Ελάχιστα λόγια για το ταξίδι ζωής του αρχιλοχίου (ΠΖ-Ε.Δ). Δημήτρη Βλων…
28 χρόνια τώρα, οι αριθμοί απλώς καταγράφουν την πληρότητα της στρατιωτικής ζωής του και της πιο μακροχρόνιας αποστολής του…….
Γεννήθηκε στις 20 Οκτωβρίου του 1965 και έφυγε για τη «τελευταία του άσκηση» στις 29 Σεπτεμβρίου του 1993, σε σπηλαιοκατάδυση στη Λίμνη Βουλιαγμένης.
Οι αριθμοί απλά διατυπώνουν το αναπάντητο ερώτη
μα : «το γιατί της μάνας» και το γιατί τόσο νέος έχοντας τόσα να δώσει ακόμα ….
Μόλις 28 χρονών και πρόλαβε πολλά.
Με πιο σημαντικό, να αγαπηθεί απ’ τους ανθρώπους ,τους στρατιώτες του, τους συναδέλφους γύρω του.
Κέρδιζε πάντα την εκτίμηση, γιατί ήξερε να δίνει, να δίνεται και ΠΑΝΤΑ να χαμογελά…
Έτσι δόθηκε και αφιερώθηκε στις Ειδικές Δυνάμεις.
Η μεγάλη του αγάπη για τα επικίνδυνα σπορ και τον στρατό, τον οδήγησε να υπηρετήσει αρχίζοντας την καριέρα του σαν υπαξιωματικός της Σ.Μ.Υ.
στο κέντρο Εκπαίδευσης Ειδικών Δυνάμεων(ΚΕΕΔ)
στη Σχολή Αλεξιπτωτιστών(ΣΧΑΛ)
και στο Ειδικό Τμήμα Αλεξιπτωτιστών (ΕΤΑ).
Πρώτευσε στο 106 Σχολείο ΟΥΚ και διακρίθηκε σε όλα τα ελληνικά και ευρωπαϊκά Σχολεία. Με το βαθμό του Αρχιλοχία ΠΖ –ΕΔ, ήταν εκπαιδευτής στην Ομάδα Επιδείξεων και Ελευθέρας Πτώσεως.
Έτσι έδειξε σε όλους μας τι σημαίνει «δοτικότητα»
Τον χαρακτήρισαν οι πράξεις του και η στάση ζωής του: να εκπαιδεύει και να μαθαίνει στους νεότερους όσα γνώριζε χωρίς να κρατά μυστικά .
Να συμπαρίσταται στον διπλανό του, με σημαία του τη συναδελφική αλληλεγγύη, βάζοντας πάντα δεύτερο τον εαυτό του. Να μοιράζεται το νερό του με τους άλλους διψασμένους κι ας ήξερε πως θα του λείψει. Από τα μικρά καθημερινά, μέχρι τις μεγάλες ανθρώπινες αξίες, ήταν παρών για να κάνει τα πάντα για τους άλλους. Έτσι και στην τελευταία του αποστολή. Πήγε να μάθει στο Σωτήρη, γιατί του το ζήτησε και δεν μπορούσε να του αρνηθεί.
Η απώλεια για τις μάνες διπλή …καθώς και για τις Ειδικές Δυνάμεις…..
Αυτό μας έμαθες Δημήτρη, την ανιδιοτέλεια και την προσφορά .
Νόημα ύπαρξης, της Τράπεζας Αίματος «ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΛΩΝ» που δημιουργήσαμε στη μνήμη του ,είναι να συνεχίζουμε να προσφέρουμε στον συνάνθρωπό μας αυτό που έδινε και με τον τρόπο που πάντα το έπραττε , γιατί για μας, δεν έχει φύγει ,απλά λείπει ,και μοναδικό μας πιστεύω είναι ότι πεθαίνει κάποιος ΜΟΝΑΧΑ όταν τον ξεχνάμε ……….
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
