάκρυνσης από το αυθεντικό συναίσθημα και το προσωπικό νόημα.
Ο Τάσος Λειβαδίτης -που έφυγε σαν εχθές- έγραφε: «Κι αν δεν μπορέσω να αλλάξω τον κόσμο, θα προσπαθήσω τουλάχιστον να μην τον αφήσω να με αλλάξει.»
Ίσως εκεί να βρίσκεται και η αρχή της θεραπείας: στην ήσυχη επανάσταση του να μείνεις πιστός σε αυτό που είσαι. Να δώσεις ξανά χώρο στα θέλω σου, στα όνειρά σου, στα κομμάτια που θυσίασες για να είσαι “καλός”.

24/10/2025

Πόσο συχνά ζητάμε από τον άλλον να μας αγαπήσει και ταυτόχρονα τον φοβίζουμε με αυτή την επιθυμία; Λέμε «αν μ’ αγαπάς, μη μ’ αγαπάς»; Ζητάμε εγγύτητα αλλά ταυτόχρονα φοβόμαστε την οικειότητα; Θέλουμε να συνδεθούμε, αλλά δυσκολευόμαστε να εκτεθούμε; Απαιτούμε αυθεντικότητα, αλλά δεν αντέχουμε να δούμε την αλήθεια του άλλου;

Έτσι, γεννιούνται οι αντιφάσεις των σχέσεων, τα διπλά μηνύματα που μπερδεύουν. Η αγάπη γίνεται ένας διπλός δεσμός, ένα παιχνίδι ανάμεσα στην ανάγκη για σύνδεση και το φόβο της απώλειας του εαυτού μέσα σε αυτήν.

Κάθε σχέση κουβαλά τις σκιές των πρώτων μας δεσμών, εκείνων των πρώιμων αντιφατικών μηνυμάτων που μάθαμε να διαβάζουμε χωρίς λέξεις: «Έλα κοντά μου» και ταυτόχρονα «μείνε μακριά». Έτσι, ως ενήλικες, συνεχίζουμε να εκπέμπουμε διπλά σήματα που εγκλωβίζουν τον άλλον -κι εμάς- σ’ έναν κύκλο παρεξηγήσεων, προσμονών και σιωπής. Η δυσκολία δε βρίσκεται στην αγάπη, αλλά στην επικοινωνία που δεν μπορεί να αντέξει την αλήθεια της.

Η ψυχοθεραπευτική σχέση γίνεται ο χώρος όπου ο άνθρωπος μπορεί να δει καθαρά αυτά τα διπλά μηνύματα. Να αναγνωρίσει πώς ο ίδιος συμβάλλει στην ασυνεννοησία… και να αναλάβει την προσωπική του ευθύνη στη συνάντηση με τον άλλον. Εκεί, η αγάπη παύει να είναι παράδοξο και γίνεται πράξη ελευθερίας: η δυνατότητα να πω «σ’ αγαπώ, χωρίς να χρειάζεται να πάψεις να είσαι εσύ».

17/10/2025

Κάθε σχέση που ζούμε —ερωτική, φιλική ή επαγγελματική— είναι ένας καθρέφτης που μας επιστρέφει εικόνες του εαυτού μας. Άλλοτε βλέπουμε εκεί τη στοργή, τη γενναιοδωρία, τη ζωντάνια μας. Άλλοτε το φόβο της απόρριψης, την ανάγκη για έλεγχο, την αδυναμία να μείνουμε μόνοι. Δεν είναι τυχαίο ποιον άνθρωπο επιλέγουμε ή ποιο μοτίβο επαναλαμβάνουμε. Κάθε επιλογή, όσο "ασυνείδητη" κι αν φαίνεται, κρύβει μέσα της ένα κομμάτι της ιστορίας μας που ζητά να ακουστεί ξανά… Ίσως αυτή τη φορά με διαφορετικό τέλος.
Η αναγνώριση αυτής της ευθύνης μπορεί αρχικά να τρομάζει. Είναι δύσκολο να παραδεχτούμε ότι εμείς δημιουργούμε τις σχέσεις που μας πληγώνουν. Όμως μέσα σε αυτή την παραδοχή κρύβεται και η μεγαλύτερη ελευθερία μας. Αφού συμμετέχουμε στη διαμόρφωση των δεσμών μας, μπορούμε και να τους αλλάξουμε. Όταν στρέφουμε το βλέμμα από τον «άλλον» προς τα μέσα, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι κάθε συνάντηση είναι, βαθύτερα, μια συνάντηση με τον εαυτό μας.
Κι έτσι, η ευθύνη παύει να είναι βάρος και γίνεται δύναμη. Γιατί κάθε φορά που βλέπουμε με ειλικρίνεια αυτό που καθρεφτίζεται μέσα στη σχέση (κι επιλέγουμε να το κατανοήσουμε αντί να το κρίνουμε) ανοίγουμε τον δρόμο προς μια νέα ποιότητα επαφής: πιο συνειδητή, πιο αληθινή, πιο ανθρώπινη.

