https://www.theanomakarouna.gr/

Θεανώ Μακαρούνα • Χώρος Συμβουλευτικής & Συστημικής Ψυχοθεραπείας, Ριζάρη 17, Athens (2025)

10/10/2025

..Κι ίσως αυτή να είναι η βαθύτερη ουσία της ψυχικής υγείας
να βρίσκουμε ανθρώπους, τόπους και στιγμές όπου δεν χρειάζεται να εξηγούμε ποιοι είμαστε για να γίνουμε αποδεκτοί.
Να μπορούμε να αναπνέουμε μέσα σε σχέσεις που μας “καταλαβαίνουν”, χωρίς να χρειάζεται να υπερπροσπαθούμε.

Η ψυχική υγεία δεν είναι απλώς η απουσία πόνου ή η ηρεμία
είναι η αίσθηση ότι κάπου ανήκουμε, ότι μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας χωρίς να φοβόμαστε πως θα παρεξηγηθούμε.
Είναι το δικαίωμά μας να μιλάμε τη γλώσσα της ψυχής μας και να μας ακούν.

Ας θυμόμαστε σήμερα ότι η φροντίδα της ψυχής μας ξεκινά από τη σύνδεση: με τον εαυτό μας, με την αλήθεια μας και με τους άλλους.
Κι αν δεν έχουμε ακόμη βρει εκείνους που «μιλούν τη γλώσσα μας», ας ξεκινήσουμε μαθαίνοντας πρώτα εμεις να μιλάμε στον εαυτό μας με καλοσύνη, σεβασμό, φροντίδα και αποδοχή.

10.10.25 Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας

Θεανώ Μακαρούνα
| Συστημική Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια- Μέλος ΕΛΕΣΥΘ/ΕΑΡ |

📍Ριζάρη 17, Αθήνα
📞6946640783

03/09/2025

Μια αγκαλιά δεν είναι ποτέ μόνο μια κίνηση του σώματος. Είναι ένα αθόρυβο μήνυμα που ταξιδεύει βαθιά στον ψυχισμό, ένας ψίθυρος που λέει: «Είσαι ασφαλής. Είσαι εδώ, είμαι εδώ».
Η έννοια της «ασφαλούς βάσης», που πρώτα μαθαίνουμε ως παιδιά, είναι η σταθερή παρουσία που μας δίνει το θάρρος να εξερευνήσουμε τον κόσμο. Είναι το χέρι της μητέρας που κρατά το δικό μας, η φωνή του πατέρα που μας καθησυχάζει, το χαμόγελο που μας λέει ότι μπορούμε να πέσουμε και να σηκωθούμε ξανά. Στην ενήλικη ζωή, οι αγκαλιές γίνονται αυτό το καταφύγιο. Μας υπενθυμίζουν ότι δεν είμαστε μόνοι στις καταιγίδες μας, ότι υπάρχει ένας τόπος ζεστασιάς που μας περιμένει, έτοιμος να μας αγκαλιάσει με αποδοχή και τρυφερότητα ότι κ αν συμβεί !
Όταν τα χέρια μας ενώνονται σε μια αγκαλιά, το σώμα μας ανταποκρίνεται με έναν αρχαίο, σχεδόν μαγικό τρόπο. Το παρασυμπαθητικό νευρικό σύστημα, ο φύλακας της ηρεμίας μας, ενεργοποιείται, σαν να λέει στο σώμα μας: «Μπορείς να αναπνεύσεις. Μπορείς να χαλαρώσεις». Η οξυτοκίνη, η ορμόνη της σύνδεσης και της αγάπης, πλημμυρίζει το αίμα μας, μειώνοντας την κορτιζόλη, την ορμόνη του στρες. Αυτή η βιοχημική αλχημεία μας δίνει το σήμα ότι είμαστε ασφαλείς, ότι ο κόσμος, έστω για λίγα δευτερόλεπτα, είναι ένα πιο φιλόξενο μέρος.

#ψυχολογία #ψυχοθεραπεία #ψυχικήυγεία #ευεξία #σύνδεση #αγκαλιά #ασφαλήςβάση #σχέσεις #αυτοφροντίδα #ανθεκτικότητα #συναισθηματικήασφάλεια
#ΘεανώΜακαρούνα

11/08/2025

Το καλοκαίρι έχει έναν δικό του ρυθμό. Οι μέρες μεγαλώνουν, το φως γλυκαίνει και ο ήχος των κυμάτων γίνεται ο καμβάς για τις σκέψεις μας
Είναι η εποχή που το σώμα και το μυαλό μας δέχονται μια διαφορετική πρόσκληση: να επιβραδύνουμε,να αφήσουμε τον χρόνο να κυλήσει πιο απαλά,να ακούσουμε τι πραγματικά έχουμε και ίσως τι μας λείπει.

