Μαργαριτίδου Πετρίνα - Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια

18/06/2025

➡️Στα πλαίσια του μεταπτυχιακού μου, διεξάγω μια έρευνα για άτομα 55 ετών και πάνω που ταξιδεύουν, κατά πόσο αντιμετωπίζουν διαφορετική συμπεριφορά λόγω ηλικίας. Το συγκεκριμένο θέμα επιλέχθηκε λόγω της αυξανόμενης παρουσίας των ατόμων μεγαλύτερης ηλικίας στον τουρισμό, σε συνδυασμό με την ανάγκη για μια πιο συμπεριληπτική προσέγγιση σε αυτόν τον τομέα.

📝Όσοι μπορείτε να διαθέσετε 10 λεπτά από το χρόνο σας, θα με βοηθούσατε πάρα πολύ με τη συμβολή σας! Αν δεν είστε σε αυτή την ηλικιακή κατηγορία ή αν δεν έχετε πάει κάποιο ταξίδι τα τελευταία 2 χρόνια, μπορείτε να το προωθήσετε σε όποιον γνωρίζετε. Απλά πατάτε στον παρακάτω σύνδεσμο και το συμπληρώνετε.

Σας ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων✨!

Φοιτήτρια: Μαργαριτίδου Πετρίνα Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών: Εφαρμογές της Ψυχολογίας στην Υγεία Πανεπιστήμιο: Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Τμήμ....

13/06/2025

➡️Δύο πολύ ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις πρόκειται να γίνουν τις επόμενες μέρες:

📌Την Κυριακή 15/6 στις 11:00 θα έχω τη χαρά να πραγματοποιήσω μια ομιλία στο "δεύτερο χωριό" μου, στα Κουφάλια Θεσσαλονίκης, καλεσμένη του Σωματείου Ελληνικής Εταιρείας Alzheimer και Συγγενών Διαταραχών του Δήμου Χαλκηδόνος. Ο τίτλος της ομιλίας θα είναι "Ας μιλήσουμε για την άνοια" και θα αναφερθούμε στα συμπτώματα, στη διαχείριση και σε τρόπους πρόληψης από την άνοια, καθώς και στον ρόλο της οικογένειας και τη στήριξη των περιθαλπόντων. Σας περιμένουμε με πολλή χαρά στο Πνευματικό Κέντρο Κουφαλίων "Κ. Χατζάκος"🧠

📍Τη Δευτέρα 16/6 στις 20.00 στο Βασιλικό Θέατρο Θεσσαλονίκης θα πραγματοποιηθεί μια ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα δράση με τίτλο "Εγώ... ο μπαμπάς μου". Η εκδήλωση πραγματοποιείται στα πλαίσια του μεταπτυχιακού "Εφαρμογές της Ψυχολογίας στην Υγεία", στο οποίο έχω τη χαρά να συμμετέχω φέτος, και του Κέντρου Επιστήμης, Τέχνης και Οικογένειας "Σύζευξις". Πρόκειται για μια δράση, της οποίας πρωτεργάτης είναι η καθηγήτρια Εύχαρις Παναγοπούλου, μια πολιτιστική ψυχοθεραπευτική εμπειρία, με εκλεκτούς καλεσμένους τον Γιώργο Καπουτζίδη, τον Χάρη Βαρθακούρη και τον Θοδωρή Παπακώστα. Για δηλώσεις συμμετοχής πατήστε στον παρακάτω σύνδεσμο:
https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSe1OK97zNm-86_7QLpVcm0IaSVyPdaOZuN6HG4SzsenYjvVgA/viewform?usp=header

Σας περιμένουμε όλους✨

07/06/2025

🕰️ «Όλο δεν περνάει η ώρα, λέμε… κι όλο θέλουμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω».

