12/11/2025
https://www.facebook.com/share/p/1FZN9CX9qN/?mibextid=wwXIfr
Ήταν το 1989. Ο Micheal Cretu ζούσε στην Ίμπιζα, απομονωμένος σε ένα στούντιο που είχε φτιάξει μόνος του στο σπίτι του, ένα είδος "ησυχαστηρίου" για μουσική. Εκείνο το καλοκαίρι, η mainstream pop ήταν γεμάτη επιφανειακότητα, φώτα και χορό. Ο ίδιος όμως ένιωθε αποσυνδεδεμένος από όλα αυτά.
Ένα βράδυ, περπατούσε στην παραλία μετά από μια δυνατή καταιγίδα. Ο άνεμος, τα κύματα και η ησυχία του νησιού του προκάλεσαν μια σχεδόν μυστικιστική εμπειρία. Αργότερα περιέγραψε πως ένιωσε ότι «η σιωπή έχει ρυθμό».
Επέστρεψε στο στούντιο και, μέσα σε λίγες μέρες, δημιούργησε τον σκελετό του "Sadeness (Part I)", το κομμάτι με τα γαργαλιστικά chants των μοναχών και τα ηλεκτρονικά beats που κανείς δεν είχε ξανακούσει. Ο ήχος αυτός δεν έμοιαζε με τίποτα άλλο: new age, trip-hop, electronica και gregorian chants σε ένα.
Αλλά ο Cretu δεν ήθελε να το κυκλοφορήσει με το όνομά του.
Ήθελε να το αφήσει «να μιλήσει μόνο του». Έτσι γεννήθηκε το Enigma, χωρίς πρόσωπο, χωρίς εικόνα, χωρίς φωτογραφίες. Μόνο σύμβολα και ήχοι. Όταν το άλμπουμ κυκλοφόρησε, έγινε παγκόσμιο φαινόμενο. Και όμως, για μήνες κανείς δεν ήξερε ποιος το είχε δημιουργήσει. Τα ραδιόφωνα το έπαιζαν χωρίς να έχουν ιδέα ποιος ήταν πίσω του.
Ο ίδιος είπε αργότερα: «Ήθελα να εξαφανιστώ πίσω από τη μουσική. Να μην υπάρχει "εγώ", μόνο συναίσθημα.»
Αυτό που λίγοι ξέρουν είναι ότι ο Cretu έγραψε το "Sadeness" ως αντίθεση στην ενοχή που κουβαλά η θρησκεία για την επιθυμία, εξ ου και ο τίτλος "Sadeness", λογοπαίγνιο ανάμεσα στο "Sadness" και το όνομα του Marquis de Sade.
