Δήμητρα Κολώνια - Κλινική και Δικαστική Ψυχολόγος BA, MA

24/09/2025

Μάθημα ζωής η συναστροφή με νάρκισσο είτε εργασιακή, είτε κοινωνική, είτε φιλική, είτε προσωπική, κυρίως συναισθηματική σε επίπεδο γάμου.

Τα 18 στάδια της σχέσης ανάμεσα σε έναν ναρκισσιστή και έναν 👇𝝨𝝩𝝤 𝟏º 𝝨𝝬𝝤𝝠𝝞𝝤👇

23/09/2025

Ακριβώς έτσι όμως

Για όσους είχαν κάποιο δικό τους ξέρουν

Στην μνήμη τους λοιπόν

"Αν κάποια μέρα εμφανίσω άνοια, θα ήθελα η οικογένειά μου να κρεμάσει αυτή τη λίστα επιθυμιών στον τοίχο του σπιτιού μου. Θέλω να θυμούνται αυτά τα πράγματα:
-Κάθε φορά που μπαίνεις στο δωμάτιο, να με χαιρετάς και να συστήνεσαι. «Γεια σου μαμά, είμαι η Άννα».
Ποτέ μην ρωτήσεις: «Ξέρεις ποια είμαι;» – προκαλεί άγχος.
-Αν πάθω άνοια, θέλω οι φίλοι και η οικογένειά μου να αγκαλιάσουν τη δική μου πραγματικότητα.
-Αν πιστεύω ότι ο/η σύντροφός μου ζει ακόμη, ή αν νομίζω ότι πάμε για φαγητό στους γονείς μου, άφησέ με να το πιστεύω. Θα είμαι πιο ευτυχισμένη έτσι.
-Μην προσπαθήσεις να με διορθώσεις για το τι είναι "αληθινό". Το δικό μου "τώρα" είναι αλλού.
-Αν δεν σε αναγνωρίζω, μην το πάρεις προσωπικά. Ο χρόνος για μένα έχει γίνει μπλεγμένος.
-Αν δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω πια μαχαιροπίρουνα, μην με ταΐσεις — δώσε μου φαγητό για τα δάχτυλα, ίσως καταφέρω ακόμα να φάω μόνη μου.
-Αν νιώθω θλίψη ή ανησυχία, πιάσε το χέρι μου και άκουσέ με. Μην μου πεις ότι «δεν υπάρχει λόγος».
-Μη μου φέρεσαι σαν να είμαι παιδί. Είμαι ενήλικας, και θέλω να μου μιλάς όπως σε έναν ενήλικα.
-Θέλω να συνεχίσω να απολαμβάνω όσα αγαπούσα. Βοήθησέ με να γυμναστώ, να διαβάσω ή να δω φίλους.
-Ζήτα μου να σου πω μια ιστορία από τα παλιά.
- Αν γίνομαι ανήσυχη ή επιθετική, προσπάθησε να καταλάβεις τι με ενοχλεί.
-Φέρσου μου όπως θα ήθελες να σου φερθούν αν ήσουν στη θέση μου.
-Να υπάρχουν πάντα σνακ στο σπίτι. Ακόμα και τώρα, αν δεν φάω, θυμώνω – πόσο μάλλον τότε που δεν θα μπορώ να σου το πω.
- Μην μιλάς για μένα σαν να μη βρίσκομαι στο δωμάτιο.
-Μην νιώθεις ενοχές αν δεν μπορείς να με φροντίζεις. Δεν φταις εσύ. Ζήτα βοήθεια ή βρες ένα καλό μέρος να μείνω.
-Αν μένω σε μονάδα φροντίδας, να έρχεσαι συχνά.
-Αν μπερδεύω ονόματα, γεγονότα ή τοποθεσίες, μην εκνευρίζεσαι. Πάρε μια βαθιά ανάσα. Δεν φταίω εγώ.
-Βάλε μου τη μουσική που αγαπώ, να την ακούω όσο συχνά γίνεται.
- Αν πιάνω αντικείμενα και τα κουβαλώ, βοήθησέ με να τα επιστρέψω στη θέση τους.
-Μη με αποκλείεις από γιορτές και οικογενειακές μαζώξεις.
-Θυμήσου ότι ακόμα μου αρέσουν οι αγκαλιές και τα φιλικά αγγίγματα.
Πάνω απ’ όλα, θυμήσου ότι είμαι ακόμα ο άνθρωπος που ήξερες και αγαπούσες.
✿ Αντιγράψτε και κοινοποιήστε αυτό το μήνυμα προς τιμήν κάποιου που γνωρίζετε ή γνωρίσατε και παλεύει με την άνοια ή το Alzheimer.
✿ Προς τιμήν όλων όσων αγαπώ και έχασα, αλλά και όσων συνεχίζουν τον αγώνα.
Κανείς δεν καταλαβαίνει πραγματικά αυτή την ασθένεια, μέχρι να χτυπήσει τη δική του οικογένεια.
web