Πολλοί άνθρωποι, όταν έρχεται αυτή η εποχή, νιώθουν ότι “πρέπει” να χαρούν, να γεμίσουν στιγμές, να δημιουργήσουν αναμνήσεις που να μοιάζουν βγαλμένες από καρτ-ποστάλ. Αυτή η πίεση μπορεί να φέρει άγχος, ακόμη και απογοήτευση, αν η πραγματικότητα δεν συμβαδίζει με την προσδοκία. Άλλοι πάλι νιώθουν μοναξιά,ειδικά όταν οι εικόνες γύρω τους στις παραλίες,στις διακοπές, στα κοινωνικά δίκτυα μοιάζουν να τους υπενθυμίζουν τι δεν έχουν. Μερικοί αισθάνονται την ανάγκη να κρύψουν τη θλίψη τους πίσω από ένα χαμόγελο,να φαίνονται πιο ευτυχισμένοι απ’ όσο είναι,γιατί φοβούνται ότι αλλιώς θα “χαλάσουν” την καλοκαιρινή ατμόσφαιρα.

Όμως, το καλοκαίρι δεν χρειάζεται να είναι ένας αγώνας να αποδείξουμε πόσο καλά περνάμε.
Μπορεί να είναι ένας προσωπικός χρόνος, που τον διαμορφώνουμε σύμφωνα με τις δικές μας ανάγκες και ρυθμούς. Μπορεί να είναι η στιγμή να αφουγκραστούμε τις πραγματικές μας επιθυμίες και να αποδεχτούμε το πού βρισκόμαστε τώρα,χωρίς να συγκρινόμαστε με τους άλλους.

Αν το επιλέξουμε συνειδητά, το καλοκαίρι γίνεται μια περίοδος εσωτερικής ανασύνθεσης:
με το σώμα μας, παρατηρώντας πότε χρειάζεται ξεκούραση και πότε κίνηση
με τον εαυτό μας, αναγνωρίζοντας συναισθήματα που ίσως μέσα στον χειμώνα κρύφτηκαν κάτω από υποχρεώσεις,
με τους σημαντικούς μας ανθρώπους, δημιουργώντας μικρές αυθεντικές στιγμές επαφής, είτε αυτές γίνονται σε ένα νησί, είτε σε μια βεράντα με θέα το ηλιοβασίλεμα ή οπουδήποτε.

Το καλοκαίρι, στην ουσία του, δεν είναι απλώς μια εποχή.
Είναι μια υπενθύμιση ότι έχουμε δικαίωμα να βρούμε τον παλμό μας ξανά. Να επαναπροσδιορίσουμε τις σχέσεις μας και να αφήσουμε τον εαυτό μας να αναπνεύσει χωρίς το φίλτρο των “πρέπει”.
Κι ίσως τότε ανακαλύψουμε ότι η μεγαλύτερη “ξεκούραση” δεν είναι ένας προορισμός στον χάρτη, αλλά η στιγμή που σταματάμε, κοιτάμε γύρω μας και νιώθουμε ότι είμαστε ακριβώς εκεί που χρειαζόμαστε να είμαστε.

03/08/2025

Την “ωριμότητα” συνήθως τη συνδέουμε με σοβαρότητα, έλεγχο, ευθύνη. Με το να κρατιέσαι, να τα καταφέρνεις, να μη γίνεσαι “βάρος”.
Αλλά η συναισθηματική ωριμότητα, είναι κάτι πολύ πιο απαλό, κάτι πιο αληθινό, πιο βαθιά ανθρώπινο.

Να ωριμάζω συναισθηματικά σημαίνει πρώτα απ’ όλα να μαθαίνω να είμαι με εμένα. Όχι να με διορθώνω διαρκώς. Ούτε να με κρίνω κάθε φορά που δυσκολεύομαι, αλλά να μπορώ να σταθώ δίπλα μου στο φως και το σκοτάδι μου..