08/10/2025

Η μελαγχολία του swipe: όταν η επιθυμία γίνεται ειδοποίηση...

Στην εποχή των εφαρμογών γνωριμιών και του ψηφιακού φλερτ, ο έρωτας φαίνεται να έχει μετατοπιστεί από το βλέμμα και το άγγιγμα στο swipe και το emoji. Η τεχνολογία μάς υπόσχεται άμεση επαφή και απεριόριστες επιλογές, όμως πίσω από την οθόνη συχνά κρύβεται μια ψευδαίσθηση οικειότητας και η αστείρευτη ανάγκη για επιβεβαίωση. Η εξιδανικευμένη εικόνα του εαυτού, το παιχνίδι της επιφανειακής αλληλεπίδρασης και η αναζήτηση της στιγμιαίας ικανοποίησης αντικαθιστούν τη βιωματική εμπειρία της συνάντησης. Ο άνθρωπος γίνεται, άθελά του, προϊόν προς επιλογή, και η μοναξιά συχνά εντείνεται παρά απαλύνεται.
Ωστόσο, η βαθύτερη ανάγκη πίσω από τα swipes και τα likes παραμένει υπαρξιακή: η επιθυμία να συναντήσουμε τον Άλλο. Να αναγνωριστούμε μέσα από το βλέμμα του, να βρούμε νόημα μέσα στη σχέση. Οι εφαρμογές γνωριμιών, όσο κι αν προσφέρουν ευκολία και ταχύτητα, δεν μπορούν να αναπληρώσουν τη φυσική παρουσία, το βλέμμα που συναντά το βλέμμα, τη σιωπή που γίνεται επικοινωνία. Ο έρωτας, από τη φύση του, χρειάζεται ρίσκο, χρόνο και έκθεση. Προϋποθέτει να φανερώσουμε την αλήθεια μας, κάτι που δύσκολα χωρά σε ένα προφίλ.
Ταυτόχρονα, το φαινόμενο των τοξικών συμπεριφορών στο online dating – ghosting, breadcrumbing, love bombing – αποκαλύπτει την εύθραυστη συναισθηματική ισορροπία του σύγχρονου ανθρώπου. Η υπερπληθώρα επιλογών και η κουλτούρα της άμεσης ικανοποίησης ενισχύουν μια αντίληψη σχέσεων χωρίς βάθος, όπου η δέσμευση μοιάζει απειλή και η συναισθηματική έκθεση αδυναμία. Μέσα από αυτές τις εμπειρίες, όμως, έρχεται στο φως και μια βαθύτερη υπαρξιακή αλήθεια: η ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει, να σχετίζεται, να αναγνωρίζεται.
Ίσως, λοιπόν, το ερώτημα δεν είναι αν οι εφαρμογές γνωριμιών σκοτώνουν τον έρωτα, αλλά αν εμείς έχουμε ξεχάσει πώς να τον καλλιεργούμε. Ο ψηφιακός κόσμος μπορεί να προσφέρει αφορμές για συνάντηση, αλλά η αληθινή σύνδεση γεννιέται μόνο εκεί όπου το βλέμμα συναντά την ευαλωτότητα του άλλου. Εκεί όπου το «match» δεν γίνεται με έναν αλγόριθμο, αλλά με την ψυχή.

01/10/2025

Η ατέλεια της τελειότητας στην αγάπη...

