19/11/2025
Υπάρχει κάτι βαθιά ανθρώπινο στο να κλείνουν οι θεραπευτικοί κύκλοι.
Κάτι αληθινό, γλυκόπικρο, γεμάτο αποδοχή, ευγνωμοσύνη και χώρο.
Κάθε ολοκλήρωση κουβαλάει μέσα της μια ιστορία: τον άνθρωπο που ξεκίνησε, τον άνθρωπο που εξελίχθηκε, τις αντιστάσεις, τις μικρές και μεγάλες νίκες, τις σιωπές, τις αλήθειες, τις στιγμές που λύγισαν τα πράγματα και τις στιγμές που έδεσαν. Κουβαλάει τα ευχαριστώ, τις αμήχανες αγκαλιές, τα δάκρυα που δεν χρειάζονται εξηγήσεις, τη φόρτιση, τη δυσκολία του αποχαιρετισμού και ταυτόχρονα το δικαίωμα του «πάμε παρακάτω».
Πάντα με συγκινεί αυτό το κλείσιμο. Με γεμίζει περηφάνεια για τους ανθρώπους που τόλμησαν να μπουν στη διαδικασία, να αντέξουν τη δουλειά, να συναντήσουν κομμάτια του εαυτού τους που φοβούνταν, να προχωρήσουν με τον δικό τους ρυθμό.
Nα πάρουν την ευθύνη τους!
Και, ναι, συχνά ξέρω ότι ίσως δεν θα τους ξαναδώ ποτέ. Αυτό όμως δεν μειώνει τίποτα: η πορεία τους μένει μέσα μου, και η περηφάνεια για όσα κατέκτησαν —και όσα ακόμη παλεύουν— είναι αληθινή και βαθιά.
Όπως και όσα πολύτιμα μου επέτρεψαν να μάθω μαζί τους.
Σήμερα έκλεισε ένας ακόμη τέτοιος κύκλος.
Και μου θύμισε ξανά πόσο όμορφο, εύθραυστο και πολύτιμο είναι να συνοδεύεις έναν άνθρωπο για όσο χρόνο χρειάζεται, και μετά να τον αφήνεις να συνεχίσει εκεί που τον καλεί η ζωή.
Painting : The Embrace by Gustav Klimt