Μια φράση που λέμε σχεδόν ασυναίσθητα, όμως κρύβει μέσα της πολλά μηνύματα και νοήματα.
Όταν η καθημερινότητα μας φαίνεται βαρετή ή δύσκολη, ο χρόνος μοιάζει να σέρνεται. Από την άλλη, όταν κοιτάμε πίσω, τον ίδιο χρόνο τον εξιδανικεύουμε, τον νιώθουμε "χαμένο", τον γεμίζουμε με νοσταλγική διάθεση.

Πόσο συχνά εγκλωβιζόμαστε ανάμεσα στο παρελθόν που δεν μπορούμε να αλλάξουμε και στο παρόν που δεν μπορούμε να απολαύσουμε;

Η επιθυμία να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω, πολλές φορές, δεν είναι ανάγκη να διορθώσουμε κάτι — είναι ανάγκη να ξανασυνδεθούμε με ένα κομμάτι του εαυτού μας που τότε νιώθαμε πιο αυθεντικό, πιο ελεύθερο, πιο ζωντανό.

📍Ίσως δεν είναι ο χρόνος που "δεν περνάει". Ίσως είμαστε εμείς που δεν στεκόμαστε πια σ’ αυτόν. Μένουμε σε μια ψυχική εκκρεμότητα: μεταξύ μιας παρελθοντικής ανάμνησης και μιας μελλοντικής προσδοκίας.

➡️ Τι θα γινόταν αν αντί να θέλουμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω, προσπαθούσαμε να φέρουμε κάτι απ’ το τότε στο τώρα; Μήπως αυτό που "δεν περνάει" είναι ένα παρόν που δεν μας εκφράζει; Μήπως αυτό που "θέλουμε πίσω" δεν είναι τόσο ο χρόνος, αλλά ο τρόπος που κάποτε ζούσαμε τον χρόνο;

Η αληθινή πρόκληση δεν είναι να γυρίσουμε πίσω, αλλά να ξαναφτιάξουμε τώρα έναν χρόνο που να μας χωράει.✨

04/06/2025

Με αφορμή σημερινή συνεδρία...

🤔Γιατί θυμόμαστε πιο έντονα ένα αρνητικό σχόλιο, ενώ ξεχνάμε τα θετικά;
Η θεωρία της αρνητικής προκατάληψης(negativity bias theory) εξηγεί αυτή μας την τάση, προτείνοντας ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει αρνητική προκατάληψη, δηλαδή επεξεργάζεται και θυμάται πιο έντονα τα αρνητικά ερεθίσματα σε σχέση με τα θετικά. Αυτή η τάση είχε εξελικτική και προστατευτική αξία για τον άνθρωπο, καθώς το να μπορούμε να εντοπίζουμε τον κίνδυνο εγκαίρως μας βοηθούσε να επιβιώσουμε.

➕➖Σήμερα, όμως, αυτή η φυσική ροπή μπορεί να μας παραπλανήσει. Μπορεί να λάβουμε πολλά θετικά σχόλια, αλλά να μείνουμε προσκολλημένοι σε εκείνο το ένα αρνητικό. Να το σκεφτόμαστε ξανά και ξανά, αγνοώντας το ευρύτερο πλαίσιο.

👸🫛Θυμίζει λίγο το γνωστό παραμύθι με την πριγκίπισσα και το μπιζέλι: παρά τα είκοσι στρώματα και τα παπλώματα, ένιωσε το ένα μικρό μπιζέλι και δεν μπόρεσε να κοιμηθεί. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τα ψυχικά μας «στρώματα» — ακόμα κι όταν είναι γεμάτα από θετικά, ένα μικρό αρνητικό μπορεί να ταράξει την ηρεμία μας.

