Leona Laios - The House Of Gratitude

02/09/2025

31/08/2025

31/08/2025

Έχω έρθει στην Ωραία Ελένη, ένα μικρό παραλιακό χωριό της Κορινθίας. Το σπίτι αυτό, εξήντα ετών, μου ανήκει. Πριν πενήντα χρόνια, λίγο μετά τη γέννησή μου, ο πατέρας μου φύτεψε δύο πεύκα αριστερά και δεξιά από την παιδική χαρά που μου είχε φτιάξει.

Τα πεύκα έγιναν οι σωματοφύλακές μου, οι φύλακες της παιδικής μου ηλικίας. Μεγαλώναμε μαζί, μα εγώ δεν τα πρόφταινα. Εκείνα ψήλωναν πολύ πιο γρήγορα· ώσπου όταν εγώ έφτασα το 1,72, εκείνα είχαν ήδη αγγίξει τα δεκαπέντε μέτρα. Φάρδυναν, άπλωσαν τα κλαδιά τους σε όλες τις κατευθύνσεις, σαν χέρια ανοιχτά, πάντα έτοιμα να με προστατεύσουν.

Ήταν εκεί σε όλα: στα παιχνίδια που έπαιζα μόνη ή με φίλους —κουτσό, λάστιχο, σχοινάκι, κρυφτό, κυνηγητό, πετροπόλεμο και μακριά γαϊδούρα. Ήταν εκεί στα πρώτα χτυποκάρδια μου, στα άγουρα, κλεφτά φιλιά της εφηβείας. Ήταν μάρτυρες της γνωριμίας με τον πρώην σύζυγό μου, του ερχομού των παιδιών μου, και αργότερα του δικού τους μεγαλώματος, των δικών τους παιχνιδιών και εφηβικών ανακαλύψεων.

Κι ύστερα πέρασαν τα χρόνια. Μεγάλωσαν τα παιδιά, μεγάλωσα κι εγώ. Η παιδική χαρά έμεινε άδεια, σαν ανάμνηση φωτεινή ενός παρελθόντος που απομακρυνόταν. Στη θέση της ήρθαν ένα δεντρόσπιτο σαν παραμύθι και μια γαλάζια πισίνα που κέρδισαν γρήγορα το ενδιαφέρον των νέων παιδιών. Τι να σου κάνουν τρεις κούνιες, μια τσουλήθρα και μια παλιά τραμπάλα;

Σήμερα, έπειτα από τρεις μήνες απουσίας, ξαναγύρισα στο αγαπημένο μου σπίτι. Έντρομη παρατήρησα πως οι πιστοί μου σωματοφύλακες, οι φύλακες της παιδικής μου ηλικίας, δεν ήταν πια οι ψηλοί, επιβλητικοί φρουροί που ήξερα. Στη θέση τους στέκονταν δύο ξερά δέντρα.

Πόνεσε η καρδιά μου στη σκέψη πως πρέπει να καλέσω συνεργείο να τα κόψει. Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα που να τα αντικαταστήσει επάξια. Αυτά τα δέντρα είναι ένα με εμένα. Η σιγουριά πως ήταν πάντα εκεί. Το στολίδι της παιδικής χαράς μου, οι πανύψηλοι φρουροί του δικού μου παιδικού παλατιού. Η συντροφιά μου όταν δεν είχα παιδιά να παίξω, οι μάρτυρες των χαρούμενων αναμνήσεών μου.

«Και αυτό θα περάσει…» μου έλεγε η γιαγιά μου όταν χτυπούσα ή έκλαιγα. Και πάντα περνούσε. Αυτό που δεν μου είχε πει τότε ήταν πως το «θα περάσει» ισχύει όχι μόνο για τα δυσάρεστα, αλλά και για τα όμορφα.

Τα δέντρα μου που ξεράθηκαν και φεύγουν μου έκαναν ένα τελευταίο δώρο. Μου υπενθύμισαν τη φευγαλέα φύση όλων των πραγμάτων.

