31/10/2021
(προειδοποίηση περιεχομένου – ενδοοικογενειακή βία)
Θα σας μιλήσω για την Άννα*
Η Άννα με κάλεσε για να διαχειριστούμε το άγχος της. Μόνο που γρήγορα φάνηκε πως δεν επρόκειτο απλά για κάτι τέτοιο. Βλέπεις, η Άννα είχε την ατυχία να μεγαλώσει σε μια οικογένεια που τη μεταχειρίστηκε σαν βάρος και της έμαθε να βλέπει τον εαυτό της άχρηστο, ανάξιο να την αγαπήσει κανείς, και να νιώθει ευγνωμοσύνη όταν κάποιος ασχολείται μαζί της τέτοια που είναι. Συνεπώς, όχι μόνο να μην αντιμιλάει όταν κάποιος την ενοχλεί ή την πονάει, αλλά ριζώθηκε πολύ βαθιά το μάθημα ότι ειδικά τότε είναι δική της υποχρέωση να λύσει το πρόβλημα του άλλου, να βγάζει τον εαυτό της από τη μέση, να γίνεται χαλί να την πατήσουν για να μην καταλάβουν πόσο ανάξια είναι και την παρατήσουν. Έτσι της έμαθαν, έτσι έκανε. Και κάθε φορά που κάποιος ήταν κακός μαζί της, αμέσως ενεργοποιούνταν το μάθημα ότι εκείνη φταίει, ό,τι και αν έκανε ο άλλος. Και κάπως έτσι, δεν άργησε να με ρωτήσει τι να κάνει για να μη θυμώνει ο άντρας της, να μη βρίζει και σπάει πράγματα στο σπίτι με το παραμικρό. Θυμήσου, ό,τι και να γίνει έφταιγε εκείνη, στο μυαλό της.
Και η ιστορία δεν άργησε να ξεδιπλωθεί. Ότι στα 22 της, γέννησε το παιδί ενός 40χρονου που τη χειραγωγούσε και της μάθαινε και αυτός με τη σειρά του πως ό,τι και να γίνει φταίει εκείνη και να κοιτάξει να διορθωθεί. Ένας από αυτούς τους μίζερους μικρούς ανθρωπάκους, που ψάχνουν θύματα στα αδύναμα κοριτσάκια, να τα διαμορφώσουν κατά πώς τους βολεύει, γιατί δεν είχε τα προσόντα να διαχειριστεί μια γυναίκα που δεν μασάει.
Αφήσαμε λοιπόν κατά μέρος το άγχος, και αρχίσαμε να μιλάμε για τον κύκλο της βίας, πώς αυτή κλιμακώνεται, πώς πάντα υπάρχουν καλές περίοδοι όπου μετά από κάποιο ξέσπασμα το παίζει καλός, μέχρι την επόμενη φορά. Πάντα υπάρχει επόμενη φορά, και πάντα είναι χειρότερη. Μιλήσαμε για την λεκτική βία, την ψυχολογική και την οικονομική (όποτε μπορούσε της έπαιρνε τα λεφτά για να μην μπορεί να σηκώσει κεφάλι και να είναι ανεξάρτητη) και φυσικά τη σωματική και σεξουαλική. Και σαν να προβλέπαμε το μέλλον, έτσι εξελισσόταν και η ιστορία της. Μόνο που πλέον η Άννα γνώριζε τι σημαίνει το κάθε συμβάν, καταλάβαινε έστω και θεωρητικά πως ο μόνος λόγος που πιστεύει ότι φταίει είναι επειδή έτσι την έμαθαν. Όταν σήκωσε πρώτη φορά το χέρι του ‘προειδοποιητικά’, πήγε στην αστυνομία. ‘Γιατί δεν έφυγε, ήθελε και καθόταν’ λένε μερικοί. Διότι ο αστυνομικός της είπε ότι και εκείνος μάλλον το ίδιο θα έκανε αν του έσπαγε τα νεύρα η γυναίκα του και την έστειλε σπίτι της. Ευτυχώς, με αριθμό πρωτοκόλλου που δεν την ‘άφησα’ να φύγει από το τμήμα αν δεν πάρει για την αναφορά της. Και όταν άρχισε να με ρωτάει και να ψάχνει για ασφαλιστικά μέτρα για να φύγει, έπεσε και το πρώτο χτύπημα, ενώ κρατούσε το 1 χρονού μωρό της στην αγκαλιά της. Την έφερα σε επαφή με οργανώσεις για γυναίκες σαν και αυτή, ψάξαμε υποστήριξη, και μετά έμεινε έγκυος.
