29/02/2024
Θα σου πω λίγο πως είναι, γιατί αν δεν είσαι γονιός ,ίσως δεν καταλάβεις ακριβώς, αν είσαι θα νιώσεις σε κάθε κύτταρο σου αυτό που γράφω.
Μαθαίνεις για την εγκυμοσύνη την δική σου, της συντρόφου σου και από εκείνη την στιγμή ξεκινάς να είσαι γονιός,ξεκινάς να αγωνιάς, να κατευθύνεις όλες σου τις ενέργειες με ένα και μοναδικό σκοπό, να είναι καλά αυτό το μικρόσποράκι.
Μην φας κάτι που ισως το βλάψει, μην πιεις ένα ποτηράκι κρασί, μην αρρωστήσεις, μην πάθει κάτι το μωρό, δεν το ενιωσα να κουνιέται αρκετά σήμερα είναι καλά το μωρό μου?
Εξετάσεις, υπέρηχοι, αιματολογικές, αμνιοπαρακέντηση και κάθε φορά η ίδια ευχή και αγωνια ,να είναι καλά εκείνο...
Τοκετός...ώρες που περνούν, αγωνία ξανά, άγχος, πόνος, να γεννηθεί καλά,να είναι καλά, δεν σκέφτεσαι τον εαυτό σου ,μόνο να είναι καλά εκείνο.
Ήρθε στον κόσμο επιτέλους....χαρά, συγκίνηση, αγωνία, φόβος, μπορώ να το φροντίσω? Πίνει αρκετή ποσότητα γάλα?Εμφάνισε ίκτερο, να το ταισω οσο περισσότερο μπορώ, προσπαθώ, δεν κοιμάμαι, δεν τρώω δεν έχω άλλο σκοπό μόνο να είναι καλά. Δεν σταματάει να κλαίει, τι του συμβαίνει, νιώθω χίλια καρφιά μέσα στην καρδιά μου..
Κι έρχεται το πρώτο του χαμόγελο! Τι ευτυχια ξεχειλίζει από την ψυχή σου!
Τι ολάνθιστη μέρα στην καρδιά του χειμώνα!
Πρόσεχε το μέχρι τους 3 μήνες μην αρρωστήσει...αγωνία, φόβος...χάνεις για λίγο καιρό φίλους και αγαπημένους, χάνεις τον εαυτό σου.
Ακολουθεί τα αναπτυξιακά ορόσημα? Αναπτύσσεται όπως πρέπει?Μήπως έκανα κάτι λάθος?
Μεγαλώνει, έχει πυρετό, ψήνεται γιατρέ, έχει 39 μισή πυρετό φοβάμαι....μένεις άυπνη/ος, νιώθεις το κορμί σου να καταρρέει όμως είσαι εκεί. Μην κάνει πυρετικους σπασμούς, αν αναπνέει...τσεκάρεις ανά 5 λεπτά.
Το παιδί σας έχει αλλεργία σε αυτή την τροφή. Παίρνεις βαθιά ανάσα, θα το αντιμετωπίσουμε, συνταγές χωρις αυγό, χωρίς γάλα, τυρί, μην φάει κάτι απέξω και πάθει κάτι. Αγωνία, εκπαίδευση, διάβασμα, αδρεναλίνη πάντα μαζί μας.
Αφήνεις λίγο πίσω τον εαυτό σου, όσα θες να κάνεις, όσα αγαπάς, δεν σε πειράζει, θέλεις να αφοσιωθείς σε αυτό το μικρούλικο πλασματάκι με όλη σου την ψυχή.
Πάει παιδικό, η πρώτη του μέρα, κλαις από συγκίνηση και ένας κόμπος στον λαιμό σου δεν λεει να κατέβει. Πως θα το αποχωριστώ?Αν κλαίει αν με ζητάει? Θα είναι καλά?
Κι έπειτα, δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο.
Μαμά οι φίλες μου δεν με παίζουν, πονάει, κλαίει, νιώθεις να ματώνει η ψυχή σου.
Εφηβεία, νεύρα, κλάμα αγωνίες, ξενυχτια αγκαλια με το ρολόι, πότε θα γυρίσει, πρώτοι έρωτες, πρώτη ερωτική απογοήτευση, του κρατάς το χέρι το παρηγορείς, πονάς μαζί του.