Ανέβηκα στην παιδική χαρά, τα χάιδεψα, αγκάλιασα τους ανάγλυφους κορμούς τους. Συγκινήθηκα, γιατί αποχαιρετώντας τα, αποχαιρέτησα κι ένα κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας. Τα ευχαρίστησα για τον ρόλο που έπαιξαν στην πιο τρυφερή μου εποχή.
Αντίο αγαπημένα μου
Σας ευχαριστώ

27/08/2025

🎭 Σκέψου για μια στιγμή ότι ο νους σου είναι μια σκηνή:
τι είδους παράσταση παίζεται σήμερα σε αυτήν ;

🌌 Ο ΝΟΥΣ: Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΚΗΝΗ ΑΠ’ ΟΛΕΣ 🎭

Ο νους είναι η πιο μεγαλειώδης σκηνή που θα γνωρίσουμε ποτέ. Από τότε που άρχισα να κάνω ένα βήμα πίσω και να τον παρατηρώ, συνειδητοποίησα ότι πάνω του ξετυλίγονται αμέτρητες παραστάσεις.

Κάποιες μέρες είναι βαρύ δράμα, άλλες ελαφριά κωμωδία, κάποιες φορές τραγωδία και άλλοτε μιούζικαλ, ρομαντική κομεντί ή αυτοσχεδιαστικό θέατρο.

Τα φώτα της σκηνής ανάβουν τη στιγμή που ξυπνάω και σβήνουν όταν αποκοιμιέμαι. Κι όμως, ακόμη και τότε, στα όνειρα, η παράσταση συνεχίζεται — αυτή τη φορά ως ταινία τρόμου, επιστημονικής φαντασίας, περιπέτειας ή παραμυθιού.

Το ρεπερτόριο εξαρτάται από το τι απορροφά ο νους όλη μέρα, πόσο συχνά ταξιδεύει στο παρελθόν μέσω της μνήμης ή στο μέλλον μέσω της φαντασίας και πόση παρουσία «φέρνω» μαζί μου.

Όταν ο νους ταξιδεύει στο παρελθόν, αναδύεται νοσταλγία, τύψεις, ενοχές ή θυμός .
Όταν τρέχει προς το μέλλον, φόβος, στρες, ανασφάλεια και ακόμη και απελπισία ανεβαίνουν στη σκηνή.
Αλλά όταν επιλέγει να χαρακτηρίσει τα πράγματα ως «καλά», τότε το θέατρο γεμίζει με χαρά, ενθουσιασμό , ευγνωμοσύνη, αγάπη και πληρότητα.

✨ ΔΕΝ ΖΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ, ΑΛΛΑ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΙ Ο ΝΟΥΣ ΜΑΣ. ✨

Κι όμως — δεν είμαστε καταδικασμένοι να παίζουμε σε κάθε έργο. Το σημείο καμπής έρχεται όταν σταματάμε να ταυτιζόμαστε με τους ρόλους και αρχίζουμε να παρακολουθούμε από τη θέση του κοινού . Εκείνη τη στιγμή, οι ιστορίες χάνουν τη δύναμή τους. Βλέπουμε ότι όλα — το δράμα, η κωμωδία, η φαντασία — είναι απλώς περαστικό θέατρο. Μια παράσταση με αρχή μέση και τέλος που δίνει την θέση της πάντα σε μια άλλη . Δεν χρειάζεται να είμαστε ούτε πρωταγωνιστές , ούτε καν κομπάρσοι . Είναι ωφέλιμο απλά να βρισκόμαστε στη θέση του παρατηρητή των παραστάσεων , να δημιουργούμε μια απόσταση μεταξύ της δικής μας θέσης και των δρώμενων ώστε να μην γινόμαστε ένα με αυτά .