✨Την επόμενη φορά που θα σε απασχολήσει υπερβολικά ένα αρνητικό σχόλιο, αναρωτήσου:
– Αντί για τιμωρία, τι θα έλεγα σε έναν φίλο μου;
– Υπάρχουν και άλλες "φωνές" που αξίζει να ακούσω;

Το ένα «μπιζέλι» δε χρειάζεται να καθορίζει όλον τον ύπνο μας. Πόσο μάλλον τη ζωή μας… 🌹

02/06/2025

🙂Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες ατόφια χαρά; Όχι ικανοποίηση, ούτε περηφάνια. Αλλά εκείνη τη χαρά που δεν χρειάζεται ιδιαίτερο λόγο. Που σε πλημμυρίζει ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση. Που γελάς χωρίς να το σκέφτεσαι και για λίγο ξεχνάς τον ρόλο του "ενήλικα".

Η αλήθεια είναι πως μεγαλώνοντας μαθαίνουμε να ελέγχουμε τα συναισθήματά μας, τα φιλτράρουμε περισσότερο, σκεφτόμαστε τι θα πουν οι άλλοι. Κάπου εκεί, χάνουμε την επαφή με την παιδική μας πλευρά — αυτή που ξέρει να χαίρεται χωρίς ντροπή και χωρίς φίλτρα.

Όμως, η ατόφια χαρά δεν είναι παιδική πολυτέλεια. Είναι ανθρώπινη ανάγκη. Και μπορούμε να τη βιώσουμε ακόμα, εάν τολμήσουμε να αφήσουμε για λίγο τα "πρέπει" και ακούσουμε τα "θέλω".

Η χαρά δεν είναι έλλειψη προβλημάτων. Είναι παρουσία ζωής. Είναι η ικανότητα να βλέπουμε το φως, ακόμη και μέσα στην καθημερινότητα. Να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να νιώσει, να γελάσει, να σταθεί στη στιγμή.

Αν μπορείς, κάνε σήμερα κάτι μικρό που σε κάνει να χαμογελάς.
Μην το αναλύσεις. Μην το καθυστερήσεις.

Η αληθινή χαρά δεν ζητάει άδεια. Μόνο χώρο.✨

31/05/2025

🌿Μάθε να βλέπεις το όμορφο… ακόμα κι όταν δε «φωνάζει».
Μερικές φορές η ομορφιά δε βρίσκεται στα προφανή. Κρύβεται σε μια διαφορετική ματιά, σε ένα χαμόγελο που ξεχωρίζει, σε μια στιγμή που δεν μοιάζει με τις άλλες.
Όταν επιλέγουμε να παρατηρούμε τα μικρά, τα αλλιώτικα, τα «αθόρυβα» όμορφα γύρω μας, τότε η ζωή αποκτά περισσότερο χρώμα και νόημα.
Το ξεχωριστό δεν είναι πάντα εκκεντρικό. Πολλές φορές είναι απλά αυθεντικό.
✨

27/05/2025

Ζούμε στην πιο «συνδεδεμένη» εποχή της ιστορίας — με ένα μήνυμα, ένα like, μια αντίδραση θεωρούμε ότι επικοινωνούμε. Κι όμως, πολλοί άνθρωποι δηλώνουν πιο μόνοι από ποτέ, χωρίς συναισθηματική ικανοποίηση και ουσιαστική σύνδεση.

🔍 Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, αυτό που λείπει δεν είναι η επικοινωνία, αλλά η ποιοτική σύνδεση.

📱 Τα ψηφιακά μέσα έχουν διευκολύνει την επαφή, αλλά πολλές φορές αυτή η σύνδεση είναι επιφανειακή.

🧠 Ο εγκέφαλος μας «διψά» για βλέμμα, για σώμα, για παρουσία – στοιχεία που δεν χωρούν σε μια οθόνη.

💡 Μήπως οι σύγχρονες σχέσεις χρειάζονται κάτι πιο «παραδοσιακό» από την τεχνολογία; Οι ουσιαστικές σχέσεις χρειάζονται ενσυναίσθηση, αυθεντικότητα και χρόνο χωρίς περισπασμούς.