22/09/2025

Πόσο διαστρεβλωμένα μεγαλώσαμε για να δικαιολογήσουμε τις συμπεριφορές των γονιών μας

Πόσο λάθος μας πέρασαν μηνύματα καλών τρόπων και σεβασμού μέσα από τον φόβο και την πειθαρχία μέσω εκφοβισμού και το τραύμα ως μάθημα ζωής

«Οι γονείς μου με χτυπούσαν όταν ήμουν παιδί και δεν είμαι τραυματισμένος», είπε ο άντρας τον οποίον η πρώην σύντροφός του τον κατήγγειλε για σωματική βία.

«Όταν ήμουν παιδί με άφηναν να κλαίω μόνος μου μέχρι να κοιμηθώ και ήταν τόσο άσχημο που δεν έβγαινα πια από το δωμάτιο μου», είπε ο άντρας που περνά πολλές ώρες στα κοινωνικά δίκτυα, επηρεάζοντας έτσι τον ύπνο του.

"Με τιμωρούσαν ως παιδί και είμαι καλά", είπε ο άντρας που, κάθε φορά που κάνει λάθος, λέει στον εαυτό του λόγια περιφρόνησης, ως μια μορφή αυτό-τιμωρίας.

«Ως παιδί, με χτυπούσαν και υποφέρω από ένα τραύμα που ονομάζεται «εκπαίδευση», είπε η γυναίκα που ακόμα δεν καταλαβαίνει γιατί όλοι οι σύντροφοι που επιλέγει καταλήγουν να είναι επιθετικοί.

«Όταν γινόμουν ''ιδιότροπη'' ως παιδί, ο πατέρας μου με κλείδωνε σε ένα δωμάτιο μόνη μου, για ''να μάθω" και σήμερα το εκτιμώ που το έκανε», είπε η γυναίκα που παθαίνει κρίση άγχους και δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί φοβάται τόσο πολύ να βρίσκεται σε μικρούς χώρους.

"Οι γονείς μου, μου έλεγαν ότι θα με αφήσουν μόνο μου ή ότι θα με έδιναν σε κανέναν ξένο, όταν είχα ξεσπάσματα και δεν έχω τραύματα από την παιδική μου ηλικία", είπε η γυναίκα που προσεύχεται να βρει την αγάπη και έχει συγχωρήσει τις επαναλαμβανόμενες απιστίες του συντρόφου της, ώστε να μην νιώσει εγκαταλειμμένη.

«Οι γονείς μου με έλεγχαν μόνο με το βλέμμα τους και να΄μαι .Δείτε! Μια χαρά βγήκα!», είπε η γυναίκα που δεν μπορεί να διατηρήσει βλεμματική επαφή με όποιον έχει «εξουσία» χωρίς να νιώθει φόβο.

«Ως παιδί, με χτυπούσαν ακόμη και με σιδερένιο καλώδιο και σήμερα είμαι καλός άνθρωπος και σωστός επαγγελματίας», είπε ο άντρας που οι γείτονες του τον κατήγγειλαν στην αστυνομία ότι μεθυσμένος κλωτσούσε /πετούσε /χτυπούσε πράγματα και φώναζε στη γυναίκα του.

«Οι γονείς μου με ανάγκαζαν να μελετώ και να ακολουθήσω μια καριέρα που θα μου απέφερε χρήματα και ορίστε! Είμαι μια χαρά!», είπε ο άντρας που ονειρεύεται την Παρασκευή κάθε μέρα επειδή είναι απελπισμένος με τη δουλειά του κάνοντας κάθε μέρα κάτι που δεν είναι αυτό που πάντα αναζητούσε/ονειρευόταν.