Πολλά ζευγάρια έρχονται αντιμέτωπα με το βάρος της τελειομανίας. Η ανάγκη για το «αψεγάδιαστο» μπορεί να εμφανίζεται, ως ένδειξη φροντίδας, ενδιαφέροντος ή και κίνητρο για βελτίωση. Στην πραγματικότητα, όμως, συχνά μετατρέπεται σε μια αθέατη παγίδα που δηλητηριάζει τη σχέση. Ο τελειομανής δυσκολεύεται να βιώσει τον εαυτό του, ως αρκετό. Κάθε επίτευγμα μοιάζει μικρό και προσωρινό, ενώ το ανικανοποίητο εκπέμπεται συνεχώς στον σύντροφο. Σιγά σιγά, η σχέση παύει να είναι χώρος αγάπης και συνύπαρξης και μετατρέπεται σε πεδίο κρίσης και αξιολόγησης.
Όταν η ανάγκη για τελειότητα περάσει στη δυναμική του ζευγαριού, η καθημερινότητα γίνεται πηγή πίεσης. Οι ανέφικτες προσδοκίες οδηγούν σε απογοητεύσεις, οι μικρές ατέλειες φαντάζουν σαν μεγάλες αποτυχίες και η αυθεντική επαφή χάνεται. Η ανάγκη για έλεγχο και η συνεχής κριτική διαβρώνουν τη συναισθηματική οικειότητα.
Έτσι, η σύνδεση παύει να στηρίζεται στην αποδοχή και στην ενσυναίσθηση και αντικαθίσταται από έναν αγώνα να ανταποκριθεί η σχέση σε πρότυπα που ποτέ δεν μπορούν να ικανοποιηθούν. Το αποτέλεσμα είναι η απομάκρυνση και η ψυχική φθορά και των δύο συντρόφων.
Σε υπαρξιακό επίπεδο, η τελειομανία λειτουργεί σαν μια αδιάκοπη υπενθύμιση της «ανεπάρκειας». Το άτομο δεν χαίρεται αυτό που υπάρχει, αλλά ζει με τον φόβο του λάθους και της αποτυχίας. Αντί να σχετίζεται, εκτελεί ρόλους, αναζητώντας επιβεβαίωση. Η αίσθηση ανικανοποίητου γίνεται διαβρωτική για τον δεσμό, καθώς η αυθεντική σύνδεση γεννιέται μέσα από την αποδοχή και όχι μέσα από τον έλεγχο.
Η τελειομανία, τελικά, δεν ενώνει. Χωρίζει. Δεν χαρίζει περισσότερη αγάπη, αλλά περισσότερη απόσταση. Όταν ο άνθρωπος επιτρέψει στον εαυτό του να είναι παρών, αντί «τέλειος», η σχέση μπορεί να ξαναβρεί τον αυθεντικό της χαρακτήρα. Όχι ως πεδίο σύγκρισης, αλλά ως ζωντανή εμπειρία σύνδεσης. Η αληθινή ομορφιά της σχέσης βρίσκεται, όχι στην τελειότητα, αλλά στην ανθρώπινη παρουσία.

26/09/2025

Που πάει η αγάπη όταν χωρίζουμε;

Δεν εξαφανίζεται… μετασχηματίζεται. Η αγάπη παραμένει ως εμπειρία, ως μνήμη, ως ίχνος μέσα μας, που διαμορφώνει τον ψυχισμό και τον τρόπο που σχετιζόμαστε. Τα συναισθήματα δεν «σβήνουν», αλλά ενσωματώνονται στο βίωμα, γίνονται μέρος της προσωπικής μας ιστορίας και επηρεάζουν την ικανότητά μας να εμπιστευτούμε ξανά.
Ο χωρισμός είναι πράγματι στρεσσογόνα εμπειρία, που φέρνει πόνο και αίσθηση απώλειας. Όμως η ανακούφιση έρχεται όταν αποδεχτούμε, ότι τα συναισθήματα δεν χρειάζεται να περιοριστούν ή να κατασταλούν, λόγω της απογοήτευσης. Η αγάπη δεν ακυρώνεται από το τέλος μιας σχέσης. Έχει ήδη βιωθεί, έχει ήδη αφήσει το αποτύπωμά της. Αυτή η παραδοχή λειτουργεί θεραπευτικά: μας δίνει την άδεια να αναγνωρίσουμε ότι όλοι έχουμε το δικαίωμα να πλανηθούμε, να αγαπήσουμε «λάθος» ή να υποτιμήσουμε τα όριά μας. Αυτό δεν μειώνει την αξία της αγάπης. Αντίθετα, την αναδεικνύει ως μια διαρκή και αστείρευτη πηγή.
Το κρίσιμο σημείο είναι η κατανόηση ότι η αγάπη θα βρει πάντα τον τρόπο να ανακυκλωθεί και να κατευθυνθεί ξανά προς έναν νέο άνθρωπο ή συχνά προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Όπως η ενέργεια που δεν χάνεται, αλλά αλλάζει μορφή, έτσι και η αγάπη δεν εξαντλείται. Αυτός ο νόμος είναι βαθιά υπαρξιακός. Μας διδάσκει ότι η ζωή δεν σταματά σε έναν χωρισμό αλλά συνεχίζει, με νέες δυνατότητες, με ανανεωμένη εμπιστοσύνη στη δύναμη των σχέσεων και των συναισθημάτων μας.

16/09/2025

Το ψυχικό τραύμα δεν είναι το ίδιο το γεγονός που βιώσαμε, αλλά το αποτύπωμά του: ο τρόπος που εγγράφεται μέσα μας και συνεχίζει να ζει στο παρόν. Όταν παραμένει άλυτο, κρατά το άτομο σε μια διαρκή κατάσταση έντασης και υπονομεύει τόσο την εσωτερική ισορροπία όσο και την ποιότητα των σχέσεων.