Να ωριμάζω σημαίνει να αναγνωρίζω τα συναισθήματά μου, να τα ακούω χωρίς να φοβάμαι τι θα πουν για μένα.
Να μην τρομάζω με τον θυμό μου, να μην ντρέπομαι για τη θλίψη μου,
να μην κρύβω τη χαρά μου.
Να ξέρω πως δεν είναι τα συναισθήματα το πρόβλημα αλλά το ότι δεν έμαθα πώς να υπάρχω μαζί τους χωρίς να με λυγίζουν.

Σημαίνει να μπορώ να πω:
“Αυτό με πονάει.”, “Χρειάζομαι χώρο.” , “Δεν θέλω να είμαι μόνος/μόνη μ’ αυτό.” Χωρίς να φοβάμαι ότι θα απορριφθώ για την αλήθεια μου.

Σημαίνει να έχω επίγνωση:
των πληγών που κουβαλώ, των μηχανισμών που με προστατεύουν, των ρόλων που παίζω για να νιώθω αποδεκτός/ή. Και να μπορώ, έστω και λίγο κάθε φορά, να ξεχωρίζω το χθες απ’ το σήμερα.
Να μη μιλούν μονάχα οι πληγωμένες πλευρές μέσα μου κάθε φορά που μια σχέση με δοκιμάζει.

Σημαίνει να ξέρω πότε να μείνω και πότε να φύγω. Πότε να αντέξω και πότε να φροντίσω. Πότε να σιωπήσω και πότε να μιλήσω.

Και πάνω απ’ όλα, σημαίνει να μαθαίνω να συνδέομαι χωρίς να χάνομαι. Να μπορώ να είμαι “μαζί” χωρίς να ακυρώνομαι. Να αντέχω τη διαφωνία, την απογοήτευση, την τρυφερότητα. Να μη φεύγω κάθε φορά που κάτι γίνεται δύσκολο.Ή να μπορώ να φύγω, όταν πληγώνομαι επαναλαμβανόμενα.

Η συναισθηματική ωριμότητα δεν έχει να κάνει με την τελειότητα, αλλά με τη διάθεση να μένω παρούσα μέσα στην ατέλεια, τη δική μου και των άλλων. Χρειάζεται ασφάλεια.
Χρειάζεται σχέση. Κάποιον να μείνει, όταν εγώ συνήθιζα να φεύγω. Κάποιον να αντέξει αυτό που εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω. Κάποιον να μου δείξει, μέσα από την εμπειρία, ότι δεν είναι επικίνδυνο να νιώθεις. Η ωριμότητα δεν είναι κατάσταση. Είναι πορεία. Κάθε φορά που ρυθμίζεις τον εαυτό σου μέσα στη σχέση μεγαλώνεις.

Καλή Αυγουστιάτικη Κυριακή 🤍

31/07/2025

Πόσες φορές δεν νιώσαμε τον θυμό να φουντώνει μέσα μας…
Για τα λόγια που δεν ειπώθηκαν.
Για τις πράξεις που μας πλήγωσαν.
Για τη σιωπή εκεί που χρειαζόμασταν αγκαλιά.

Ο θυμός είναι ανθρώπινος. Είναι φυσιολογικός.
Μας προστατεύει. Μας κινητοποιεί.
Αλλά καμιά φορά, γίνεται και παγίδα.
Μας κλείνει σε ερμηνείες. Σε απόλυτα συμπεράσματα. Σε ρόλους: «Εγώ ο πληγωμένος, εσύ ο κακός.»

Κι όμως, υπάρχει ένα άλλο μονοπάτι.

Κι αν αντί να θυμώσουμε… προσπαθούσαμε να καταλάβουμε;

Όχι για να δικαιολογήσουμε.
Αλλά για να διευρύνουμε το βλέμμα μας.
Για να αναρωτηθούμε:
Τι άραγε κουβαλάει αυτός ο άνθρωπος και φέρεται έτσι;
Ποιο κομμάτι του προσπαθεί να προστατεύσει;
Τι ειναι αυτο που τον εμποδιζει να συνδεθεί διαφορετικά;

Ίσως ο άλλος δεν είναι κακός. Είναι πληγωμένος.
Ίσως δεν είναι αδιάφορος. Είναι φοβισμένος.
Ίσως δεν είναι σκληρός. Είναι παγωμένος εδώ και χρόνια, γιατί δεν έμαθε αλλιώς.

Αν μπορούσαμε να δούμε την ιστορία πίσω από τη συμπεριφορά…
Ίσως ο θυμός να μαλάκωνε.
Ίσως να γεννιόταν λίγη κατανόηση. Λίγη ενσυναίσθηση. Λίγη επιείκεια.