«Όταν ήμουν μικρή, με ανάγκαζαν να κάθομαι στο τραπέζι μέχρι να τελειώσω όλο το φαγητό και μάλιστα με έβαζαν με δύναμη, όχι όπως αυτοί οι επιτρεπτικοί σημερινοί γονείς» επιβεβαίωσε η γυναίκα που δεν καταλαβαίνει γιατί δεν μπορεί να έχει μια υγιή σχέση με το φαγητό και η εφηβεία της ήρθε μαζί με την διατροφική διαταραχή.

"Η μητέρα μου με δίδαξε να σέβομαι! Με την βοήθεια της παντόφλας της αλλά η πρόθεση και το αποτέλεσμα ήταν σωστά'', είπε η γυναίκα που καπνίζει 5 πακέτα τσιγάρα την ημέρα για να ελέγξει το άγχος της.

«Ευχαριστώ τη μαμά και τον μπαμπά μου για κάθε χτύπημα και κάθε τιμωρία, γιατί αν δεν το έκαναν, ποιος ξέρει που θα είχα καταλήξει», είπε ο άντρας που δεν μπόρεσε ποτέ να έχει μια υγιή σχέση στη ζωή του και του οποίου ο γιος του, του κρύβεται λέγοντας ψέματα συνεχώς γιατί τον φοβάται.

Και κάπως έτσι περνάμε όλοι οι υπόλοιποι τη ζωή μας, ακούγοντας ανθρώπους να ισχυρίζονται ότι είναι καλοί άνθρωποι χωρίς τραύματα, αλλά παραδόξως σε μια κοινωνία γεμάτη βία και τραυματισμένους ανθρώπους!

Πηγή: The Fellow Empath
Μετάφραση/επιμέλεια: Διαπροσωπικές Σχέσεις

21/09/2025

ΔΙΑΖΥΓΙΟ
..»το διαζύγιο δεν είναι ελευθερία, είναι συνέπειες.....το διαζύγιο δεν είναι διαφυγή, είναι σεισμός.....το διαζύγιο δεν είναι πόρτα που ανοίγεις και φεύγεις, είναι βόμβα που ρίχνεις στον κόσμο των παιδιών σου: και μόλις εκραγεί,τίποτα δεν θα'ναι πια ολόκληρο !
Δεν χωρίζεις μια σύζυγο, χωρίζεις από την ασφάλεια των παιδιών σου...»
Μιλάς για "δικό σου ξεκίνημα από την αρχή!" για υποδούλωση που δεν αντέχεις άλλο, για κακομεταχείριση που εφηυρες ως δικαιολογία, για για για … αλλά τα παιδιά σου δεν έχουν κουμπί... επανεκκίνησης!
Και στο δικαστήριο, γίνεσαι ένας τραπεζικός λογαριασμός, γίνεσαι μισθός, γίνεσαι πορτοφόλι: βάζεις την υπογραφή σου για να πληρώνεις προκειμένου να βλέπεις το παιδί σου: το καθιστας αυτόματα εμπόρευμα, κρέας και χάνεις τον ανδρισμό σου στα μάτια του … που στην συγκεκριμένη περίπτωση ούτε αυτό ήσουν άξιος να κάνεις… δεν διεκδίκησες ούτε αυτό… !!!
Δεν διέλυσες το σπίτι σου, διέλυσες τα παιδιά σου: τα παιδιά δεν λαχταρούν την "διατροφή" σου, λαχταρούν βεβαιότητα, συνέπεια, παρουσία, τον ήχο των κλειδιών σου στην κλειδαριά της πόρτας τους!
Τα παιδιά θυμούνται πάντα ποιος έμεινε κι ας ελπίζεις στο " θα καταλάβουν όταν μεγαλώσουν!"...
Όχι, θα θυμούνται
….ποιος πολέμησε και ποιος λιποτάκτησε.....ποιος έμεινε και ποιος διέλυσε τον κόσμο τους… ..ποιος προστάτεψε το σπίτι και ποιος εγκατέλειψε και έγινε ξένος.....ξένος από τις γιορτές τους, από τα Χριστουγεννά τους, τις εκδρομες τους, από τον πυρετό τους, τις αγωνίες τους, και αν είναι αγόρια τις πρώτες συζητήσεις για σεξ, κορίτσια, φιλίες, αν είναι κορίτσια το πρότυπο τους για σύντροφο!!!
Το διαζύγιο, δεν το πήρες από την σύζυγό σου, το πήρες από το μέλλον των παιδιών σου.....το σπίτι που γκρέμισες δεν ΤΗΝ εθαψε, ΤΑ έθαψε!
Και το χειρότερο?
Το χειρότερο είναι ότι θα το επαναλάβεις: θα συνεχίζεις να...θάβεις παιδιά, που τάχα ήσουν ο πατέρας τους: για όσο σε βόλευε,για όσο ανέβαζε το πρεστίζ σου, για όσο εκμεταλλεύεσαι και σε εκμεταλλεύονται, για όσο σε νοιάζει μόνον ο εαυτουλης σου!
Ρόλος ήταν και αυτός όπως του συζύγου .. ένας Ρόλος που επιβεβαιωνόσουν και κόμπαζες σαν γύφτικο σκέρπανι… αλλά που δεν μπόρεσες να υποστηρίξεις γτ ήσουν τοσο ανίκανος .. τοσο άχρηστος… τόσο βολεμένος για να έχεις διάρκεια στους ρόλους που έπαιζες ως κομπάρσος.. πρωταγωνιστής δεν θα γίνεις ποτέ όσες ευκαιρίες και αν σου δόθηκαν… αυτό σημαίνει νάρκισσος αυτοκαταστροφικός που σαρώνει ό,τι βρει στο διαβα του… ψεύτης υποκριτής που ικανοποιείται όταν καταφέρνει να κοροϊδέψει τους γύρω του… νομίζοντας ότι έτσι νίκησε… ότι είναι πετυχημένος που είναι απατεώνας ….
Κι αν νομίζεις ότι δεν υπάρχει χειρότερο κι απ'το χειρότερό σου: όσες δικαιολογίες κι αν ψάξεις για να δικαιωθείς, όσο και αν προσπάθησες να αμαυρώσεις την κατάσταση, εκείνη, να την ταπεινώσεις για να μην έχεις καμία ευθύνη … ΕΧΕΙΣ ΗΔΗ ΠΕΘΑΝΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ!!
Το ξέρουν όμως τα παιδιά σου που τα καταδίκασες να σε πενθούν, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΑΞΙΖΕΙΣ ...

ΛΥΤΡΩΣΕ ΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΑΥΤΗ….
ΕΞΑΥΛΩΣΟΥ ….
ΠΕΣ ΠΟΣΟ ΠΑΡΤΑΚΙΑΣ ΑΠΟΔΕΙΧΤΗΚΕΣ ΚΑΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΟΥ

Ευτυχώς έστω και αργά στο δικό μου παιδί το έκανες… έκανες και κάτι σωστό!!!
Το λύτρωσες!!!
Ναι για μας ήταν λύτρωση να έχεις τρεις ώρες κρίση ειλικρίνειας …
μπορεί να επιβεβαιώθηκε ο χειρότερος μου εφιάλτης ότι ήμουν κορόιδο όλη μου την ζωή αλλά λυτρώθηκα από την τρελλα που νόμιζες ότι θα με έριχνες … κορόιδο ήσουν εσύ που με έχασες γτ εγώ αγάπησα … μας έχασες … γτ είσαι τόσο άρρωστος που έχασες και το παιδί σου
Κορόιδο είσαι εσύ που νομίζεις ότι εξαπατώντας τους πάντες είσαι κάποιος… και ικανοποιείσαι που τους έπεισες … που νίκησες τους εξυπνους… ένα τίποτα είσαι που γεμίζεις από τα ψέματα του διπλού εαυτού σου ..

Ζήστε μακριά κ

Κάθαρση λέγεται αυτό το είδος διαζυγίου

ΚΑΘΑΡΣΗ

Αφορμή κατάθεσης ψυχής από σκέψεις της ΜΚ

Το κείμενο αφορά και σε γυναίκες που έπραξαν με τον ίδιο τρόπο με ακόμα πιο καταστροφικές συνέπειες

19/09/2025

🎊Το Φεστιβάλ Strong Me για την πρόληψη και καταπολέμηση της έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας επιστρέφει δυναμικά για τέταρτη χρονιά και βάζει ξανά στο επίκεντρο τα ανθρώπινα δικαιώματα, την συμπερίληψη, την ισότητα, την κοινωνική συνοχή.

Από την Παρασκευή 19 έως την Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2025, το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (ΣΕΦ) μετατρέπεται σε έναν μεγάλο, συμμετοχικό χώρο έκφρασης, τέχνης, αλληλεγγύης και δράσης.