Θα ρωτήσεις, τι το ήθελε. Δεν το ήθελε να έχουν επαφές, την ανάγκασε, ήταν υποχρεώσή της λέει (αυτός ΚΑΙ η οικογένειά της), αφού είναι γυναίκα του. Και 2 μήνες αργότερα, την κλώτσησε στην κοιλιά. Αυτή τη φορά πήγε και έκανε καταγγελία. Τον κάλεσαν και τον ‘προειδοποίησαν’, αλλά της είπαν ‘τι μπλέκεις με μηνύσεις τώρα άσε καλύτερα πηγαίνετε σπίτι να τα βρείτε’. Όλο αυτό το διάστημα, η οικογένειά της την έβγαζε υπερβολική, όπως ήταν μια ζωή λέει, και απαιτούσαν να μιλήσουν με αυτή την ψυχολόγο που της λέει βλακείες και της χαλάει το σπίτι. Δεν φοβήθηκα ολόκληρη ομάδα εξαγριωμένων αντρών στο camp των προσφύγων όπου δούλευα που ήρθαν με το ίδιο παράπονο, σίγουρα δεν φοβήθηκα την κυρία Αποτέτοια από το Παγκράτι. Είπα στην κοπέλα ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να μιλήσουμε αλλά αν εκείνη έχει αντιρρήσεις, ξέρει ότι μπορεί να μου πει οτιδήποτε.
Βρήκαμε ξενώνα, υπηρεσία να τη φυγαδεύσει. Εκείνος άρχισε να χτυπάει το σκύλο. Τι μας νοιάζει, θα μου πεις. Διότι στατιστικά έχει αποδειχθεί πως αυτοί που χτυπάνε τα κατοικίδιά τους, σύντομα αρχίζουν να χτυπάνε και την οικογένεια. Άρχισε η κοπέλα να μου εκφράζει φόβους πως αυτός θα χτυπήσει και τα παιδιά, ακόμα και ότι θα τα παρενοχλήσει σεξουαλικά στο μέλλον. Και ενώ ήμασταν στην τελική ευθεία, τη χτύπησε, 8.5 μηνών έγκυο, στον κρόταφο.
Πήγε την αστυνομία και αυτή τη φορά τον έβαλαν αυτόφωρο. Ζητήσαμε βοήθεια, μας βρήκαν δικηγόρους να βοηθήσουν, η μία προσφέρθηκε να εκπροσωπήσει. Πριν 3 μέρες, 2 εβδομάδες έπειτα από το τελευταίο συμβάν, ο κακοποιητής της καταδικάστηκε σε 2 χρόνια φυλακή. Η αναστολή έχει βαρύτατο όρο να μην την πλησιάσει, αλλιώς θα εκτίσει την ποινή. Και όπως μας είπε η δικηγόρος, αυτή η καταδίκη θα διασφαλίσει στην κοπέλα πιθανότατα αποκλειστική επιμέλεια. Ήμουν εκεί, κρατώντας της το χέρι καθώς περιμέναμε να ακούσουμε την απόφαση της δικαστίνας, και δε θα ξεχάσω ποτέ την ανακούφιση στο βλέμμα της, σαν να ξύπνησε από εφιάλτη.
Και η Άννα, για πρώτη φορά εδώ και χρόνια, περπάτησε σαν ελεύθερη γυναίκα, 7 μήνες αφού με ρώτησε για πρώτη φορά τι να κάνει για να μην θυμώνει ο άντρας της.
Η βία πάντα κλιμακώνεται. Οι φωνές γίνονται βρισιές, μετά απειλές, μετά σηκώνεται ένα χέρι, μετά πέφτει, μετά πας νοσοκομείο, μετά βγαίνεις στις ειδήσεις σαν υπόθεση γυναικοκτονίας με τον κόσμο να ρωτάει ‘ποιος ξέρει τι του έκανε και τον έφτασε εκεί’.
Αν νιώθεις ότι η ιστορία σου μοιάζει με της Άννας, ή αν ξέρεις κάποια άλλη που στη θύμισα, επικοινώνησε με το 15900 (γραμμή SOS), με τη ΔΙΟΤΙΜΑ (ΜΚΟ για τα δικαιώματα των γυναικών), με εμένα (6983453641) ή όποιαδήποτε ψυχολόγο ξέρεις ότι θα δει πίσω από τα λεγόμενα και θα ακούσει τα καμπανάκια.
Όπως η Άννα, έτσι και εσύ μπορείς μια μέρα να περπατήσεις ελεύθερη!
* το όνομα έχει αλλαχτεί για λόγους προστασίας προσωπικών δεδομένων