Εγγίζω - Ιωάννα Καραγιάννη

18/12/2025

17/12/2025

Μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριό.
Το σπίτι μας ήταν δίπλα στου παππού και της γιαγιάς.
Ήταν άνθρωποι που διασκέδαζαν να λένε ιστορίες με νεράιδες, ξωτικά και φυσικά… καλικάντζαρους.

Τα παιδιά της Αθήνας ανυπομονούσαν να δουν το δέντρο στο Σύνταγμα.
Εγώ ανυπομονούσα να δω τον πρώτο μου καλικάντζαρο.

Από την ημέρα που έβγαιναν οι καλικάντζαροι, όλο και κάποιος από τους δικούς μου τσάκωνε έναν με την άκρη του ματιού.
Αλλά ώσπου να γυρίσω εγώ να δω, είχε εξαφανιστεί.
Τι καημός κι αυτός.

Μια φορά ο παππούς γύρισε αλαφιασμένος σπίτι γιατί τον κυνηγούσε ένας καλικάντζαρος.
Μια άλλη έσπασε ένα πιάτο της γιαγιάς — πολύ σκανδαλιάρηδες.
Και δεν ήταν λίγες οι φορές που κάποιος φώναζε:
«Νάτος! Νάτος! Δίπλα στη σόμπα, τον βλέπετε;»

Και πάντα, μα πάντα, μου άφηναν δώρο τα Χριστούγεννα.

Φέτος δεν μπορεί.
Είναι η τυχερή μου χρονιά.
Θα δω έναν.
Ίσως μάλιστα… τον πιάσω κιόλας.