Όχι πάντα για να συνεχίσουμε τη σχέση.
Μερικές φορές για να παρουμε την αποφαση της αποστασης.
Αλλά ακόμα κι εκεί, μπορούμε να φύγουμε με επίγνωση.

Γιατί η κατανόηση δεν είναι αδυναμία.
Είναι πράξη δύναμης.
Είναι η επιλογή να μην πληγωθούμε διπλά: μία φορά από τον άλλον και μία από τον θυμό μας.

Και ίσως αυτή να είναι η μεγαλύτερη πράξη αγάπης:
να βλέπουμε πίσω από τις πράξεις τον άνθρωπο.
Και πίσω από τον άνθρωπο τον πόνο που προσπαθεί να κρύψει.
& το ιδιο να μπορουμε και για τον εαυτο μας! 🤍

26/07/2025

• Το καλό παιδί: Υπάκουο, ήσυχο, πάντα έτοιμο να ικανοποιήσει τις προσδοκίες, αποφεύγοντας κάθε σύγκρουση.
• Ο προστάτης: Αναλαμβάνει να φροντίζει την οικογένεια, βάζοντας τις ανάγκες των άλλων πάνω από τις δικές του.
• Το σιωπηλό παιδί: Αποτραβιέται, γίνεται αόρατο, χωρίς να ζητά τίποτα, για να αποφύγει την απόρριψη ή την ένταση.
• Ο αντιδραστικός: Εκφράζει την οργή ή την απογοήτευση του σπιτιού, συχνά φέρνοντας πάνω του το βάρος της κατηγορίας.
• Ο διασκεδαστής: Με χιούμορ ή χαοτική συμπεριφορά, αποσπά την προσοχή από τα προβλήματα, φέρνοντας στιγμές ελαφρότητας ή αναταραχής.

Αυτοί είναι κάποιοι απ’ τους ψυχολογικούς ρόλους-στρατηγικές επιβίωσης ενός παιδιού που μαθαίνει να προσαρμόζεται σε ένα οικογενειακό περιβάλλον.

Με τα χρόνια,αυτοί οι «ρόλοι» γίνονται ο τρόπος που βλέπουμε τον εαυτό μας και σχετιζόμαστε με τους άλλους.
• Μια γυναίκα που μεγάλωσε ως το «καλό παιδί», σήμερα δυσκολεύεται να θέσει όρια στη δουλειά της, φοβούμενη ότι αν πει “όχι”, θα απογοητεύσει τους άλλους.
• Ένας άντρας, που ήταν ο προστάτης της οικογένειάς του, βρίσκει τον εαυτό του να έλκεται από σχέσεις όπου πρέπει να “σώσει” τον άλλον, επαναλαμβάνοντας το ρόλο που έμαθε μικρός.
• Ένα έφηβο κορίτσι, που έμεινε σιωπηλή στην παιδική της ηλικία, νιώθει αμηχανία όταν κάποιος της δίνει προσοχή, σαν να μην ξέρει πώς να δεχτεί την αγάπη.

Αν σταθείς για μια στιγμή και ρωτήσεις τον εαυτό σου: “Πώς έμαθα να είμαι αγαπητός για την οικογένειά μου;” Τι απάντηση έρχεται; Εκεί, μέσα σε αυτή την ερώτηση, κρύβεται ο ψυχολογικός σου ρόλος. Κοίταξέ τον με καλοσύνη, χωρίς επίκριση. Και θυμήσου πώς εκείνο το παιδί μέσα σου, κάποτε έκανε το καλύτερο που μπορούσε. Και τώρα, ο ενήλικας που είσαι μπορεί να επιλέξει να ζήσει πιο ελεύθερα. ☺️

#παιδικοίρόλοι #εσωτερικόπαιδί #οικογενειακάμοτίβα #αυτογνωσία #ψυχοεκπαίδευση #προσωπικήανάπτυξη #συναισθηματικήνοημοσύνη #θεραπευτικόταξίδι #συστημικήθεραπεία #ψυχοθεραπεία #μεταμόρφωση #εσωτερικήελευθερία #ΘεανώΜακαρούνα

25/07/2025

Η ασφάλεια δεν είναι ένα νοητικό σχήμα. Είναι ένα αίσθημα που γράφεται στο σώμα, μέσω της επανάληψης μιας σχέσης όπου κάποιος είναι εκεί, δεν φεύγει όταν δυσκολεύεσαι, δεν τρομάζει από το συναίσθημά σου.
Όταν ένα παιδί πλησιάζει τη μητέρα του τρομαγμένο και εκείνη σκύβει στο ύψος του, ανοίγει τα χέρια της και λέει:
«Είμαι εδώ. Είσαι ασφαλής.»
και το λέει με το σώμα της, με τη φωνή της, με το βλέμμα της , τότε το παιδί το πιστεύει. Γιατί το νιώθει.