Μερικά χαρακτηριστικά μοτίβα που αποκαλύπτουν την επίδραση του τραύματος στις σχέσεις είναι τα εξής:
-Υπερανάλυση (overthinking) – αδιάκοπη ενασχόληση με το παρελθόν ή υπερβολική ανησυχία για το μέλλον, με αποτέλεσμα εξάντληση και παγίδευση στις σκέψεις.
-Συνεχή «συγγνώμη» – ανάληψη ευθύνης για πράγματα που δεν ανήκουν στο άτομο, ως συνέπεια χαμηλής αυτοεκτίμησης και φόβου σύγκρουσης.
-Υπερβολικό άνοιγμα σε λάθος ανθρώπους (oversharing) – βεβιασμένο μοίρασμα προσωπικών εμπειριών σε μη ασφαλή πλαίσια, σε μια προσπάθεια δημιουργίας οικειότητας.
-Συναισθηματική απορρύθμιση – δυσανάλογα έντονα συναισθήματα (θυμός, λύπη, φόβος) που προκαλούνται από μικρά ερεθίσματα και διαταράσσουν την εσωτερική ισορροπία και τη λειτουργικότητα.

Η αναγνώριση αυτών των μοτίβων είναι καθοριστική. Το ανεπεξέργαστο τραύμα στερεί την αυθεντικότητα και μας εγκλωβίζει σε φαύλους κύκλους. Μέσα από τη θεραπευτική διαδικασία, δίνεται η δυνατότητα αναδόμησης της ψυχικής εμπειρίας και ανάκτησης της ικανότητας για βαθιά και ουσιαστική συνάντηση με τον Άλλον.

10/09/2025

Ιδιαίτερος μήνας ο Σεπτέμβριος… Κουβαλά μια αίσθηση ψυχικού βάρους που δε μπορεί να αποδοθεί μόνο στην αλλαγή εποχής. Η λεγόμενη «κατάθλιψη του Σεπτεμβρίου» δεν αποτελεί απλώς μια παροδική συναισθηματική μεταβολή, αλλά συχνά αγγίζει βαθύτερα υπαρξιακά στρώματα της εμπειρίας μας. Υπενθυμίζει την αδιάκοπη ροή του χρόνου, το κλείσιμο κύκλων και την απαραίτητη μετάβαση σε νέους. Αναδεικνύει την αστάθεια, αλλά και την ανάγκη αναζήτησης νοήματος μέσα σε αυτή τη ρευστότητα.
Στην ψυχολογική γλώσσα, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια μορφή δυσκολίας προσαρμογής. Στο υπαρξιακό όμως επίπεδο, πρόκειται για μια ευκαιρία αυτοπαρατήρησης και ανακατασκευής νοήματος. Αντί να εκλαμβάνεται ως καθαρό βάρος, η μελαγχολία μπορεί να ιδωθεί ως πρόσκληση σε εσωτερική ανανέωση. Όπως τα δέντρα αφήνουν τα φύλλα τους, έτσι κι εμείς μπορούμε να απελευθερωθούμε από όσα δεν μας εξυπηρετούν πια.
Ο Σεπτέμβριος μάς καλεί να σταθούμε για λίγο, να ακούσουμε τον εαυτό μας, να επαναπροσδιορίσουμε προτεραιότητες, σχέσεις, ρυθμούς ζωής. Να μετατρέψουμε τη μελαγχολία σε πυξίδα, που δείχνει προς μια πιο αυθεντική και συνειδητή πορεία.

17/07/2025

«Είμαστε τόσο καλά που στο τέλος χασμουριόμαστε...». Μια φράση που καθρεφτίζει τη ρηχή κανονικότητα της σύγχρονης ζωής: σχέσεις επιφανειακές, οικογένειες δεμένες με σύγχυση, αντί για σύνδεση, άνθρωποι που φοβούνται να συναντηθούν. Ζούμε σε μια υπαρξιακή κούραση, σε μια αποσύνδεση από τον εαυτό, τον άλλο, το νόημα. Οι προσδοκίες συνήθως χαμηλές, αρκεί να περνάμε ήσυχα, χωρίς συγκρούσεις, χωρίς ρωγμές. Κι όμως, η απουσία σύγκρουσης δεν είναι παρουσία σχέσης.
Στη θεραπευτική εργασία με ζευγάρια και με οικογένειες, συχνά αναδύεται αυτό το υπόγειο κενό. Ατομα που μιλούν, αλλά δεν επικοινωνούν. Συμβιώνουν, αλλά δεν σχετίζονται. Όλα είναι “τόσο καλά”, που δεν αντέχονται.