20/03/2025
Adolescence: Όταν η Εφηβεία Γίνεται Εφιάλτης
της Άσπας Πασπάλη
“Κανένα παιδί δεν γεννιέται εγκληματίας. Κάποια παιδιά απλώς μεγαλώνουν μέσα σε σκιές που δεν τους έμαθε κανείς να φωτίζουν.”
Η εφηβεία είναι η πιο ταραχώδης περίοδος της ζωής ενός ανθρώπου. Είναι μια φάση μετάβασης, μια μάχη ανάμεσα στο ποιος ήσουν και ποιος προσπαθείς να γίνεις. Και όπως κάθε μάχη, έχει τις απώλειές της. Η σειρά Adolescence του Netflix μάς βυθίζει στη συνείδηση ενός 13χρονου που διαπράττει ένα συγκλονιστικό έγκλημα. Δεν εστιάζει στο “τι έκανε”, αλλά στο “γιατί το έκανε”.
Αν νομίζετε ότι αυτή είναι άλλη μία σειρά για την παραβατικότητα των νέων, κάνετε λάθος. Είναι μια ιστορία για τη μοναξιά που γίνεται θυμός, για την αποξένωση που μετατρέπεται σε βία, για τα συναισθήματα που δεν βρήκαν ποτέ λέξεις να εκφραστούν.
•Όταν η Τοξική Αρρενωπότητα Γίνεται Φυλακή•
“Τα αγόρια δεν κλαίνε.”
“Να είσαι σκληρός, αλλιώς θα σε πατήσουν.”
“Απέδειξε ότι είσαι άντρας.”
Ο Τζέιμι, ο πρωταγωνιστής της σειράς, μεγαλώνει σε έναν κόσμο όπου οι παραπάνω φράσεις είναι καθημερινότητα. Σε μια κοινωνία όπου η ανδρική ταυτότητα χτίζεται πάνω στη δύναμη, την επιβολή και την απουσία συναισθήματος. Δεν είναι ο πρώτος έφηβος που αναζητά πρότυπα στα social media. Δεν είναι ο μόνος που γοητεύεται από επικίνδυνους influencers που του δίνουν μια διαστρεβλωμένη αίσθηση ισχύος. Είναι, όμως, από εκείνους που έμαθαν ότι η βία είναι απάντηση, όταν κανείς δεν του έμαθε να βάζει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του σε λόγια.
Η τοξική αρρενωπότητα δεν είναι απλά ένα hashtag. Είναι μια παγίδα που εγκλωβίζει τους νέους σε ρόλους που δεν μπορούν να σηκώσουν. Όταν τα συναισθήματα απαγορεύονται, γίνονται όπλα.
•Τα Τραύματα που Δεν Φαίνονται•
“Το παιδί είναι το μυστικό του γονέα.” – Carl Jung
Ο Τζέιμι δεν γεννήθηκε τέρας. Οι συνεδρίες του με την παιδοψυχολόγο αποκαλύπτουν πως πίσω από κάθε πράξη του κρύβεται μια ολόκληρη αλυσίδα γεγονότων που τον έκαναν αυτό που είναι. Κάθε ακραία συμπεριφορά είναι ένα σύμπτωμα – η κορυφή ενός παγόβουνου που κρύβει μέσα του φόβο, εγκατάλειψη, απόρριψη, αποτυχία.
Η εφηβεία είναι η φάση που οι συγκρούσεις του παρελθόντος επιστρέφουν με ορμή. Τα απωθημένα της παιδικής ηλικίας, οι ανομολόγητες φοβίες, οι ανικανοποίητες συναισθηματικές ανάγκες, όλα επανεμφανίζονται. Ο έφηβος παλεύει να τα επεξεργαστεί και, αν δεν βρει τον τρόπο, αυτά τον κατακλύζουν. Όταν ένας νέος καταφεύγει στη βία, η ερώτηση που πρέπει να κάνουμε δεν είναι “Τι του συμβαίνει;”, αλλά “Τι του συνέβη;”
Η Adolescence μάς θυμίζει πως τα παιδιά δεν δρουν στο κενό. Αν θέλουμε να κατανοήσουμε τις πράξεις τους, πρέπει να καταλάβουμε το περιβάλλον τους.
