18/11/2023
Υποφέρω από πόνο στον αυχένα εδώ και πολύ καιρό. Άλλαξα καρέκλες, αγόρασα ορθοπεδικό κολάρο, έκανα γιόγκα, πιλάτες, πήγα σε χειροπρακτικό και γιατρούς κάθε είδους, αλλά ο πόνος συνεχίστηκε, ένα βάρος, μια ταλαιπωρία που δεν με άφηνε ούτε να κοιμηθώ πια. Μερικές φορές μου ήταν δύσκολο να αναπνεύσω.
Τότε, συνάντησα μια σοφή και ηλικιωμένη γυναίκα.
Απλά παρακολουθησε την σπονδυλική μου στήλη ,
άγγιξε το γυμνό μου δέρμα με το άγγιγμα των γερασμένων χεριών της.
Μου είπε:
"Έχεις κουβαλήσει τόση πίεση όλα αυτά τα χρόνια, τόσο πόνο, για να κουβαλάς το βάρος του κόσμου σου και των άλλων. "
Πήρε τα χέρια μου, ανάμεσα στα χέρια της η γριά, με έκανε να χαμηλώσω τα χέρια μου, να ανοίξω τους ώμους μου, να σηκώσω το πηγούνι μου και στάθηκε πίσω μου.
Τα χείλη της πλησίασαν το αυτί μου και μου ψιθύρισε γλυκά:
- "Δεν φταις για όλα εσύ. "
- "Δεν είναι όλα δική σου ευθύνη. "
- "Δεν μπορείς να τα κάνεις όλα. "
- "Δεν μπορείς να διορθώσεις τα πάντα. "
- "Δεν χρειάζεται να αναλάβεις τα πάντα. "
Τα μάτια μου ξαφνικά, άρχισαν να ρίχνουν χοντρά δάκρυα σαν σπασμένο γυαλί...
Υπήρξε μια εποχή που νόμιζα ότι θα κλάψω αίμα από το πόσο πονούσα.
Σιγά-σιγά οι ώμοι μου επέστρεψαν στη θέση τους, ο λαιμός μου μαλάκωσε και σηκώθηκε, η πλάτη μου ίσιωσε σαν να μην είχε συμβεί για χρόνια και ένιωσα τα κόκαλά μου να παγώνουν.
Το βάρος του κόσμου σηκώθηκε από τους ώμους μου και το βάρος του πόνου του παρελθόντος.
Είχε επιτέλους πέσει στο έδαφος...... ''Το βάρος του κόσμου''...!!!
(by Flora Azevedo)