Η ασφάλεια δεν είναι κάτι που «κερδίζεις» μια φορά. Είναι κάτι που χτίζεται σταδιακά, στις επαναλαμβανόμενες εμπειρίες μιας σχέσης όπου είσαι αποδεκτός, δεν τιμωρείσαι για τα λάθη σου, σου επιτρέπεται να είσαι αυθεντικός.

Εκεί που ο άλλος έχει χώρο να είναι φοβισμένος, θυμωμένος, θλιμμένος, σίγουρος, μπερδεμένος και να μην χάνεται η σύνδεση της σχέσης.

Πού ένιωσες τελευταία φορά ασφάλεια;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες ασφαλής με έναν άνθρωπο όχι επειδή το είπε, αλλά επειδή το ένιωσες;
Ίσως ήταν μια στιγμή που κάποιος σε κοίταξε με καλοσύνη όταν εσύ ντρεπόσουν. Ή που δεν σε πίεσε να μιλήσεις όταν δεν ήθελες. Ή που απλώς κάθισε δίπλα σου και περίμενε… χωρίς να προσπαθήσει να σε διορθώσει.
Αυτή είναι η ασφάλεια.
Και είναι το θεμέλιο για κάθε σχέση, κάθε μεταμόρφωση.

09/07/2025

Όταν μεγαλώνουμε σε περιβάλλοντα όπου τα συναισθήματα δεν έχουν χώρο, σε σπίτια που ευνοούσαν τη λογική, την επίδοση, την ευγένεια αλλά όχι την εξερεύνηση του συναισθηματικού μας κόσμου, μαθαίνουμε σιωπηλά ότι κάποια κομμάτια του εαυτού μας δεν είναι καλοδεχούμενα. Το «πονάω», το «φοβάμαι», το «χρειάζομαι» δεν βρίσκουν ανταπόκριση. Ίσως συναντούν σιωπή, αμηχανία ή και επίπληξη.

Κι έτσι, σιγά σιγά, το άτομο αρχίζει να αμφισβητεί την ίδια του την εμπειρία. Μαθαίνει πως αυτό που νιώθει είναι υπερβολικό, ανεπιθύμητο ή λάθος. Και για να «ανήκει», αρχίζει να αποκόπτεται από την εσωτερική του αλήθεια.

Ο κόσμος γύρω του χάνει την καθαρότητά του. Οι άνθρωποι παύουν να είναι σταθεροί ή ασφαλείς, και γίνονται αινιγματικοί, επικίνδυνοι ή απρόσιτοι. Οι σχέσεις μπερδεύονται, γιατί δεν έμαθε πώς να αναγνωρίζει, να εκφράζει ή να ρυθμίζει αυτό που νιώθει. Έμαθε, αντί γι’ αυτό, να σκανάρει τους άλλους, να προβλέπει, να προσαρμόζεται, να μη γίνεται βάρος.

Κουβαλά το άγραφο μήνυμα ότι η συναισθηματική του παρουσία είναι απειλή και όχι γέφυρα. Κι έτσι, ίσως η ανάγκη μετατρέπεται σε ντροπή, η ευαλωτότητα σε φόβο, η φυσιολογική θλίψη σε κάτι που πρέπει να καταπιεί σιωπηλά.

Σε τέτοια ψυχικά τοπία, η πραγματικότητα βιώνεται μέσα από παραμορφωτικούς φακούς: μια ματιά μπορεί να εκληφθεί ως απόρριψη, μια σιωπή ως εγκατάλειψη, μια απόσταση ως προσωπική αποτυχία. Για να αγαπηθεί το άτομο, μαθαίνει να εγκαταλείπει τον εαυτό του.