👉Το Ε.Κ.Κ.Α. , μαζί με 60 φορείς,δημόσιους οργανισμούς, Ομοσπονδίες, Συλλόγους, Σωματεία, ΜΚΟ, αθλητές, ακτιβιστές και καλλιτέχνες ενώνουν τις δυνάμεις και την φωνή τους και συμμετέχει στο τριήμερο φεστιβάλ με περίπτερο στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας για την ενημέρωση του κοινού σχετικά με τις δράσεις του φορέα, με το συλλογικό μήνυμα:

Η βία δεν είναι ανεκτή!
Για περισσότερες πληροφορίες, επισκεφτείτε την ιστοσελίδα: https://strong-me.com

15/09/2025

Αυτό είναι διαφορά
τρόπου διαπαιδαγώγησης
Ιστορικής γνώσης
Εμπάθειας
Αθλητικού χαρακτήρα
Προσωπικότητας

Λυπάμαι οικτρά
Και αναρωτιέμαι και προβληματίζομαι αν ποτέ γίνει και έρθουμε αντιμέτωποι με αυτόν τον λαό τι θα αντιμετωπίσουμε;;;

Αγόρι μου θα σου μιλήσω σαν φίλος. Ξέρεις πολλά κιλά μπάσκετ. Είσαι όμως μικρός στην ηλικία και φέρθηκες με μικροψυχία σε αυτά που έχουν πραγματική αξία. Ήθος και ανθρωπιά. Η πραγματική σου παρακαταθήκη είναι τι θα αφήσεις πίσω σου, τι άνθρωπος θα γίνεις, όχι πόσα καλάθια θα βάλεις. Δεν αλλάζεις τον κόσμο με αυτά.

Σε παρακολουθούσα την ώρα του αγώνα να κάνεις κάτι που ποτέ δεν είχα ξαναδεί. Ενώ ήσουν 20 και 30 πόντους μπροστά επάξια, τραγουδούσες εμφατικά τα συνθήματα της εξέδρας κουνώντας επιδεικτικά τα χέρια. Δεν έχω ξαναδεί ποτέ κάτι τέτοιο. Τον πεσμένο τον σεβόμαστε. Δεν τον ειρωνευόμαστε ούτε τον προκαλούμε τραγουδώντας στη μούρη του. Σε παρακολουθούσε όλη η Ευρώπη και μεγάλο μέρος του υπόλοιπου κόσμου. Δεν έπαιζες streetball στη γειτονιά σου.

Δεν έφτανε όμως αυτό. Στην ανάρτησή σου έκανες ξεκάθαρη σύνδεση της μεγάλης ήττας της Εθνικής μας με την Μικρασιατική καταστροφή. Είσαι μόνο 23 ετών, παίζεις στο NBA, είσαι επαγγελματίας αθλητής, έχεις χρήματα, δόξα, όλο το μέλλον μπροστά σου και νιώθεις την ανάγκη να προχωρήσεις σε προκλητικές εθνικιστικές πράξεις; Θέλεις να πολιτικοποιήσεις έναν αγώνα μπάσκετ; Αυτό με κάνει και θλίβομαι όχι για σένα αλλά για το περιβάλλον που μεγάλωσες και την προπαγάνδα με την οποία ανατράφηκες.

Ο προπονητής σου έδειξε σεβασμό. Δεν σήκωσε γροθιές στη νίκη, είπε ένα τυπικό αλλά γλυκούλη και σεβαστικό «συγγνώμη στους Έλληνες φίλους μου». Η ομοσπονδία σου απέλυσε εκείνον που έγραψε no mercy. Και εσύ; Αύριο μπορεί να έρθεις στην Ελλάδα και να παίξεις. Το έχεις σκεφτεί; Τι θα γίνει τότε; Πού να το σκεφτείς;

Δεν έμεινες εκεί. Έβαλες σε φωτογραφία της ομάδας σου μπροστάρη τον Κεμάλ. Γιατί; Επειδή έπαιζες με την Ελλάδα; Τι θέλεις να μας πεις; Ότι είσαι έτοιμος να πάρεις τα όπλα και να πολεμήσεις αν χρειαστεί; Ή απλώς θα κρυφτείς στα δύσκολα και θα κατεβάσεις το κεφάλι αν ποτέ έρθει η κρίσιμη στιγμή όπως έκανες όταν έχασες στον τελικό;

Γιατί φίλε μου χθες ο Γιάννης χαμογελούσε και εσύ έκλαιγες. Γιατί φίλε μου ο Γιάννης στην ηλικία σου έλεγε «είμαι ένα ταπεινό παιδί ποτέ δεν θα πάρουν τα μυαλά μου αέρα» και εσύ φέρθηκες άκομψα, προσβλητικά, εθνικιστικά και επικίνδυνα.

