10/05/2025
Για χρόνια, η ταχύτητα ήταν συνώνυμο της επιτυχίας. Όσο πιο γεμάτη η μέρα, όσο πιο πολυάσχολος ο νους, όσο περισσότερα τσεκ στη λίστα, τόσο πιο πετυχημένη ένιωθα. Μέχρι που… δεν ένιωθα τίποτα. Μόνο εξάντληση. Μόνο άγχος. Το σώμα μου φώναζε και το μυαλό μου είχε βάλει σιγαστήρα στις ανάγκες μου. Αυτό ήταν το burnout.
Η φιλοσοφία του slow living μπήκε στη ζωή μου όχι σαν πολυτέλεια, αλλά σαν ανάγκη. Σαν επιστροφή. Σαν υπενθύμιση ότι δεν γεννηθήκαμε για να ζούμε με το ρολόι στο χέρι, αλλά με παρουσία στην καρδιά. Ότι οι ρυθμοί της φύσης – όχι του ημερολογίου – είναι αυτοί που πραγματικά μας θρέφουν.
Slow living δεν σημαίνει να μην κάνεις τίποτα. Σημαίνει να κάνεις λιγότερα, με περισσότερη πρόθεση.
Σημαίνει να σταματάς για να ακούσεις.
Να κάνεις παύση πριν απαντήσεις.
Να δημιουργείς χώρο μέσα στη μέρα σου για το τίποτα, ώστε να ανθίσει το κάτι.
Να φροντίζεις το σώμα σου όχι μόνο όταν “σπάσει”, αλλά όταν ψιθυρίσει.
Μέσα από το yoga, την καθημερινή αυτοφροντίδα και μικρές πρακτικές επιστροφής στον εαυτό μας, άρχισα να θυμάμαι. Να είμαι.
Και αυτή είναι πλέον η βάση της ζωής και της δουλειάς μου.
Γιατί καμία επιτυχία δεν αξίζει αν σε βγάζει εκτός εαυτού.
Και καμία μέρα δεν είναι μικρή όταν έχεις υπάρξει μέσα της συνειδητά.