Πανελλήνιες, διάβασμα, ξενυχτια, αγωνία, ένα φιλί στο μέτωπο πριν πάει να γράψει. Και εσύ να περιμένεις να περάσουν οι ώρες, να εύχεσαι να πετύχει τους στόχους και τα ονειρα του/της, να είναι καλά, να είναι ευτυχισμένο.
Φοιτήτρια/φοιτητής πια, παίρνεις μια βαθιά ανάσα, τα κατάφερε σκέφτεσαι...Είναι χαρούμενο, πέτυχε, ανοίγει τα φτερά του.
Ώρα να χαλαρώσεις και εσύ λιγάκι, είναι ενήλικο, δεν με χρειάζεται τόσο πια...
Να βρούμε σπίτι, ένα να είναι σε καλή περιοχή, όχι απομερη, να μην φοβάται να επιστρέψει το βραδυ με τα πόδια.
Πιο ακριβή αυτή η γειτονιά, δεν πειράζει. Θα βρούμε τα χρήματα, θα στερηθούμε εμείς...εκείνο να είναι καλά, να είναι ασφαλές, χαρούμενο....
Όχι αμάξι παιδάκι μου, φοβάμαι, δεν τους βλέπεις πως οδηγούν...Είσαι ό,τι πολυτιμότερο έχω, σκέφτεσαι από μέσα σου, δεν του το λες...Ανοιγοκλείνεις τα μάτια, πότε πέρασαν 20 χρόνια, σαν να ήταν χθες που το ακούμπησαν πρώτη φορά πάνω σου, μικρό, ανύμπορο ακόμα αλλά ένα πλάσμα υπέροχο. Ένα πλάσμα που δεν περίμενες πως θα αγαπήσεις πάνω και πέρα από καθετί. Ένα πλάσμα που σου έμαθε να νιώθεις εκείνο το ατόφιο, το ανιδιοτελες, το πιο καθάριο σ' αγαπώ που μπορεί να νιώσει κάνεις.
Δεν του τα λες όλα αυτά, καμιά φορά σε κοροϊδεύει.
Αντ' αυτού ακούς την φωνή σου να του λέει.. "Θα έρχεσαι με το τρένο, μην μπαινεις στο δρόμο να οδηγείς κουρασμένος/η, θα φτάνεις γρήγορα, ξεκούραστα, με ασφάλεια....με ασφάλεια....ΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΑ...."
28.2.23, περιμένεις να έρθει, χτυπάει ξαφνικά το τηλέφωνο, στην αρχή δεν καταλαβαίνεις τι σου λένε, για ποιον μιλάνε για το παιδί σου, για την ψυχή σου την ίδια?
Ξαφνικά λες και χάθηκε ολο το αίμα απο τις φλέβες σου, κόβεται η αναπνοή σου και ο χρόνος παγώνει, σταμάτα εκεί.
Γιατί δεν του το είπες εκείνο το τελευταίο σ' αγαπώ όταν το είδες τελευταία φορά?
Παιδί μου....ψυχή μου....
20 χρόνια αγωνία, ανησυχία, χαρές, φόβος, περηφάνια, καρδιοχτύπια, στερήσεις. 20 χρόνια όλες σου οι ενέργειες είχαν ένα σκοπό, να είναι καλά, να είναι χαρούμενο, να είναι ασφαλές....
20 χρόνια και όλα χάθηκαν, εξαϋλώθηκαν σε δευτερόλεπτα....
Τις προάλλες έθεσαν ένα ερώτημα σε μια ταξιδιωτική ομάδα, ποια είναι η πιο επικίνδυνη χώρα στον κόσμο.
Ήθελα με όλη μου την ψυχή να γράψω η χώρα μου, η Ελλάδα.
Εκεί που μπαίνεις σε ένα τρένο να συναντήσεις τους αγαπημένους σου και δεν βγαίνεις ποτέ. Δεν δίνουν καν το σώμα σου στους γονείς σου.
Σε αυτή την χώρα που απλά οδηγείς με την μηχανή σου και ένα υπουργικό αμάξι σε σκοτώνει.
Εκεί που δολοφονούν τη νιότη, που σου κλέβουν μέσα από τα χέρια ό,τι πολυτιμότερο έχεις.
Εκεί που σου ξεριζώνουν την ψυχή.
Εκεί που μετά απο τόσο πόνο δεν υπάρχουν ευθύνες και υπαίτιοι....
Καζαντζάκη Ελένη Ψυχολόγος - Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια