26/06/2024
"Υπάρχει μια ατάκα από την ταινία "Inside Out 2" που με άγγιξε πολύ βαθιά. Είναι εύκολο να τη χάσεις αν δεν προσέξεις αρκετά.
Είναι η σκηνή όπου η Θλίψη ντροπαλά ρωτά τη Χαρά αν μπορεί να κατέβει στη λίμνη των αναμνήσεων μαζί της. Σε απάντηση, η Χαρά πιάνει το χέρι της Θλίψης και της λέει, "Φυσικά! Θυμήσου, Θλίψη, όπου πάω εγώ, πας κι εσύ."
Όταν το άκουσα αυτό, θυμήθηκα πως κάποιοι λένε ότι φοβούνται να είναι τόσο χαρούμενοι γιατί ξέρουν ότι μετά τη χαρά ακολουθεί η θλίψη. Αυτός όμως δεν είναι τρόπος να ζεις και ούτε είναι αλήθεια. Η μια δεν ακολουθεί την άλλη, γιατί πάντα ταξιδεύουν μαζί, δίπλα δίπλα, χέρι χέρι.
Η χαρά και η θλίψη είναι σαν τις ράγες του τρένου. Ακόμα και στις πιο θλιβερές μέρες, αν ψάξουμε αρκετά και επιτρέψουμε στον εαυτό μας να το ζήσει, θα υπάρχει πάντα κάποια χαρά να βρούμε. Το ίδιο ισχύει και στις πιο χαρούμενες μέρες, όπως η γέννηση ενός παιδιού, ένας γάμος, μια αποφοίτηση, ένα πρωτάθλημα ή μια προαγωγή. Όταν θυμόμαστε ότι κάποιος ή κάτι λείπει, θα υπάρχει πάντα αυτή η πινελιά της θλίψης.
Έτσι, όταν λέμε ότι είμαστε ευγνώμονες για τη ζωή, δεν μπορούμε να είμαστε ευγνώμονες μόνο για τις χαρούμενες στιγμές, πρέπει να είμαστε ευγνώμονες ακόμα και για τις θλιβερές. Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για όλα. Η χαρά και η θλίψη μας μεταφέρουν (ή εμείς τις μεταφέρουμε) καθώς προχωράμε από τη μία φάση της ζωής στην άλλη".
🖊️ Levi Ackerman
Μετάφραση: Μάρα | Mommy Cool