Η θεραπευτική πορεία αρχίζει όταν κάτι μέσα του ή κάποιος απέξω αρχίζει να ψιθυρίζει: «Μήπως δεν είναι λάθος αυτό που νιώθεις;». Όταν μια άλλη παρουσία προσφέρει κάτι νέο: κατανόηση αντί για κριτική, αποδοχή αντί για απόρριψη. Έναν χώρο όπου το συναίσθημα δεν απειλεί, αλλά συνδέει.

Η επιστροφή στον εαυτό είναι μια αργή, τρυφερή κ βαθιά διεργασία. Αφορά την ανάκτηση της εμπιστοσύνης στο ίδιο το βίωμα. Στην εσωτερική μας φωνή. Στην εμπιστοσύνη της εσωτερικής μας πυξίδας 🤍

#ψυχοθεραπεία #συναισθήματα #τραύμα #εσωτερικόπαιδί
#ψυχολογικήυγεία #αυτογνωσία #προσωπικήανάπτυξη #θεραπεία #σχέσεις #ενσυναίσθηση #ψυχολογία #αυτοαποδοχή #ψυχοθεραπεύτρια #θεανώμακαρούνα

07/07/2025

Μερικές φορές, οι πιο καθοριστικές παρουσίες στη ζωή μας είναι εκείνες που υπάρχουν μέσα μας.

Εκείνη η φωνή που ψιθυρίζει: “Είσαι αρκετός, ακόμη κι αν φοβάσαι.”
Είναι το βλέμμα που κάποτε μας κοίταξε με τρυφερότητα και μας βοήθησε να δούμε τον εαυτό μας αλλιώς.
Είναι η εμπειρία ότι αντέχουμε, επειδή κάποτε κάποιος άντεξε μαζί μας.

Στην ψυχοθεραπεία και ειδικά μέσα από την αφηγηματική οπτική, αναγνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι δεν “πάσχουν”, απλώς από συμπτώματα, αλλά πολλές φορές από ιστορίες που τους στερούν τη σύνδεση με τη δύναμή τους. Κι αυτή η δύναμη δεν είναι πάντοτε δυναμική και θορυβώδης. Είναι εκείνη η εσωτερικευμένη φωνή που μιλάει με καλοσύνη, όταν ο εσωτερικός κριτής φωνάζει. Είναι το “σε νιώθω”, που έγινε μέσα μας φροντίδα, επειδή κάποτε το ακούσαμε απ’ έξω.

Το υποστηρικτικό περιβάλλον δεν είναι πολυτέλεια. Είναι θεμέλιο. Είναι το ασφαλές πλαίσιο που επιτρέπει σε έναν άνθρωπο να ρισκάρει το βήμα, να δοκιμάσει το “ναι” και να αντέξει το “όχι”. Είναι ο καθρέφτης που μάς δίνει πίσω όχι μόνο το είδωλό μας, αλλά και την προοπτική μας.

Στην πορεία της θεραπείας, καλούμαστε να αναγνωρίσουμε αυτές τις φωνές. Τις συμπονετικές. Τις ανθρώπινες. Τις ενδυναμωτικές. Μερικές φορές προέρχονται από ένα πρόσωπο που μας αγάπησε αθόρυβα. Άλλες φορές από μια σχέση που άνθισε έστω και για λίγο. Και άλλες φορές, δημιουργούνται εδώ, στο θεραπευτικό δωμάτιο. Εκεί όπου γράφεται μια νέα αφήγηση, στην οποία δεν είμαστε πια μόνοι.

Η εσωτερική φωνή της συμπόνιας δεν είναι κάτι “φανταστικό”. Είναι η ψυχική μας καταγραφή της σύνδεσης. Είναι μνήμη σχέσης. Είναι ψυχικός μυς που μπορούμε να ενδυναμώσουμε. Όσο περισσότερο την ακούμε, τόσο περισσότερο γίνεται σύμμαχός μας στις δυσκολίες. Και όσο περισσότερο την ενισχύουμε μέσα από νέες εμπειρίες (θεραπευτικές, φιλικές, συντροφικές), τόσο περισσότερο παύουμε να αναπαράγουμε την εσωτερική εγκατάλειψη.

Γιατί τελικά, αυτό που σώζει δεν είναι μόνο το τι έγινε κάποτε αλλά το πώς το κουβαλάμε μέσα μας.

22/06/2025

Μερικές φορές νιώθεις σαν να είσαι ο μεγαλύτερος εχθρός σου. Βάζεις τρικλοποδιές, αμφισβητείς την αξία σου, κρύβεσαι πίσω από φόβους ή αναβάλεις όνειρα που κάποτε φάνταζαν τόσο κοντινά.