•Η Οικογένεια: Καθρέφτης ή Σκιά;•
“Οι πληγές που δεν θυμόμαστε, είναι αυτές που καθορίζουν ποιοι γινόμαστε.”
Η οικογένεια του Τζέιμι δεν είναι κακή. Είναι απλώς απούσα. Όχι σωματικά, αλλά συναισθηματικά. Οι γονείς του δεν βλέπουν τα σημάδια γιατί κανείς δεν τους έμαθε να τα διαβάζουν. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη αλήθεια της ψυχολογίας: οι γονείς συχνά μεταδίδουν στα παιδιά τους όχι μόνο τα τραύματά τους, αλλά και την αδυναμία να τα αναγνωρίσουν.
Τα πρώτα χρόνια της ζωής καθορίζουν τον τρόπο που συνδεόμαστε με τους άλλους. Αν ένα παιδί μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον που δεν το ακούει, θα μεγαλώσει είτε σιωπηλό είτε ουρλιάζοντας μέσα από τις πράξεις του.
•Γιατί αυτή η Σειρά Μας Αφορά Όλους•
Η Adolescence δεν είναι απλώς μια συγκλονιστική αφήγηση. Είναι μια προειδοποίηση. Οι έφηβοι δεν χρειάζονται περισσότερους κανόνες, χρειάζονται περισσότερη κατανόηση. Χρειάζονται χώρους όπου θα μπορούν να μιλήσουν χωρίς να φοβούνται.
Πριν κρίνουμε, ας ακούσουμε. Πριν κατηγορήσουμε, ας ρωτήσουμε. Πριν χάσουμε μια γενιά νέων, ας τους δώσουμε τη φωνή που τους στερήσαμε.
Η εφηβεία δεν είναι απλώς μια φάση, αλλά ένα κάλεσμα για σύνδεση.
https://www.facebook.com/share/168fozQa2F/
Adolescence: Όταν η Εφηβεία Γίνεται Εφιάλτης
της Άσπας Πασπάλη
“Κανένα παιδί δεν γεννιέται εγκληματίας. Κάποια παιδιά απλώς μεγαλώνουν μέσα σε σκιές που δεν τους έμαθε κανείς να φωτίζουν.”
Η εφηβεία είναι η πιο ταραχώδης περίοδος της ζωής ενός ανθρώπου. Είναι μια φάση μετάβασης, μια μάχη ανάμεσα στο ποιος ήσουν και ποιος προσπαθείς να γίνεις. Και όπως κάθε μάχη, έχει τις απώλειές της. Η σειρά Adolescence του Netflix μάς βυθίζει στη συνείδηση ενός 13χρονου που διαπράττει ένα συγκλονιστικό έγκλημα. Δεν εστιάζει στο “τι έκανε”, αλλά στο “γιατί το έκανε”.
Αν νομίζετε ότι αυτή είναι άλλη μία σειρά για την παραβατικότητα των νέων, κάνετε λάθος. Είναι μια ιστορία για τη μοναξιά που γίνεται θυμός, για την αποξένωση που μετατρέπεται σε βία, για τα συναισθήματα που δεν βρήκαν ποτέ λέξεις να εκφραστούν.
•Όταν η Τοξική Αρρενωπότητα Γίνεται Φυλακή•
“Τα αγόρια δεν κλαίνε.”
“Να είσαι σκληρός, αλλιώς θα σε πατήσουν.”
“Απέδειξε ότι είσαι άντρας.”
Ο Τζέιμι, ο πρωταγωνιστής της σειράς, μεγαλώνει σε έναν κόσμο όπου οι παραπάνω φράσεις είναι καθημερινότητα. Σε μια κοινωνία όπου η ανδρική ταυτότητα χτίζεται πάνω στη δύναμη, την επιβολή και την απουσία συναισθήματος. Δεν είναι ο πρώτος έφηβος που αναζητά πρότυπα στα social media. Δεν είναι ο μόνος που γοητεύεται από επικίνδυνους influencers που του δίνουν μια διαστρεβλωμένη αίσθηση ισχύος. Είναι, όμως, από εκείνους που έμαθαν ότι η βία είναι απάντηση, όταν κανείς δεν του έμαθε να βάζει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του σε λόγια.