✨Το ζητούμενο δεν είναι απλώς να είμαστε "μαζί". Είναι το πώς είμαστε μαζί. Και πώς νιώθουμε για αυτό.

#ψυχολογία #σύγχρονεςσχέσεις #συναισθηματικήσύνδεση #ενσυναίσθηση #ψυχικήυγεία

20/02/2025

🐠Μου αφηγήθηκε μια κοπέλα σήμερα: «Όταν ήμουν 10 χρονών, οι γονείς μου έφεραν στο σπίτι ένα πανέμορφο, μεγάλο ενυδρείο, με 3-4 πολύχρωμα ψαράκια, με διακοσμητικά και ένα ατμοσφαιρικό φως. Καθόμουν και τα κοιτούσα με τις ώρες να κολυμπούν με χάρη, έστω στον περιορισμένο αυτό χώρο που ήταν το σπιτικό τους. Να τα χαϊδέψω φυσικά δεν μπορούσα, μπορούσα όμως να τους μιλάω και να τα ταΐζω. Σ αυτό με είχαν προειδοποιήσει, βέβαια, «λίγη τροφή μόνον, γιατί αλλιώς θα πεθάνουν». Δεν μπορούσα να το καταλάβω σαν παιδί αυτό. Έκρινα από τις δικές μου ανάγκες. Στενοχωριόμουν γιατί πίστευα ότι δεν τρώνε αρκετά και μια μέρα έριξα πολλή τροφή στο ενυδρείο. Χαιρόμουν που τα έβλεπα να την τρώνε όλη με λαχτάρα. Μετά, φυσικά, δεν μπορώ να περιγράψω τι κλάμα έριξα για τις συνέπειες που είχε η πράξη μου… Πώς γίνεται να προκαλεί τόσο κακό σε κάποιον η παροχή φροντίδας και αγάπης?...»

Κι όμως γίνεται, τελικά… Όταν από μόνοι μας αποφασίζουμε τι έχει ανάγκη ο άλλος, τι θα τον ευχαριστούσε, τι θα τον έκανε να νιώσει αγαπητός. Δεν έχουν όλοι τον ίδιο τρόπο να αγαπιούνται. Δεν ορίζουν όλοι με τον ίδιο τρόπο την αγάπη και τη φροντίδα. Σε κάθε πλαίσιο, σε κάθε είδος σχέσης – συντροφική, συγγενική, φιλική, το πιο απλό που μπορώ να ρωτήσω κάποιον είναι «εσύ με ποιον τρόπο νιώθεις την αγάπη;», «τι μπορώ να κάνω για να σου δείξω την αγάπη μου;». Δοκιμάστε το!✨

04/11/2024

«Ποια είναι η ηλικία σας;» 🥳

- μια άβολη ερώτηση για αρκετούς, ίσως και αγενής. Συνήθως όσοι είναι σε μικρότερες ηλικίες θέλουν να δείχνουν μεγαλύτεροι, όσοι είναι σε μεγαλύτερες θέλουν να δείχνουν μικρότεροι. Για κάποιο λόγο συνδέεται με την αυτοπεποίθησή μας το να μας πουν οι γύρω ότι μοιάζουμε μικρότεροι ή μεγαλύτεροι, αναλόγως με τη φάση του κύκλου ζωής που βρισκόμαστε και το πλαίσιο στο οποίο γίνεται η ερώτηση. Συχνή απάντηση μπορεί να είναι «όσο φαίνομαι» ή «εσύ πόσο με κάνεις;», ελπίζοντας στην απάντηση που θα θέλαμε να ακούσουμε!