Μα σε αυτή τη ζωή έρχεται πάντα, μα πάντα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο η φυσική διόρθωση. Γιατί η καφρίλα, ο κομπασμός, η αθλιότητα και η αδικία τιμωρούνται.

Εμείς που δήθεν έριξες στη θάλασσα, έχουμε πάρει χρυσά ενώ εσύ όχι. Το περιβάλλον στο οποίο ανατράφηκες και σου δίδαξε όσα σου δίδαξε, να σε ενημερώσει και για αυτό.
Αυτοί που δήθεν έριξες στη θάλασσα πλέουν σε πελάγη ευτυχίας και εσύ βουλιάζεις σε μια θάλασσα δακρύων.

Κάτι τελευταίο. Σε αυτόν τον κόσμο έχουμε ανάγκη από Γιάννηδες και όχι Σεγκούν. Ευχαριστούμε το «φίλο» από την γειτονική χώρα που μας ένωσε και μας υπενθύμισε τον εθνικό θησαυρό που έχουμε στα χέρια μας. Ευγνώμων.

Νικόλας Σμυρνάκης

14/09/2025

Λιμνουπολη ένα σχολείο για τα πιο ευαίσθητα χρόνια των παιδιών μας … τα πρώτα τους ξεκινήματα,.. οι πρώτες εικόνες έξω από την οικογένεια …

Ενα σχολείο με εμπειρία πάνω από 30 χρόνια και μια συνεργασία ανεξίτηλη στο χρόνο..

Ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη και την τιμή να συνεργάζομαι μαζί σας… και να συναντώ σήμερα γονείς που πριν τριάντα + χρόνια ήταν τα μικρά παιδάκια που υποδεχόμασταν και βοηθούσαμε τους δικούς τους γονείς να ενημερωθούν να μην έχουν αγωνίες και να βελτιωθουν στον νέο ρόλο τους.

Καλή χρονιά … διατηρείστε την υπέροχη δουλειά που κάνετε με την οικογένεια και την αγάπη και την ασφάλεια που βιώνουν τα παιδάκια σε αυτήν την τρυφερή ηλικία.. και οι γονείς που παραδίδουν ότι πολυτιμότερο έχουν στα χέρια σας.

12/09/2025

Τα γεγονότα μας ξεπερνούν ….

Η 23χρονη Ουκρανή πρόσφυγας, Ιρίνα Ζαρούτσκα, έχασε βίαια τη ζωή της, όταν έπεσε θύμα εν ψυχρώ δολοφονίας σε τρένο στη Σάρλοτ των ΗΠΑ από τον 35χρονο Ντεκάρλο Μπράουν Τζούνιορ. Και όλος ο πλανήτης παρακολούθησε το βίντεο μιας νεαρής γυναίκας που έχασε τη ζωή της τόσο άδοξα. Όμως οι κάμερες ασφαλείας κατέγραψαν κάτι πολύ περισσότερο από μια εγκληματική πράξη: κατέγραψαν την απουσία ανθρωπιάς, τον παγωμένο φόβο ενός κόσμου που πλέον συχνά γυρίζει το βλέμμα αλλού.

Το πιο αποκαρδιωτικό στοιχείο αυτής της ιστορίας είναι ότι οι τελευταίες στιγμές της Ιρίνας δεν ήταν μόνο στιγμές σοκ, αλλά και στιγμές μοναξιάς. Στα βίντεο που κυκλοφόρησαν φαίνεται καθαρά πως υπήρξαν άνθρωποι τριγύρω που δεν αντέδρασαν, που δεν αντιλήφθησαν ακριβώς συμβαινει… είναι ασύλληπτο να διανοηθείς τι έγινε ξαφνικά χβρις κανέναν λόγο… έτσι ώστε να μην τρέξουν να βοηθήσουν ή Που δεν έτρεξαν να πιάσουν αυτόν και να τον ακινητοποιήσουν…
Αυτή η εικόνα πονάει περισσότερο από την ίδια την εγκληματική πράξη. Γιατί δείχνει πως η κοινωνία μας έχει εξασκηθεί να μην αντιλαμβάνεται ώστε να «μην μπλέκει». Τόση βία καθημερινά νομίζεις ότι βλέπεις ειδήσεις ή σήριαλ στο νετφλιξ … Και κάπως έτσι, χάνουμε όλοι μαζί την ανθρωπιά μας (σκέψεις από Υπέροχες γυναίκες).