Η τοξική αρρενωπότητα δεν είναι απλά ένα hashtag. Είναι μια παγίδα που εγκλωβίζει τους νέους σε ρόλους που δεν μπορούν να σηκώσουν. Όταν τα συναισθήματα απαγορεύονται, γίνονται όπλα.
•Τα Τραύματα που Δεν Φαίνονται•
“Το παιδί είναι το μυστικό του γονέα.” – Carl Jung
Ο Τζέιμι δεν γεννήθηκε τέρας. Οι συνεδρίες του με την παιδοψυχολόγο αποκαλύπτουν πως πίσω από κάθε πράξη του κρύβεται μια ολόκληρη αλυσίδα γεγονότων που τον έκαναν αυτό που είναι. Κάθε ακραία συμπεριφορά είναι ένα σύμπτωμα – η κορυφή ενός παγόβουνου που κρύβει μέσα του φόβο, εγκατάλειψη, απόρριψη, αποτυχία.
Η εφηβεία είναι η φάση που οι συγκρούσεις του παρελθόντος επιστρέφουν με ορμή. Τα απωθημένα της παιδικής ηλικίας, οι ανομολόγητες φοβίες, οι ανικανοποίητες συναισθηματικές ανάγκες, όλα επανεμφανίζονται. Ο έφηβος παλεύει να τα επεξεργαστεί και, αν δεν βρει τον τρόπο, αυτά τον κατακλύζουν. Όταν ένας νέος καταφεύγει στη βία, η ερώτηση που πρέπει να κάνουμε δεν είναι “Τι του συμβαίνει;”, αλλά “Τι του συνέβη;”
Η Adolescence μάς θυμίζει πως τα παιδιά δεν δρουν στο κενό. Αν θέλουμε να κατανοήσουμε τις πράξεις τους, πρέπει να καταλάβουμε το περιβάλλον τους.
•Η Οικογένεια: Καθρέφτης ή Σκιά;•
“Οι πληγές που δεν θυμόμαστε, είναι αυτές που καθορίζουν ποιοι γινόμαστε.”
Η οικογένεια του Τζέιμι δεν είναι κακή. Είναι απλώς απούσα. Όχι σωματικά, αλλά συναισθηματικά. Οι γονείς του δεν βλέπουν τα σημάδια γιατί κανείς δεν τους έμαθε να τα διαβάζουν. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη αλήθεια της ψυχολογίας: οι γονείς συχνά μεταδίδουν στα παιδιά τους όχι μόνο τα τραύματά τους, αλλά και την αδυναμία να τα αναγνωρίσουν.
Τα πρώτα χρόνια της ζωής καθορίζουν τον τρόπο που συνδεόμαστε με τους άλλους. Αν ένα παιδί μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον που δεν το ακούει, θα μεγαλώσει είτε σιωπηλό είτε ουρλιάζοντας μέσα από τις πράξεις του.
•Γιατί αυτή η Σειρά Μας Αφορά Όλους•
Η Adolescence δεν είναι απλώς μια συγκλονιστική αφήγηση. Είναι μια προειδοποίηση. Οι έφηβοι δεν χρειάζονται περισσότερους κανόνες, χρειάζονται περισσότερη κατανόηση. Χρειάζονται χώρους όπου θα μπορούν να μιλήσουν χωρίς να φοβούνται.
Πριν κρίνουμε, ας ακούσουμε. Πριν κατηγορήσουμε, ας ρωτήσουμε. Πριν χάσουμε μια γενιά νέων, ας τους δώσουμε τη φωνή που τους στερήσαμε.
Η εφηβεία δεν είναι απλώς μια φάση, αλλά ένα κάλεσμα για σύνδεση.