Αυτό το αυτοσαμποτάζ, αυτή η εσωτερική φωνή που σου λέει «δεν είσαι αρκετός» ή «θα αποτύχεις», είναι σαν ένα παλιό τραγούδι που πλέον κουράστηκες να ακούς, μια συνήθεια που έμαθες κάποτε για να προστατευτείς, αλλά τώρα σε κρατάει πίσω.

Υπάρχουν στιγμές που ο δρόμος σου μοιάζει γεμάτος εμπόδια, κι αν κοιτάξεις προσεκτικά, θα δεις ότι μερικά από αυτά τα έβαλες εσύ ο ίδιος. Το αυτοσαμποτάζ είναι σαν να κρατάς έναν χάρτη που σε οδηγεί σε κύκλους, επειδή φοβάσαι τι μπορεί να βρεις αν πας παρακάτω. Οι σκέψεις σου, αυτές οι ψιθυριστές φωνές που λένε «δεν θα τα καταφέρεις» ή «μην προσπαθήσεις, δεν αξίζει», δημιουργούν προφητείες που εσύ ο ίδιος εκπληρώνεις. Μένεις σε μια δουλειά που δεν σε γεμίζει, που δεν αναγνωρίζει την αξία σου ή που σε εξαντλεί. Αναβάλλεις να ψάξεις για κάτι νέο, να διεκδικήσεις προαγωγή ή να κυνηγήσεις το πάθος σου, ίσως επειδή φοβάσαι την αποτυχία ή πιστεύεις ότι «δεν είσαι αρκετά καλός». Αυτή η παραμονή σε υπονομεύει, μειώνει την αυτοπεποίθησή σου και σε εμποδίζει να αναπτύξεις το δυναμικό σου..
Μένεις σε κοινωνικούς κύκλους ή συνήθειες που δεν σου ταιριάζουν πια, π.χ. εξόδους που σε κουράζουν. Κάθε φορά που αναβάλλεις, που αποφεύγεις, που κρίνεις τον εαυτό σου αυστηρά & μένεις όταν νιώθεις όταν θα έπρεπε φύγεις, είναι σαν να λες «όχι ακόμα» σε κάτι όμορφο που περιμένει.

Όλοι έχουμε στιγμές που οι σκέψεις μας γίνονται αυτοεκπληρούμενες προφητείες, που οι φόβοι μας χτίζουν τείχη αντί για γέφυρες. Όταν η φωνή της αυτοκριτικής δυναμώνει, μίλησέ της σαν να μιλάς σε ένα μικρό παιδί που χρειάζεται υποστήριξη. «Εντάξει, σε ακούω, αλλά θα δοκιμάσω έτσι κι αλλιώς.» Αντικατάστησε το «δεν μπορώ» με ένα «θα προσπαθήσω». Και αν πέσεις, γιόρτασε το θάρρος που είχες να δοκιμάσεις. Κάθε μικρό βήμα είναι μια νίκη, κάθε στιγμή που επιλέγεις να πιστέψεις στον εαυτό σου είναι μια επανάσταση.

#ψυχοθεραπεία #ψυχικήυγεία #ψυχολογία

15/06/2025

«Α «Αγαπημένο μου παιδί ,

Δεν είναι εύκολο να σου γράφω. Όχι γιατί δεν έχω λόγια, αλλά γιατί τώρα καταλαβαίνω πόσα δεν ειπώθηκαν όταν έπρεπε.

Όταν γεννήθηκες, ένιωσα έναν φόβο που δεν περίμενα. Όχι φόβο για σένα, για μένα. Για το αν θα μπορέσω να γίνω ο πατέρας που θα χρειαζόσουν. Αν θα σταθώ δίπλα σου με τρόπο που να σε βοηθά, όχι να σε βαραίνει. Κι όμως, πολλές φορές, χωρίς να το θέλω, σε πλήγωσα ακριβώς προσπαθώντας να σε “προστατεύσω”. Να σε “δυναμώσω”. Να σε “προετοιμάσω για τον κόσμο”.

Κάποιες φορές ήμουν σκληρός. Άλλες φορές απών. Ίσως να ένιωσες πως δεν σε είδα, πως δεν σου μίλησα με ανοιχτή καρδιά, πως δεν κατάλαβα την ψυχή σου. Δεν θα σου πω ψέματα: ήταν αλήθεια. Όχι γιατί δεν ήθελα. Αλλά γιατί δεν ήξερα πώς.