🌿 Μια απαλή πρακτική:
• Κάθε φορά που παρατηρείς τον νου σου να στήνει μια ιστορία, πάρε μια ανάσα και δώσε της έναν τίτλο: «Α, το σημερινό δράμα» ή «Να η κωμωδία». Ονομάζοντας το έργο, δημιουργείς χώρο.
• Έπειτα, γύρνα στο παρόν. Νιώσε την αναπνοή σου, αισθάνσου το σώμα σου. Θυμήσου: η σκηνή υπάρχει μέσα σου, αλλά εσύ δεν βρίσκεσαι μέσα στη σκηνή.

Γιατί το μυστικό είναι αυτό: δεν είσαι ο ηθοποιός, ούτε το έργο. Είσαι η επίγνωση — το φως που κάνει ολόκληρη τη σκηνή ορατή. ✨

25/08/2025

🌬️ 🌬️ Πνοή

Μια αόρατη κλωστή μάς ενώνει με το Θείο.
Είναι η πρώτη μας είσοδος στον κόσμο και η τελευταία μας έξοδος από αυτόν.
Η ανάσα που τρέφει το σώμα · η θεϊκή πνοή που κινεί το σύμπαν. ✨

Όπως η πνοή δίνει ζωή στο σώμα,
έτσι και η θεϊκή πνοή δίνει ζωή στο σύμπαν.
Ό,τι συμβαίνει μέσα μας καθώς η πνοή εισέρχεται και εξέρχεται κάνοντάς μας να πάλλουμε,
το ίδιο συμβαίνει και στο σύμπαν ολόκληρο. 🌌

Αυτή η πρώτη πνοή –που σε όλες τις θρησκείες εμφανίζεται ως το θεϊκό φύσημα, το πνεύμα, η ζωτική δύναμη– είναι ο πιο πιστός σύντροφος της ζωής μας.
Το πρώτο δώρο που μας δίνεται για να βιώσουμε αυτή την ενσάρκωση, την ανθρώπινη εμπειρία, εδώ, στο σχολείο της ζωής.

Μας ακολουθεί σταθερά, ρυθμικά, με επάρκεια,
σε όλη την πορεία μας από τη γέννηση μέχρι τον θάνατο.
Όπως είναι η πρώτη που εισέρχεται, έτσι είναι και η τελευταία που εξέρχεται —
σηματοδοτώντας την απελευθέρωση της ψυχής και την έναρξη μιας νέας εμπειρίας.

Η πνοή είναι το πολυτιμότερο αγαθό μας·
το καύσιμο για το υπέροχο ταξίδι της ζωής. 🚶‍♀️💫
Είναι η απόδειξη ότι ζούμε και πως, για να βρισκόμαστε εδώ, το αξίζουμε.
Γιατί τίποτα τόσο ανεκτίμητο δεν θα σπαταλιόταν σε υπάρξεις ανάξιες.

Κι αν αναρωτηθείς:
«είναι άξια μια ύπαρξη που προκαλεί κακό, που βιάζει, που σκοτώνει, που φέρνει όλεθρο;»
Θα σου πω: ναι, είναι.
Γιατί ο δικός μου περιορισμένος νους δεν μπορεί να γνωρίζει την χρησιμότητα του καθενός μέσα στο ανώτερο θεϊκό σχέδιο.
Ο κάθε ένας από εμάς είναι αντανάκλαση μιας από τις άπειρες δυνατότητες εκδήλωσης του άγνωστου εαυτού.

✨ Πνοή: το ανεκτίμητο δώρο που μας θυμίζει πως υπάρχουμε για κάποιο λόγο.

🔹 Εσύ πώς συνδέεσαι με την πνοή σου;

Λ

24/08/2025

ΜΕ ΠΡΟΣΒΑΛΛΕΙΣ
ΜΕ ΘΙΓΕΙΣ
ΜΕ ΠΛΗΓΩΝΕΙΣ
ΜΕ ΥΠΟΤΙΜΑΣ
ΜΕ ΥΠΟΒΑΘΜΙΖΕΙΣ

Πόσες φορές έχουν κάψει αυτά τα λόγια τα χείλη μας;
Και πόσες φορές μας έχουν επιστραφεί σαν μαχαίρια;

