
31/08/2025
ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ
Μετά τα επώδυνα συμβάντα, όλα έμοιαζαν να έχουν μπει στην κανονική τους ρότα, σε εκείνη την ήσυχη επανάληψη που η ρουτίνα λειτουργεί σαν “λευκός ήχος» που σου εμποδίζει κάθε άλλη διαπραγμάτευση με τον έξω κόσμο αλλά και τον μέσα σου.
Στις 3 Φεβρουαρίου, ανήμερα του Αγίου Συμεών το ένιωσε για πρώτη φορά. Ήταν ένα πλάκωμα στο στήθος σαν να είχε κατρακυλήσει πάνω του ένας θεόρατος βράχος και εμπόδιζε την αναπνοή του να ολοκληρωθεί. Όσο πιο βαρύς γινόταν ο βράχος τόσο πιο πολύ ρήχαινε και η ανάσα του . Κι όσο η ανάσα ρήχαινε τόσο η καρδιά αντρειωνόταν σαν ινδιάνικο ταμπούρλο και σφυροκοπούσε το κορμί του. Τα πνευμόνια αδειάζαν κι όσο αδειάζαν τόσο και η απειλή ότι η καρδιά του θα σπάσει θέριευε. Τα άκρα μούδιασαν. Τα χέρια ακινητοποιήθηκαν στον αέρα, τα δάχτυλα στράβωσαν κι ήταν αδύνατη κάθε είδους συναλλαγή. Χέρια μουδιασμένα που δεν απωθούσαν, δεν καλούσαν σε βοήθεια, δεν κάνανε κίνηση να αρπαχτούν από κάπου, να προστατευτούν. Τα πόδια καρφώθηκαν στο πάτωμα κι αρνιόνταν να τρέξουν μακριά και να τον γλυτώσουν. Πλακωμένος, με καρδιά ταμπούρλο, με υποτυπώδη ανασαιμιά είχε καρφωθεί στο πάτωμα και δεν είχε ούτε να πιαστεί από κάπου , ούτε να τρέξει μακριά. Πανικός!
- Κρίση πανικού. Διέγνωσε ο γιατρός στα επείγοντα του νοσοκομείου μετά τετράωρες εξετάσεις και αναμονή. Οργανικά δεν υπάρχει πρόβλημα. Άγχος είναι.
-Θα του γράψω αγχολυτικά και προσπάθησε να ηρεμήσεις. Νέος άνθρωπος είσαι! Μην τα προσέχεις κι όλα δα!
Για λίγες ημέρες ηρέμησε . Τον βοήθησαν κι οι δικοί του. Του υπενθύμιζαν πολλές φορές μες στη μέρα ότι «δεν είχε τίποτα», «όλα καλά», «μόνο άγχος» .
Του πήρε ενάμισι χρόνο . πολλά χρήματα και 3 φαρμακευτικές αγωγές μέχρι κάποιος να του πει πως η «κρίση πανικού» δεν είναι ιός η μικρόβιο. Δεν την κόλας στο δρόμο. Είναι μια μεγαλύτερη καμπάνα που βαράει ο ίδιος μας ο εαυτός όταν δεν εισακούγεται . Όταν έχει εξαντλήσει κάθε μικρό καμπανάκι – που δεν ακούσαμε- για να μας πει, ότι κάτι δεν πάει καλά. Η κρίση πανικού είναι σύμπτωμα. Δεν είναι αρρώστια. Είναι προειδοποίηση να κοιτάξουμε μέσα μας κάτι που ακόμα δεν έχει αξιολογηθεί και που «ζητάει απεγνωσμένα « να θεραπευτεί.
Κι έτσι ξεκίνησε ψυχοθεραπεία.
Εύη Ψάλτη
ψυχολόγος