Μεγάλωσα κι εγώ σε ένα περιβάλλον όπου οι πατεράδες δεν μιλούσαν για συναισθήματα. Έδιναν συμβουλές, όρια και “δύναμη”. Μα τώρα ξέρω: η δύναμη δεν είναι να κρατάς απόσταση, είναι να πλησιάζεις, ακόμη κι αν δε ξέρεις το τρόπο .

Αυτό το γράμμα είναι η προσπάθειά μου να πλησιάσω.

Δεν θέλω να σε ορίσω. Θέλω να σε βλέπω να γίνεσαι ο εαυτός σου, με ελευθερία. Να μην κουβαλάς ενοχές για να με προστατεύεις. Να μην νιώθεις ότι πρέπει να γίνεις κάτι για να αξίζεις την αγάπη μου. Την έχεις. Πάντα την είχες. Ίσως απλώς δεν ήξερα να στη δείχνω με τρόπο που να τη νιώθεις.

Αν κάποτε μέσα σου έστησες το αφήγημα ότι “δεν ήσουν αρκετ@”, σου λέω σήμερα πως ήσουν και είσαι υπέροχο πλάσμα όπως ακριβώς είσαι. Δεν ήσουν εσύ το πρόβλημα, ήταν η δική μου δυσκολία .

Σου ζητώ συγγνώμη. Όχι με ενοχή. Με αγάπη και επίγνωση. Και σου υπόσχομαι πως θα συνεχίσω να μαθαίνω. Να γίνομαι πατέρας, ακόμη κι αν εσύ έχεις ήδη ενηλικιωθεί.»

_Το παραπάνω “γράμμα” είναι δημιούργημα μυθοπλασίας_

Δεν υπάρχουν “τέλειοι” γονείς , υπάρχουν όμορφοι άνθρωποι που τολμούν να είναι αληθινοί. Που ζητούν συγγνώμη όταν σφάλουν, που μαθαίνουν ξανά και ξανά, που αγαπούν χωρίς όρους, που παραμένουν παρόντες ακόμα κι όταν δεν έχουν όλες τις απαντήσεις και που δίνουν στα παιδιά τους την ελευθερία να γίνουν ο εαυτός τους.

#ψυχοθεραπεύτρια #ψυχοθεραπευτής #ψυχοθεραπεία #ψυχικήυγεία #γιορτή #γιορτηπατερα

13/06/2025

“Είμαι εγώ, είσαι εσύ και στη μέση υπάρχει ένα “εμείς” που το χτίζουμε με επίγνωση.”

Η σχέση , λοιπόν, δεν είναι στατικότητα. Είναι ένα δυναμικό βήμα προς το άλλο, μια κίνηση εμπιστοσύνης ότι μπορώ να παραμείνω συνδεδεμένος χωρίς να χαθώ. Ότι μπορώ να αντέξω τη διαφορετικότητα του άλλου χωρίς να απειληθώ, και να επιτρέψω και στον ίδιο να μεγαλώνει και να εξελίσσεται χωρίς να το βιώνω ως εγκατάλειψη.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η σχέση δεν γίνεται τόπος συμβιβασμού ή διάλυσης των συνόρων, αλλά ένα πεδίο αμοιβαίας εξέλιξης.

Εκεί όπου η αγάπη δεν προσκολλάται, αλλά ρέει. Δεν απαιτεί, αλλά ρωτά. Δεν ελέγχει, αλλά συνοδεύει.

Και ίσως εκεί γεννιέται η πιο αυθεντική μορφή συντροφικότητας:
Η συνειδητή επιλογή να συναντώ τον άλλον, ξανά και ξανά, χωρίς να ξεχνώ τον εαυτό μου.

“Σε επιλέγω, όχι επειδή σε χρειάζομαι για να είμαι ολόκληρος αλλά επειδή μπορώ να είμαι ολόκληρος και να σε θέλω.”

#ψυχολογία #ψυχοθεραπευτής #σχεσεις

Θεανώ Μακαρούνα • Χώρος Συμβουλευτικής & Συστημικής Ψυχοθεραπείας

10/10/2025

03/09/2025

11/08/2025

03/08/2025

31/07/2025

26/07/2025

25/07/2025

09/07/2025

07/07/2025

22/06/2025

15/06/2025

13/06/2025

Address

Telephone

Website

Alerts

Contact The Practice

Shortcuts

Featured

Share

Category