Η ιστορία της Ιρίνας πρέπει να γίνει αφορμή για αυτοκριτική. Για να ξανασκεφτούμε τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. ΟΧΙ απλά βιολογικό ον αλλά άτομο ύπαρξη μέ ενσυναισθηση με συνείδηση…

Πόσες φορές έχουμε προσπεράσει μια γυναίκα που τσακώνεται με κάποιον στον δρόμο, λέγοντας «δικό τους θέμα»;
Πόσες φορές ακούμε φωνές από ένα παιδί στο διπλανό διαμέρισμα και λέμε «που να μπλέκεις τώρα»;
Η αδιαφορία στο όνομα του φόβου ή στο που να μπλέκω τώρα είναι συνενοχή. Όταν επιλέγουμε να μην αντιδράσουμε, γινόμαστε μέρος του προβλήματος.
Πόσες φορές έχω πει ό θεατής ο μάρτυρας είναι ο πιο σημαντικός Ρόλος στην επίθεση και από του θύτη και από του θυματος. Δεν χρειάζεται να παρέμβουμε για να γίνουμε ήρωες, πολλές φορές αρκεί ένα τηλεφώνημα στην αστυνομία, ένα κάλεσμα βοήθειας, μια ανθρώπινη φωνή που δείχνει πως «σε βλέπω, δεν είσαι μόνη».
Η μνήμη της Ιρίνας Ζαρούτσκα όπως και τόσες αλλες μνήμες αδικοχαμένων δεν πρέπει να ξεθωριάσει μέσα στον κυκεώνα των ειδήσεων και της καθημερινότητας μας. Αυτός ο τύπος είχε αφεθεί ελεύθερος από τον δικαστή, δεν υπάρχουν πλέον νόμοι δεν τηρείται πουθενά τίποτα … τα επόμενα θύματα μπορεί να είμαστε εμείς τα παιδιά μας.

Γι αυτό χάθηκε η ανθρωπιά γτ χάθηκε η αξιοκρατία η δικαιοσύνη

Να μπλέξω και τι;;; Θα τιμωρηθεί κανεις;;;

Ας γίνει λοιπόν σύμβολο της ανάγκης να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον. Γιατί μια κοινωνία που σιωπά μπροστά στη βία και στην ατιμωρησία, μπροστά στο ότι μου έρχεται κάνω είτε είμαι πάσχων από ψυχική ασθένεια είτε έτσι μου ήρθε γτ έτσι θέλω γτ εγώ μπορώ είναι μια κοινωνία που χάνει την ίδια της την ανθρωπιά.

Πάμε να δούμε όμως επιστημονικά γτ δεν βοήθησε κανείς πριν φύγει ο δράστης;

Η Ιρίνα Ζαρούτσκα, 23 ετών έφυγε από τον πόλεμο για να γλιτώσει· δολοφονήθηκε μέσα σε τρένο της Βόρειας Καρολίνας. Το μαχαίρι πήρε τη ζωή της η σιωπή των γύρω της μάς στέρησε λίγο ακόμη οξυγόνο από όσο έχει απομείνει.

Γιατί δεν έτρεξε κανείς πριν ή αφού εκείνος απομακρύνθηκε;;;

Στην ψυχολογία μιλάμε για το φαινόμενο του θεατή (bystander effect). Το όρισαν οι κοινωνικοί ψυχολόγοι John Darley και Bibb Latané το 1968, μετά τη δολοφονία της Kitty Genovese στη Νέα Υόρκη. Στα πειράματά τους έδειξαν πως όσο περισσότεροι μάρτυρες είναι παρόντες, τόσο μικρότερη η πιθανότητα ο καθένας να δράσει. Ονομάζεται διάχυση ευθύνης: όλοι περιμένουν ότι “κάποιος άλλος” θα δράσει.

Δεν είναι μόνο κοινωνική θεωρία, είναι και νευροβιολογία. Ο εγκέφαλος, μέσω της αμυγδαλής και του συμπαθητικού νευρικού συστήματος, ενεργοποιεί το αρχέγονο τρίπτυχο: μάχη – φυγή – πάγωμα. Το “freeze” δεν είναι αδυναμία, είναι ενστικτώδης μηχανισμός επιβίωσης.