🧠Το πώς νιώθω με μια τέτοια ερώτηση και το πώς θα απαντήσω συνδέεται πολύ με τις πεποιθήσεις μου περί ηλικίας και του ότι μεγαλώνω. Με τι συνδέεται το πέρασμα του χρόνου; Πώς νιώθω όταν σκέφτομαι ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας; Πώς αντιμετωπίζει η οικογένειά μου αυτό το θέμα; Τι μνήμες έχω από τη μητέρα/πατέρα/γιαγιά και άλλους συγγενείς στα δικά τους γενέθλια; Το ότι μεγάλωναν ήταν γιορτή ή αφορμή για «κρίση ηλικίας»;

✍️Γράψτε στα σχόλια τις δικές σας σκέψεις γύρω από αυτό το θέμα. Κλείνοντας, να προσθέσω ότι έχουμε 3 ηλικίες: τη χρονολογική, που είναι η ηλικία μας με βάση τη χρονιά που γεννηθήκαμε, τη βιολογική, δηλαδή την ηλικία που έχουν τα κύτταρά μας και τέλος, την ψυχολογική, που είναι η ηλικία που αισθανόμαστε ✨

14/10/2024

«Έχω μάθει μια ζωή να δίνω, να προσφέρω στους άλλους, να τρέχω μόνο για τους γύρω μου και δεν μένει καθόλου χρόνος για μένα». Μια φράση που την ακούω όλο και περισσότερο στις συνεδρίες, κυρίως από άτομα στη μέση ηλικία, αλλά πλέον και από νεότερα ηλικιακά άτομα. Αναρωτιέμαι αν χρειάζεται να είναι είτε μόνον το ένα είτε μόνον το άλλο, ή οι άλλοι ή εγώ. Σίγουρα, σε κάποιες περιόδους οι ανάγκες κάποιου ή οι δικές μου μπορεί να είναι πιο έντονες, να χρειάζεται να δώσω περισσότερη ενέργεια και χρόνο που αναγκαστικά θα στερήσω από κάπου αλλού. Αλλά όχι συνέχεια. Όχι να φτάνω σε σημεία να αδειάζω τελείως. Γιατί τότε δε θα έχω να δώσω πια. Γιατί να χρειάζεται να είναι προτεραιότητα ή οι άλλοι ή εγώ; Μπορούμε να είμαστε όλοι στην πρώτη γραμμή, είναι εξίσου σημαντικές και πολύτιμες οι ανάγκες μας. Αλλαγή πεποίθησης, λοιπόν, ότι η φροντίδα του εγώ έχει την ίδια βαρύτητα με τη φροντίδα των άλλων. Η αλλαγή πεποίθησης θα φέρει και την αλλαγή συμπεριφοράς. Μας το εύχομαι ολόψυχα το «φροντίζω ή εμένα ή εσένα» να γίνει «φροντίζω εμένα ΚΑΙ εσένα»🌻

23/04/2024

📚Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου - Όσο περισσότερο διαβάζεις, τόσο περισσότερο "βλέπεις" 📚

📖Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο και γιατί;

01/04/2024

✨Ευγνώμων που ήμουν μέρος της Ημερίδας "Φροντίζω εσένα, φροντίζω εμένα", που διοργάνωσε η Alzheimer Hellas για περιθάλποντες ατόμων με άνοια. Με αξιόλογους συναδέλφους παρουσιάσαμε ενδιαφέρουσες ομιλίες και βιωματικά εργαστήρια, που αποτέλεσαν αφορμή για μοίρασμα σκέψεων και συναισθημάτων.
📚Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει και το βιβλίο "Ποιος είμαι εγώ, παππού;", το οποίο έχουμε συγγράψει με τις συναδέλφους Κωνσταντίνα Καραγκιόζη και Ευδοκία Νικολαϊδου. Μέσα από μια τρυφερή και ευφάνταστη ιστορία, μαθαίνει την άνοια σε μικρά και μεγάλα παιδιά, και μπορεί να αποτελέσει ένα χρήσιμο εγχειρίδιο για γονείς και εκπαιδευτικούς. Το βιβλίο μπορείτε να το προμηθευτείτε από βιβλιοπωλεία, καθώς και από το διαδίκτυο🌹