30/06/2025
Σε ενα κόσμο γεμάτο βια και αλλαγή το μόνο που έχω ως ελπίδα είναι η δράση μου ως επιστήμονας και άνθρωπος, ετσι και φέτος μου δόθηκε η ευκαιρία να παρουσιάσω τις σκέψεις μου αναφορικά με το ψυχικό τραύμα στο Διεθνές Συνέδριο Ψυχανάλυσης και Ψυχοθεραπείας που διεξήχθη στην Αθήνα.
Αυτό που προκάλεσε τη δημιουργικότητα μου ήταν η έννοια της «κρυψώνας» (ή hiding places) ως «καταφύγιο» αλλά και «φυλακή», και αυτό που διερευνώ μέσα από τις γνώσεις και τις εμπειρίες μου είναι η ανάγκη μας για τον άλλον, αλλά και πώς η συνάντηση και η σχέση με τον άλλον μπορεί να μας σώσει αλλά και να μας τραυματίζει εκ νέου.
Προτείνω πως υπό το καθεστώς του τραύματος ο άνθρωπος έχει την τάση να αναζητήσει ασφαλή περιβάλλοντα που να τον κρατούν μακριά από το εσωτερικευμένο πρωταρχικό τραύμα.
Οι σχέσεις και ο άλλος, ως νέα ευκαιρία, όπως και κοινωνικές συνθήκες προσφέρουν φαινομενικά την ασφάλεια που αναζητάμε. Είναι όμως;
Η Alice Miller μας μιλάει για τις φυλακές της παιδικής ηλικίας αλλά εσείς τι λέτε για τις φυλακές της ενήλικης ζωής; Πότε και πώς μια σχέση μας φυλακίζει;
Η θεραπευτική σχέση μέσα από το πλαίσιο της θεραπείας εμπεριέχει εμάς και τα τραύματα μας προσπαθώντας να τα μετουσιώσει και να τα πλαισιώσει έτσι ώστε να δημιουργηθεί χώρος για κάτι καινούργιο και έτσι να σταματήσει την ψυχαναγκαστική επανάληψη. Μια πάλη αμυνών και τραυμάτων μπορεί να σώσει αλλά και να καταστρέψει. Αξίζει να «σκάψουμε» μέσα από τι διαδικασία του θεραπευτικού έργου; και τι αναζητάμε όταν ξυπνάμε φαντάσματα γενεών για να κουβεντιάσουμε μαζί τους;
Για όσους αναζητάτε απαντήσεις και λύσεις, είμαι εδώ να τα ψάξουμε μαζί.