Σε αυτό προστίθενται κι άλλοι παράγοντες:
• Κοινωνική μίμηση: αν κανείς δεν αντιδρά, τείνουμε να καθρεφτίζουμε την ακινησία.
• Αποπραγματοποίηση: μπροστά στη φρίκη, το μυαλό αποστασιοποιείται, σαν να βλέπεις σκηνή σε οθόνη.
• Ένστικτο αυτοπροστασίας: ο φόβος για τον εαυτό υπερτερεί της αλληλεγγύης.

Κι ύστερα είναι η αποκτήνωση. Η συνεχής έκθεση στη βία μέσα από τα media αμβλύνει την ευαισθησία· η φρίκη γίνεται εικόνα, η απώλεια αριθμός. Την ώρα που εγκλήματα πολέμου διαπράττονται μπροστά μας, εμείς ἀγρόν ἠγόραζεν, όπως λέγεται, κοιτάμε αλλού, σαν να μην μας αφορά.

Μα η Ιρίνα δεν ήταν αντικείμενο, δεν ήταν αριθμός. Δεν ήταν παράδειγμα σε διάλεξη ψυχολογίας. Ήταν μια κοπέλα με ελπίδες και φόβους, που σώθηκε από τον πόλεμο για να χαθεί στο τυχαίο ενός βαγονιού στην μοιραία συνάντηση με έναν σχιζοφρενή δολοφόνο.

Η διαπίστωση είναι μια πως η βία δεν μας σκοτώνει μόνο άμεσα, σκοτώνει και την ικανότητά μας να αντιδρούμε.

Συγχώρεσε μας κορίτσι μου για την υποκρισία της περιόδου κοινωνικά που γεννήθηκες δεν ήταν έτσι η κοινωνία οι άνθρωποι … όλα σαπίζουν πια και κανείς δεν κάνει κάτι

Συγχώρεσε μας και προσευχησου εκεί που πήγες για εμάς που μείναμε πίσω και συνεχίζουμε να σαπίζουμε

Εσύ σώθηκες έφυγες αλώβητη καθαρή αγνή

02/09/2025

Κινητοποιηθείτε γονείς
Δημιουργείστε σωστούς ενηλικες
Αν δεν έχετε γονεικο φίλτρο ένστικτο δείτε το σαν project

Τα παιδιά, μας δείχνουν από νωρίς τι ενήλικες θα γίνουν! Στέλνουν από νωρίς τα σημάδια τους, αλλά εμείς με ένα "παιδί είναι ακόμα" πάμε παρακάτω, νομίζοντας πως τα προβλήματα θα φύγουν, μια μέρα με τρόπο μαγικό...

Όμως ένα παιδί...:

που είναι θυμωμένο θα γίνει ένας νευρικός ενήλικας...
που χτυπάει, θα λύνει τις διαφορές του με βία...
που βαριέται, θα συνεχίσει να το κάνει και ως μεγάλος...
που είναι ντροπαλό, θα του λείπει το θάρρος...
που είναι απόμακρο, θα ζει μοναχικά...
που δεν μοιράζεται, θα τα θέλει όλα δικά του...
που δεν εκφράζεται, θα είναι πάντα κλεισμένο στον εαυτό του...
που δεν συγχωρεί, θα ζει με τον θυμό...
που είναι μελαγχολικό, θα έχει μέσα του θλίψη...

Πρέπει να παρατηρούμε καλύτερα τα παιδιά μας και να μην προσπερνάμε τα μηνύματα που μας στέλνουν.

Να δώσουμε αγάπη στο θυμωμένο παιδί και σε αυτό που χτυπάει, παραπάνω στοργή!

Σε αυτό που βαριέται, να δώσουμε υποχρεώσεις και κίνητρα!

Στο ντροπαλό παιδί, να δείξουμε οτι πιστεύουμε σε αυτό και το απόμακρο να το κοινωνικοποιήσουμε!

Σε αυτό που δεν μοιράζεται, να του δείξουμε την ομορφιά του να δίνεις και σε αυτό που δεν εκφράζεται, να βρούμε τρόπους να το ξεκλειδώσουμε!

Σε αυτό που δεν συγχωρεί, να του μάθουμε τη συγνώμη με το να του την ζητήσουμε και στο μελαγχολικό παιδί, να δώσουμε χρόνο, παιχνίδι και χαρά!

Η ευθύνη είναι δική μας και είναι κρίμα να βασανίζονται μεγαλώνοντας με πράγματα που μας τα "είπαν" νωρίς! Γεωργιαδης π.