Τσούτη Ντόρα - Ψυχολόγος, Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια

29/07/2025

This photo has a very deep meaning.

29/07/2025

I have one coffee mug.
Bought it when we first got here.
It’s not fancy. It’s not oversized.
I use it every morning, and only it. No rotation. No options. No “just in case” backups.

Back in LA, we had a whole cupboard full—mugs for every mood, every guest, every maybe.
Some were giant. Soup bowls with a handle.
They always reminded me of buffets and chain restaurants—loud, bloated, and pushing the lie that more is better.

But this mug? It’s just enough.
And that’s the point.

It feels good to have one thing you love, and to use it every day.
No clutter. No decision fatigue. No searching.
Just clarity. Simplicity. Ritual.

I’m trying to apply this to everything now.
One thing that works. One thing that feels right.
And letting that be enough.

Maybe freedom isn’t about having more.
Maybe it’s about needing less.

27/07/2025

Τώρα γυρεύω λίγη ησυχία
θα μου ‘φτανε μια καλύβα σ’ ένα λόφο
ή σε μια ακρογιαλιά
θα μου ‘φτανε μπροστά στο παράθυρό μου
ένα σεντόνι βουτηγμένο στο λουλάκι
απλωμένο σαν τη θάλασσα
θα μου ‘φτανε στη γλάστρα μου
έστω κι ένα ψεύτικο γαρούφαλο
ένα κόκκινο χαρτί σ’ ένα τέλι
έτσι που να μπορεί ο αγέρας
ο αγέρας να το κυβερνά χωρίς προσπάθεια
όσο θέλει.
Θα ‘πεφτε το βράδυ
τα κοπάδια θ’ αντιλαλούσαν κατεβαίνοντας στο μαντρί τους
σα μια πολύ απλή κι ευτυχισμένη σκέψη
και θα ‘πεφτα να κοιμηθώ
γιατί δε θα ‘χα
ούτε ένα κερί ν’ ανάψω,
φως,να διαβάσω.

~Γιώργος Σεφέρης~

panagiotis_papaioannou📸

18/04/2025

Όταν οι γονείς επιστρέφουν στο πατρικό τους,
δεν πηγαίνουν απλώς σε έναν τόπο —
επιστρέφουν σε μια προσδοκία.

Μια βαθιά, παιδική ανάγκη:
να πάρουν για λίγο τη φροντίδα που ίσως κάποτε τους έλειψε.
Να αναγνωριστούν, να ακουστούν, να νιώσουν ότι ανήκουν.

Αντί γι’ αυτό, βρίσκονται συχνά μπλεγμένοι στις ίδιες, παλιές δυναμικές.
Ξαναγίνονται οι έφηβοι που προσπάθησαν να ακουστούν — χωρίς επιτυχία.
Και η ματαίωση, γνώριμη, επιστρέφει.
Ο θυμός ξυπνά. Ο τόνος υψώνεται.
Το παιδί τους, εκεί δίπλα, παρακολουθεί.
Τους βλέπει να του μιλούν τρυφερά,
αλλά να μιλούν σκληρά στους δικούς τους γονείς.
Κι αυτό το μπέρδεμα, αυτή η αντίφαση, το πληγώνει.

Γιατί, για μια στιγμή,
ο γονιός του μοιάζει να χάνεται.
Να μικραίνει. Να μην είναι πια «εκεί».

Έτσι, οι παλιές πληγές — αν μείνουν αλύτρωτες — συνεχίζουν.
Αλλάζουν πρόσωπο, αλλά όχι ουσία.
Περνούν, χωρίς πρόθεση, στην επόμενη γενιά.
Με την ευχή το φετινό Πάσχα να έχει περισσότερη επίγνωση και αρκετή τρυφερότητα για τις πληγές που ακόμη ζητούν φροντίδα.

Για όσους από εσάς επιστρέφετε στο πατρικό σας:
είθε να θυμάστε ποιοι είστε σήμερα
και ποια ματάκια σας κοιτάζουν.

Χρόνια Πολλά,
Μαρία Σταματάκη
Εκ μέρους της Marte Meo Greece

#Πασχα #Οικογενεια #Γονείς #ΠαιδικήΗλικία
#Σχεσεις #Επιγνωση #Τρυφεροτητα #Ψυχολογία

08/04/2025

Ο πατέρας του τον έμαθε να φοβάται πριν ακόμα μάθει να μιλάει.

Ό,τι έγραψε ο Φραντς Κάφκα ήταν ένας τεράστιος, σιωπηλός τρόμος με πατρική υπογραφή. Ένας άνθρωπος που αντί για “μπράβο” άκουγε “δεν είσαι τίποτα”.
Που ένιωθε ένοχος απλώς και μόνο επειδή υπήρχε.

🖋️ «Φοβάμαι εσένα, μπαμπά, πιο πολύ απ’ ό,τι φοβάμαι τη ζωή.»
🗯️ «Έκανες τη φωνή σου θεό και τη σιωπή μου τιμωρία.»
🔒 «Εσύ μου έμαθες ότι η αδυναμία είναι έγκλημα.»