Ζούμε μέσα σε έναν φαύλο κύκλο του να νιώθουμε παρεξηγημένοι.
Σχεδόν πάντα νιώθουμε πως είμαστε θύματα αγενών ανθρώπων, αναίσθητων συντρόφων, αχάριστων φίλων ή σκληρών αφεντικών.
Ο νους μας γράφει ατελείωτες ιστορίες: γιατί είναι τόσο μαλάκας ; γιατί είναι τέτοια σκύλα;
Και αυτό δεν σταματά ποτέ—γιατί ο ΝΟΥΣ δεν σταματά ΠΟΤΕ .

Αλλά να η ερώτηση:
Είναι πράγματι αυτός ο μόνος τρόπος να ζούμε;

ΟΧΙ.
ΟΧΙΙΙ.
ΟΧΙΙΙΙΙ, αγαπημένοι μου .

Υπάρχει κι άλλος δρόμος.
Ένας δρόμος όπου σταματάς να καταπίνεις το δηλητήριο κάθε απρόσεκτης λέξης.
Ένας δρόμος όπου εκπαιδεύεις τον εαυτό σου στην ανάπαυση του νου.

Συχνά φωνάζουμε ( ή ουρλιάζουμε ) στην ίδια τη ζωή :
«ΕΛΕΟΣ! ΑΣΕ ΜΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΗΣΥΧΟ»
Αλλά γιατί αλήθεια δεν το φωνάζουμε και στο νου μας ;
Γιατί δεν του δίνουμε την εντολή: «σκάσε, φτάνει, άσε με επιτέλους να ανασάνω!!!!»

Και είναι γεγονός πως μπορεί να ακούσει, αρκεί να εκπαιδευτεί .

Σκέψου το:
Αν κάποιος σου έδινε σάπια φρούτα να φας, θα τα έτρωγες;
ΟΧΙ ( ή ελπίζω πως όχι ) . Λογικά θα τα πέταγες.

Τότε γιατί, όταν κάποιος σου πετάει σάπια λόγια, τα παίρνεις αβίαστα , τα μασάς καλά καλά , τα καταπίνεις , και τα αφήνεις να σαπίσουν μέσα σου ; ( ή πολλές φορές τα καταπίνεις και αμάσητα )
Γιατί αφήνεις τον νου σου να στριφογυρίζει ξανά και ξανά σε ατελείωτες ιστορίες που δηλητηριάζουν την ηρεμία μέσα σου ;

Η εσωτερική ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ σου αρχίζει τη στιγμή που αρνείσαι συνειδητά να φας τα σάπια φρούτα. Που τα βλέπεις μεν αλλά δεν τα δέχεσαι ( άσε τον άλλον να τα κάνει ότι γουστάρει , δεν είναι πρόβλημα σου )
Η εσωτερική ΣΙΩΠΗ σου αρχίζει τη στιγμή που σταματάς να τρέφεσαι και να επηρεάζεις την δική σου κατάσταση ζωής με λόγια που δεν ήταν ποτέ δικά σου ( σάμπως δεν σου φτάνουν όλα όσα λες μόνος σου στον εαυτό σου ;;)

Όπως είπε κάποτε ο Osho: «Ο νους μπορεί να είναι ένας χρήσιμος ΥΠΗΡΕΤΗΣ ή ένας επικίνδυνος ΑΦΕΝΤΗΣ ».

Να θυμάσαι: η ΕΠΙΛΟΓΗ είναι δική σου.
Ο νους μπορεί να φωνάζει, να κατηγορεί και να υφαίνει χίλιες μυθοπλασίες .
Ή μπορεί να ησυχάσει και απλώς να υπηρετήσει την ευημερία σου.

ΘΥΜΗΣΟΥ: Όλα ξεκινούν τη στιγμή που ΣΤΑΜΑΤΑΣ να παίρνεις μέσα σου τα σάπια φρούτα.
Τη στιγμή που επιλέγεις τον χώρο αντί για τον θόρυβο.

