06/08/2025
Στην χώρα μας τα φροντιστήρια ή διάφορα σεμινάρια είναι αρκετά διαδεδομένα για πολλούς τομείς που αφορούν προετοιμασία παιδιών για εξετάσεις, προετοιμασία γονιών για τοκετό, για πρώτες μέρες στο σχολείο, για εφηβεία.
Αυτό όμως που φαίνεται να λείπει και να κάνει εμφανή τα σημάδια του με αρνητικό τρόπο σε πολλά νέα ζευγάρια είναι η προετοιμασία τους για τον γάμο και κυρίως για την έλευση του παιδιού.
Η πλειοψηφία πιστεύει ρομαντικά ότι με την αγάπη όλα μπορούν να αντιμετωπιστούν αλλά αυτό φαίνεται να μην είναι πάντα αρκετό ειδικά όταν η αγάπη νοηματοδοτείται διαφορετικά από τον καθένα.
Ο ένας δηλαδή μπορεί μέσα στην σχέση να αγαπά με τρόπο εκδηλωτικό, με τρυφερότητα, λόγια, αγκαλιές, ενώ ο άλλος μέσω της φροντίδας του με υλικά αγαθά ή μέσω της σταθερής του παρουσίας.
Δεν είναι λίγες οι φορές που μια σύντροφος μέσα στην σχέση θα απολαμβάνει αρχικά την φροντίδα του συντρόφου της και ας είναι φτωχή από λόγια και χειρονομίες αλλά μετά μέσα στον γονεικό ρόλο θα εκτιμάται αυτό ως κεντρικό πρόβλημα. «Δεν αγκαλιάζει το παιδί» ή «τι να το κάνω που είναι εκεί; Να έρθει να μου πει ένα καλό λόγο, νιώθω μόνη μου»
Συναντάται λοιπόν το εξής μοτίβο:
Πριν το παιδί:
Το ζευγάρι μπορεί να λειτουργεί με ψευδαισθήσεις ισότητας, που δεν έχουν ακόμη δοκιμαστεί στην πράξη.
Οι ρόλοι συνήθως είναι πιο ευέλικτοι, δουλεύουν και οι δύο, διαχειρίζονται τον χρόνο πιο ελεύθερα, υπάρχει περισσότερος κοινός χώρος.
Μετά το παιδί:
Οι προσδοκίες ενεργοποιούν παραδοσιακά σενάρια: Ο άντρας συνδέει την προσφορά του με την εργασία και την παροχή υλικών αγαθών, λείπει περισσότερο από το σπίτι ενώ η γυναίκα θεωρείται ως το πρόσωπο που αναλαμβάνει την αποκλειστική φροντίδα του νεογνού και μένει περισσότερο στο σπίτι.
Συχνά μάλιστα θεωρείται από τους γύρω ότι αυτό της δίνει νόημα και απόλυτη ικανοποίηση ειδικά σε περιπτώσεις που το μωράκι ‘άργησε’ να έρθει.
Αφήνεται λοιπόν στην ησυχία της για να αφοσιωθεί στο μωρό της με το αφήγημα ότι αυτή είναι τώρα η δουλειά της. Σε μία τέτοια περίπτωση όμως είναι σαν να αφήνεται μόνη σε έναν καινούριο ρόλο που έχει αρκετό άγχος, αϋπνία, εξάντληση.
Και τότε ο εσωτερικός διάλογος είναι ο εξής:
«Δεν με βλέπει πόσο ταλαιπωρημένη είμαι; Να ‘ξέρε τι έχω περάσει. Και αν του πω κάτι θα νομίζει και ότι δεν τα καταφέρνω»
Ο εσωτερικός διάλογος του πατέρα μπορεί να είναι κάπως έτσι:
«Δουλεύω όλη μέρα, τι άλλο να κάνω; Για αυτούς τα κάνω. Και παρόλα αυτά ότι κάνω φαίνεται να μην είναι ποτέ αρκετό»
Σε αυτό το σημείο λοιπόν είναι ήδη λίγο αργά (ξεκινούν οι συγκρούσεις) οι οποίες θα μπορούσαν να αποφευχθούν σημαντικά εάν υπήρχε μια παρέμβαση στην προετοιμασία γονεϊκότητας και στοχευμένα στις προσδοκίες του ζευγαριού. Να συζητηθούν αυτές οι προσδοκίες, γιατί συνήθως μένουν νοερά και φανταστικά.
«Νόμιζα ότι θα τα μοιραζόμαστε όλα»
«Νόμιζα ότι θα ήξερε τι πρέπει να κάνει»
«Νόμιζα ότι θα μας βοηθούσαν οι γονείς»
«Νόμιζα ότι θα τους έβαζε λίγο στην θέση τους, τους δικούς του.»
Νομίσματα! Χρειάζεται όλα να γίνονται λόγος και ειλικρινείς εξηγήσεις και φυσικά να συνοδεύονται με αγάπη. Αλλά με σκέτη αγάπη μπορεί πολλές φορες να χρησιμοποιηθεί και αντίστροφα, παγιδευτικά.
« Νόμιζα ότι επειδή με αγαπούσε θα σκεφτόταν έτσι ή θα έκανε αυτό» και βλέποντας να μην το κάνει η απογοήτευση είναι κάτι παραπάνω από απογοήτευση, είναι συναισθηματική κατρακύλα. Μεταφράζεται πολύ πιο δραματικά απλά και μόνο επειδή δεν είχαν αποσαφηνιστεί κάποιες προσδοκώμενες συμπεριφορές .
Τι περιμένει ο καθένας από τον άλλο να κάνει και τι ακόμα δεν είναι διατεθειμένος να κάνει.
Μερικές φορές μπορεί να χρειαστούν και συμφωνίες ώστε να γίνουν μικρές πρακτικές αλλαγές.
Αναγνωρίζεται επίσης η αόρατη εργασία της μητέρας και προχωρούμε με μικρά βήματα σε νέες ρουτίνες, πιο ρεαλιστικές, πιο λειτουργικές για όλους.
Αφήνουμε τα ‘νόμιζα’ και βλέπουμε στο τώρα τι μπορεί να γίνει έχοντας κοινό σκοπό.
Δηλαδή καλύτερη συνεννόηση και συνεργασία, λιγότερες συγκρούσεις, περισσότερη αλληλοϋποστήριξη, αλληλοσυμπόνια.