Ένας πατέρας που τον κορόιδευε επειδή διάβαζε. Που τον κοιτούσε με απέχθεια.
Που του έλεγε: «Μη γελιέσαι, δεν θα γίνεις ποτέ τίποτα.»
Κι ο μικρός Φραντς...
…έγραψε τον Γκρέγκορ Σάμσα, που ξυπνάει ένα πρωί μεταμορφωμένος σε έντομο.
…έγραψε δίκες που δεν τελειώνουν.
…και κάστρα που δεν σ’ αφήνουν να μπεις.

Γιατί όταν ο πατέρας σου είναι το πρώτο σου τραύμα…
✍️ Δεν γράφεις για να γίνεις συγγραφέας. Γράφεις για να επιζήσεις.

Ο Κάφκα έγραψε κάποτε:
💔 «Το να με αγαπήσεις σου φαινόταν αδυναμία. Το να φοβάμαι, μου φαινόταν φυσιολογικό.»

#καφκα

10/03/2025

25/02/2025

There is a kind of sadness that comes from knowing too much, from seeing the world as it truly is. It is the sadness of understanding that life is not a grand adventure, but a series of small, insignificant moments, that love is not a fairy tale, but a fragile, fleeting emotion, that happiness is not a permanent state, but a rare, fleeting glimpse of something we can never hold onto.
And in that understanding, there is a profound loneliness, a sense of being cut off from the world, from other people, from oneself”

-Virginia Woolf

BOOK: https://amzn.to/3EKkyd3

You can ENJOY the AUDIOBOOK when you register for Audible Membership using the link above.

19/12/2024

Πήγε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στα γραφεία της εφημερίδας «Ἀκρόπολις» για να παραδώσει ένα χριστουγεννιάτικο διήγημα. Ο Σταμάτης Σταματίου (δημοσιογράφος και σκιτσογράφος) δεν τον αναγνώρισε και μάλιστα σχημάτισε την εντύπωση ότι ήταν κάποιος άπορος που πήγε να πάρει τις δέκα δραχμές για τα Χριστούγεννα, όπως όλοι οι φτωχοί της εποχής. Ο Παπαδιαμάντης τις πήρε, αλλά ήθελε να δώσει και το κείμενό του. Ακολουθεί ο χαρακτηριστικός διάλογος στο πολυτονικό της καθαρεύουσας, όπως τον κατέγραψε ο Σταμάτης Σταματίου:

«-Κι᾿ αὐτὰ τί νὰ τὰ κάμω; Δὲν τὰ θέλετε;

Καὶ μοῦ ἔδειχνε κάτι χαρτιά. Νόμισα πὼς ἦταν πιστοποιητικὰ ἀπορίας.

–Κράτησέ τα, τοῦ εἶπα, ἐμᾶς δὲν μᾶς χρειάζονται.

Ἐσείστηκε, λυγίστηκε ὀλίγο, ἔκανε, σκυφτὸς νὰ φύγῃ, ξαναγύρισε.

–Τότε ἀφοῦ δὲν σᾶς χρειάζονται αὐτά, ἐγὼ μὲ τί δικαίωμα θὰ πληρωθῶ;

–Δέν πειράζει, ἀρκούμεθα εἰς τὸν λόγον σας. Χριστούγεννα εἶναι τώρα.

–Ναί, ἀλλὰ ἂν δὲν πάρετε αὐτά, ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ πάρω χρήματα.

–Μά δὲν τὰ παίρνετε ἐσεῖς τὰ χρήματα, σᾶς τὰ δίνουμε ἐμεῖς!...

–Έ, τότε, πᾶρτε κι᾿ ἐσεῖς ἐτοῦτα ποὺ μοῦ τὰ ζητήσατε.

Καὶ τὰ ἄφησε σιγὰ καὶ μαλακὰ ἀπάνω στὸ τραπέζι. Ἐσκέφθηκα, μήπως τοῦ ζήτησε τίποτα πιστοποιητικὰ τὸ λογιστήριο.

–Μά τί εἶναι, ἐπὶ τέλους αὐτά, τοῦ λέω, ποὺ πρέπει ἀπαραιτήτως νὰ τὰ πάρουμε;

–Τό διήγημα τῶν Χριστουγέννων, ποὺ μοῦ ἐζητήσατε.

–Τό διήγημα τῶν Χριστουγέννων... καὶ ποιὸς εἶσθε σεῖς;

–Ο Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης!

–Ο ἴδιος;

–Ο ἴδιος καὶ ὁλόκληρος!

Ἔπεσε τὸ ταβάνι καὶ μὲ πλάκωσε, ἡ πέννα ἔφυγε ἀπὸ τὰ χέρια μου, ὅλα ἐκεῖ μέσα, εἰκόνες, καρέκλες, βιβλία, ἐφημερίδες, σὰν νὰ στροβιλίσθηκαν γύρω μου καὶ ἔκανα ὥρα νὰ συνέλθω.

Ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης! Αὐτὸς ὁ πρίγκηψ τῶν Ἑλλήνων λογογράφων, ποὺ τὸν φανταζόμουνα ἀκτινοβολοῦντα, γελαστόν, ὡραῖον, καλοντυμένον, εὐτυχῆ, γεμάτον ἐγωϊσμόν, ἀέρα καὶ μεγαλοπρέπεια, αὐτός!... Αὐτὸς ὁ μαλακός, ὁ καλός, ὁ δειλός, ὁ φοβισμένος, καὶ τσαλακωμένος ἄνθρωπος, ποὺ στεκότανε μὲ συστολὴ μαθητοῦ ἐπιμελοῦς, ἐκεῖ ἐνώπιόν μου!... Αὐτός, ποὺ μᾶς ἔδωκε γλύκες πνευματικὲς καὶ συγκινήσεις ψυχικές, ποὺ ἀνιστόρησε κόσμους θαλασσινούς, κι᾿ ἐζωντάνεψε, ἐμπρός μας, ἀνθρώπους μακρυνοὺς κι᾿ ἀγνώστους, ποὺ τοὺς ἔκαμε δικούς μας, ἐντελῶς δικούς μας, σὰν νὰ περάσαμε μιὰ ζωὴ μαζί, αὐτὸς σὲ μιὰ τέτοια κατάστασι, ἐκεῖ ἐνώπιόν μου!... Τοῦ ἕσφιξα τὸ χέρι χωρὶς νὰ ἠμπορῶ οὔτε μιὰ λέξι νὰ προφέρω. Ἀπὸ τὴν ταραχή μου καὶ τὴ σαστιμάρα μου οὔτε τὸ φῶς δὲν ἄναψα. Αἰσθάνθηκα ἕνα τρεμουλιαστὸ χέρι νὰ σφίγγῃ τὸ δικό μου καὶ τὸν ἔχασα μέσα εἰς τὸ σκοτάδι... Ἔμεινε ὅμως πίσω μιὰ μοσχοβολιὰ κηριοῦ ποὺ λυώνει ἐμπρὸς στὶς ἅγιες εἰκόνες, κάτι ἀπὸ τοῦ καντηλιοῦ τὸ σβύσιμο, κάτι ἀπὸ θυμιατοῦ πέρασμα μακρυνό, μακρυνὸ πολύ...

22/10/2024

"I lived when simply waiting was a large part of ordinary life: when we waited, gathered around a crackling radio, to hear the infinitely far-away voice of the king of England… I live now when we fuss if our computer can’t bring us everything we want instantly. We deny time.
We don’t want to do anything with it, we want to erase it, deny that it passes. What is time in cyberspace? And if you deny time you deny space. After all, it’s a continuum—which separates us.
So we talk on a cell phone to people in Indiana while jogging on the beach without seeing the beach, and gather on social media into huge separation-denying disembodied groups while ignoring the people around us.
​I find this virtual existence weird, and as a way of life, absurd. This could be because I am eighty-four years old. It could also be because it is weird, an absurd way to live."
~ Ursula K. LeGuin, Interview by Heather Davis

21/10/2024

"Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα και ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει."
Γιάννης Ρίτσος

01/10/2024

“There is a kind of sadness that comes from knowing too much, from seeing the world as it truly is. It is the sadness of understanding that life is not a grand adventure, but a series of small, insignificant moments, that love is not a fairy tale, but a fragile, fleeting emotion, that happiness is not a permanent state, but a rare, fleeting glimpse of something we can never hold onto. And in that understanding, there is a profound loneliness, a sense of being cut off from the world, from other people, from oneself.”

–Virginia Woolf

Photo by George H. Seeley

22/09/2024

"Στις αναμνήσεις κάθε ανθρώπου, υπάρχουν πράγματα που δεν τα εμπιστεύεται σε όλο τον κόσμο, αλλά μόνο στους φίλους του.
Υπάρχουν πράγματα που δεν τα εμπιστεύεται στους φίλους του, τα λέει μονάχα στον εαυτό του, κι αυτό στα κρυφά.

Και τέλος, υπάρχουν κι εκείνα που ο άνθρωπος φοβάται να τα ομολογήσει και στον ίδιο του τον εαυτό. Και τέτοιας λογής πράγματα, μαζεύονται πολλά σε κάθε άνθρωπο καθώς πρέπει.

Δηλαδή, μπορεί κανείς να πει ότι όσο πιο καθώς πρέπει είναι κάποιος, τόσο μεγαλύτερος είναι ο αριθμός τέτοιων πραγμάτων στο μυαλό του."

~Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι 📖: ''Το Υπόγειο'"

----------
www.fractalart.gr || Επιμ:Δ.Ντζαδήμα 📷 Herbert Tobias