Κι όταν ο νους ξεκινήσει πάλι, ρώτα τον εαυτό σου απαλά:
Ποιος είναι εδώ ο αρχηγός—εγώ ή η νοητική διάρροια ;

Εάν είναι το δεύτερο ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΟΥ

Στο πρώτο σχόλιο θα βρεις έναν διαλογισμό μου στα ελληνικά που θα σε βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση και στο δεύτερο θα βρεις τον ίδιο διαλογισμό στα αγγλικά !

24/08/2025

ΜΕ ΠΡΟΣΒΑΛΛΕΙΣ. ΜΕ ΘΙΓΕΙΣ. ΜΕ ΠΛΗΓΩΝΕΙΣ.

Πόσες φορές έχουμε πει αυτά τα λόγια; Και πόσες φορές μάς έχουν επιστραφεί σαν μαχαίρια;
Ζούμε εγκλωβισμένοι σε έναν φαύλο κύκλο παρεξήγησης.
Ο νους μας φτιάχνει ιστορίες, κατηγορίες, δράματα.
Και δεν σταματά ποτέ.

Αλλά υπάρχει κι άλλος δρόμος.
Ο δρόμος όπου λες στον νου:
“Σκάσε. Φτάνει. Άσε με να ανασάνω.”
Αν κάποιος σου έδινε σάπια φρούτα, δεν θα τα έτρωγες.
Τότε γιατί δέχεσαι σάπια λόγια;
Γιατί τα αφήνεις να σε δηλητηριάζουν;

👉 Η ελευθερία αρχίζει όταν αρνείσαι να τα καταπιείς.
👉 Η σιωπή αρχίζει όταν παύεις να τα πιστεύεις.
Ο νους μπορεί να είναι υπηρέτης ή αφέντης.
ΜΕ ΠΡΟΣΒΑΛΛΕΙΣ. ΜΕ ΘΙΓΕΙΣ. ΜΕ ΠΛΗΓΩΝΕΙΣ.
Πόσες φορές έχουμε πει αυτά τα λόγια;
Και πόσες φορές μάς έχουν επιστραφεί σαν μαχαίρια;
Ζούμε εγκλωβισμένοι σε έναν φαύλο κύκλο παρεξήγησης.
Ο νους μας φτιάχνει ιστορίες, κατηγορίες, δράματα.
Και δεν σταματά ποτέ.
Αλλά υπάρχει κι άλλος δρόμος.
Ο δρόμος όπου λες στον νου:
«Σκάσε. Φτάνει. Άσε με να ανασάνω.»
Αν κάποιος σου έδινε σάπια φρούτα, δεν θα τα έτρωγες.
Τότε γιατί δέχεσαι σάπια λόγια;
Γιατί τα αφήνεις να σε δηλητηριάζουν;
👉 Η ελευθερία αρχίζει όταν αρνείσαι να τα καταπιείς.
👉 Η σιωπή αρχίζει όταν παύεις να τα πιστεύεις.
Ο νους μπορεί να είναι υπηρέτης ή αφέντης.
Εσύ επιλέγεις.
📌 ΘΥΜΗΣΟΥ: Όλα ξεκινούν τη στιγμή που επιλέγεις τον χώρο αντί για τον θόρυβο.
Κι όταν ξεκινήσει πάλι το μπλα μπλα…
Ρώτα:
«Ποιος είναι το αφεντικό εδώ; Εγώ ή η νοητική διάρροια;»
Αν είναι το δεύτερο…
Απομακρύνσου.
Εσύ επιλέγεις.

📌 ΘΥΜΗΣΟΥ: Όλα ξεκινούν τη στιγμή που επιλέγεις τον χώρο αντί για τον θόρυβο.
Κι όταν ξεκινήσει πάλι το μπλα μπλα…
Ρώτα:
“Ποιος είναι το αφεντικό εδώ; Εγώ ή η νοητική διάρροια;”
Αν είναι το δεύτερο…
Απομακρύνσου.